Το κείμενο αυτό παρουσιάζεται εν μέσω κρίσης και πιθανώς, με την πρώτη ανάγνωση φανεί ανεπίκαιρο ή κριθεί ως άστοχο. Όμως, εάν το ζητούμενο είναι η δημιουργία διαύλων, μέσω των οποίων θα οδηγηθούμε από την ύφεση στην ανάπτυξη με όρους πραγματικής και όχι παρασιτικής οικονομίας, τότε απαιτείται αλλαγή της συνήθους βραχυπρόθεσμης οπτικής μας και στρατηγικός σχεδιασμός 10ετίας, τουλάχιστον. Η προβληματική δομή της ελληνικής οικονομίας, με γενετικές στρεβλώσεις και χρόνιες παθογένειες δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν εντός του υπάρχοντος πλαισίου, η πραγματικότητα μας το καθιστά σαφέστατα γνωστό πλέον και μια από τις κύριες αιτίες είναι η συγκέντρωση του 60% και πλέον των κατοίκων της Χώρας στο Λεκανοπέδιο, με τα όσα αυτό συνεπάγεται.
Η διανυομένη οικονομική κρίση, μεγεθύνει τα προβλήματα της Αθήνας, τα οποία, είχαν αρχίσει από 3ετίας-4ετίας να εμφανίζονται εντονότερα, με ιδιαίτερη έμφαση, σε εκείνα, του Ιστορικού (;!) Κέντρου.
Δεν θα σταματήσω να επαναλαμβάνω, έστω και στερεοτύπως, ότι τα κύρια, ζωτικής σημασίας προβλήματα της χώρας οφείλονται, σε τρείς, κατ’ εξοχήν, παράγοντες: α) η έλλειψη κριτηρίων αξιολόγησης και η δυσκολία εξεύρεσης ισορροπιών, συνέπειες του ελλείμματος παιδείας., β) το συγκεντρωτικό, φοβικό και γραφειοκρατικό διοικητικό σύστημα, το οποίο αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ημερών μας. Δυσκολεύει την ζωή των πολιτών, λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάθε δημιουργική προσπάθεια, ενώ, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για την ανάπτυξη της διαφθοράς, καθώς ο χρηματισμός είναι εφικτή λύση για όποιον θέλει να παρακάμψει τα όποια εμπόδια... , γ) ο υδροκεφαλικός υπερπληθυσμός των πόλεων και ιδιαίτερα της Πρωτεύουσας και η ασύντακτη αστική ανάπτυξη, της οποίας προϊόν είναι η τερατώδης εικόνα της σημερινής πόλης, με συνεπακόλουθα την περιβαλλοντική καταστροφή, την συγκέντρωση της κύριας οικονομικής δραστηριότητας εντός των ορίων του Λεκανοπεδίου και την υπόλοιπη χώρα οδηγείται –με ελάχιστες εξαιρέσεις-, στην παρακμή και την υποβάθμιση. Η περιφερειακή ανάπτυξη είναι, ακόμη, ζητούμενο, παρά τις εξαγγελίες, οι οποίες τελικώς, έχουν περισσότερο ως στόχο την πλήρωση σελίδων προεκλογικών προγραμμάτων, παρά ουσιαστικό περιεχόμενο και σχέδιο και αυτό ακριβώς το έλλειμμα είναι μία από τις βασικές αιτίες των σημερινών προβλημάτων μας. Η περιφερειακή ανάπτυξη προϋποθέτει την δημιουργία όρων και διαδικασιών για την παραγωγή προϊόντος ως αποτέλεσμα πραγματικής οικονομικής και παραγωγικής διαδικασίας και όχι «φεστιβάλ επιδοτήσεων» ή «πάρτι κατάρτισης».
Επιπροσθέτως, η δημιουργία «περιφέρειας» στις περιοχές γύρω ή εντός, της Αθήνας, σηματοδοτεί την έκπτωση της ποιότητας ζωής και αυτό, το βιώνουν οι κάτοικοί της καθημερινά (έλλειψη χώρων, άναρχη και αυθαίρετη δόμηση, εγκληματικότητα, ανεπάρκεια υποδομών, ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον κ.λπ.)
Προ ημερών, από αγαθή τύχη, σε δημόσια συζήτηση, παρηκολούθησα την παρέμβαση του αρχιτέκτονα-μηχανικού, Κου Νικολάου Αλεξανδρόπουλου. Πρέπει να πω ότι πρώτη φορά άκουσα τόσο ξεκάθαρα και τόσο σαφώς διατυπωμένη άποψη για λύσεις στα προβλήματα της πόλης, το οποίο, όπως προανέφερα, κατά την άποψή μου, συνδέεται ευθέως και με τα βασικά προβλήματα της χώρας. Ο κος Αλεξανδρόπουλος με την φράση «στρατηγική συρρίκνωση της Αθήνας», κατά την άποψή μου, αποτύπωσε τον στρατηγικό στόχο της 10ετίας για την πόλη και ίσως, την πρόκληση για όλη την χώρα.
Με το 55%-60% του πληθυσμού να ζει στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας (Λεκανοπέδιο) φυσικό είναι να παράγονται, μόνον, ελλείμματα και να υπάρχει αδυναμία στην δημιουργία μιας σταθερής πορείας προς την ανάπτυξη, εφ’ όσον η υπόλοιπη Ελλάδα «ερημοποιείται» . Συνεπώς, η λύση στα προβλήματα της Αθήνας και του είναι, σε μεγάλο βαθμό, η βάση της λύσης για το πρόβλημα ανάπτυξης της χώρας.
Με αφορμή, λοιπόν, την πρόταση περί στρατηγικής συρρίκνωσης της Αθήνας, επιχειρώ παρακάτω, να προκαλέσω τον διάλογο επί του θέματος. Παραθέτω κάποιες πρώτες σκέψεις-άξονες παρεμβάσεων και πολιτικής, με στόχο την αποφόρτιση της πόλης και την στροφή ανάπτυξης της περιφέρειας.
Ελπίζω, να κεντρίσω την περιέργεια και να κινητοποιήσω την φαντασία και άλλων συμπολιτών, με μεγαλύτερες δυνατότητες και γνώσεις, και να τολμήσουμε να εκφράσουμε, δημόσια, όσα ψιθυρίζουμε μεταξύ μας. Ότι «δεν πάει άλλο», «γίναμε πάρα πολλοί», «η πόλη δεν αντέχει». Έτσι, μπορεί να δρομολογηθεί μια συζήτηση η οποία μεσο-μακροπρόθεσμα θα δώσει αποτελέσματα.
Συνοπτικά, οι άξονες προβληματισμού οι οποίοι αναλύονται και παρουσιάζονται υπό την μορφή προτάσεως δράσεων έχουν ως εξής:
Μεταφορά μονάδων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και στρατοπέδων.
Δημιουργία νέου Διοικητικού Κέντρου εκτός Αθήνας.
Κίνητρα για εκούσια μετεγκατάσταση.
Συγκρότηση συνεταιρ/κών δομών παραγωγής, όχι μόνο στον αγροτικό τομέα.
Παροχή κλήρου γης - Συμμετοχή της Ελλαδικής εκκλησίας.
Αυτά σε συνέργεια με άλλες, άμεσες παρεμβάσεις, θεωρώ, ότι θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα (π.χ., η αφαίρεση της ασφάλτου και η επίστρωση των οδών με φυσικά υλικά, όπως η πέτρα, έχει ως αποτέλεσμα την σημαντική μείωση της θερμοκρασίας κ.ά.).
• Μεταφορά Πανεπιστημιακών μονάδων από τα αστικά κέντρα Αθηνών & Θεσσαλονίκης προς την περιφέρεια.
Η μεταφορά Πανεπιστημιακών μονάδων από την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και άλλα αστικά κέντρα, και η εγκατάστασή τους στην περιφέρεια, θα έχει σημαντικά, θετικά αποτελέσματα αφ’ ενός μεν διότι θα αποφορτισθούν οι πόλεις αυτές, από σημαντικό μέγεθος οχλήσεως ενώ, αφ’ ετέρου, θα δοθεί η δυνατότητα αναπτυξιακών παρεμβάσεων στις περιοχές της μετεγκατάστασης. Επιπροσθέτως, θα υπάρξει μείωση της υψηλής ζητήσεως φοιτητικής κατοικίας και θα ελαφρυνθεί η οικονομική υποχρέωση των φοιτητών οι οποίοι θα φοιτούν στις σχολές που θα παραμείνουν.
Ευνοήτως, πρέπει να αποφευχθεί η πρακτική κατακερματισμού των σχολών και τμημάτων η οποία ήταν δημοφιλής κατά το παρελθόν. Οι σύγχρονες Πανεπιστημιακές μονάδες, πρέπει, να είναι ενιαίες χωρικά, εις τρόπον ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή διοικητική λειτουργία τους και -κυρίως-, να προβάλλουν πλήρη εικόνα εκπαιδευτικής κοινότητας. Ενδεικτικά, π.χ., μπορεί να μεταφερθούν το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στην Φλώρινα, το Ε.Μ.Π. στην Ήπειρο (περιοχή με υπανάπτυξη και οικονομική δυσχέρεια), το Οικονομικό Πανεπιστήμιο στην περιοχή της Ν. Πελοποννήσου κ.λπ. Σαφώς και τίθεται ζήτημα επαναπροσδιορισμού της σκοπιμότητας υπάρξεώς τους, αναγκών και λειτουργικότητας των ήδη υπαρχόντων Πανεπιστημίων, τα οποία και δύνανται να συμπτυχθούν περισσότερο ή να αναδιοργανωθούν, συμπεριλαμβάνοντας και νέες σχολές από τα μετακινούμενα προς την αυτή περιοχή.
• Μεταφορά στρατοπέδων
Έχει πραγματοποιηθεί, ήδη, μεταφορά στρατιωτικών μονάδων από την Αθήνα προς την περιφέρεια ή και η κατάργηση αρκετών εξ αυτών. Αναψηλαφείτε, όμως, δυνατότητα επεκτάσεως των μετακινήσεων αυτών, επί παραδείγματι το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ειδικών Δυνάμεων (Κ.Ε.Ε.Δ.), μπορεί να μετεγκατασταθεί στην περιοχή της Κομοτηνής και να αποκτήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο βαρύτητα συμβολικής παρουσίας. Ομοίως και άλλες μονάδες -και ίσως και το Πεντάγωνο-, μπορούν να μετακινηθούν προς άλλες περιοχές της επικράτειας. Οπωσδήποτε αυτό θα συμβεί επί τη βάσει ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδιασμού -από κοινού με τις υπηρεσίες και θεσμικούς αρμοδίους για την Άμυνα της χώρας-, συμβατού με το ελληνικό αμυντικό δόγμα.
• Παροχή κινήτρων για εκούσια μετεγκατάσταση πληθυσμού
Στο πλαίσιο της συγκρότησης ουσιαστικής πολιτικής για την αποκέντρωση, απαιτείται να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην παροχή κινήτρων σε νέους, προκειμένου, αυτοί να επιλέξουν ως περιοχή δραστηριοποίησής τους και μονίμου κατοικίας, πόλεις ή παντοειδής οικισμούς της περιφέρειας και μετακίνησή τους από την Αθήνα. Αυτά τα κίνητρα, μπορεί να είναι η φορολογικές προνομίες, επιδοτήσεις-επιχορηγήσεις και ειδικά χαμηλότοκα, μακροπρόθεσμα δάνεια για επαγγελματική-επιχειρηματική δραστηριότητα, παροχή γης για την δημιουργία αγρο-κτηνοτροφικών παραγωγικών μονάδων (ήδη, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων ξεκίνησε έναν παρόμοιο σχεδιασμό). Παραλλήλως, απαιτείται η δημιουργία νέων υποδομών και η ανάπτυξη-βελτίωση των όσων, υπαρχόντων.
• Συγκρότηση συνεταιριστικών δομών παραγωγής (στον αγροτικό και άλλους τομείς)
Επ’ αυτού, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων έχει ξεκινήσει δράσεις και η πρώτη εικόνα είναι απολύτως θετική. Πρέπει όμως, να ληφθεί πρόνοια για την δημιουργία συνεταιρισμών με πεδίο δραστηριότητας ευρύτερου του συνήθους (π.χ., όχι μόνο καλλιεργητών αλλά και για τυποποίηση, συσκευασία ή διανομή). Ακόμη, χρήσιμο θα ήταν να προβλεφθεί και η δυνατότητα συνεταιρισμών κοινωνικών ομάδων όπως πρ. φυλακισμένοι, απεξαρτημένα άτομα, μετανάστες κ.ά. Ποια η ωφέλεια π.χ., για την χώρα αλλά και για τους μετανάστες, να εμφανίζονται ως περιπατητές στο κέντρο της πόλης και να μην ενθαρρύνονται να αναπτύξουν παραγωγικές δραστηριότητες όπως η καλλιέργεια γης, προκειμένου και να απασχολούνται και να συμβάλουν ουσιωδώς στην ανάπτυξη.
• Παροχή κλήρου από τις καλλιεργήσιμες/αξιοποιήσιμες εκτάσεις δημόσιας γης (πρόγραμμα σε εξέλιξη – επιτάχυνση)
Επ’ αυτού και όπως προανέφερα, υπάρχει πολιτική από πλευράς του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, είναι, όμως αναγκαίο να επιταχυνθούν οι διαδικασίες και να ξεκινήσει άμεσα η εφαρμογή του προγράμματος κα η γεωγραφική επέκτασή του. Αυτονόητη είναι η λήψη πρόνοιας για τις κατηγορίες πληθυσμού που αναφέρονται στην ακριβώς, προηγουμένη ενότητα.
• Συμμετοχή της ελλαδικής εκκλησίας με χορήγηση κλήρου γης
Η εκκλησία, η οποία, διαθέτει μεγάλες εκτάσεις και αξιοποιήσιμα κτήματα και μπορεί και είναι απαραίτητο να συμμετέχει σε αυτήν την προσπάθεια υποστηρικτικά προς το Κράτος, στην βάση της προηγουμένης προτάσεως, με την παραχώρηση εκτάσεων όπου προκύπτει η ανάγκη ή κρατική αδυναμία παροχής.
• Παρουσία υψηλού αριθμού παρανόμων μεταναστών
Η ανυπαρξία πολιτικής για την μετανάστευση και την απονομή ασύλου, οδήγησε στην συσσώρευση υπερπληθυσμού προσφύγων και παρανόμων μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, με πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις.
Μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει μια ουσιαστική και ολοκληρωμένη συγκρότηση πολιτικής για την μετανάστευση, καθώς από την μια πλευρά το όλο θέμα αντιμετωπίζεται ως λαμπρό πεδίο επιδείξεως «φιλανθρωπίας» ή ως μια ομάδα από την οποία οι κομματικοί μηχανισμοί θα αντλήσουν προσωπικό για τις δραστηριότητές τους και θα …διακοσμήσουν συγκεντρώσεις ή επικρατεί η αφελής οπτική του «όλοι οι καλοί χωράνε», δίχως όρια και κανόνες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η φασίζουσα θέση του γενικού διωγμού και η καλλιέργεια αντιπαλότητας με το μεταναστευτικό στοιχείο στο σύνολό του, αδιακρίτως.
Όμως, η πρακτική η οποία απορρέει από αυτού του είδους προσεγγίσεις, δεν βοηθά. Δεν είναι χώρος, εδώ, να επεκταθώ περισσότερο, όμως πρέπει να διαπιστωθεί το γεγονός ότι οι Κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, ευρίσκονται εγκλωβισμένες στην αδυναμία τους να ισορροπήσουν μεταξύ των δύο αυτών προσεγγίσεων και δεν πέτυχαν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια ουσιαστική και συνεπή μεταναστευτική πολιτική και πολιτική για την απονομή ασύλου . Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας, είναι η παρουσία πλήθους μεταναστών –ουσιαστικά, σύγχρονων αστικών νομάδων-, στο κέντρο της Αθήνας, με όσες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται. Το τι πρέπει να πράξει η Κεντρική Κυβέρνηση, έχει αναφερθεί και αναλυθεί. Περιληπτικά, να αναφέρω το ότι η αστυνόμευση πρέπει να συνδυάζεται με μέτρα ένταξης, ανάσχεση του, προς την Πρωτεύουσα, κύματος αιτούντων άσυλο, με την άμεση δημιουργία δομών υποδομής/φιλοξενίας στις πύλες εισόδου και εξέταση των αιτημάτων επιτοπίως, επιτάχυνση διαδικασίας απονομής κ.ά.
Πρέπει να δίδεται το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι συντεταγμένη, δημοκρατική Πολιτεία, με νόμους, θεσμούς τάξης, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και με σαφές όριο, την συνταγματικότητα. Ο,τιδήποτε άλλο, έξω από αυτό το περιβάλλον, μπορεί να χαϊδεύει αυτιά, είναι όμως περισσότερο επικίνδυνο και απρόσφορο γιατί προκαλεί εξ αντανακλάσεως και ταυτοχρόνως, εμπεδώνει συντηρητικές αντιλήψεις και αφήνει έδαφος, αν όχι αποδοχής, τουλάχιστον, ανοχής σε ακραίες ρατσιστικές απόψεις.
Η ανάσχεση όμως, ακόμη και στο μέγιστο δυνατό, δεν αποτελεί αυτή καθ’ αυτή λύση στο υπαρκτό πρόβλημα των πολιτών και ειδικά των κατοίκων του κέντρου. Είναι αναγκαίο, ο Δήμος, να προβεί σε ενέργειες που θα συμβάλλουν αφ’ ενός στην διατήρηση του επιπέδου ζωής (συντήρηση πρασίνου, καθαριότητα κ.λπ.) και επίσης, στην πραγματοποίηση δράσεων με στόχο την επικοινωνία του γηγενούς στοιχείου με τους αλλοδαπούς, προκειμένου να αρθεί από την πλευρά των ελλήνων –αλλά και μονίμων, νομίμων μεταναστών-, ο φόβος για τον «άγνωστο ξένο» και από την πλευρά των μεταναστών να γνωρίσουν καλύτερα τον τόπο εγκατάστασής τους, τον γείτονά τους. Η πραγματοποίηση εκδηλώσεων με αυτόν τον σκοπό σε κάθε γειτονιά, αλλά και προγράμματα γνωριμίας της πόλης (π.χ. αρχαιολογικοί χώροι, παλιά Αθήνα κ.λπ.), είναι δράσεις που υποβοηθούν σημαντικά και πρωτοβουλίες που ο Δήμος πρέπει άμεσα να αναλάβει.
• Δημιουργία νέου Διοικητικού Κέντρου εκτός Αθηνών
Η πόλη της Αθήνας, έχει εξαντλήσει, φοβούμαι, υπό τις δεδομένες συνθήκες, κάθε δυνατότητα ποιοτικής βελτίωσης της ζωής των κατοίκων της. Η αστυφιλία, ιδιαίτερα τις 10ετίες του ‘60 και ’70, επέφερε τεράτωση των πληθυσμιακών δεδομένων και εξ αντικειμένου δεν υφίσταται, πλέον, η δυνατότητα ουσιαστικών, βελτιωτικών παρεμβάσεων. Η κατασκευή νέων «Αττικών Οδών», ακόμη και εάν ήταν δυνατή, θα προσέφερε μια ακόμη έκταση ακινητοποιημένων οχημάτων.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και των μεταφορών/επικοινωνιών, δημιουργεί πρόσφορη συνθήκη για την έναρξη συζήτησης περί δημιουργίας ενός νέου, σύγχρονου Διοικητικού Κέντρου (κατά τα πρότυπα της Washington). Εάν η άμεση μεταφορά της Διοίκησης -η οποία κατά την κρίση μου είναι προτιμότερη-, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, είναι δυνατόν αυτή να πραγματοποιηθεί σταδιακά, με την μετακίνηση σε πρώτη φάση, π.χ., των Υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, Παιδείας, Πολιτισμού και κατά την τελική φάση των υπουργείων Άμυνας, Εξωτερικών Επικρατείας, Οικονομικών κ.λπ. Ευνοήτως, σε όλο το μεταξύ των φάσεων μετακίνησης διάστημα, θα αξιοποιείται για συστηματική προετοιμασία των επομένων μετακινουμένων Υπηρεσιών, έτσι ώστε να μην δημιουργηθούν κενά στην Διοίκηση.
Το μέτρο της μεταφοράς του Διοικητικού κέντρου, προφανώς, εάν δεν συνοδεύεται με παράλληλο, ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του όλου διοικητικού συστήματος της χώρας, θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα στην δημιουργία μιας νέας «Αθήνας». Επομένως, είναι αναγκαία η αλλαγή, η εξ ολοκλήρου μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός του διοικητικού συστήματος, με χάραξη νέων διοικητικών ενοτήτων (Περιφερειακών, Νομαρχιακών, Δημοτικών), με κριτήρια αναπτυξιακά, ισοδύναμης κατανομής πόρων, δυνατοτήτων και βαρών. Επίσης, είναι αυτονόητη η αποκεντρωτική αντίληψη, η οποία, θα πρέπει να επικρατήσει και επομένως, η μεταφορά πλήρους , τουλάχιστον, διοικητικής αρμοδιότητας στις αυτοδιοικητικές οντότητες στα πεδία της υγείας, αστυνόμευσης, εκπαίδευσης, φορολόγησης (να αποδίδονται προς το Κράτος μόνον οι φόροι εισοδήματος και όλοι οι υπόλοιποι να τίθενται και να εισπράττονται από τους ΟΤΑ, με την ενδεχόμενη υποχρέωση αποδόσεως μερίσματος προς την Κεντρική Κυβέρνηση). Ο σημερινός «Καλλικράτης», αν και έχει στοιχεία φιλότιμης προσπάθειας, παρέμεινε φοβικός και ανεπαρκής. Απαιτείται ρηξικέλευθη παρέμβαση στο επίπεδο αυτό, ούτως ή άλλως.
--------------------------------------------------------
Θέλω να πιστεύω ότι η συζήτηση επί των θεμάτων που παρατίθενται, ως εναύσματα, σε αυτό το κείμενο, αποτελεί μια καλή εκκίνηση προβληματισμού και ο εμπλουτισμός ή αναθεώρησή τους, από καταλληλότερους ειδικούς και επιστήμονες, μπορεί να οδηγήσει στον σχεδιασμό αποφασιστικών βημάτων στα προβλήματα της πόλης των Αθηνών και της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας. Η σημερινή πόλη-κράτος Αθήνα, με τον υπερπληθυσμό και την υπερ-συγκεντρωμένη εξουσία, απομυζά, με διάθεση αυτοκρατορίας, ό,τι υπάρχει στην περιφέρεια.
Η αύξηση της παραγωγικότητας και η συνεπαγομένη μείωση της ανεργίας σε αποδεκτά επίπεδα, η μείωση κόστους κατοικίας και η αναβάθμιση της ποιότητας στην καθημερινή ζωή και η βελτίωση των περιβαλλοντικών όρων, είναι κάποιες, μόνον, από τις συνεπαγόμενες ωφέλειες από την αποφόρτιση της Πρωτεύουσας, την αποκέντρωση της εξουσίας και τον σχεδιασμό ενός νέου, σύγχρονου διοικητικού συστήματος.
Αθήνα 17 Σεπτεμβρίου 2011 λυκούργος Χατζάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου