ΠΑ.ΣΟ.Κ. -Σκέψεις για την επόμενη ημέρα.

 

Η εκλογική διαδικασία της προσ­εχούς Κυριακής, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση μίας περιόδου, η οποία, ξεκίνησε μεν, με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αλλά, ατυχώς, πολιτικοί λιμοκοντόροι, ακαδημαϊκίζοντες δανδήδες και άχρηστοι αυλοκόλακες, συγκρότησαν μια παρέα, προκειμένου να διαχειρισθεί την τύχη της χώρας και του ΠΑΣΟΚ ηπρακτική των οποίων επέφερε τα σημερινά αποτελέσματα. Η συγκυρία της πρωτοφανούς –αλλά όχι απρόβλεπτης-, οικονομικής κρίσεως, επέφερε τα γνωστά αποτελέσματα. Σήμερα, η αλλαγή ηγεσίας στο Κίνημα είναι περισσότερο από ποτέ, καθοριστικής σημασίας ανάγκη για την επιβίωση του πολιτικού φορέα, καθώς ο απεγκεφαλισμός που έχει υποστεί, τον απέκοψε από το σώμα της λαϊκής βάσης του. Η αιτία προφανώς και δεν είναι μόνον, τα μέτρα της προηγούμενης 2ετίας, αλλά και το ύφος που οι αρμόδιοι τα ανεκοίνωναν.  Ο αυτοδιαψευδόμενος, προκλητικός και αλαζονικός «ξερολισμός» των κυβερνητικών στελεχών που διαχειρίζονταν την οικονομία και την κρίση, συνδυαζόμενος με την συστηματική απαξίωση του κόμματος το κατέστησαν αδύναμο και να ψελλίσει ακόμη,  την ελάχιστη φράση υπεράσπισης. Η διαχείριση της κρίσης αφέθηκε εις χείρας παντελώς ακατάλληλων και απεκλείσθησαν έστω και ως συνεπίκουροι, όσοι είχαν την δυνατότητα –και λόγω γνώσεων και πολιτικής επάρκειας-, να το προσφέρουν υπηρεσία.

Αν και η οργή που αισθάνομαι, από την διάψευση των προσδοκιών που καλλιέργησε η έλευση του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη, δεν θεωρώ ότι η επέκταση κριτικής, στον παρόντα χρόνο, θα προσδώσει κάτι θετικό και αυτό γιατί η ήττα, ή ακόμη και αυτή, η αίσθηση περιορισμού του ζωτικού μας χώρου, είναι απολύτως κατανοητό, προκαλεί την ανάγκη για κριτική, αντιπαραθέσεις και ερεθίζει στην μάζα την επιθυμία για την πολιτική αρά των υπευθύνων. Ανακύπτουν ανάγκες ερμηνείας, η οποία επιδρά καταπραϋντικά, εκτονώνει και  -στις κακόβουλες περιπτώσεις-, εκδικείται. Παρά ταύτα, στην ατέρμονη παράθεση αιτίων προς ερμηνεία αποτυχίας, κάθε ένα εκ των οποίων αναπαριστά, αιτιολογεί ή και εμπεριέχει το προηγούμενο, υφίσταται ένα όριο. Εκείνο το οποίο τίθεται από το απόλυτο αντικείμενο.

Ενώ, εκ φύσεως είμαι θιασώτης των περιπλανήσεων, οφείλω να ομολογήσω, ότι η περιπλάνηση στον δαιδαλώδη οίκο της «ερμηνείας», όταν αυτή επιχειρείται και μόνον προς απόδοση ευθυνών προς αλλήλους, με απωθεί, ηθικά και αισθητικά, την θεωρώ δε και περιττή και απρόσφορη. Ιδιαιτέρως, όταν η απόπειρα αυτή έχει ως αφετηρία ταπεινά κίνητρα και όχημα την μικροψυχία.

Άρα, το σημαντικό στον παρόντα χρόνο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν είναι η αδιέξοδη περιδίνηση στις ερμηνείες των αιτίων, αλλά, ο προσδιορισμός του υπαρξιακού ερωτήματος της διεργασίας και της διαδικασίας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει την ευκαιρία για έναν αγελαίο κατασπαραγμό. Προφανώς και πρέπει να συνιστά ευκαιρία για την ουσιαστική –και με ανατομική ψυχραιμία-, ανάλυση σφαλμάτων και αστοχιών, εις τρόπον ώστε να αποτραπεί η πιθανή επανάληψή τους και η ταυτόχρονη αναζήτηση ιδεολογικής ταυτότητας και προσανατολισμού του πολιτικού μας χώρου· αν φυσικά κριθεί πως υπάρχει κάτι που μπορεί ή αξίζει να διασωθεί και ποιο περιεχόμενο είναι δυνατόν στις παρούσες συνθήκες, να ανιχνεύεται στην έννοια της κεντροαριστεράς. Παρακάμπτω επομένως, τις ποικίλες κακοφωνίες και τις ιδιοτελείς δίκες προθέσεων της νέας ηγεσίας και επιχειρώ την παράθεση κάποιων σκέψεων σχετικών με την προοπτική ανασυγκρότησης, ως συνεπούς πράξεως, μιας υπερ30ετούς στράτευσης σε έναν πολιτικό φορέα που επενδύθηκε η εφηβική ορμή –και η προσωπική αλλά και δεκάδων άλλων φίλων και συντρόφων με τους οποίους δώσαμε πολιτικές μάχες σκληρές, μα πάντοτε στην κατάληξή τους  νικηφόρες.

Ύψιστη προτεραιότητα της νέα ηγεσίας, οφείλει να αποτελέσει η αποκατάσταση της κομματικής θεσμικότητας, η οποία κατά την προηγούμενη περίοδο, σκοπίμως ή μη, τσαλακώθηκε βάναυσα. Απαιτούνται άμεσα:

·     Επαναφορά των στελεχών του Κινήματος που απομακρύνθηκαν από τις τάξεις του συντεταγμένου ΠΑΣΟΚ,

·       Άμεση αντικατάσταση των στελεχών που ανέλαβαν θέσεις σε ανώτερα καθοδηγητικά επίπεδα με μόνη ικανότητα την ευκαμψία τους ή την εξαπάτηση αφελών «φίλων» του Προέδρου.

·   Αποκατάσταση του αισθήματος αξιοκρατίας και δικαίου εντός των κόλπων του Κινήματος και για τούτο, απαιτείται η επαναλειτουργία των κομματικών οργανώσεων. Τα στελέχη του κεντρικού μηχανισμού, πρέπει να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την παραγωγή και άσκηση  ουσιαστικής πολιτικής και όχι να έχουν ως μοναδική μέριμνά την επίδειξη καλής διαγωγής στην Προεδρική αυλή ή την δημιουργία προσωπικού μηχανισμού ή αναζητούν όχημα κοινωνικής και προσωπικής καταξίωσης.         

Αυτά, μεταξύ άλλων, υπήρξαν και η μεγάλη αδυναμία της προηγουμένης περιόδου. Το ψευδεπίγραφο πρόταγμα «άλλο κόμμα άλλο κυβέρνηση», χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα σε μία κλειστή κάστα φίλων να λειτουργούν ανεξέλεγκτα προς όφελος των δίκην μυστικής εταιρείας. Δεν θεωρώ ότι από πλευράς του απερχόμενου Προέδρου, υπήρχαν τέτοιες προθέσεις. Όμως, η πράξη απέδειξε ότι η μεθοδευμένη «προεδροποίηση», καλλιέργησε μια τάξη αυλικών –αν τούτο δεν αποτελούσε βασική στόχευση-, στην οποία περιλαμβάνονται είτε νεόκοπα πολιτικά στελέχη που έμαθαν την πολιτική στον δοκιμαστικό σωλήνα μηχανισμών είτε ανίκανοι οσφυοκάμπτες που εκμεταλλεύτηκαν την αφέλεια των νέων Κυβερνητών, με των οποίων τα έργα η Κτίσις έφριξε. Η άσκηση πολιτικής και η sine qua non στήριξη κατά την υλοποίηση του κυβερνητικού έργου, δεν νοείται δίχως την ύπαρξη και την ισχυρή οντότητα του πολιτικού υποκειμένου. Οι αλλαγές που απαιτούνται στην δομή, την έκφραση και τα πρόσωπα –πάντοτε αυτά ως φορείς πολιτικής θέσης και όχι ως «καλή παρέα» ή «λέσχη θαυμαστών»-, προκύπτει in vivo. Τα in vitro πειράματα, είναι χρήσιμα στην ιατρική και την επιστήμη γενικώτερα, αλλά, δεν είναι πρόσφορα στον πολιτικό στίβο και εν γένει, την πολιτική επιστήμη. Άμεσα πρέπει να αποκατασταθεί η θεσμική κομματική διαδικασία και η λειτουργία των οργανώσεων.

Οι θεραπευτικές παρεμβάσεις προς αποκατάσταση της λειτουργίας του κόμματος, είναι μεν προϋπόθεση, αλλά, από μόνες δεν αρκούν για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης με τους πολίτες και την επάνοδο του Κινήματος στην ηγετική του θέση ως εκφραστή της πρότασης εξουσίας της Κεντροαριστεράς. Παράλληλη προσπάθεια απαιτείται να καταβληθεί για την προετοιμασία και συγκρότηση και στον κατάλληλο χρόνο διατύπωση, πρότασης του ΠΑΣΟΚ για την ανάπτυξη και τι αυτός ο όρος περιλαμβάνει. Αυτό, όχι ως γενικό κείμενο προθέσεων και ευχών, αλλά με σαφή περιγραφή στόχων και σχεδίου. Είναι, άλλωστε το μόνο ζωτικής σημασίας αίτημα και για την χώρα. Πρέπει με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, να ανοίξει η συζήτηση για την σύνθεση αναπτυξιακής στρατηγικής, όπου θα περιγράφονται επακριβώς: τα κίνητρα για περιφερειακή ανάπτυξη, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, η παραγωγή έργων σχετικών με τον χώρο της περιφέρειας, αλλά, εντεταγμένα σε ένα συνεκτικό σχέδιο, συμβατά με τα δεδομένα των διαφόρων περιοχών και προκειμένου, να υπάρξουν προτάσεις και απαντήσεις που αφορούν στο μεγάλο πρόβλημα της δημιουργίας πόλων ανάπτυξης και συγκρότηση της κινητήριας βιομηχανίας· με πρόβλεψη και προοπτική για την διασύνδεση με τις άλλες βιομηχανίες και την παραγωγή πολλαπλασιαστικών συνεπειών οι οποίες θα δημιουργούν συνθήκες επέκτασης στο σύνολο της οικονομίας. Ποιοι θα είναι εκείνοι οι γεωγραφικοί πόλοι και η κινητήριος βιομηχανία σε μια χώρα που το 65% του πληθυσμού της ζει στο Λεκανοπέδιο με συνέπεια την απολύτως άνιση δυνατότητα σε σχέση με την Περιφέρεια και την πρόκληση εξ αυτού περιοχών στην Αθήνα με έντονα στοιχεία παθογένειας, είναι σημεία που πρέπει με ουσιαστική, ενδελεχή και εις βάθος ανάλυση να συγκροτηθούν σε πρόταση και να κατατεθούν στην κρίση των πολιτών.

Τέλος, θεωρώ αυτονόητο ότι η νέα ηγεσία θα αποτάξει τον πειρασμό του ρεβανσισμού, της πρακτικής αποκλεισμών και δεν θα ενδώσει στον φόβο της ανάπτυξης συνομωσιών –δίχως αυτό να συνεπάγεται ότι θα αφεθεί να εμφανίζεται αφελής- και ότι θα βρει την κατάλληλη ισορροπία συναινέσεων, ενωτικών πρωτοβουλιών αλλά και δικαίωσης όσων μέχρι σήμερα άσκησαν την κριτική τους στην επιχείρηση διάλυσης…

λυκούργος Χατζάκος