Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Το γράμμα του Νόμου, δεν πρέπει να σκοτώνει το πνεύμα του - (Ρωμανικόν ) Koolnews.gr, Τρίτη, 9 Δεκεμβρίου, 2014

Bρίσκω κανιβαλικό, το γεγονός ότι κάποιοι σε ολόκληρο το φάσμα του δημοσίου βίου –πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι κ.ά.-, προσπαθούν να «τρυπώσουν» στο κάδρο της καθημερινής επικαιρότητας και της επικοινωνιακής ευκαιρίας την οποία παρέχει η υπόθεση Ρωμανού.
Είχα αποφασίσει να μην γράψω ούτε αράδα, αλλά η πρόκληση την οποία επί ημέρες προσπαθώ να αγνοήσω, αποδεικνύεται ισχυρότερη. Σε καμία περίπτωση ο Ρωμανός δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη των πράξεών του. Όμως, επίσης, σε καμία περίπτωση οι πράξεις αυτές δεν επισύρουν την δια βίου καταδίκη και αποκλεισμό του από κάθε ευκαιρία.
Προφανώς, σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, καθείς δικαιούται να τοποθετείται κατά κρίση στα δημόσια πράγματα. Αρκεί να το πράττει με γνώση, καθαρό κίνητρο και λόγο, αντικειμενικότητα, δημόσια και πρωτίστως, σεβασμό στην αντίθετη επιλογή. Δεν υποκαθίσταται ο φυσικός δικαστής ούτε και εκβιάζεται η Δικαιοσύνη· κρίνεται όμως. Οπωσδήποτε, η Δικαιοσύνη είναι τυφλή και να αντιμετωπίζει τους πολίτες δίχως διακρίσεις. Οι λειτουργοί της όμως, οφείλουν να έχουν τα μάτια ορθάνοιχτα, να αξιολογούν και να διακρίνουν τις λεπτές διαφορές που οριοθετούνται από τα κίνητρα, τις προθέσεις και τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης που εξετάζουν. Τούτο, διότι οι αποφάσεις τους αφορούν ανθρώπινες ζωές και όχι απλώς έγγραφα δικογραφίας.
Από την άλλη, είναι εξωφρενική η συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών χώρων, με χαρακτηρισμό ως επίδειξη αδιαλλαξίας την εφαρμογή του νόμου. Ο Νόμος που επικαλούνται, προβλέπει και δεν επιβάλει την χορήγηση αδειών. Υπ’ όψιν του κρίνοντος δικαστικού οργάνου λαμβάνονται η αξιολόγηση της βαρύτητας και επιπτώσεων των αδικημάτων   και η διαγωγή του κρατουμένου. Δηλώσεις που ναι μεν χαρακτηρίζονται από ομοϊδεάτες ως ηρωικές, αλλά υπογραμμίζουν την ανάγκη για ένοπλο αγώνα αντί σπουδών, δεν συμβάλλουν στην θετική αντιμετώπιση του αιτήματος.
Εν προκειμένω, όσον αφορά στην περίπτωση Ρωμανού καλείται η Πολιτεία να υποκαταστήσει το γονεϊκό ρόλο, θέτουσα τα ανύπαρκτα όρια που οι γονείς δεν έβαλαν, όταν και όπως όφειλαν. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σκεφθεί ο λειτουργός της δικαιοσύνης εκδικητικά και μικρόψυχα. Ταυτοχρόνως δεν πρέπει να υποκύψει η Πολιτεία σε συναισθηματικούς ή πολιτικούς εκβιασμούς, εις τρόπον ώστε να δημιουργηθεί κακό προηγούμενο και «φάμπρικα» απαλλαγής.
Είναι ομολογουμένως εξαιρετικά δύσκολη η κρίση και η κατάληξη σε απόφση. Και ακόμη δυσκολότερο για τους πολίτες να διαμορφώσουν άποψη εντός του πλαισίου που διαμορφώνει η θυμική διάθεση για ένα παιδί που στα 20 χρόνια του, το πρόσωπό του παραμορφώνει το μίσος, ένας έμπορος επιστημοσύνης και επαναστατικότητας με δηλώσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά –αντί, όπως θα έπρεπε να λειτουργεί θετικά προς την κατεύθυνση ύφεσης- και αφελείς αντιπολιτευτικές κορώνες.
Το πρώτο ζήτημα είναι αν η Κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει ή φέρει ευθύνη για την εξέλιξη. Προφανώς ο Πρόεδρος, τα στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και οι λοιποί συνηγορούντες σε αυτό, είτε αγνοούν ότι στην Δημοκρατία υφίσταται διάκριση των εξουσιών είτε εκ σκοπιμότητας πολιτικοποιούν το ζήτημα. Και υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι θεσμοί δεν έχουν αξία μπροστά στην ζωή ενός παιδιού. Ναι! Όμως έχει εξ ίσου ή/και μεγαλύτερη αξία η ζωή εκείνων που την προσέφεραν, ώστε να υπάρχουν οι Δημοκρατικοί θεσμοί, να προστατεύεται η ελευθερία της Δικαιοσύνης έναντι των όποιων επιδιώξεων των κατά περίσταση διαχειριστών της εξουσίας.  Και είναι οι πολιτικοί πρόγονοι τόσο των «αγανακτισμένων νέων» όσο και του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Σε αυτούς τους νεκρούς, που έγιναν «το λίπασμα» της λευτεριάς δεν οφείλεται σεβασμός; Τελικά, ο «κοινός νους» στις μέρες μας δεν είναι καθόλου κοινός…
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να μην υπάρχει δυσαρέσκεια για την απόφαση των δικαστών. Κάθε νέος, ό,τι και αν έχει διαπράξει –πλην ειδικότατων περιπτώσεων-, δικαιούται μιας δεύτερης ευκαιρίας. Ακόμη περισσότερο, αν έχει μεγαλώσει σε παρόμοιο περιβάλλον, όπως αυτό που μεγάλωσε ο Ρωμανός και όταν στα 15 χρόνια σου γεμίζεις με το αίμα του κολλητού σου φίλου,  όταν αυτός δέχθηκε την βολή του ψυχωτικού ειδικού φρουρού.
Άραγε, δεν συνιστά εγκληματική αμέλεια εκ μέρους της πολιτικής και υπηρεσιακής ιεραρχίας το γεγονός ότι ένας τύπος σαν τον Κορκονέα βρέθηκε εντεταγμένος στην δύναμη της ΕΛ.ΑΣ και έφερε όπλο (ας μου επιτραπεί η υπενθύμιση του περιστατικού, όπου ο προαναφερόμενος Ειδικός Φρουρός, παρά τις σαφείς εντολές του κέντρου της ΕΛΑΣ για απεμπλοκή, έφυγε και επέστρεψε ως μαχαλόμαγκας να ζητήσει τον λόγο και να τιμωρήσει 15χρονα που τον εξύβρισαν); Ποιος απολογήθηκε και τιμωρήθηκε για αυτό και κυρίως, τι έπραξε η Πολιτεία για την αποτροπή παρόμοιων περιπτώσεων στο μέλλον;
Στα 15 του λοιπόν, ο Ρωμανός βίωσε το θάνατο του φίλου του και όχι μόνον αυτό. Γέμισε με ενοχές, γιατί η δική του ονομαστική γιορτή (Αγ. Νικολάου) ήταν η αιτία της εξόδου της εφηβικής συντροφιάς την νύχτα εκείνη. Αυτό είναι απλό; Που ήταν στην συνέχεια η υπευθυνότητα της Πολιτείας; Δεν έπρεπε να έχει διαταχθεί η υποστήριξή του και η καθοδήγηση του οικογενειακού του περιβάλλοντος από ειδικούς με την πλήρη κάλυψη των εξόδων από το Κράτος;  Όταν δε, συνελήφθη για την διάπραξη των αδικημάτων για τα οποία καταδικάστηκε και οι πύρινοι λόγοι των οικείων του είδαν το φώς της δημοσιότητας, ουσιαστικά επιβραβεύοντας τις πράξεις του, δεν έπρεπε να ληφθούν και πάλι ανάλογα μέτρα;
Και τέλος, είναι προκλητική η επίκληση του σωφρονιστικού χαρακτήρα της φυλάκισής του. Υπάρχει κανείς σε αυτή την χώρα που πιστεύει ότι το σωφρονιστικό σύστημά μας είναι αποτελεσματικό; Ή τουλάχιστον επιτελεί καλύτερα τον ρόλο επανένταξης παραβατικών ή/και εγκληματιών νέων, ο εγκλεισμός τους με όλη την καλή παρέα μιας ελληνικής ποινικής φυλακής, από το να δημιουργεί κίνητρα για πιο δημιουργικές πράξεις; Επί παραδείγματι, δεν θα ήταν καλύτερη η επιβολή κοινωνικής εργασίας παράλληλα με την έκτιση ποινής για περιπτώσεις όπως αυτές του Νίκου Ρωμανού; Τι επομένως, αξιολογεί το δικαστικό συμβούλιο;
Οι δικαστές απονέμουν δικαιοσύνη και εκδίδουν αποφάσεις εν ονόματι του ελληνικού λαού. Θεωρούν λοιπόν, ότι περισσεύουν οι νέοι στον ελληνικό λαό ή ότι η Πολιτεία έχει επιτελέσει στο έπακρο τις υποχρεώσεις της απέναντι σε αυτό το παιδί; Και εν κατακλείδι, ακόμη και αν το έσκαγε, θα ήταν μεγαλύτερο το κόστος για την κοινωνία από το να τροφοδοτείται το μίσος του ίδιου και δεκάδων άλλων νέων;  Μήπως, θα πρέπει να συνεκτιμήσουν ότι δεν είναι απλοί, φοβικοί γραφειοκράτες, αλλά λειτουργοί του ύψιστου θεσμού που αποτελεί την βάση μιας δίκαιης κοινωνίας και διασφαλίζει όρους συνοχής και ειρήνης στην καθημερινή ζωή;
Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό και μείζον θέμα είναι η ανάγκη προσαρμογών ουσιαστικών και λειτουργικών στο σωφρονιστικό σύστημα και τις δομές υποστηρικτικών παρεμβάσεων –από τα πρώτα στάδια- για τους νέους που ρέπουν σε παραβατική συμπεριφορά, αλλά και για όσους εν γένει καταλήγουν στην διάπραξη αδικημάτων και που είναι αδιανόητο να μην διασφαλίζεται τουλάχιστον μία ακόμη ευκαιρία…

ΑΝ . . ., Μεταρρύθμιση, 01/12/2014

  • ΑΝ με ευθύνη της ηγεσίας  από το 2004 δεν είχε απαξιωθεί το κόμμα και δεν είχε επιτραπεί σε κομψευόμενους λιμοκοντόρους η απρεπής συμπεριφορά έναντι μελών και φίλων, με συνέπεια την απίσχναση του πολιτικού φορέα.
  • ΑΝ είχε οριοθετηθεί το στίγμα μας και δεν διορίζαμε βουλευτές μας, δύο κύριους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού.
  • ΑΝ δεν είχαμε εμμονές και σύνδρομα κατωτερότητας και σεβόμασταν το έργο των προηγουμένων Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.
  • ΑΝ υπήρχε μέτρο στις φιλοδοξίες των νέο-αγωνισταράδων φίλων ή των μέχρι εκείνη την στιγμή τριτευόντων στελεχών (!;)
  • ΑΝ το 2009, δεν διευκολύναμε την απόδραση Καραμανλή, προκειμένου να φορέσουν υπουργικά κουστουμάκια κάποιοι επηρμένοι, ανόητοι -και όπως απεδείχθη ανίκανοι- φίλοι μας.
  • ΑΝ οι επιτελείς του τότε Προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν ανεδείκνυαν σε σλόγκαν το «λεφτά υπάρχουν» -και δεν μπορεί να ήταν τόσο αφελείς- και είχε ακολουθηθεί πιο σεμνή τακτική στην πορεία προς την εξουσία.
  • ΑΝ οι θεσμοί είχαν ενισχυθεί, η πολιτική λειτουργία του κόμματος είχε επιδιωχθεί.
  • ΑΝ από το 2004 μέχρι το 2011, δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τα ταμεία του κόμματος δεν είχαν κατασπαταληθεί σε ηλιθιότητες και ξιπασιές.
  • ΑΝ οι υπάλληλοι του κόμματος δεν αυξάνονταν αδικαιολόγητα και ραγδαία σε ημερήσια βάση προς ικανοποίηση εξυπηρετήσεων των αυλικών με αμοιβές ανήκουστες.
  • ΑΝ η εποικοδομητική κριτική προς την ηγεσία αξιοποιείτο και δεν αποτελούσε έγκλημα καθοσιώσεως.
  • ΑΝ η κριτική προς ανίκανους Ηρακλειδείς δεν θεωρείτο ως υπονόμευση έναντι του Προέδρου.
  • ΑΝ για χάρη της πολιτικής ύπαρξης «φίλων» δεν απαξιώναμε ολόκληρο το κομματικό υλικό, ώστε όταν χρειαζόμασταν τα μέλη μας να υπερασπισθούν την προσπάθεια, είχαμε φροντίσει να υπάρχουν.
  • ΑΝ με το ξέσπασμα της κρίσης καλούσαμε εκείνους που μπορούσαν να την διαχειριστούν.
  • ΑΝ δεν πιστεύαμε ότι η χώρα σωζόταν κάθε Παρασκευή και αλλάζαμε τον Υπουργό Οικονομικών και τους λοιπούς μαθητευόμενους μάγους.
  • ΑΝ δεν χανόταν πολύτιμος χρόνος σε λαϊκισμούς και παροχές άνευ αντικρίσματος.
  • ΑΝ κριτήριο για θέσεις ευθύνης στο κόμμα και την κυβέρνηση ήταν η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα και όχι η κολακεία ή  να είναι κάποιος αρεστός στην «αυλή».
  • ΑΝ δεν είχε επικρατήσει η μωροφιλοδοξία, αλλά, γινόταν κατανοητή η σοβαρότητα και η αδυναμία ενός κόμματος να διαχειρισθεί την κατάσταση.
  • ΑΝ με την επίσημη διαπίστωση των προβλημάτων είχαμε προσφύγει στην λαϊκή κρίση.
  • ΑΝ το 2011, δεν ψάχναμε πανικοβλημένοι τον Σαμαρά να παραδώσουμε αυτοβούλως, τα κλειδιά του Μαξίμου.
  • ΑΝ δεν είχαμε ξεχάσει να γεμίσουμε το πιστόλι πριν το βάλουμε στο τραπέζι.

Τότε, ίσως, όλα να ήταν καλύτερα για την χώρα και την Παράταξη που άλλαξε την Ελλάδα και οδηγήθηκε σε ευτέλεια.
Το 1989 μας δίκαζαν σαν «κλέφτες». Δώσαμε μάχες στις γειτονιές και νικήσαμε.
Το 2009, γίναμε «προδότες» και «μ…..ς». Το πρώτο καταρρίπτουν οι εξελίξεις. Τον δεύτερο χαρακτηρισμό δύσκολα θα αποσείσουμε. Τουλάχιστον, όσο δεν κατανοούμε τι και γιατί συνέβη και όσο αντί για πολιτική λατρεύουμε είδωλα…

Άλαλα τα χείλη! Μεταρρύθμιση, 25/11/2014

Η επιστολή, που ο πρώην Πρόεδρος απέστειλε προς το ΠΑΣΟΚ και προτείνει ενέργειες για την ανασυγκρότηση (!;) της παράταξης, μόνο θυμηδία προκαλεί. Αυτό, διότι οι ενέργειες που περιγράφονται, είναι ακριβώς άλλες από εκείνες, στις οποίες είχε προβεί ο ίδιος και η παρέα με την οποία είχε διοικήσει το κόμμα. Με δική του κάλυψη, διάφοροι πολιτικοί λιμοκοντόροι και νάρκισσοι γεμάτοι φιλοδοξία εξουσίας, ασέλγησαν στην θεσμικότητα του Κινήματος και έπαιρναν εκδίκηση από ολόκληρη την κοινωνία που μέχρι την στιγμή εκείνη δεν είχε αναγνωρίσει την αυθεντία τους και τους κρατούσε στο περιθώριο της πολιτικής. Άλλοι, άφησαν την θαλπωρή της Ακαδημαϊκής τους έδρας και ιππεύοντας την κάλαμον της κομματικής –και κάποιοι, αργότερα της κυβερνητικής- εξουσίας· θεώρησαν ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και θα «μάθαιναν γράμματα» στην ΠΑΣΟΚαρία· όλοι αυτοί, έσμιξαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με ό,τι τοξικό, ανόητο, επηρμένο και άχρηστο κατέλειπε στον μηχανισμό και παραγκώνισαν σοβαρά στελέχη σε κάθε βαθμίδα της δομής. Πλείστα, όσα παραδείγματα.
Η επιστολή, μπορεί να είναι προϊόν εμπάθειας και μικροψυχίας –δεν νομίζω ότι ο πρώην Πρόεδρος έχει πλήρη επίγνωση-, αλλά σε κάθε περίπτωση εγείρονται σοβαρά ερωτηματικά.
Πρώτον και αυτονόητο: γιατί εκείνος και η συντροφιά του δεν έκαναν τίποτε από όσα περιγράφει όταν είχαν την ευθύνη του κόμματος.
Δεύτερον: αφού είχε σχέδιο για την ανασυγκρότηση, γιατί απουσίαζε π α ν τ ε λ ώ ς από κάθε διαδικασία κατά την προπαρασκευή της συγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης· μία επιστολή με τις σκέψεις του, τότε, θα είχε κάποιο νόημα και χρησιμότητα.
Τρίτον: γιατί αφού είχε ήδη αποφασίσει, δέχθηκε να συναντηθεί με τον σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Μήπως επειδή αυτό θα είναι επικοινωνιακά προσφορότερο;
Τέταρτον: γιατί επιλέγει να στείλει την επιστολή την στιγμή κατά την οποία η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την Τρόϊκα; Δεν αντιλαμβάνεται την πολύ σοβαρή πιθανότητα δημιουργίας κλίματος αποσταθεροποίησης;
Πέμπτον: δεν κατανοεί την κατάσταση των μελών και υποστηρικτών του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του και τίμησε τον ίδιο ως Πρόεδρο και Πρωθυπουργό.
Δεν αντιλαμβάνεται –όπως και οι ευφυείς συνεργάτες του- ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις και με το βεβαρυμμένο, πρόσφατο παρελθόν, πρέπει να ακολουθείται η ρήση «κρείττον το σιγάν»; Εκτός αν προσπαθεί την δικαίωση όσων μιλούν για ταπεινά ρεβανσιστικά κίνητρα και απασφάλιση … εμπάθειας. Όμως, να συγκρατείται, ότι εκδικητικοί και εμπαθείς είναι μόνον οι ανόητοι και άφρονες.
Δεν γνωρίζω αν η επιστολή είναι αποτέλεσμα σκοπιμότητας ή αφέλειας, αλλά, για μία εισέτι φορά, συνωμοτεί εις βάρος του, διαψεύδει προσδοκίες και σπαταλά το πολιτικό του κεφάλαιο.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Κίνα και Ρωσία VS ΗΠΑ και Ευρώπης - koolnews.gr - Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, 2014


Κίνα και Ρωσία VS ΗΠΑ και Ευρώπης


Κάθε γεωπολιτική ή γεωοικονομική ανάλυση, ακόμη και αν εστιάζει σε συγκεκριμένη περιφερειακή ενότητα ή αναφέρεται σε κάποια επιμέρους περιοχή του διεθνούς συστήματος, συμπεριλαμβάνει τις παραμέτρους οι οποίες προκύπτουν ως αποτέλεσμα της βουλήσεως και δράσεως της Κίνας, της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., έστω και ως εξ επιπολής αναφορά.
Αυτό είναι το σημείο εκείνο που αναδεικνύει ως αυταπόδεικτο, ακόμη και για τους πολέμιούς της, την δεδομένη κατάσταση παγκοσμιοποίησης, ως το σύγχρονο διεθνές status. Ως εκ του συνειρμού, είναι προφανές ότι η ανάπτυξη προβληματισμού, ο σχεδιασμός και η χάραξη, όχι μόνον, της υψηλής στρατηγικής αλλά και των ησσόνων θεμάτων που αφορούν στις διεθνείς σχέσεις μιας χώρας· αλλά ακόμη και ζητήματα, συναφή με προβλήματα ή δράσεις εσωτερικής πολιτικής, πρέπει να εξελίσσονται εντός του πλαισίου αυτού.
Στους πολιτικούς σχηματισμούς της Ελλάδας, ατυχώς και για μία σειρά από αιτίες, έχει από καιρού παύσει να επεξεργάζεται ουσιαστικά και σε βάθος η διεθνής συνθήκη και εν γένει δεν υφίσταται σοβαρή, ουσιαστική, εις βάθος ανάλυση για το διεθνές περιβάλλον, κάτι που στο παρελθόν υπήρχε ως σημείο ποιοτικής διαφοροποίησης από άλλους σχηματισμούς, ειδικά αυτούς που διεκδικούσαν την εξουσία. Αντιμετωπίζεται από όλους επιπόλαια και αναλύεται στην βάση μυθευμάτων και με «τηλεοπτική» οπτική ή άλλοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στην συμπαθητική γραφικότητα χαμένων επαναστατικών παραδείσων. Από την άλλη, τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας, τα επιφορτισμένα με την ανάλυση και τον σχεδιασμό εξωτερικής πολιτικής, αρνούνται πεισματικά να αναλάβουν τον ρόλο τους, αρκούνται να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτικών προϊσταμένων τους και να λειτουργούν αποτρεπτικά και υπονομευτικά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας κατάλληλου, εξειδικευμένου φορέα.
Σε αδρές γραμμές θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την πτώση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης μπήκαμε σε μια εποχή πολυπολικότητας και η σύγχρονη αντιπαράθεση για την παγκόσμια ηγεμονία, επικεντρώνεται στην σύγκρουση των τριών ισχυρών στρατηγικών παικτών, του Δυτικού άξονα ΗΠΑ-Ιαπωνίας-ΕΕ από την μία πλευρά και Ρωσίας/Κίνας από την άλλη. Η σύγκρουση αυτή, δεν είναι άμεσα ορατή αφού δεν υφίσταται κατάσταση άμεσης βίας, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι εξ ίσου σκληρή και μάλιστα, κλιμακώνεται συνεχώς. Κλιμακούμενη συνεχώς γιατί αυτό υποδηλούν οι γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές μεταβολές· και σκληρή γιατί το πεδίο όπου διεξάγεται και δεν είναι άλλο από αυτό της οικονομίας και σημαίνει εξ ίσου –αν όχι μεγαλύτερης βαρύτητας-, καταστροφικές απώλειες για όλες τις πλευρές, καταστρέφοντας την ζωή και τσαλακώνοντας την αξιοπρέπεια των πολιτών και δημιουργεί συνεχώς ευάλωτες ομάδες πληθυσμού και ανυπεράσπιστων πολιτών. Όλα αυτά, στο όνομα κάποιων «αγορών», οι οποίες τελικά υπερέβησαν κάθε έλεγχο και όριο.
Η πραγματικότητα –δεδομένης και της δυσχερούς θέσης στην οποία βρίσκεται η δική μας χώρα-, απαιτεί ενδελεχή ανάλυση και εξέταση των παραμέτρων του συστήματος και ιδιαιτέρως των στρατηγικών παικτών καθώς οι ενέργειες αυτών, αποτελούν το έναυσμα για σειρά εξελίξεων που εντός του πλαισίου της παγκοσμιοποίησης επηρεάζουν σημαντικά και την διαμόρφωση των εσωτερικών συνθηκών και δεδομένων.
Ο Δυτικός άξονας
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, εμφανίζουν αδυναμία στον έλεγχο του ελλείμματός τους και οι παρεμβάσεις της διοίκησης Obama αν και έχουν προοδευτική χροιά, δεν προσφέρουν ριζικές λύσεις αλλά αναστέλλουν την έκρηξη μιας νέας κρίσης, η οποία θα έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις από εκείνη του 2007-2008.
Παραλλήλως, η διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας, από τον Αμερικανό Πρόεδρο δεν είναι και η πλέον επιτυχής. Οι ατυχείς χειρισμοί του στην περίπτωση του Ιράκ, τα «στραβοπατήματά» του στην Συριακή κρίση και η επιφυλακτικότητά του -στα όρια της φοβικότητας-, στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών-σφαγέων του ISIS, είναι πράξεις που έχουν πλήξει σοβαρά το κύρος της Ουάσιγκτον και της Προεδρίας Obama, μεταξύ των συμμάχων αλλά και αποθρασύνουν τους αντιπάλους της.
Η Ε.Ε. συνεχίζει να ταλαιπωρείται από την κρίση χρέους, και παρά την συγκρατημένη αισιοδοξία για την υπέρβασή της, η ανεργία διογκώνεται με μη ελεγχόμενους ρυθμούς, η παραγωγικότητα των κρατών του Νότου σμικρύνεται και χώρες όπως η Ελλάδα η Ισπανία κ.λπ. έχουν χάσει τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα σε σχέση με τον Βορρά και ο πρωτογενής τομέας είναι, σχεδόν, διαλυμένος (δεν είναι λίγες οι μελέτες που αναφέρουν το ότι η Ευρώπη στην επόμενη 10ετία θα αντιμετωπίσει σοβαρό διατροφικό πρόβλημα εξ αιτίας του ελλείμματος παραγωγής)· αυτά δεν δημιουργούν κλίμα αισιοδοξίας για την περεταίρω, μεσοπρόθεσμη εξέλιξη. Τέλος στην Ιαπωνία, αν και τα στοιχεία είναι με μία πρώτη ανάγνωση καλύτερα, η Ιαπωνική Κυβέρνηση έπεσε έξω στις πρόσφατες προβλέψεις της για επάνοδο σε ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης και ενισχύει τις ανησυχίες για τις μεσο-μακροπρόθεσμες προοπτικές.
Από την πρώτη εκτίμηση, δεν είναι εντελώς λάθος ο ισχυρισμός ότι ο Δυτικός άξονας έχει εμπλακεί σε αδιέξοδα και οι οικονομίες των επιμέρους δομών του συστήματος σε μία περιδίνηση η οποία δεν προοιωνίζει κλίμα αισιοδοξίας. Η παγκοσμιοποίηση, αιφνιδίασε το πολιτικό σύστημα και επετράπη στις «αγορές» να κυριαρχήσουν και να μετατρέψουν την παραγωγική τους ικανότητα σε «χρηματιστηριακή φούσκα». Δεν είναι καινοφανές αν λεχθεί ότι το χρήμα που περιγράφεται παγκόσμια, δεν αντιστοιχεί σε απτές αξίες. Η οικονομία δεν ελέγχεται πλέον με την εργασία και συνεπώς την παραγωγή υπεραξίας, αλλά με διάφορα χρηματοοικονομικά προϊόντα που αποφέρουν πιο εύκολα και αμεσότερα κέρδη, από εκείνα της πραγματικής παραγωγής. Αυτή η λογική, δημιουργεί και την βιομηχανία «χρέους».
Όμως, αν και αυτό προσφέρει προσωρινά πλούτο στις ανεπτυγμένες χώρες του Βορρά, δημιουργεί μελλοντικά αδιέξοδα και φυσικά, ως άμεση επίπτωση καταπιέζει και συνθλίβει τον Νότο των ιδιαιτέρων εργασιακών ηθών, στον οποίο οι κοινωνικές εκρήξεις δεν είναι ούτε απίθανο, ούτε και μακρινό, αν συνεχίσει να ακολουθείται αυτή η πρακτική.
Επίσης, είναι εσφαλμένη η πολιτική που υπαγορεύεται από την Weber-ιανή Προτεσταντική Ηθική και συνθλίβει την καθημερινότητα, στο όνομα κάποιας δημοσιονομικής πειθαρχίας και ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Η παραγωγή στην Ευρώπη δεν μπορεί να ανταγωνισθεί τον όγκο άλλων χωρών όπως π.χ., της Κίνας ή άλλων Ασιατικών. Η Ευρωπαϊκή παραγωγή γίνεται ανταγωνιστική σε επίπεδο ποιότητας και τεχνολογίας· αυτό είναι που πρέπει να επιδιώκεται.
Ρωσία - Κίνα και άλλες αναδυόμενες αγορές
Στον αντίποδα, η Ρωσία εμφανίζεται να αναλαμβάνει από τον τεκτονικό σεισμό που προκάλεσε το τέλος της Σοβιετικής κυριαρχίας και μετά την πρώτη περίοδο εξαθλίωσης, πρoβάλλεται ως ισχυρός παράγοντας και εν δυνάμει, στρατηγικός παίκτης του Διεθνούς Συστήματος. Αυτό, πέραν πάσης αμφιβολίας, πιστώνεται στον Βλαδίμηρο Πούτιν. Βέβαια, αυτό που πρέπει πάντοτε να συγκρατείται, είναι ότι το «Ρωσικό θαύμα» αφορά, τουλάχιστον μέχρι στιγμή αυτή, σε έναν στενό κύκλο ολιγαρχών στην Ρωσική Πρωτεύουσα.
Η σιδηρά πυγμή του Ρώσου ηγέτη, έθεσε υπό κεντρική διαχείριση την ασύντακτη -και άρα ολιγότερο προσοδοφόρα- λεηλασία του εθνικού πλούτου, όπως και την δράση των εγκληματικών οργανώσεων που είχαν επί Γιέλτσιν αναπτύξει απόλυτη … επιχειρηματική πρωτοβουλία. Όμως, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί η σημερινή Ρωσία ως μια χώρα ασφαλής πέραν προνομιούχων περιοχών της Μόσχας. Η ύπαιθρος και οι λαϊκές αστικές γειτονιές ταλαιπωρούνται από την υψηλή εγκληματικότητα, τον αλκοολισμό και η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων διαβιεί σε συνθήκες ανέχειας. Ανεργία, δημογραφικό και μειωμένη παραγωγικότητα συμπληρώνουν το πάζλ των προβλημάτων της μεγαλύτερης σε έκταση χώρας της υδρογείου.
Αν και σήμερα η Ρωσία εμφανίζει ισχυρό πρόσωπο στην διεθνή σκηνή, αυτό δεν ίσχυε στην πρώτη φάση της Προεδρίας Πούτιν. Ο ίδιος, παρά την θητεία του στο τμήμα εσωτερικής ασφάλειας της KGB, δεν είχε την δυνατότητα σοβαρής ανάλυσης της διεθνούς πραγματικότητας, μιας και το πραγματικά υψηλού επιπέδου και γνώσης στρατηγικών αναλυτών δεν ανήκε στην υπηρεσία αυτή αλλά στην GRU, την στρατιωτική υπηρεσία, οι στρατηγοί της οποίας βρέθηκαν απέναντι στον νεοεκλεγέντα τότε, Πρόεδρο εξ αιτίας της απόφασής του να αφαιρέσει τους πόρους και τα κεφαλαιακά αποθέματα –ομολογουμένως πολύ υψηλά-, της υπηρεσίας. Τα τελευταία χρόνια όμως, αυτό άρχισε να μεταβάλλεται και η Ρωσία σημειώνει τις πρώτες επιτυχίες της στην διεθνή σκακιέρα, έναντι των Δυτικών ανταγωνιστών της.
Μελλοντικά, θα κριθεί πως θα αξιοποιήσει η Ρωσική ηγεσία τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της. Το φυσικό αέριο, το υπέδαφος και τον ανεκτίμητο ορυκτό πλούτο της Σιβηρίας, τους κώνους με σπάνια μέταλλα και πολυμεταλικά συμπλέγματα, που βρίσκονται στον βυθό της Βόρειας Θάλασσας (δεν είναι τυχαίο ότι προ περίπου 2 ετών ανεκήρυξε και οριοθέτησε, την εκεί, ΑΟΖ). Τέλος, πρέπει να συνυπολογίζεται και μία παράμετρος που συνήθως διαφεύγει. Η τήξη των πάγων στην Αζοφική, δημιουργεί νέους ασφαλείς δρόμους στις θαλάσσιες μεταφορές, κατά πολύ συντομότερους από τους σημερινούς. Συνεπώς, η μεταφορά Ρωσικού ή άλλου πετρελαίου και γενικά πρώτων υλών και αγαθών, επί παραδείγματι, προς την Ιαπωνία ή και άλλους προορισμούς, διαμέσου συντομότερης διαδρομής κατά τουλάχιστον 40.000 ναυτικά μίλια, προσθέτει ένα ακόμη στρατηγικό πλεονέκτημα στην χώρα που ελέγχει αυτόν τον θαλάσσιο δρόμο.
Η Ρωσία παραμένει όμως μια Ανατολικού τύπου Δεσποτεία στην οποία η πλειοψηφία του λαού δεν μετέχει στην ευημερία και την απόλαυση των αγαθών που συνεπάγεται η όποια ανάπτυξη. Μπορεί η Σλάβικη νοοτροπία να στηρίζει προς στιγμήν το «θαύμα» του Πούτιν, δεν είναι όμως βέβαιο για πόσο ακόμη θα διαρκέσουν οι αντοχές του λαού και φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπονται τα προβλήματα που συνεπάγονται από την Ουκρανική κρίση –περιοχή ζωτικής σημασίας για την Ρωσία- και την πιθανή αναζωπύρωση εστιών ανωμαλίας και ένοπλων αντιπαραθέσεων στην Οσσετία και την Τσετσενία.
Η Κίνα είναι για την μεγάλη πλειονότητα των Δυτικών ο μεγάλος άγνωστος γίγαντας της Ανατολής. Ο Σινικός οικονομικός Γολιάθ προξενεί δέος και όχι αδικαιολόγητα. Τα προϊόντα της έχουν πλημυρίσει τις αγορές της Δύσης και κλιμακηδόν εισέρχεται και στην αγορά μηχανολογικού εξοπλισμού. Μελλοντικά, όχι σε μακρό χρονικό ορίζοντα, πολλά από τα προϊόντα θα κατασκευάζονται με μηχανήματα κινεζικής προέλευσης. Στην συντέλεση του οικονομικού θαύματος της Κίνας εκτός από το όγκο του πληθυσμού της (οι αριθμοί και τα μεγέθη κόβουν την ανάσα), συμβάλλει και η φιλοσοφία των Κινέζων, οι οποίοι έχουν υψηλό δείκτη αυτοπειθαρχίας, η οποία πηγάζει –μάλλον-, από την φιλοσοφία των λαών της Άπω Ανατολής. Αυτό καθώς και η αχανής έκτασή της –μικρότερη βέβαια από την Ρωσική, αλλά όχι πολύ λιγότερο πλούσια-, δίνει πλεονεκτήματα που η Δύση ή άλλες αγορές δεν μπορούν να ανταγωνισθούν.
Μια ακόμη πηγή προβληματισμού για την Δύση αποτελεί και η ραγδαία αύξηση των Κινεζικών επενδύσεων, οι οποίες δείχνουν να μην έχουν όριο. Και δεν είναι μόνο ο συνεχώς αυξανόμενος όγκος επενδύσεων και υποστηρικτικών οικονομικών-αναπτυξιακών παρεμβάσεων της Κίνας (π.χ. σε Αφρικανικές και άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου), κυρίως ανησυχίες προκαλεί η Σινική επενδυτική επιθετικότητα σε κρίσιμους τομείς όπως, ορυχεία μετάλλων, στον τομέα πετρελαίου, τηλεπικοινωνίες και τραπεζικό-χρηματοπιστωτικό τομέα. Προς το παρόν, ο όγκος των Δυτικών επενδύσεων είναι μεγαλύτερος από εκείνον των Κινεζικών κεφαλαίων, αλλά, δεν παραβλέπεται η επιθετική και σχεδιασμένη εισβολή των σινικών κεφαλαίων σε χωράφια που μέχρι πρότινος οι δυτικοί θεωρούσαν ότι είναι οι αποκλειστικοί και προνομιούχοι νομείς.
Βέβαια, για κάθε Γολιάθ υπάρχει και ένας Δαυΐδ. Η κινέζικη παραγωγή έχει μεν συγκριτικά πλεονεκτήματα στο πεδίο του όγκου και των αριθμών, δεν είναι όμως ακαταμάχητη, όταν τα ζητούμενο είναι η ποιότητα και η τεχνολογία –τουλάχιστον ακόμη.
Επίσης, δεν λείπουν και τα προβλήματα, τα οποία μέχρι στιγμή αυτή το Σινικό καθεστώς καλύπτει με σχετική άνεση (οι εργάτες στην Κίνα δεν είχαν κάτι περισσότερο πριν από την εγκαθίδρυση της Μαοϊκής διακυβέρνησης) και οι δομές που δημιούργησε ο Μάο ακόμη αντέχουν και οι διαχειριστές της εξουσίας έχουν ομολογουμένως επιδείξει αξιοσημείωτη ευελιξία και προσαρμογή και επιβάλει τις απαραίτητες μεταρυθμίσεις σε κατάλληλο χρόνο. Η Κίνα δείχνει να εγκαταλείπει τον απομονωτισμό της και να εμπλέκεται πλέον δυναμικά στα παγκόσμια πράγματα (δείγμα θελήσεως επ’ αυτού είναι και η εμπλοκή της στην εκστρατεία κατά του Embola, με αποστολή εξειδικευμένου προσωπικού σε Λιβερία και άλλες Αφρικανικές χώρες καθώς και η οικονομική υποστήριξη της εκστρατείας με το ποσό των 82 εκμ. δολ. ΗΠΑ) .
Ως επιτυχίες ακόμη της Κινεζικής πολιτικής, πρέπει να συγκρατούνται οι πρόσφατες διακρατικές συνεργασίες με Ρωσία που αφορά στην από κοινού κατασκευή μαχητικών ελικοπτέρων και περί διανομής 30 δις. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου τα οποία θα διαθέσει η Gazprom στην Κινεζική CNPC και η υπογραφή memorandum συνεργασίας από τον Κινέζο Πρόεδρο Ξι Τζιν-πίνγκ και τον Αυστραλό Πρωθυπουργό Τόνι Άμποτ. Σε αυτό προβλέπεται και κατοχυρώνεται η συνεργασία των δύο χωρών σε τομείς εμπορίου, 40 κλάδων υπηρεσιών (περιλαμβανομένων και νομικών, υπηρεσιών υγείας κ.ά.), διακίνηση ειδών διατροφής κ.λπ. Σύμφωνα με αυτήν την συμφωνία, περί το 99% των προϊόντων της Αυστραλίας θα μπορούν να εισέλθουν στην αγορά της Κίνας χωρίς ή με ελάχιστους δασμούς. Πρόκειται για την πλέον ευνοϊκή συμφωνία που παρεχώρησε η Κίνα μέχρι σήμερα.
Εκείνο όμως που προκαλεί νευρικότητα σε Αμερικανικούς κύκλους -ειδικότερα όταν αυτά συμβαίνουν κατά την περίοδο που ο Πρόεδρος Obama επιχειρεί στροφή προς την Ασία-, είναι η Σινο-Ρωσική προσέγγιση και η κοινή ερμηνεία των γεγονότων της Ουκρανίας και Hong Kong, δείγμα αναπτυσσόμενης επικοινωνίας μεταξύ Μόσχας-Πεκίνου, γεγονός που εμφιλοχωρεί τον κίνδυνο δημιουργίας γεωπολιτικού άξονα, με συνέπεια την μετατροπή των χωρών αυτών σε στρατηγικούς παίκτες, οι οποίοι θα αμφισβητούν και θα απειλούν ευθέως, τα Αμερικανικά συμφέροντα.
Σε κάθε περίπτωση, στο μέσο ή απώτερο μέλλον, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσει το σύστημα σε πιθανή όξυνση προβλημάτων όπως η μόλυνση του περιβάλλοντος-το Πεκίνο αναγκάζεται να λογοκρίνει μελέτες συναφώς με την ατμοσφαιρική μόλυνση-, η διάθεση των υδάτινων πόρων, η διαφθορά των κρατικών αξιωματούχων και δομών, που έχει αρχίσει και κτυπά την πόρτα της χώρας και τα ελλείμματα στην αποτελεσματικότητα των κρατικών εταιριών. Ταυτοχρόνως, η είσοδος του διαδικτύου και η εύκολη πλέον πρόσβαση στις πληροφορίες και την ενημέρωση δημιουργεί τριγμούς στην σταθερότητα του καθεστώτος. Μία και κάτι 10ετία πριν, οι Κινέζοι αντλούσαν πληροφόρηση τόσο για την χώρα όσο και για τον κόσμο από τα επίσημα κομματικά-κυβερνητικά όργανα και εφημερίδες τοίχου. Σήμερα, όλο και περισσότεροι αποκτούν δυνατότητα άμεσης πληροφόρησης για τα όσα συμβαίνουν στην χώρα όπως π.χ. για το θέμα των Ουϊγούρων, του Θιβέτ και τις αποσχιστικές προθέσεις των πληθυσμών αυτών· την διαφθορά των κρατικών αξιωματούχων και σκάνδαλα που αφορούν στελέχη του Κόμματος ή πολιτικά ζητήματα που προκύπτουν, όπως το πρόσφατο στο Hong Kong κ.ά.
Επιπροσθέτως, ερωτηματικά και ανησυχίες εγείρει η αυξανόμενη ένταση που καλλιεργεί το Πεκίνο με τις χώρες στην νότια μεθόριό του, όπως Βιετνάμ και Φιλιππίνες, προβάλλοντας εδαφικές ή γενικότερα κυριαρχικές αιτιάσεις, ενώ δεν πρέπει να παραβλέπεται και η ένταση στις σχέσεις με την Ιαπωνία. Μόλις προ λίγων ετών, Κινέζοι «αγανακτισμένοι» πατριώτες προέβησαν με την ανοχή –αν όχι υποκίνηση- των Αρχών σε καταστροφές εις βάρος Ιαπωνικών εταιρειών, όταν οι δύο χώρες έφθασαν πολύ κοντά σε θερμό επεισόδιο με αφορμή τις διεκδικήσεις επί των νήσων Senkaku και Diaou. Επ’ αυτού υπάρχουν σημάδια υφέσεως καθώς οι δύο χώρες θα πραγματοποιήσουν συνάντηση κορυφής στο πλαίσιο της συνόδου του Φόρουμ Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού, κάτι που λόγω της προαναφερθείσας διαμάχης, δεν είχε συμβεί για μια 3ετία (από έτους 2012). Ακόμη, πάντοτε παραμένει ανοικτό, ως εν δυνάμει εστία έντασης, το ζήτημα της Taiwan.
Σε αυτή την πολυπλοκότητα δεν είναι αμελητέα και η εμφάνιση άλλων αναδυομένων αγορών, Σιγκαπούρης, Μαλαισίας κ.ά Ασιατικών χωρών. Για την Ελλάδα ιδιαίτερο, γεωπολιτικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν η γειτονική Τουρκία, το Ισραήλ, οι Αραβικές χώρες, η Αίγυπτος και φυσικά η Κύπρος.
Η Τουρκία έχει πράγματι πετύχει σημαντικά πράγματα από την στιγμή που οι Erdogan και Davoutoglou βρέθηκαν στην ηγεσία της. Ο αρχιτέκτονας του νέο-οθωμανικού δόγματος και της νέας Τουρκικής στρατηγικής Άχμεντ Νταβούτογλου, μετά από μια επιτυχή ακαδημαϊκή διαδρομή, βρέθηκε συνεργάτης του χαρισματικού Erdogan και ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία στην πολιτική, αρχικά ως συνεργάτης του σημερινού Τούρκου Προέδρου, όταν αυτός ξεκινούσε την πορεία του από το Δημαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως προς το Πρωθυπουργικό αξίωμα. Οι πρώτες επιτυχίες του και δημόσια αναγνώριση ήρθαν όταν ως ειδικός απεσταλμένος του Τούρκου Πρωθυπουργού στο Ιράκ και την Μέση Ανατολή, επέτυχε να εξομαλύνει τις σχέσεις της Τουρκίας με το Αυτόνομο Ιρακινό Κουρδιστάν του Βορείου Ιράκ, παρά το «αγκάθι» του ΡΚΚ και να δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για την οικονομική διείσδυση τουρκικών επιχειρήσεων στην περιοχή, ενώ, οι χειρισμοί του διατήρησαν τις κατάλληλες ισορροπίες με την Βαγδάτη και κυρίως, πέτυχε να ανασταλεί το δημοψήφισμα για το καθεστώς ένταξης της πολύ σημαντικής πετρελαιοπαραγωγού περιφέρειας του Κιρκούκ και προστατεύοντας τα συμφέροντα του εκεί πληθυσμού Τουρκομάνων, αξιοποιώντας τις αντιθέσεις Κούρδων και Αράβων προς όφελος των τουρκικών συμφερόντων. Ως επικεφαλής της Τουρκικής Διπλωματίας εφάρμοσε με άριστο τρόπο το δόγμα –το οποίο ο ίδιος είχε εμπνευσθεί και σχεδιάσει-, του νέο-Οθωμανισμού. Πέτυχε σε σημαντικό βαθμό τον στόχο για μηδενικά προβλήματα με τις όμορες χώρες, το Κουρδικό παρουσίασε ύφεση και εισήλθε σε τροχιά συνεννόησης.
Η στρατηγική αυτή έφερε ως αποτέλεσμα την τουρκική οικονομική άνθιση και απέμπλεξε την Τουρκία από το ΔΝΤ, δίνοντάς της μια θέση στους G20, σε διάστημα 10ετίας. Σε αυτήν, την ομολογουμένως θεαματική προσπάθεια κίνητρο υπήρξε και η ενταξιακή προοπτική της χώρας. Αξίζει να αναφερθεί –και ίσως να παραδειγματίσει-, ότι μια σοβαρή ενέργεια της τουρκικής ηγεσίας, προκειμένου να διευκολύνει και να προωθήσει τις επενδύσεις, δημιούργησε ειδική ομάδα επιχειρηματιών, συμβούλων και άλλων ειδικών. Η ομάδα αυτή λειτουργούσε στο πλαίσιο του Πρωθυπουργικού Γραφείου και είχε άμεση αναφορά στον Πρωθυπουργό. Παρείχε κάθε απαραίτητη συνδρομή σε υποψήφιους επενδυτές (στοιχεία και δεδομένα αγοράς κ.λπ.) και επέλυε άμεσα και αποτελεσματικά προβλήματα που απέρρεαν από την γραφειοκρατία ή την διαφθορά δημοσίων υπηρεσιών. Παρά την άκρως εντυπωσιακή πορεία, σήμερα έχουν αρχίσει την εμφάνισή τους … χαμηλές νεφώσεις.
Στο θέμα της Συρίας, η εξέλιξη δεν ήταν σύμφωνη με τις προσδοκίες της Άγκυρας. Είναι κατανοητό ότι το ισχυρό καθεστώς Assad αποτελεί εμπόδιο στις βλέψεις και στα μεγαλεπήβολα σχέδια των Τούρκων ηγετών. Η Αλεβιτική (Σιϊτική συνιστώσα), Δαμασκός βρίσκεται πιο κοντά στην Τεχεράνη από ότι στον κάτοικο του Λευκού Παλατιού της Κωνσταντινουπόλεως και αποτελεί ανασχετική παράμετρο για την ολοκλήρωση της Τουρκικής εξάπλωσης στον Αραβικό Κόσμο, ενώ δεν είναι και αμελητέα παράμετρος η Συριακή ακτογραμμή, η οποία πέραν της θαλάσσιας πρόσβασης, συνεπάγεται και ΑΟΖ στην Μεσογειακή λεκάνη. Η μη ελεγχόμενη Κυβέρνηση Assad, προφανώς, λογίζεται ως πρόβλημα από την Τουρκική Διπλωματία. Τελικά, παρά τις προσπάθειες η Συρία αν και εμπεπλεγμένη σε σκληρό εμφύλιο, παραμένει υπό το καθεστώς των Assad, το οποίο αξιοποιώντας την παρουσία και δράση του ISIS-, στην ευρύτερη περιοχή, εμφανίζεται να ανακάμπτει και να κερδίζει το χαμένο έδαφος, έναντι των εσωτερικών του αντιπάλων. Η Τουρκική ηγεσία δεν θεωρείται ικανοποιημένη από τις ενέργειες των ΗΠΑ επ’ αυτού και δεν διστάζει να το δείξει σε κάθε ευκαιρία, όπως αυτή, της πρόσφατης κρίσης στο Κομπανί.
Δεν είναι λίγοι, οι αναλυτές εκείνοι που κατατάσσουν την Άγκυρα στους βασικούς υποστηρικτές των τρομοκρατών του ISIS. Αν και ακόμη είναι νωρίς για να προδικάσει κανείς εξελίξεις, δεδομένου ότι η Δύση έχει, προς το παρόν, επιλέξει ρόλο παρατηρητή, γενική εκτίμηση είναι ότι αυτό το παίγνιο δεν θα έχει ευτυχή έκβαση για την Άγκυρα. Ακόμη, η παρατηρούμενη έξαρση του Κουρδικού, δεν συμβάλλει θετικά στους σχεδιασμούς του -Προέδρου πλέον- Ερντογάν.
Συμπερασματικά, τα δεδομένα της στιγμής, σημαίνουν τον κώδωνα κινδύνου για την εξέλιξη των Τουρκικών επιθυμιών και θέτουν εν κινδύνω την προοπτική των αυτοκρατορικών βλέψεων της πολιτικής ηγεσίας της χώρας αυτής. Ήδη, δημιουργείται κλίμα ανησυχίας και καθιστούν επισφαλή την επενδυτική δραστηριότητα στην Τουρκία, γεγονός που πιθανόν οδηγήσει σε απόσυρση ή μεταφορά των επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία συνέβαλλαν και στήριξαν το οικονομικό της θαύμα. Τέτοιο πλήγμα, θα αποβεί ίσως, καίριο για την τουρκική οικονομία και δημιουργεί προβληματισμό και φόβους σχετικά με τις πιθανές αντιδράσεις της Άγκυρας και ειδικότερα του παρορμητικού Προέδρου της χώρας· επιβαρυντικό στις προβλέψεις αυτές, είναι και η εμπειρία από τον απρόβλεπτο χαρακτήρα τέτοιων καθεστώτων. Ούτως ή άλλως, η περιοχή της Μέσης Ανατολής προσομοιάζει με πεδίο κινούμενης άμμου, απρόβλεπτες αντιδράσεις εκ μέρους της Τουρκίας θα επιδεινώσουν κρίσιμα προβλήματα που ήδη υφίστανται.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Γιατί είναι δύσκολο να ζει κανείς στα Βαλκάνια - Πέμπτη, 23 Οκτωβρίου, 2014 - koolnews.gr

valkania-570
Ανέκαθεν ήταν δύσκολο να ζει κανείς στα Βαλκάνια. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και εξ ίσου συναρπαστικό και ενδιαφέρον. Δεν χρειάζεται να επαναληφθεί, ο χαρακτηρισμός τους ως «πυριτιδαποθήκη». Και πράγματι, οι λαοί στην γειτονιά αντιμετωπίζουν, σχεδόν, τα πάντα με το θυμικό στα «κόκκινα», έχουν δικούς τους ιδιαίτερους κανόνες συμπεριφοράς και το συναίσθημα είναι αν όχι κυρίαρχο, ισχυρά παρόν στις επιλογές.

Παρά το γεγονός ότι ο χαρακτηρισμός «βαλκάνιος» έχει υποτιμητική χροιά, δεν πρέπει να λησμονείται ότι στην γειτονιά αυτή της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, άκμασαν πολιτισμοί, οι οποίοι καθόρισαν την πορεία ολόκληρης της Δύσης. Είναι η περιοχή, όπου τα πολιτιστικά-πολιτισμικά στοιχεία των Μεσογειακών λαών αφομοιώθηκαν, αναπτύχθηκαν και οδήγησαν στην Κλασσική Αρχαιότητα και τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Σε αυτό, συνέβαλαν όλοι οι λαοί της περιοχής, καθένας με την δυνατότητά του και προφανώς, δεν θα υπήρχε το όλον αν δεν υπήρχαν τα επί μέρους τμήματά του.
Δυστυχώς, τα τελευταία 100-120 έτη, δηλαδή, από την ίδρυση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια και μετά, το ένδοξο παρελθόν δεν δικαιώνεται. Συγκρούσεις, ένοπλες συρράξεις και μεγάλες αιματοχυσίες χαρακτηρίζουν την νεώτερη ιστορία της περιοχής. Αυτό βέβαια, δεν είναι περίεργο, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την ιδιοσυγκρασία των λαών και το γεγονός ότι οι πληθυσμοί ζούσαν σχεδόν για δύο χιλιετίες, υπό την επικυριαρχία δύο περιφερειακών υπερδυνάμεων –Ρώμης και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- και η περιοχή αποτελούσε μια ενιαία γεωπολιτική ενότητα, εντός της οποίας οι μετακινήσεις πληθυσμών και μεγάλων εθνικών ομάδων ήταν ελεύθερη και συχνή. Αυτό επέφερε ως συνέπεια την ανάμειξη των κατοίκων και την παρουσία συμπαγών, εθνικών ομάδων στα εδάφη των νέων εθνικών κρατών και εγείρει εδαφικές διεκδικήσεις από όλους, προς όλους. Το πρόσφατο επεισόδιο στο Βελιγράδι, ήρθε να υπενθυμίσει αυτή την πραγματικότητα και να επιτείνει την ανησυχία την οποία έχουν προκαλέσει, ήδη, οι ένοπλες συγκρούσεις στην Ουκρανία και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Το γεγονός θα περιοριζόταν στα όρια της απλής πρόκλησης, κάποιας ομάδας εθνικιστών –άλλωστε, αντίστοιχους ηλίθιους βρίσκει κανείς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης-, οι οποίοι παρέσυραν στην ατελέσφορη βλακεία τους και κάποιους παίκτες της Αλβανικής εθνικής ομάδας. Όμως, όταν, η Κυβέρνησή της υπαίτιας για την πρόκληση, χώρας δεν καταδικάζει απερίφραστα την πρόκληση, τότε το ζήτημα γεννά πολλά ερωτηματικά και ανησυχίες. Στο σημείο αυτό, έρχεται να προστεθεί και η συμμοριτικού χαρακτήρα και μεθοδεύσεως επιδρομή Αλβανών ενόπλων, στις περιοχές της Ελληνικής μειονότητας.
Η τοποθέτηση της επίσημης Αλβανικής πλευράς και ιδιαίτερα του Πρωθυπουργού Κου Edi Rama, προξένησε μεγάλη απογοήτευση σε εκείνους που πίστευαν ότι στο πρόσωπό του η Αλβανία βρήκε έναν ηγέτη που θα είχε την δυνατότητα να την οδηγήσει στον σύγχρονο κόσμο, ως μια δυτική, φιλελεύθερη δημοκρατία και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αλβανίας να υπερβεί το εθνικιστικό παρελθόν καθεστωτικό παρελθόν του. Ενδεχομένως, αιφνιδιάστηκε και ο ίδιος από το μέγεθος της εθνικιστικής, αυτής, πρόκλησης, πάντως, σε κάθε περίπτωση η εικόνα στο συγκεκριμένο γεγονός, αν μη τι άλλο, τον αδικεί. Και τον αδικεί γιατί η όλη πολιτική του παρουσία, παραπέμπει σε έναν μετριοπαθή, ρεαλιστή ηγέτη.
Εν πάση περιπτώσει, ούτε δόκιμη, ούτε λειτουργική είναι η εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων και η καταφυγή σε αφορισμούς. Η ανάλυσή μας προκειμένου να οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα· για να απαντά ουσιαστικά και με προοπτική, απαιτεί λελογισμένη, ψύχραιμη και ορθή καταγραφή και αξιολόγηση των δεδομένων και κυρίως, να είναι πολιτική:
  • Είναι γνωστό και απολύτως κατανοητό, ότι η Αλβανική κοινωνία μετά από 50 και πλέον χρόνια καθεστωτικής προπαγάνδας και καλλιέργειας εθνικών μύθων και μόλις 100 ετών κράτος, δεν δύναται να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα θέματα συναφώς με τους γείτονές της.
  • Η προ ετών προσφυγή με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του ιδίου του Ράμα, στο Συνταγματικό Δικαστήριο και ακύρωση, από αυτό, της Ελληνοαλβανικής συμφωνίας περί του καθορισμού ΑΟΖ.
  • Η μη ρητή καταδίκη και λήψη αποστάσεων της Αλβανικής Κυβέρνησης, έναντι φαινομένων έξαρσης εθνικισμού και η εμφάνισή της να σύρεται πίσω από ακραίους κύκλους ανωμαλίας –για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους-, καθώς και η διαφαινόμενη απόπειρα εμφάνισης θρησκευτικού χαρακτήρα σε αντιπαραθέσεις (με μειονοτικούς εντός χώρας ή γείτονές της).
Αυτά, ενθαρρύνουν σκέψεις, περί αύρας Τουρκικής χειρός στην υλοποίηση ή και ακόμη και τον σχεδιασμό, στην διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων της Αλβανίας. Προφανώς, κύκλοι εντός της Κυβέρνησης και των ελίτ εξουσίας, θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται από την δημιουργία στενών δεσμών με την Άγκυρα.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η Τουρκία αρέσκεται στην εμπλοκή της σε παρόμοια παίγνια (δηλώσεις Αμερικανού Αντιπροέδρου Κου Biden περί αναμείξεώς της και της υποστηρικτικής διαθέσεως την οποία επέδειξε στην υπόθεση του «Ισλαμικού Κράτους»).
Κατά συνέπεια, δεν στερείται αλήθειας η υπόθεση ότι ενδεχομένως εντός του όλου στρατηγικού σχεδιασμού της, η Τουρκική πλευρά, θεωρεί ότι δεν «χάνει» από την διατήρηση και επέκταση γενικευμένης αναταραχής στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με την Τεχεράνη για τα πρωτεία στην περιφερειακή πρωτοκαθεδρία, επενδύει στην αστάθεια. Αυτή η πρακτική, βέβαια, δεν εκτιμάται και ως η απολύτως ενδεδειγμένη, μιας και σε περιόδους γενικευμένων αναταραχών και συγκρούσεων η Τουρκία δεν επέτυχε κέρδη. Αυτή τη στιγμή όμως, παρουσιάζεται ως τα σταθερά εκείνα εδάφη, μέσω των οποίων οι αγωγοί ενέργειας θα δύνανται να διέλθουν με ασφάλεια, ισχυρή δύναμη επιβολής διεθνούς βουλήσεως και την διατήρηση περιφερειακής τάξης. Αυτός ο ρόλος ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι η χώρα η οποία έχει τον έλεγχο των υδάτινων πόρων της Μέσης Ανατολής, εφ’ όσον στα εδάφη της βρίσκονται οι πηγές του Τίγρητος και του Ευφράτου.
Προβάλλει συνεπώς, επιβεβλημένη η παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να επιτρέψει την συνέχιση αυτής της τακτικής καθώς, εγείρονται κίνδυνοι γενικότερης αναφλέξεως και μη ελεγχόμενων εξελίξεων. Αφ’ ενός πρέπει να καταδικασθεί απερίφραστα η προκλητικότατη στάση των αλβανικών στοιχείων που δυναμίτισαν την πορεία εξομάλυνσης των σερβο-αλβανικών σχέσεων. Ο φόρος αίματος που κατεβλήθη –ακόμη και στις τελευταίες δύο 10ετίες σε Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη κ.λπ., αρκεί!
Αφ’ ετέρου πρέπει οι ίδιοι οι Βαλκανικοί λαοί να συνειδητοποιήσουν ότι εντός της Ευρωπαϊκής οικογένειας, διεκδικήσεις και αντιπαραθέσεις που θυμίζουν «συγγενείς που τσακώνονται για την περιουσία του μακαρίτη» (εν προκειμένω μακαρίτης είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία), συμβάλουν στην διατήρηση της καθυστέρησης και των κοινωνικών-πολιτιστικών ελλειμμάτων της περιοχής (σε σχέση με τις υπόλοιπες δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες) και στερούν από τους ίδιους την προοπτική ανάπτυξης και ευημερίας που πραγματικά αξίζουν.
Ίσως είναι επίκαιρη, περισσότερο παρά ποτέ, η εκ νέου αναδιατύπωση του οράματος του Ρήγα Φεραίου για ανεξίθρησκα, πολυπολιτισμικά Βαλκάνια. Η ειρηνική συνύπαρξη και η κατάρριψη εθνικών μύθων, η ύπαρξη των οποίων, εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς και σε άλλες εποχές, είναι προϋποθέσεις για την ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην σύγχρονη εποχή. Ο προσανατολισμός πρέπει να είναι εστραμμένος προς την πρόοδο και το μέλλον, παρά τις όποιες δυσκολίες παρουσιάζονται στις σημερινές συνθήκες. Αυτό είναι το χρέος και φροντίδα κάθε ηγεσίας.
Ατυχώς, η Ελλάδα, ως χώρα ευρισκομένη, ήδη εδώ και 10ετίες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με δεδομένο το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, διέρχεται την σκληρότερη περίοδο της σύγχρονης μεταπολεμικής ιστορίας της. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η Ελληνική εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να αφεθεί στον λήθαργο και την μιζέρια ώστε να καθίσταται ο «πτωχός συγγενής» τόσον της Βαλκανικής όσο και της Ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά να προβεί σε παρεμβάσεις και πολιτικές που θα δικαιώνουν τον ρόλο και την ιστορική ευθύνη της.

http://www.koolnews.gr/egrapsan/508827-giati-einai-dyskolo-na-zei-kaneis-sta-valkania/

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Η Ελλάδα, η Τουρκία, και ο «βραχνάς» του ISIS - Koolnews.gr Πέμπτη, 9 Οκτωβρίου, 2014

Η προέλαση της τρομοκρατικής σπείρας του Al-Baghdadi στα βόρεια της Συρίας και προς την Βαγδάτη· οι αγριότητες εις βάρος των τοπικών πληθυσμών καθώς και οι φρικιαστικές δολοφονίες των πολιτών δυτικών κρατών οι οποίοι είχαν την ατυχία να πέσουν ως όμηροι στα χέρια τους· προκαλούν τρόμο και γεμίζουν αγωνία όλους τους φιλήσυχους πολίτες είτε δυτικούς και χριστιανούς.
Δεν χρειάζεται να επισημάνω, ότι η δράση των ψυχωτικών της καρικατούρας που αυτοαποκαλείται «χαλιφάτο» ή Ισλαμικό Κράτος, μπορεί να έχει ως άμεσους αποδέκτες τους μη σουνιτικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην περιοχή που δρα η τρομοκρατική συμμορία τους (Σιΐτες, Χριστιανούς κ.λπ.), όμως, αποτελεί εν δυνάμει σημαντικό κίνδυνο για τα καθεστώτα του Κόλπου ακόμη και για αυτήν την ίδια την Τουρκία. Αυτό, παρά το γεγονός ότι η τελευταία μαζί με το Κατάρ και κύκλους της Σαουδαραβικής ολιγαρχίας, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους για την κτήση της περιφερειακής ηγεμονίας, ενεθάρρυναν -αν δε ενίσχυσαν-, την δραστηριότητα του ISIS, τουλάχιστον κατά την αρχική φάση συγκρότησής του. Αυτό είχε επισημανθεί σε δημοσιεύσεις στην ιστοσελίδα koolnews, από την αρχική φάση της επιθετικής δραστηριότητας του ISIS.
Δεν ξέρω αν η Κυβέρνηση της Αγκύρας έχει επεξεργασθεί σχέδιο ανάσχεσής τους σε στιγμή που θα θεωρηθεί κατάλληλη, αλλά, είναι δεδομένη η δυσθυμία με την οποία αντιμετωπίζει η ισλαμική κοινότητα τους Τούρκους ομόδοξούς τους. Επιπροσθέτως, όσον αφορά στις μοναρχίες του Κόλπου, δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι η Al Qaeda και ο Laden ήταν αποκυήματα της διαφθοράς την οποία χρεώνουν ορισμένοι θρησκόληπτοι πρίγκιπες στα καθεστώτα αυτά.
Σκέψεις αναλυτών οι οποίες διακινούνται ως φήμη περισσότερο και σύμφωνα με τις οποίες η επιδεικνυομένη δυτική ανοχή οφείλεται στην δημιουργία «ποντικοπαγίδας» για διάσπαρτους φανατικούς ισλαμιστές στο δυτικό κόσμο και την Τουρκική ενεργό συμμετοχή, παρά το γεγονός ότι υφίστανται στοιχεία που με μια επιπόλαιη ανάγνωση τις στηρίζουν (ροή χρήματος, διακίνηση μαχητών προς τα πεδία των μαχών κ.λπ.), δεν πρέπει να θεωρούνται ως βάσιμες και τούτο διότι θεωρώ ότι η Δύση έχει αντιληφθεί τους πολλαπλούς κινδύνους που συνεπάγονται παρόμοια εγχειρήματα.
Εξ όλου συνειρμού και δεδομένων, είναι πασίδηλη η ανάγκη επέμβασης δυτικών δυνάμεων –κάτι που επίσης, είχε επισημανθεί σε σχετικά κείμενα στο koolnews-, προκειμένου να ανασχεθεί η πορεία των τρομοκρατών. Η αμφιθυμία και η διστακτικότητα του Αμερικανού Προέδρου στην ανάπτυξη χερσαίων δυνάμεων δεν πρέπει να συνεχισθεί και να υϊοθετηθεί από τους άλλους Δυτικούς ηγέτες, μιας και οι αεροπορικές επεμβάσεις έναντι ατάκτων δυνάμεων δεν αποδίδει, καθώς αυτές οι ομάδες συγκεντρωνονται κατά την στιγμή των επιθετικών ενεργειών και αμέσως διασπείρονται.
Στο σημείο αυτό, η Ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες και να μην επιτρέπει στην Κυβέρνηση της Τουρκίας να κάνει ανενόχλητη «παιχνίδι» με την σταθερότητα και την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Η Τουρκία εκβιάζει την στιγμή αυτή την ισορροπία και προσπαθεί να επιβάλλει την δική της θέση τόσον στο θέμα γενέσεως Κουρδικού κράτους, όσον και προς την δυτική της πλευρά, προς το Αιγαίο και την Μεσόγειο, εξαγγέλλοντας έρευνες στην ζώνη της ΑΟΖ της Κύπρου.
Η διάθεση τουλάχιστον μίας μοίρας μαχητικών στο πλευρό των δυνάμεων που προσπαθούν να αποτρέψουν και να καταστείλουν τις εγκληματικές για την ανθρωπότητα ενέργειες του ISIS, θα αποτελούσε σημαντική, έμπρακτη απόδειξη της τοποθετήσεως της χώρας στο πλευρό των δυνάμεων του ελευθέρου κόσμου και θα καθιστούσε σαφές, ότι δεν κρύπτεται πίσω από δικαιολογίες τις οποίες παρέχει η οικονομική δυσχέρεια στην οποία βρίσκεται. Ακόμη δε καλύτερον θα ήταν να ζητηθεί η ένταξη της Ελληνικής δυνάμεως στην Βρετανική αεροπορική δύναμη η οποία σταθμεύει και εφορμά από την Κύπρο.


http://www.koolnews.gr/egrapsan/500707-i-ellada-i-tourkia-kai-o-vraxnas-tou-isis/
 

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Μου είναι παντελώς αδιάφορη η τύχη του Σαμαρά… Σάββατο, 20 Σεπτεμβρίου, 2014 - koolnews.gr

Στην ΔΕΘ, όπως κάθε χρόνο αν και εφέτος δίχως την λαμπρότητα προηγουμένων ετών, ξεκίνησε η νέα πολιτική περίοδος.
Οι προβολείς έχουν σβήσει, μα ο αντίκτυπος των δηλώσεων και εξαγγελιών του Πρωθυπουργού, του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πυροδοτεί τις καθιερωμένες, ενιαύσιες αντιπαραθέσεις, αφήνοντας εμάς –τους πολίτες-, να σκεφθούμε και να αξιολογήσουμε τις εξαγγελίες και τις προτάσεις των πολιτικών αρχηγών, ενίοτε βέβαια με την βοήθεια διαφόρων αναλυτών και «αναλυτών».
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι συμπεράσματα προκύπτουν από τις εμφανίσεις των πρωταγωνιστών. Και ας κάνω αρχή από τα εύκολα. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε μία ομολογουμένως μία πολύ καλή παρουσία. Όμως, ατυχώς –και ίσως τον αδικεί η ιστορία, αλλά, την ίδια συμπεριφορά επέδειξε αυτή, ακόμη και στον Ελευθέριο συνεπώνυμό του-, η δυνατότητα πρόσβασής του, προς τον μέσο πολίτη είναι ελαχίστη, αν όχι μηδενική.
Ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε διστακτικός και με γενικολογίες σχετικά με τα όσα αφορούν τα κρίσιμα προβλήματα των πολιτών και εξήντλησε κάθε ικμάδα ζωτικότητας του λόγου του επιτιθέμενος στην Αξιωματική Αντιπολίτευση. Επί της ουσίας; Ουδέν.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο κος Τσίπρας με τα στοιχειώδη και ανώδυνα, έθεσε βάσεις για την δημιουργία κλίματος θετικής αποδοχής από το εκλογικό σώμα· απέφυγε ακρότητες ή υπερβολές που θα μπορούσαν να κοστίσουν και να δώσουν λαβή για επώδυνο αντίλογο.
Συγκεκριμένα, κανένα από τα όσα εξήγγειλε δεν προκαλεί σοβαρές επιβαρύνσεις στα δημοσιονομικά της χώρας. Τούτο, διότι τα 750 ευρώ κατώτατου μισθού θα κληθούν να καταβάλουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και όχι το Δημόσιο. Όσα ακούγονται περί ασφαλιστικών εισφορών και κατά πόσο αυτές θα επιβαρύνουν τις ήδη χωλαίνουσες επιχειρήσεις, πάντοτε υπάρχει η δυνατότητα ρύθμισης και ως προς το ύψος της δαπάνης και ως προς την χρονική υποχρέωση για την καταβολή της. Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ούτε ο Πρωθυπουργός ούτε η πλευρά του προοδευτικού προσήμου στην Κυβέρνηση δεν έκανε νύξη για την ρύθμιση των οφειλών.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε 84 δόσεις και –το σημαντικότερο- ότι ακόμη και αν υπάρχει αδυναμία πληρωμής, η υπαγωγή σε ρύθμιση θα δίνει δυνατότητα 12μηνης ανοχής. Τι σημαίνει αυτό; Εισπράξεις, έστω μικρές και μεταγραφή των ωφειλών ως ενεργητικό κεφάλαιο. Αφού ούτως ή άλλως, δεν εισπράττονται τα χρήματα, ας εγγράφονται ως ενεργητικό κεφάλαιο. Παρόμοια είναι και η περίπτωση της δυνατότητας ηλεκτροδότησης σε όσους αδυνατούν να καλύψουν την αναγκαία δαπάνη.
Ένα άλλο σημείο που συγκράτησα από την ομιλία και την συνέντευξη τύπου του κου Τσίπρα –και νομίζω εστιάζει το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας των συμπολιτών-, είναι εκείνο στο οποίο ανεφέρθη στα δάνεια και την «σεισάχθεια». Δίχως τις μεγαλοστομίες και εξάρσεις του προσφάτου παρελθόντος, είπε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, σε μία συναλλαγή η οποία αποβαίνει επιζήμια, ανεξαρτήτου της βουλήσεως ή πράξεων των δύο πλευρών, δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε ορθό, το βάρος της ζημίας να το επωμίζεται μόνον η μία, αλλά να υπάρχει και στη ζημία αμοιβαιότητα. Ειδικώς, όταν ο Έλληνας πολίτης έχει επωμισθεί σημαντικά υψηλά ποσά προκειμένου να επιτευχθεί η ανα-κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Περιθώρια για κακόπιστες ερμηνείες, συναφώς με το γιατί η κυβέρνηση δεν ρίχνει τις αντικειμενικές αξίες, επιτρέπει η απραξία και η σιγή την οποία τηρούν οι κυβερνητικοί παράγοντες επί του θέματος. Μέλλει να κριθεί αν ο Σύριζα θα υλοποιήσει τις εξαγγελίες του. Και μόνες, αυτές, αρκούν όμως να τον οδηγήσουν στον προθάλαμο της εξουσίας.
Αυτοπειθαρχώ στην δημοκρατική μου θεώρηση και δεν θα κάνω εκτεταμένη κριτική σε έναν χώρο που μέχρι στιγμής, προσωπικά, αντιλαμβάνομαι ως ασυνάρτητο και αφελή, άρα και επικίνδυνο. Εκείνο, το οποίο ιδιαίτερα με προβληματίζει και ανησυχεί η δυνατότητα του σχηματισμού αυτού, να διαχειρισθεί τις διεθνείς υποθέσεις της χώρας, αφού αναλύει ακόμη το διεθνές περιβάλλον με Μπολιβαριανή αντίληψη –και ας μου συγχωρεθεί η απρέπεια-, αλλά αυτή είναι κατά πολύ ξεπερασμένη.
Όμως, δυσκολεύομαι να βρω αντεπιχειρήματα και απαντήσεις στο ερώτημα που προβάλλεται, πλέον, έντονα: «τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;» Με αυτά και με αυτά, ο Σύριζα πορεύεται προς την εξουσία, αφού η Κυβέρνηση μάλλον πάσχει από μη αναστρέψιμη «μεταρρυθμιστική κόπωση».
Προσωπικά, μου είναι παντελώς αδιάφορη η τύχη του Κου Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον, δεν με αφορά άμεσα. Με απασχολεί, όμως η προοπτική του Προοδευτικού Χώρου. Και αυτή δεν προοιωνίζεται αίσια.
Η ΔΗΜΑΡ πετάει τις … στάχτες της στο Ποτάμι, το οποίο τελικά, μάλλον σε ρυάκι εξελίσσεται και η ειδησεογραφία από το ΠΑΣΟΚ αντί να εστιάζει σε νέες πολιτικές, ουσιαστικές και συγκεκριμένες προτάσεις του κόμματος, εξαντλείται στο ποιος «την είπε» σε ποιόν και κάθε φωνή λογικής εντός του αμήχανου πανικού, καθίσταται «χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον».

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Ισλάμ και Δύση: Συνύπαρξη ή αλληλεξόντωση; - Τετάρτη, 3 Σεπτεμβρίου, 2014 - koolnews

Ισλάμ και Δύση: Συνύπαρξη ή αλληλεξόντωση;

qorani-islam-dysi-570
Από τις αρχές της 10ετίας του 2000, τόσο στον Αραβικό Κόσμο, όσο και σε άλλες περιοχές όπου υπάρχουν μουσουλμανικοί πληθυσμοί· ακόμη δε και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στις οποίες υπάρχει αξιοσημείωτη παρουσία μουσουλμάνων μεταναστών, βοηθούντων και ατυχών πολιτικών επιλογών της Δύσης, εμφανίζεται μια σημαντική άνοδος του πολιτικού Ισλάμ.

Πέραν των όσων διατυπώνονται για τα αίτια της εξελίξεως αυτής, κάποιοι αναλυτές την αποδίδουν και στην παρακμή του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος έχει διαδώσει τον δυτικό τρόπο ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο, αδυνατεί όμως να παρουσιάσει ισχυρές αξίες και κυρίως να πείσει για αυτές και για την συμβατότητα λόγου και πρακτικής που τις υπηρετεί. Ανακλαστικά, επομένως, αναπτύσσονται κινήματα αντίδρασης και ειδικά στον Μουσουλμανικό Κόσμο (π.χ., σαλαφιστές)1, αυτά αποκτούν σημαντικά ευρύτερη εμβέλεια λόγω της ιδιαίτερης αντίληψης που διαμορφώνει το Ισλάμ, μέσω της ερμηνείας της κοσμικής τάξης η οποία περιέχεται στους στίχους (σούρα) του Ιερού Κορανίου.
Δεδομένης της εμφάνισης του νέο-Οθωμανικού δόγματος και της ύπαρξης του Αχμέτ Νταβούτογλου στην θέση του Πρωθυπουργού της Τουρκίας, μια ενδελεχής ανάγνωση και βασική σπουδή του Ισλάμ, θα βοηθούσε στην κατανόηση και επομένως, στον αποτελεσματικότερο σχεδιασμό μέτρων και πολιτικών έναντι όχι μόνον των Τουρκικών επιδιώξεων, αλλά και των φαινομένων τα οποία απορρέουν από την έξαρση κινητικότητας του ισλαμικού ζηλωτισμού και της επιρροής που αποκτούν τα ισλαμιστικά κινήματα στην διαμόρφωση πολιτικής των μουσουλμανικών κρατών και ταυτοχρόνως, στις επιδράσεις που προκύπτουν στον ευρύτερο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου· χώρος στον οποίο η Ελληνική πλευρά –Ελλάδα και Κύπρος-, έχει άμεση συνάφεια.
Προκειμένου να κατανοηθεί η δράση των μουσουλμανικών κινημάτων, τόσον ως προς την γένεση, ανάπτυξη και συμπεριφορά όσο και ως προς τις στρατηγικές τους επιλογές (η περίπτωση του ISIS είναι χαρακτηριστική, αλλά, αν και η πλέον ακραία, δεν αποτελεί μοναδικότητα), είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το «Ισλάμ» ως κοσμοθεωρία.
Το φιλότεχνο Ισλάμ
Πρέπει πάντοτε να συγκρατείται το γεγονός ότι, από την Χιζρά (Εγίρα για τα καθ’ υμάς), δηλαδή το έτος 622 μέχρι και την οριστική «Ανακατάληψη» (Reconquista) της Ιβηρικής με την κατάλυση του Χαλιφάτου της Γρανάδας από τον Φερδινάνδο τον Καθολικό και την Ισαβέλλα Α΄ την Καθολική το 1492, το Ισλάμ δεν παρουσίαζε την εικόνα που έχει αποκρυσταλλωθεί σήμερα για αυτό το θρήσκευμα και που προέκυψε εξ αιτίας της δράσης των φανατικών θρησκόληπτων. Στην Ανδαλουσία και το Μαγρέμπ, άνθισαν οι Τέχνες (τα μεγαλύτερα έργα και μνημεία Ισλαμικής Τέχνης προέρχονται από αυτήν την περίοδο και αυτήν την περιοχή), η επιστήμη και φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπεται η διάσωση των αρχαίων κειμένων των Ελλήνων φιλοσόφων και συγγραφέων στην Αλεξάνδρεια.
Ψήγματα μεταστροφής στην συμπεριφορά των μουσουλμανικών πληθυσμών αρχίζουν να εμφανίζονται μετά την μεγάλη ήττα του χαλιφάτου καθώς αυτή, είθισται ανέκαθεν και για όλους τους πληθυσμούς να αποδίδεται ως συνέπεια της απομάκρυνσης από τον θείο λόγο. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε η επένδυση ελπίδας για την διατήρηση της περηφάνιας των μουσουλμάνων, όπου γης, για μεγάλο χρονικό διάστημα και μέχρι τον Α΄ ΠΠ, οπότε και επήλθε η διάλυσή της.
Η αποικιοκρατία των Δυτικών που έκανε τους Άραβες «δούλους»
Η μετέπειτα εγκατάσταση των αποικιοκρατικών καθεστώτων, ουσιαστικά εξελήφθη από τους μουσουλμάνους –κυρίως Άραβες-, ως περίοδος παρακμής και τούτο διότι αυτό συναρτάτο με την εγκατάσταση μιας «δουλικής» προς τις Δυτικές δυνάμεις, άρχουσας τάξης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα καθεστώτα αυτά, κατά την περίοδο της από-αποικιοποίησης, κατά κύριο λόγο, ανετράπησαν με ένοπλα μέσα και στρατιωτικά κινήματα (Αίγυπτος, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ).
Ποιο είναι όμως εκείνο το σημείο, εκείνη η αιτία που συνιστά την ομοιότροπη συμπεριφορά των μουσουλμανικών πληθυσμών και γιατί αυτό συμβαίνει; Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε την πολιτική κουλτούρα των μουσουλμάνων, αν δεν γνωρίζουμε –έστω και σε αδρές γραμμές-, την ισλαμική θεώρηση για την κοσμική τάξη. Στα προεκτεθέντα ερωτήματα, η απάντηση βρίσκεται στην οντολογική ερμηνεία της μουσουλμανικής θρησκείας.

Τι λέει και τι πρεσβεύει το Ισλάμ
Όλη η ουσία του Ισλάμ, αρχίζει και τελειώνει στην φράση της Sahanda( Σαχάντα), της Ομολογίας και η οποία είναι ένας από τους 5 πυλώνες του Ισλάμ: «A Shadou La Illaha il Allah – A Shadou ain Mohamad an rashull Allah» (α σχαντού λα ιλάχα ιλ Αλλάχ – α σαντού αϊν Μοχάμεντ αν ρασσούλ Αλλάχ): «Ομολογώ ότι δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από Τον Θεό – ομολογώ ότι ο Μωάμεθ είναι ο Προφήτης του Θεού». Η βαθύτερη κατανόηση της φράσεως αυτής, αποκαλύπτει και τον πυρήνα της ισλαμικής θρησκείας. Σύμφωνα με αυτή την αδιαπραγμάτευτη θεώρηση, ο Αλλάχ είναι ο απόλυτος Δημιουργός και με απόλυτη κυριαρχία επί των «σχετικών» δημιουργημάτων. Αυτή η αρχή, συνιστά την πολιτική-πολιτισμική συνείδηση των μουσουλμανικών πληθυσμών την οποία έρχεται να ολοκληρώσει το δεύτερο τμήμα της Ομολογίας, δια της οποίας αποδίδεται η κορυφαία θέση στον Προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος μεταφέρει με απόλυτο τρόπο το θέλημα του Θεού, είτε δια του Κορανίου -το οποίο είναι η απόλυτη αλήθεια καθώς αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Αλλάχ προς τον Προφήτη διά του Αρχαγγέλου Γαβριήλ- είδε μέσω των χαντίθ (των παραδόσεων και των αποφθεγμάτων του Προφήτη). Η υποχρέωση σε αυτά τα δεδομένα, δημιουργεί το ιδανικό υπόστρωμα πρώτον για την οικουμενικότητα του Ισλάμ, καθώς ο μουσουλμάνος ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή φύλου είναι ίσος και αδιάκριτος έναντι του Νόμου και υποχρεούται να υπακούει στον Προφήτη και την εξουσία του Χαλιφάτου (ατυχώς, δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία για την ζωή του Προφήτη μιας και ο πρώτος βιογράφος έγραψε περίπου έναν αιώνα μετά).
Επιπροσθέτως, το Κοράνι (the Holly Quran), δεν είναι μόνον ένα θεολογικό κείμενο αλλά ρυθμίζει την ζωή των Πιστών σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας και επειδή ακριβώς είναι ο λόγος του Αλλάχ που παρεδόθη άμεσα από τον ίδιο, είναι Τέλειο και επομένως το τέλειο δεν μπορεί να διορθωθεί από ανθρώπινα χέρια. Συνεπώς οι μουσουλμανικές κοινωνίες ευνοήτως, είναι εφεκτικές σε οποιαδήποτε μεταβολή της κορανικής τάξης.
Για τους πιστούς του Ισλάμ, ο κόσμος διακρίνεται σε δύο κύριες εδαφικές ενότητες: Την Γη των Πιστών (Ούμα) ή Γη της Ειρήνης (Dar al-Islam) και την Γη των Απίστων ή Γη του Πολέμου (Dar al-harb)2. Επομένως, καθίσταται αντιληπτό το γεγονός ότι η δυϊκή, αυτή, αντίληψη αποτελεί το ιδανικό υπόστρωμα για την ανάπτυξη οικουμενικών αντιλήψεων και στο πολιτικό επίπεδο, μιας και όπως προανεφέρθη η πολιτική εμπειρία του μουσουλμανικού Κόσμου είναι θεοκεντρική, σημείο που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Δυτική αντίστοιχη.
Έτσι γίνεται αντιληπτό γιατί οι μουσουλμάνοι έχουν ολιστική οπτική και αντιλαμβάνονται ως κοινή πολιτική-πολιτιστική κληρονομιά τους όλη την διαδρομή, από τους μεγάλους πρώτους Άραβες χαλίφηδες Ομεϋάδες ή Αββασίδες (Ομάρ, Μωαβία κ.λπ.), τον Μαμελούκο Σαλαντίν (Salahedin) της Αιγύπτου, τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή (Souleyman Kanuni για τους Οθωμανούς) και τους άλλους μεγάλους ηγέτες της προ του Α΄ ΠΠ εποχής. Την τάξη αυτή διετάραξε η δημιουργία εθνικών κρατών στον Αραβικό Κόσμο, σύμφωνα με τα πρότυπα των ανάλογων Ευρωπαϊκών, status που επέβαλλε η βούληση των αποικιοκρατικών δυνάμεων.
Η επιχειρούμενη από τους Δυτικούς αποικιοκράτες προσαρμογή και δημιουργία των Αραβικών κρατών σε οντότητες σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα, είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας άρχουσας τάξης δυτικού προσανατολισμού, η οποία δεν άντεξε με την ανάπτυξη του αραβικού κοινωνικού-εθνικιστικού κινήματος κατά την φάση της από-αποικιοποίησης.
Όπως και στην Δύση το πέρασμα από την φεουδαρχία στην αστική δημοκρατία, διήλθε μέσα από την ενδιάμεση φάση των απολυταρχικών καθεστώτων (μοναρχιών ή δικτατοριών), αντίστοιχη ήταν και η πρόβλεψη για τις νέες χώρες, όπου όμως κυριαρχούσε το Ισλάμ, το οποίο όμως, έχει παντελώς διαφορετική αντίληψη και στο θέμα της προσέγγισης της εξουσίας. Στο Κοράνι και τις χαντίθ, συναντά κανείς την διατύπωση της σχετικής αντίληψης με απόλυτη σαφήνεια: «Εσείς που πιστεύετε! Να είστε υπάκουοι στον Αλλάχ και υπάκουοι στον Απόστολο και σε όσους, ανάμεσα σας, έχουν εξουσία επάνω σας…» {Κοράνι 4:59}.
Ακόμη, σε καταγεγραμμένη χαντίθ ο Προφήτης φέρεται να λέγει: «Σας συμβουλεύω, να φοβάστε τον Αλλάχ και να υπακούετε τους αρχηγούς σας, ακόμα και αν είναι ένας Αιθίοπας σκλάβος. Διότι πράγματι, όποιος ζήσει μετά που θα φύγω θα δει πολλές διαφωνίες, διαμάχες και αντιφάσεις. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να επιμένετε, να είστε προσκολλημένοι στην Σούννα μου και στην Σούννα των ενάρετων Χαλίφηδων, προσκολληθείτε γερά, και προσέξτε τις καινοτομίες (αιρέσεις), διότι όλα τα καινούργια (σε θέματα πίστης) είναι Μπίντα’α (δογματική αίρεση) και κάθε Μπίντα’α είναι πλάνη από τον ορθό δρόμο» {Άμπου Νταούντ, 4607).
Ακόμη πιο σαφής είναι η επόμενη χαντίθ: […Είπα, «θα υπάρξουν κακές πάλι έπειτα από αυτές τις καλές», είπε, «ναι». Ρώτησα, «πως θα γίνει αυτό». Είπε, «Θα υπάρξουν κυβερνήτες που δεν θα καθοδηγούν με την καθοδήγηση μου και δεν θα υιοθετούν τους τρόπους μου (Σούννα). Ανάμεσα τους θα υπάρχουν άνδρες που θα έχουν σατανικές καρδιές στα ανθρώπινα σώματα τους». Είπα, «και τι να κάνω Απόστολε του Αλλάχ αν συμβεί να ζήσω τέτοιες εποχές»; Απάντησε, «Να υπακούς τον κυβερνήτη και να τηρείς τις εντολές του, ακόμα και εάν σε μαστιγώνει και σου αρπάζει την περιουσία, να ακούς και να υπακούς»] {από την συλλογή του Ιμάμ Μούσλιμ, 1847}.
Διαπιστώνει λοιπόν ο αναγνώστης τους λόγους για τους οποίους η συσπείρωση γύρω από τους ηγέτες ακόμη και απεχθών για τους δυτικούς οφθαλμούς, δικτάτορες είναι βάσιμη και απολύτως αιτιολογημένη από τα πολιτικά μουσουλμανικά ήθη. Δικαίωμα ερμηνείας και φιλοσοφικής σκέψης έχουν ο Κυβερνήτης (χαλίφης), ο οποίος είναι διάδοχος του Προφήτη και ο λόγιος (ουλεμά). Ο λόγος και η σκέψη τους είναι διαταγές για τον Πιστό τις οποίες αυτός οφείλει να υπακούει αδιαπραγμάτευτα. Κατά συνέπεια, όποιος επιτυγχάνει να κερδίσει της εξουσία (και αυτοί συμβαίνει γιατί είναι θέλημα Θεού), έχει την δύναμη να επιβάλλει την θέση του.
Ευνοήτως, μία πληρέστερη έκθεση όλης της ισλαμικής αντίληψης και δεν αρκείται σε λίγες γραμμές. Οι Άραβες έχουν αναπτύξει έναν πολύπλοκο τρόπο σκέψης, ο οποίος δεν είναι εύκολα κατανοητός υπό την δυτική οπτική μας. Άλλωστε, σε κάθε περίπτωση ο Δυτικός τρόπος σκέψης και η Δυτική φιλοσοφία διαφέρουν από εκείνα της Ανατολής, καθώς η Ανατολική φιλοσοφία είναι βιωματική. Οπωσδήποτε και δεν τίθεται ζήτημα του ποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος, αυτό άλλωστε δεν έχει και νόημα να τεθεί ως ζήτημα αντιπαράθεσης. Για να απαντήσουμε όμως, στις προκλήσεις πρέπει αφ’ ενός να γνωρίζουμε ποιος είναι ο «Άλλος». Η πολιτική, τεχνολογική κ.λπ. ισχύς της Δύσης της δίνει πλεονεκτήματα, αλλά δεν διασφαλίζεται σε καμία περίπτωση η ομαλή συνύπαρξη των δύο κόσμων.
Η έξαρση επιθετικότητας και η ανάπτυξη του σαλαφιτικού, πολιτικού Ισλάμ και των ακραίους φανατικών τρομοκρατών δεν πρέπει να επικαλύψει την προσπάθεια για ειρηνική συνύπαρξη και όσμωση των δύο κόσμων. Σε καμία περίπτωση η Δύση δεν πρέπει να αντιδράσει τρομοκρατημένη και υπό το κράτος πανικού. Απαιτείται ωριμότητα, ψυχραιμία, αλλά και πυγμή σε όποιες εμφανιζόμενες εκτροπές. Κυρίως απαιτείται ισορροπημένη στάση. Όσο άφρων ήταν, π.χ., η διαχείριση της μεταπολεμικής καταστάσεως στο Αφγανιστάν και Ιράκ, εξ ίσου επιβλαβής και άφρων υπήρξε η σπασμωδική αντίδραση στις κραυγές των φανατικών μουσουλμάνων με αφορμή την δημοσίευση των περίφημων γελοιογραφιών που αφορούσαν στον Μωάμεθ, όπου σύμπασα η πολιτική ηγεσία ισχυρών Δυτικών Κρατών έσπευσε να ψελίζει δικαιολογίες και αιτήματα συγνώμης προς τους θρησκόληπτους ιμάμηδες.
Τέλος, εξ όλου συνειρμού και δεδομένων, γίνεται σαφές ότι οι νέο-Οθωμανικές αιτιάσεις της εξ Ανατολής γείτονος, δεν στερούνται ερεισμάτων, τουλάχιστον στο ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο, στον Αραβικό και εν γένει στον Μουσουλμανικό Κόσμο.
Αν και από το 2009 –ημερομηνία κατά την οποία ο Νταβούντογλου έγινε Υπουργός Εξωτερικών, αφήνοντας την θέση του Ειδικού Απεσταλμένου του Πρωθυπουργού για την Μέση Ανατολή-, υπήρχαν σοβαροί και ουσιαστικοί λόγοι, οι οποίοι συνηγορούσαν, αν δε επέβαλαν, την επισταμένη ενασχόληση και ανάλυση στην Ελλάδα, σχετικά με το θέμα της ανάπτυξης των ισλαμιστικών κινημάτων, η Ελληνική Εξωτερική πολιτική συνέχισε να υπνώττει και να «βολεύεται» στους μύθους, τις εμμονές και τα δογματικά στερεότυπά της, τα οποία είχαν διαμορφωθεί σε ένα τελείως διαφορετικό Παγκόσμιο περιβάλλον.
Έχει αναφερθεί –και από τον γράφοντα-, ότι η διαχείριση των διεθνών υποθέσεων της χώρας, στερείται, ουσιαστικά, αναλυτικών εργαλείων και ασκείται μονοδιάστατα στα περιθώρια των γενικότερων Ευρωπαϊκών επιλογών, δίχως να καταβάλλεται ουσιαστική προσπάθεια καλλιέργειας επιμέρους σχέσεων και συνακολούθως της προωθήσεως των Ελληνικών συμφερόντων. Υστερούμε σημαντικά στον στρατηγικό σχεδιασμό –η ύπαρξη του οποίου προϋποθέτει αναλυτική δυνατότητα-, αλλά, η ανάπτυξη του θέματος απαιτεί έκταση και θα απασχολήσει σε άλλο κείμενο. Το ζήτημα είναι ότι κατά τα χερσαία σύνορα, η Ελλάς περιβάλλεται από μουσουλμανικά κράτη ενώ το ίδιο και σε μεγαλύτερο αριθμό συμβαίνει και για την θαλάσσια γειτονία μας.
Συνεπώς, απαιτείται προσοχή και ανάλυση βάθους προκειμένου να σχεδιασθεί, από Ελληνικής πλευράς, ουσιαστική και αποτελεσματική απάντηση, επί ολοκλήρου του φάσματος των προκλήσεων που διαμορφώνει η σύγχρονη πραγματικότητα, πάντοτε στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Τι κερδίζουν οι Κούρδοι από την μάχη κατά του ISIS - Koolnews/Παρασκευή, 22 Αυγούστου, 2014



Τα πλήγματα της Αμερικανικής αεροπορίας και η παροχή  σύγχρονου οπλισμού από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προς τους Πεσμέργκα (Peshmerga) της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβερνήσεως (Kurdistan Regional Government), συνέβαλαν στην κρίσιμη ενίσχυσή τους και ως αποτέλεσμα επήλθε η ανάσχεση της προέλασης των συμμοριτών του ISIS, προς το Arbyl και εν συνεχεία, η ανακατάληψη από τις Κουρδικές δυνάμεις περιοχών γύρω από την Μοσούλη, μεταξύ αυτών και την υψηλής στρατηγικής σημασίας περιοχή του όρους Shangal (σημαντική γιατί παρέχει δυνατότητα ελέγχου εδαφών σε Ιράκ και Συρία), καθώς και το μεγαλύτερο ανατολικό τμήμα του υδροηλεκτρικού φράγματος του Τίγρητος που ευρίσκεται 50 χλμ. βόρεια της πόλης.
Επιπροσθέτως, η παραίτηση του Ιρακινού Πρωθυπουργού Νούρι Αλ-Μάλικι (Nuri Al Maliki) και η εντολή σχηματισμού Κυβερνήσεως στον μετριοπαθή Σιΐτη Χαϊντάρ Αλ-Αμπάντι, επιτρέπει -σύμφωνα με δηλώσεις του ισχυρού πολιτικού παράγοντα της Κουρδικής συνιστώσας στο Ιράκ και μέχρι σήμερα υπουργού εξωτερικών, κου Χοσιάρ Ζεμπάρι-, την επιστροφή των Κούρδων στην Κυβέρνηση του Ιράκ, με προφανή συνέπεια την αποκατάσταση της κυβερνητικής συνοχής και την δυνατότητα απόδοσης αποτελεσματικών απαντήσεων στην επιθετικότητα του ISIS από πλευράς των δυνάμεων ασφαλείας του Ιράκ. Ήδη, βοηθούσης και της διεθνούς υποστηρίξεως ο Ιρακινός στρατός ελέγχει και πάλι το κέντρο του Τικρίτ.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι, πρώτη φορά Κουρδικές δυνάμεις μάχονται από κοινού. Πλέον των 2000 μαχητών των “Δυνάμεων Προστασίας του Λαού” (YPJ), δηλαδή των ενόπλων του PKK και ισαρίθμων ομοεθνών τους από τις “Ειδικές Δυνάμεις Προστασίας του Λαού” (YPG) της Συρίας και των τμημάτων του PJAK των Κούρδων στο Ιράν, βρίσκονται στο πλευρό των Πεσμέργκα του Ιρακινού Κουρδιστάν αντιμετωπίζοντας την επίθεση των συμμοριτών του Al-Baghdadi. Επίσης πρέπει να συγκρατηθεί ότι πρώτη φορά, οι ένοπλες δυνάμεις του Αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν γίνονται, επίσημα, αποδέκτης στρατιωτικού εξοπλισμού από την Δύση (η Ρωσική Κυβέρνηση ήδη απέστειλε αριθμό παλαιάς γενιάς μαχητικών αεροσκαφών SU-25). Αυτό συνιστά κατά Κουρδικούς κύκλους μια έμμεση αναγνώριση της Κουρδικής οντότητας της οποίας ο μετασχηματισμός σε Κράτος με την συμπερίληψη και άλλων εδαφών και Κουρδικών πληθυσμών από τις γειτονικές περιοχές, δεν είναι πλέον μακρινή προοπτική -ίσως και πολύ πιο ταχεία εξέλιξη από ότι μπορεί να αναμένει κανείς.
Πράγματι, οι Κούρδοι της Συρίας από τα πρώτα στάδια της κρίσεως εκεί, είχαν οριοθετήσει την περιοχή τους, η οποία και είναι κρίσιμης σημασίας για την βιωσιμότητα ενός πιθανού Κουρδικού κράτους στο μέλλον, μιας και θα διασφαλίσει την έξοδο στην Μεσόγειο, ενώ τηρούν στάση φιλικής ουδετερότητας προς τις δυνάμεις του Άσαντ, παρέχοντας άσυλο σε στρατιωτικούς της Συρίας που καταφεύγουν εκεί, μετά από ατυχείς για αυτούς, εξελίξεις σε συγκρούσεις με ένοπλα τμήματα της Συριακής Αντιπολίτευσης· επίσης και η Τεχεράνη, έχει από καιρού παύσει την διενέργεια πολεμικών επιχειρήσεων κατά των Κούρδων του PJAK στα ορεινά ΒΔ της χώρας, ερχόμενη σε σιωπηρή και άτυπη προς ο παρόν συμφωνία για την μη δημιουργία εσωτερικών προβλημάτων στο Ιράν από τις Κουρδικές οργανώσεις
Ακόμη, σημαντικός είναι και ο ρόλος της Τουρκίας, για την οποία αναλυτές στην περιοχή πιθανολογούν βάσιμα, ότι τροφοδοτεί και υποστηρίζει -τουλάχιστον στις αρχικές φάσεις της δράσης του- το ISIS, όχι τόσον για λόγους Σουνιτικής θρησκευτικής αλληλεγγύης, αλλά, διότι, κατά πάσα πιθανότητα η ηγεσία της Αγκύρας έκρινε ότι θα παρενοχλούσε ουσιαστικά τις Σιϊτικές δυνάμεις της Συρίας και του Ιράκ και με τις συνακόλουθες, αρνητικές επιπτώσεις σε κάθε προσπάθεια εδραιώσεως και ενισχύσεως της Ιρανικής επιρροής στην περιοχή.
Αυτό, ίσως, να ξενίζει ως εκδοχή, αλλά οι εξ επιπολής προβλέψεις ειδημόνων ή οι ευσεβείς επιθυμίες, των πάσης εμβελείας αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες ο Ερντογάν θεωρείτο “ξοφλημένος”, διεψεύσθησαν παταγωδώς καθώς, ο Τούρκος πολιτικός ηγέτης πέτυχε την εκλογή του στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα της εκ Δυσμών γείτονος. Το επόμενο βήμα θα είναι η ανάρρηση του πραγματικού δημιουργού της νέας Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, του Αχμέτ Νταβούτογλου στην θέση του Πρωθυπουργού.
Πρέπει να επισημανθεί στο σημείο αυτό, το ότι εντύπωση και ερωτηματικά προκαλεί η αξιοσημείωτη ανανέωση των εξοπλισμών του ISIS –στις επιχειρήσεις που πραγματοποίησαν το τελευταίο διάστημα, χρησιμοποίησαν όπλα και οχήματα σχεδόν καινουργή και όχι μόνον, εκείνα που υφάρπαξαν από τα Ιρακινά στρατόπεδα. Αξιόπιστοι κύκλοι σχολιαστών στην περιοχή, υποστηρίζουν ότι αυτή η δυνατότητα ανανέωσης του εξοπλισμού τους, δεν οφείλεται μόνον στην απόσπαση 10 δισ. Ιρακινών Δηναρίων (ισοδυναμούν με περίπου 10 εκμ. Δολ. ΗΠΑ), τα οποία υπήρχαν στην Κεντρική Τράπεζα του Ιράκ στην Μοσούλη.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να συγκρατηθεί ότι οι ίδιοι κύκλοι αναφέρουν ότι προ της επιθέσεως των ισλαμιστών στην Μοσούλη, ο Σουνίτης Κυβερνήτης της πόλεως, εξέδωσε ημερήσια διαταγή προς τις Ιρακινές ένοπλες δυνάμεις που στρατοπέδευαν στην περιοχή, στην οποία μεταξύ άλλων, προτρέπει στην παράδοση των όπλων και στην αποφυγή συγκρούσεως με «όποια ξένη ισλαμική δύναμη» επέμβει στην περιοχή, αφού και η Βαγδάτη τηρεί –πάντοτε κατά τον πρώην Κυβερνήτη-, εχθρική στάση έναντι του Σουνιτικού πληθυσμού.
Το γεγονός αυτό ενισχύει την προαναφερθείσα υπόθεση ότι η Τουρκική πλευρά, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με το Ιράν τουλάχιστον αρχικά ενίσχυσε –και ίσως συνεχίζει-, την συμμορία του ISIS. Φυσικά, δεν αποκλείεται η εκδήλωση πράξεων «αλληλεγγύης» στους φανατικούς σουνίτες τρομοκράτες του ISIS και από άλλα σουνιτικά καθεστώτα του Κόλπου, όπως το Qatar και η Σαουδική Αραβία.
Οι αμοιβαδόν εναλλαγές των όλων δεδομένων στην λεκάνη της Ν.Α. Μεσογείου -Ιράκ, Γάζα, Συρία-, προφανώς και δεν είναι ασύνδετες με την κατάσταση που εξελίσσεται λίγο βορειότερα στην Κριμαϊκή Χερσόνησο, κομβικό σημείο για τον έλεγχο της Αζοφικής και την διασφάλιση εξόδου της Ρωσίας στην Μαύρη Θάλασσα· ευνοήτως, πυροδοτούν την εξύφανση ποικίλων σεναρίων περί των εξελίξεων.

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Πόσο ανασφαλές είναι τελικά το Ισραήλ… Σάββατο, 2 Αυγούστου, 2014

Ανέκαθεν και σε κάθε κρίση, πρόκληση ή επίθεση, το Ισραήλ επέλεγε την σκληροτέρα των απαντήσεων αντιποίνων. Προφανώς, αιτία για αυτό είναι η ανασφάλεια, την οποία αισθάνονται οι Ισραηλινοί, δεδομένου ότι η χώρα βρίσκεται εντός απολύτως εχθρικού περιβάλλοντος, για την δημιουργία του οποίου έχουν και οι ίδιοι ευθύνη.

Πρέπει να συγκρατείται ότι, οι Ισραηλινοί δέχθηκαν επίθεση από τον 5μερή αραβικό συνασπισμό (Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, Αίγυπτος και Λίβανος) κατά το έτος 1948· στον πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ πρόλαβε επίθεση των Αιγύπτου και Ιορδανίας, στο δε πόλεμο του Γιομ Κιπούρ -την μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή-, μόλις κατάφερε η χώρα να διασωθεί από νέα Αραβική επίθεση.
Από την άλλη πλευρά η σύσταση –με την απόφαση 181 του Σ.Α. των Η.Ε.-, του Ισραηλινού Κράτους, προκάλεσε κύμα Παλαιστινίων προσφύγων, οι οποίοι ουδεμία αποζημίωση έλαβαν ποτέ και έκτοτε υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», αφού παρά την αρχική πρόνοια της απόφασης των Η.Ε., ουδέποτε δημιουργήθηκε Αραβικό (Παλαιστινιακό) Κράτος και η Δυτική Όχθη μέχρι και το 1967 ανήκε στην Ιορδανία (τότε Υπεριορδανία). Η πλειοψηφία βέβαια των προσφύγων αυτών, κατέφυγε στην Χασεμιτική Ιορδανία (η πλήρης ονομασία της χώρας είναι Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας) και έλαβε αμέσως Ιορδανική υπηκοότητα (οι Ιορδανοί υπήκοι σε ποσοστό 60%-70%, δηλαδή η πλειοψηφία των κατοίκων της, είναι ακόμη και σήμερα Παλαιστινιακής καταγωγής).
Αυτά, δημιούργησαν εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη αισθημάτων ανασφάλειας, καχυποψίας και εχθρότητας μεταξύ των Ισραηλινών και Αράβων γειτόνων τους. Παρά ταύτα, μετά από σφοδρές συγκρούσεις η ΟΑΠ και ο Γιάσερ Αραφάτ από Παλαιστινιακής πλευράς και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Γιτζάκ Ραμπίν, ανέλαβαν σοβαρή ευθύνη και οι δύο πλευρές κατέληξαν στην Συμφωνία του Όσλο και εν συνεχεία οι διαπραγματευτικές ομάδες στην Στοκχόλμη προετοίμαζαν το κείμενο της οριστικής λύσης. Κάπου εκεί ο Ραμπίν δολοφονήθηκε από Εβραίο φανατικό, ενώ η συνέχεια της προσπάθειας για οριστική επίλυση στο Καμπ Ντέϊβιντ με τους Εχούντ Μπάρακ και Γιάσερ Αραφάτ, ναυάγησαν εξ αιτίας της αιφνίδιας άρνησης του Παλαιστίνιου ηγέτη να προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις, κατά πάσα πιθανότητα εκβιαζόμενος από ακραίες οργανώσεις των Παλαιστινίων. Να σημειωθεί, ότι οι Ισραηλινοί με τον Ραμπίν, είχαν δεσμευθεί προφορικά στον Πρόεδρο Κλίντον –όπως αυτός ανέφερε, σύμφωνα με μαρτυρίες, στον Σιμόν Πέρεζ στο περιθώριο της ταφής του Ραμπίν στο Τελ Αβίβ-, για αποχώρηση των στρατευμάτων του Ισραήλ από τα κατεχόμενα στην μεθοριακή γραμμή που ίσχυε προ του Ιουνίου ΄67 (πόλεμος Εξι Ημερών).
Μέχρι το Όσλο οι απαντήσεις της Τσαχάλ , σε κάθε πρόκληση, ήταν πάντοτε –και συνεχίστηκαν και κατόπιν-, ασύμμετρα σκληρές και αντί να καταστείλουν τις περισσότερες φορές κλιμάκωναν την έξαρση βίας. Οπωσδήποτε, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι το Ισραήλ βρίσκεται περιβαλλόμενο από μουσουλμανικές χώρες, συγγενείς πολιτισμικά και αλληλέγγυες θρησκευτικά με τους Παλαιστίνιους. Στα Παλαιστινιακά εδάφη, έχουν αναπτυχθεί ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις –με ισχυροτέρα φυσικά την Χαμάς-, οι οποίες ακολουθούν την οδό των τρομοκρατικών επιθέσεων έναντι αμάχων πολιτών.
Από τις χώρες αυτές (π.χ., Ιράν) ή τις οργανώσεις (π.χ., Χαμας), κάποιες έχουν ως συστατική αρχή τους και στόχο την καταστροφή του Ισραήλ. Αυτό, προφανώς και δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό στους Ισραηλινούς. Έτσι, από την μια πλευρά Μόναχο, απαγωγές, εκρήξεις ανθρώποβομβών σε λεωφορεία και πλατείες, ρουκέτες και ανατινάξεις αυτοκινήτων, από την άλλη, Σάμπρα, Σατίλα, ναυτικός αποκλεισμός της Γάζας –είναι σχετικά πρόσφατο και το επεισόδιο με το Τουρκικό πλοίο Mavi Marmara που κατά δήλωσή των Τούρκων μετέφερε «βοήθεια»-, τείχος στην μεθόριο κ.ο.κ. Τελικά οι ακραίοι και από τις δύο πλευρές, πήραν το «πάνω χέρι» και οι κύκλοι αίματος κλείνουν μόνο και μόνο για να ανοίξουν οι επόμενοι.
Σήμερα, όμως, το Ισραήλ εμφανίζεται να ξεπερνά κάθε μέτρο και αυτή η στάση προκαλεί ερωτηματικά. Κατ’ αρχάς είναι αποδεδειγμένο ότι η βία τρέφει τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό της Παλαιστινιακής πλευράς. Όσο και αν αυτό είναι τελικά ατελέσφορη πρακτική, δεν πρέπει να υποτιμάται η οργή και το μίσος που προκαλεί η άσκηση βίας και ο θάνατος αμάχων και ειδικά παιδιών, έστω και αν κάποιοι προκάλεσαν την αντίδραση. Επομένως και με δεδομένο ότι οι Ισραηλινοί επιτελείς –πολιτικού και στρατιωτικού σχεδιασμού-, δεν είναι ούτε αμαθείς ούτε απληροφόρητοι ούτε πολύ περισσότερο ανόητοι, προκύπτει εύλογα το συμπέρασμα ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση το διακύβευμα για το Ισραήλ είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Τούτο, διότι, ναι μεν η σύγκρουση δεν είναι γενικώς με τους Παλαιστινίους, αλλά με την τρομοκρατική Χαμάς, οργάνωση η οποία, οραματίζεται Ισλαμικό Κράτος στα εδάφη του Ισραήλ, η βία της καταστολής δε, κατατείνει να υπερβαίνει τα ανθρωπίνως ανεκτά όρια.
Άραγε, γιατί ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός αποδέχεται το ρίσκο να στρέψει όλη την Διεθνή κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ –την στιγμή μάλιστα που η απαγωγή και η δολοφονία των 4 εφήβων από την Χαμάς είχε προκαλέσει την κατακραυγή του πολιτισμένου κόσμου; Επίσης, τι ακριβώς εννοεί ο Κος Νετανιάχου όταν λέγει ότι, «θα διαλύσουμε την Χαμάς» σε μία περιοχή όπου ο πληθυσμός είναι με την οργάνωση αυτή σε ποσοστό άνω του 80%;
Ίσως, η απάντηση να βρίσκεται λίγο ανατολικότερα, προς την Τεχεράνη. Είναι γεγονός ότι, η Χαμάς έπληττε –όπως και η γειτονική Σιϊτική Hizbollah στον Λίβανο-, τις πόλεις του Ισραήλ με ρουκέτες Ιρανικής κατασκευής. Και μπορεί στο Ισραηλινό έδαφος να πέρναγαν υπογείως μέσω του δικτύου σηράγγων, όμως, δεν θα ήταν δυνατόν να φθάσουν εύκολα εκεί και μάλιστα σε επαρκή ποσότητα, δίχως συνδρομή εντός της Συρίας και του Ιράκ, χώρες που η αύρα χειρός Τεχεράνης είναι εντόνως αισθητή . Ακόμη, οι Ισραηλινοί είναι γνωστό, ότι πιέζουν τους Αμερικανούς για κτύπημα στο Ιράν, κάτι που ευτυχώς εκείνοι αρνούνται.
Δεν θα ήταν υπερβολή ή δίχως βάση η υπόθεση ότι, το Ισραήλ προκειμένου η πολεμική μηχανή του να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη να καταφέρει πλήγμα εναντίον της θεοκρατικής Τεχεράνης, ξεκαθαρίζει τους τοπικούς λογαριασμούς του και καλύπτει τα νώτα του. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα το δούμε στο μέλλον –εγγύς ή απώτερο-, αλλά είναι σκέψη η οποία μόνο τρόμο δύναται να προκαλέσει.
Απαιτείται επομένως από την Διεθνή –σώφρονα- Κοινότητα, άμεση παρέμβαση καταλαγής της βίας και επιβολής μιας οριστικής και δίκαιης, βιώσιμης λύσης του Παλαιστινιακού. Διαφορετικά, κάθε εκδοχή είναι ανοικτή και καθόλου αισιόδοξη . . .

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Γάζα: Μία ιστορία μίσους, θανάτου και καταστροφής ( Δημοσιεύθηκε στο koolnews, Τρίτη, 22 Ιουλίου, 2014)

Ο υπόκωφος ήχος των πυροβόλων από τα ισραηλινά Merkava, των εκρήξεων ανθρωποβομβών στο Τελ Αβίβ και την Χάϊφα, δεν είναι παρά ο απόηχος του πυροβολισμού που έριξε ο 27χρονος Amir στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ», πριν 14 περίπου χρόνια. Πυροβολισμός που άφησε νεκρό τον Yitzhak Rabin και μαζί του κάθε ελπίδα για την επίλυση του Μεσανατολικού. Ένα πρόβλημα απότοκο ανεπαρκών διευθετήσεων στην Μέση Ανατολή, μετά την αποικιοκρατία.
Η αφορμή για την νέα έκρηξη βίας στην Παλαιστίνη, βρίσκεται στα φρεσκοσκαμμένα μνήματα των Ισραηλινών εφήβων που απήχθησαν και του Παλαιστινίου που πυρπολήθηκε, ως αντίποινα, από φανατικούς Εβραίους· οι γονείς τους, τραγικά πρόσωπα, βιώνουν το νέο στάσιμο της τραγωδίας, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της δικής τους απώλειας. Αναλογίζονται, πιθανόν, ότι τα παιδιά τους θα συνέχιζαν την διαδρομή στην ζωή, αν τον Ιούλιο του 2000, οι Άραβο-Ισραηλινές διαπραγματεύσεις είχαν καταλήξει σε υπογραφή συμφωνίας. Ευνοήτως, νότα αισιοδοξίας και ελπίδας για ύφεση της βίας και της επικράτησης των νηφάλιων και μετριοπαθών αντιλήψεων και από τις δύο πλευρές, μοιάζει αδύνατη προοπτική. Οι ακραίοι των δύο πλευρών επιβάλουν για μία ακόμη φορά, την αντίληψή τους και τα πράγματα βρίσκονται στο σημείο εκείνο, που όλοι έχουν δίκιο και κανείς δεν μπορεί να βρει «Δ ί κ α ι ο», σε μία αλληλουχία κύκλων ωμής βίας, όπου ο καθένας από αυτούς κλείνει μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ο επόμενος.
Από την μία πλευρά, η Χαμάς έχει ως διατυπωμένη, συστατική αρχή της την καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην Παλαιστίνη· από την άλλη, οι ακραίοι του Ισραήλ, δεν παύουν να επικαλούνται τα Βιβλικά γραπτά, στα οποία αναφέρεται -π.χ. την Τορά-, ότι απαγορεύεται από τον Νόμο, η παραίτηση από έστω και μια σπιθαμή γης του Ισραήλ. Αυτή η φράση με την συμπλήρωση [… Εϊθε να κοπεί το χέρι που θα υπογράψει τέτοια συμφωνία παραχώρησης…], ήταν το κείμενο αφίσας στους εβραϊκούς οικισμούς των εποίκων της Χεβρώνας. Η αφίσα αυτή ανήκε στο Κίνημα Γκούς Εμουνίμ του Tzvi Yehouda Hacohem Kook, στον οποίο ανήκει και η παραπάνω δήλωση.
Οπωσδήποτε, οι εικόνες τραυματισμένων και νεκρών παιδιών προκαλούν την φρίκη ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Όμως, εξ ίσου αληθινό είναι ότι οι ακραίοι φανατικοί ισλαμιστές της Χαμάς δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν πολιτικές κατασκευές (νοσοκομεία, σχολεία, κατοικίες κ.λπ.), προκειμένου να καλύψουν πολεμικό υλικό. Και αυτό είναι το λεπτό σημείο της όλης αντιπαραθέσεως. Σήμερα, το Ισραήλ δεν συγκρούεται με τους Παλαιστίνιους, αλλά, με την οργάνωση που διακηρύσσει την πρόθεσή της για τον αφανισμό του και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Και ανακύπτει το ερώτημα «γιατί το Ισραήλ επιλέγει την σκληρότερη απάντηση στις προκλήσεις;». Η απάντηση, πέραν άλλων εξηγήσεων, βρίσκεται ακριβώς στην τακτική που η οργάνωση αυτή χρησιμοποιεί για την πραγματοποίηση των στόχων της. Μεταφορά εκρηκτικών και οπλισμού μέσα από σήραγγες –ας μην παραβλέπεται το γεγονός των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Αιγυπτιακού στρατού κατά τρομοκρατικών πυρήνων της οργάνωσης αυτής και την ανατίναξη υπόγειων σηράγγων στην περιοχή του Σινά- και φυσικά, δεν ακολουθεί ανοικτή ρήξη με τις ένοπλες δυνάμεις του αντιπάλου της, αλλά πραγματοποιεί τυφλά κτυπήματα κατά αμάχων είτε εντός των Ισραηλινών πόλεων (π.χ., ανατινάξεις αυτοκτονίας σε πλατείες ή λεωφορεία) είτε βάλλοντας με ρουκέτες, κατά πολιτικών στόχων από σημεία της μεθορίου με το Ισραήλ είτε συνεπικουρούμενη από την Hizbollah από τον Νότιο Λίβανο.
Για μια ολοκληρωμένη εικόνα, ας επιτραπεί η -κατά το δυνατόν- συνοπτική παράθεση των εξελίξεων στην περιοχή. Από το 70 μ.Χ., χρονολογία που ο Ρωμαίος Τίτος κατέλυσε το Ιουδαϊκό κράτος, οι Ιουδαίαι διεσκορπίσθησαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η περιοχή παύει να καλείται «Ιουδαία» και εμφανίζεται η ονομασία «Παλαιστίνη». Βυζαντινοί, Άραβες, Σταυροφόροι, Αιγύπτιοι και Οθωμανοί κατέκτησαν την περιοχή και την Ιερουσαλήμ, εγγράφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο –και πάντοτε σύμφωνα με την αντίληψή την οποία δημιουργεί το δίκαιο του κατακτητή-, δικαιώματα παρεμβάσεων αν όχι και «νομής». Η Ιερουσαλήμ. Μία από τις «μαγικές Πόλεις», στις οποίες κυοφορήθηκαν ιδέες και έλαβαν χώρα γεγονότα, ύψιστης σημασίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μία ιερή πόλη για Ιουδαίους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και που της οποίας όλοι υπήρξαν ανάξιοι κτήτορες.
Με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανακύπτει το Ανατολικό ζήτημα. Το 1917 η περιοχή τίθεται υπό την Βρετανική εντολή μέχρι το 1948. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, οι συνθήκες που διαμόρφωσε ο Β΄Π.Π, θα συνέβαλαν στην ωρίμανση του αιτήματος του ισχυρού πλέον μεταξύ των διεσπαρμένων Ιουδαίων Σιωνιστικού Κινήματος1 (ιδρύθηκε το 1897) και θα καθιστούσαν εφικτή την δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους στην περιοχή, όπου από το 1270 κυριαρχούσαν Άραβες μουσουλμάνοι.
Η απαίτηση για Κράτος του Ισραήλ, έχει ήδη διατυπωθεί με σαφήνεια από τις αρχές του 19ου αι. και κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π., αρχίζει η πρώτη επιτυχής επιχείρηση μετακίνησης εβραϊκών πληθυσμών στην περιοχή· επιχείρηση, όμως, που συναντά την αντίθεση των Βρετανών. Στην συνέχεια, αυτοί μεταβάλλουν την στάση τους και το 1917, ο Υπουργός Εξωτερικών της Α.Β.Μ, sir Arthur James Balfour, δηλώνει την στήριξη της Μ. Βρετανίας στην προοπτική ίδρυσης ενός Ισραηλινού κράτους, στην Παλαιστίνη, υπό την αίρεση της αραβικής αποδοχής και συνύπαρξης. Την περίοδο αυτή δημιουργήθηκαν οι πρώτοι εβραϊκοί οικισμοί, οι οποίοι δέχθηκαν επιθέσεις από τους εξεγερθέντες κατά των Βρετανών Άραβες κατά την 3ετία 1936-1939, καθώς ταυτόχρονα, στην Παλαιστίνη αναπτύσσεται ένα αντίστοιχο απελευθερωτικό αραβικό κίνημα, ενάντια στις απικοιοκρατικές δυνάμεις.
Στην συνέχεια και καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Π.Π., απαγορεύθηκε η μετακίνηση Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη. Το Ολοκαύτωμα, οδήγησε στην δημιουργία της «Χαγκανά»2 («Άμυνα»), ουσιαστικά μιας μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης. Αυτή ανέλαβε δράση στα Παλαιστινιακά εδάφη, εναντίον Αράβων και Βρετανών και η ιστορία του Ισραήλ εγγράφει αυτή την περίοδο ως τον «πόλεμο της ανεξαρτησίας».
Η δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους αποφασίσθηκε το 1947, κατά την φάση της από-αποικιοποίησης. Η υπ’ αριθ. 181 απόφαση της Γενικής Συνελεύσεώς του Ο.Η.Ε, προέβλεπε -με την σύμφωνη γνώμη Σοβιετικών και των Αράβων ηγετών της περιοχής δηλαδή, της Συρίας, του  της Ιορδανίας και της Αιγύπτου-, την διαίρεση της Παλαιστίνης, η οποία μέχρι και την 15η Μαΐου τελούσε υπό Βρετανική Εντολή-, σε δύο κράτη, ένα Αραβικό και ένα Ισραηλινό. Σε μία προσπάθεια συνολικής διευθέτησης, η απόφαση απέδιδε την παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη στην Ιορδανία και την νέα Ιερουσαλήμ στους Ισραηλινούς.
Με δεδομένες τις συνθήκες, το εχθρικό περιβάλλον, τις σκοπιμότητες και τις αναληφθείσες δεσμεύσεις, Βρετανοί, Γάλλοι, Σοβιετικοί και Αμερικανοί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να εξοπλισθεί κατάλληλα -ο Στάλιν πλειοδοτούσε επ’ αυτού- και στην έρημο της Παλαιστίνης εγένετο Κράτος Ισραηλιτών εν μέσω Αράβων. Με αυτόν τον τρόπο, η Δύση, επεδίωκε τον κατευνασμό των ενοχών της για την Τρέμπλινκα, το Άουσβιτς και την Βαρσοβία φορτώνοντας το τίμημα της ενοχής αυτής σε παιδιά και αθώους της Παλαιστίνης. Παράλληλα, διασφάλιζε την ύπαρξη ενός ισχυρού εγγυητή των συμφερόντων της σε μία άκρως σημαντική για τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, γεωγραφική περιφέρεια.
Αυτά, σηματοδότησαν την απαρχή του πλέον σύνθετου προβλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας· πρόβλημα που ακόμη παραμένει άλυτο και με την είσοδο από τον διπολισμό, στην Παγκοσμιοποίηση, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Σήμερα, 47 έτη μετά την «νάγκμπα» τον Ιουνίου 1967 (πόλεμος των Έξι Ημερών), 30 και πλέον έτη από την Ιντιφάντα του 1987, 22 χρόνια από την Συμφωνία της Μαδρίτης, 20 χρόνια από την Συμφωνία του Όσλο και του κειμένου της Στοκχόλμης και 14 από την αποτυχημένη διαπραγμάτευση του Καμπ Νταίηβιντ, μεταξύ των Ehud Baraq και Yaser Arafat διάσκεψη που έγινε με πίεση και πρωτοβουλία του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Bill Clinton, η ωμή βία συνεχίζεται, οι Παλαιστίνιοι είναι διχασμένοι μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Χαμάς και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καμία απολύτως προοπτική.
Η επίλυση του Μεσανατολικού, διεφάνη ως πλέον εφικτή, εκεί κάπου στα τέλη του 1999-αρχές του 2000, όταν οι Yitzhak Rabin και Yasser Arafat, τόλμησαν να βαδίσουν στον δρόμο της «Ειρήνης των γενναίων». Η δολοφονία όμως του Ισραηλινού Πρωθυπουργού στην Πλατεία των Βασιλέων του Σελ Αβίβ και μάλιστα -ως ακραίος αλλά σαφής συμβολισμός-, μετά από την συναυλία για την ειρήνη, τερμάτισε κάθε προσπάθεια αφού, ο διάδοχος του Ράμπιν, Simon Perez δεν μπόρεσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις.
Την 14η Μαΐου 1948, ένα νέο κράτος διακύρηξε την ανεξαρτησία του και έκανε τα πρώτα του βήματα, έναν μόλις χρόνο, μετά την δημιουργία του ανάλογού του μουσουλμανικού στην Υποήπειρο, εκείνο δηλαδή, του Πακιστάν. Το Ανώτατο Ισραηλινό Συμβούλιο, επέλεξε ως πρώτο πρόεδρο τον Χαίμ Βάϊσμαν και Πρωθυπουργό τον Μπεν Γκουριόν. Παρά τις αθεϊστικές εκτροπές των Ben Gurion και Mosse Dayan, η θρησκεία έγινε ο ιδεολογικός, συνδετικός ιστός του Ισραήλ και μοιραία θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Ισλαμική συνείδηση του εκριζωμένων Παλαιστινίων και των άλλων Αραβικών πληθυσμών. Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην σύγχρονη ιστορία, καθώς ούτε ένα δολάριο αποζημίωση δεν πήραν οι Παλαιστίνιοι που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Τούτο, είχε ως συνέπεια την δημιουργία 5μελούς Αραβικού Συνασπισμού, στον οποίο μετείχαν οι Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ, με την επικουρία της Σαουδικής Αραβίας και Υεμένης. Η Αίγυπτος προσαρτά το Σινά και την Γάζα, η Ιορδανία την Δυτική Όχθη. Η ανακωχή που υπεγράφη ένα έτος μετά, δεν ήταν ειρήνη, αλλά αναμονή.
Η συνέχεια, λίγο-πολύ, γνωστή. Το Παλαιστινιακό εθνικιστικό κίνημα και το Εβραϊκό όραμα της επιστροφής στην πατρώα Γή –κάτι που οι ιδρυτές του Σιωνιστικού Κινήματος, δεν είχαν θέσει ως προαπαιτούμενο για την συγκρότηση του Ιουδαϊκού Κράτους-, ήρθαν σε σύγκρουση. Ευνοήτως, από την σύγκρουση των δύο εθνικισμών, κερδισμένη βγήκε η πλευρά που είχε την υποστήριξη και αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών δυτικών δυνάμεων. Η επιχείρηση των Αραβικών Κρατών να προσπαθήσουν με την χρήση όπλων να περιορίσουν τις ενδεχόμενες, Ισραηλινές επεκτατικές διαθέσεις, έφερε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και την Νάγκμπα (=καταστροφική ήττα). Το Ισραήλ πρόλαβε την επίθεση των Αιγυπτιακών και Ιορδανικών ενόπλων δυνάμεων και κατέλαβε την χερσόνησο του Σινά και την Γάζα, καθώς και την Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν. Νέα Σύρο-Αιγυπτιακή επίθεση του 1973, εκδηλώθηκε ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής Γιομ Κιπούρ. Οι επιχειρήσεις αυτές, αιφνιδίασαν απόλυτα τους Ισραηλινούς και η revance ανήκε στις Αραβικές δυνάμεις. Όμως, η παρέμβαση των ΗΠΑ, έσωσε το Ισραήλ και η εμπειρία αυτή έμεινε χαραγμένη στην μνήμη των Ισραηλιτών, καθορίζοντας σε πολύ σημαντικό βαθμό την μετέπειτα στάση τους. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», με τον χαρακτηρισμό τους ως τρομοκράτες και την σχεδόν καθημερινή υποβολή τους σε βία.
Ο χρόνος κύλισε και μαζί του, η σχέση Ισραήλ και Παλαιστινίων είχε οριοθετηθεί στο πλαίσιο κατακτημένων και κυριαρχούντων και η αντιπαράθεση έλαβε την υπερ-απλουστευμένη, μανιχαϊστική μορφή σύγκρουσης μεταξύ καλού-κακού, με τους ρόλους αυτούς να εναλλάσσονται, ανάλογα με την τοποθέτηση. Έτσι οι Παλαιστίνιοι και η Φατάχ ήταν ο τρομοκράτης για τους δυτικούς και το Ισραήλ, ενώ, η Δύση και το Ισραήλ ήταν ο Μεγάλος Σατανάς για τους όπου γης, μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι το «αίμα» θέτει σχεδόν ανυπέρβλητα όρια σε αντιπαρατιθέμενους. Πολύ περισότερο όταν ο αριθμός των εμπλεκομένων είναι μεγαλύτερος των δύο. Παρ’ όλα αυτά, Αίγυπτος και Ισραήλ με τους Μπέγκιν και Σαντάτ, μετά από 2ετή περίπου διαπραγμάτευση καταλήγουν σε συμφωνία τον Μάρτιο του 1979. Η Αίγυπτος αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ και οι Ισραηλινές δυνάμεις αποσύρονται από το Σινά και δεσμεύονται για έναρξη ειρηνευτικής διεργασίας με τους Παλαιστίνιους. Όμως, το Τελ Αβίβ χρηματοδοτεί την δημιουργία των εκτός Διεθνούς Δικαίου εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα, γεγονός που εξοργίζει τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες, εν γένει και αποτελεί σημείο τριβής και σήμερα.
Ακολουθεί ο πόλεμος του Λιβάνου (1982), με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού Πρέσβυ στην Βυρηττό (δεν σκοτώθηκε, αλλά, έμεινε παράλυτος). Δυνάμεις της «Τσαχαλ» εισβάλλουν στον σπαρασσόμενο από τον εμφύλιο Νότιο Λίβανο. Τα ονόματα Σάμπρα, Σατίλα θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μας, ως μία από τις πλέον μελανές σελίδες στην ιστορία της Μ. Ανατολής και οι ενέργειες του Ισραήλ, οριακά έχουν χαρακτήρα εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, μαζί βέβαια με την δολοφονία των 11 ισραηλινών αθλητών στο Μόναχο και άλλες ακόμη τρομοκρατικέ ςεπιθέσεις εναντίον αθώων αμάχων. Από το 1987 ξεκινά η «Ιντιφάντα», η οποία και συνεχίζεται και σήμερα, με μειούμενη ένταση και έκταση… Κάπου εκεί αποσχίζονται από την Φατάχ οι ακραίοι ισλαμιστές και δημιουργείται η Τζιχάντ και η Χαμάς.
Το παγκόσμιο σκηνικό μεταβάλεται Η σημαντική μεταβληθείσα παράμετρος, στην διαδρομή, ήταν η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη αφαίρεση υποστηρικτικών ερεισμάτων από τον Αραβικό κόσμο. Βέβαια, από καιρό η Παλαιστινιακή ηγεσία είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα και να μεταστρέφει την τακτική της, κερδίζοντας αργά και σταδιακά την συμπάθεια της δυτικής κοινής γνώμης. Έτσι, έφθασαν οι δύο πλευρές στην Μαδρίτη και το Όσλο, όχι όμως, με σχέση ισότιμων συνομιλητών, αλλά ως ένα συντεταγμένο Κράτος με μία Οργάνωση (ΟΑΠ), η οποία μέχρι πρότινος είχε χαρακτηρισθεί ως τρομοκρατική.Με καθυστέρηση, η Ιορδανία ακολουθεί την Αίγυπτο και αναγνωρίζει (1994), το Ισραήλ. Συνάπτεται η Συμφωνία του Όσλο και η παγκόσμια κοινότητα αισιοδοξεί για την πορεία του ζητήματος. Ράμπιν και Αραφάτ κερδίζουν το Νόμπελ Ειρήνης και η ευφορία επικρατεί. Είναι η στιγμή που ο Γιγκάλ Αμίρ, 27χρονος εβραίος, δολοφονεί τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ». Ο Ράμπιν είχε μόλις απαγγείλει το «τραγούδι της ειρήνης» ανοίγοντας μία συναυλία για τον εορτασμό της συμφωνίας…
Ακολουθεί η προσπάθεια του Κλίντον με τους Μπάρακ και Αραφάτ στο Καμπ Ντέηβιντ. Όμως, δεν υπάρχει αποτέλεσμα καθώς η καχυποψία και οι πιέσεις των ακραίων έχουν πάλι κυριαρχήσει. Οι συνομιλίες δεν καταφέρνουν να δώσουν λύση στα κρίσιμα ζητήματα: α) στον έλεγχο της Αναολικής Ιερουσαλήμ, β) το καθεστώς των συνόρων και της ασφάλειας του Ισραήλ, γ) το θέμα της επιστροφής και αποζημίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων και των οικισμών των εποίκων. Αυτά αποτελούν ακόμη αγκάθια του θέματος.
Το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου 2000, συνέβαλε καθοριστικά στην νίκη του George W Bush στις ΗΠΑ και του Ariel Sharon στο Ισραήλ. Αν και η αποχώρηση από την Γάζα και την Χεβρώνα ακόμη και με χρήση βίας από τον Ισραηλινό στρατό, έγινε επί των ημερών του, ο υπεύθυνος για τις Σάμπρα και Σατίλα, δεν δίστασε να επαναλάβει –αν και σε μικρότερη κλίμακα-, την ίδια τακτική έναντι των Παλαιστινίων. Η 11η Σεπτεμβρίου ισχυροποίησε την θέση του και «νομιμοποίησε» την δράση των Ισραηλινών.
Η Ισραηλινή κατοχή του Λιβάνου, λήγει το 2000. Την περίοδο 2006-2008 Hizbollah και Hamas συνηγορούν υπέρ των γερακιών του Τελ Αβίβ και πλήττουν πολιτικούς στόχους στο Ισραήλ με ρουκέτες, πραγματοποιούν επιθέσεις αυτοκτονίας σε δημόσιους χώρους και οχήματα στο Ισραήλ (π.χ., στην Χάιφα σκοτώθηκαν 43 πολίτες από επίθεση αυτοκτονίας μέλους της Χαμάς).
Η ασθένεια του Σαρόν και η Αραβική Άνοιξη έφεραν κάποια σχετική ύφεση. Η νίκη της Χαμάς στις εκλογές του 2006, σκληραίνει την στάση της Παλαιστινιακής πλευράς.
Η «πολιτοκτονία» (ο όρος ανήκει στον Μπαρούχ Κίμμερλινγκ, διαφωνούντα Ισραηλινό ιστορικό), των Παλαιστινίων από τον Αριέλ Σαρόν ήταν μια επιθετική ενέργεια σε πρωτοφανή έκταση και αγριότητα. Η απομάκρυνση των Παλαιστινίων από την Δυτική Όχθη και τα κατεχόμενα, είτε με άμεση άσκηση βίας είτε με ενέργειες που δεν άφηναν περιθώριο ανθρώπινης επιβίωσης τους, ήταν ισοδύναμη με εθνοκάθαρση. Η μετατροπή της Γάζας σε «καταυλισμό ινδιάνων», μετά από όλες αυτές τις ενέργειες, ήταν μία από τις βασικές αιτίες που ισχυροποίησαν την επιρροή της Χαμάς.
Η επίλυση του Παλαιστινιακού, είναι βέβαιο, ότι θα αφήσει άνεργους πολλούς, από κάθε πλευρά και όχι μόνο στο Τελ Αβίβ ή την Γάζα. Οι ακτιβιστές-θιασώτες της ειρήνης, αντί να ανταγωνίζονται για το ποια πλευρά έχει δίκιο -μάλλον, το περισσότερο δίκιο-, από την άλλη· αν δεν προσπαθούσαν να δικαιώσουν την δική τους αποτυχημένη επανάσταση, παριστάνοντας ανέξοδα τους σύγχρονους «Ζορό», θα προσέφεραν απείρως πιο ουσιαστικές υπηρεσίες και πρακτικά αποτελέσματα αν τα κάθε πλοιοκτησίας, «πλοία για την Γάζα», μετέφεραν το μήνυμα ότι η ανθρωπότητα δεν αντέχει άλλο αίμα στην έρημο της Παλαιστίνης, δεν αντέχει άλλες εκρήξεις σε λεωφορεία, με επιβάτες αθώους πολίτες ή εφήβους.
Η άσκηση ωμής βίας από την Ισραηλινή πλευρά, ενισχύει τον θρησκευτικό φανατισμό και αφήνει περιθώρια αποδοχής στις ακραίες τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτές βέβαια αποτελούν και αυτοπαγίδευση για τους Παλαιστίνιους, μιας και παρά τον προσχηματικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τους, οδηγεί τον λαό των Παλαιστινίων σε συντηρητικότερες και επομένως αδιέξοδες, αντιλήψεις και επιπτώσεις κατά πολύ μεγαλύτερες από ό,τι μπορούμε να διακρίνουμε. Δεν είναι μόνο οι νεκροί οι απώλειες. Είναι και χιλιάδες ζωές που καταστρέφονται, οι χιλιάδες παιδιά που η απώλεια των γονέων ή άλλων αγαπημένων τους εμβολιάζει με μίσος και φανατισμό, είναι οι χιλιάδες ψυχικά διαταραγμένοι έφηβοι, είναι, είναι, είναι …
Είναι ο χρόνος, η παγκόσμια κοινωνία να απευθύνει ένα ηχηρότατο «ΣΚΑΣΜΟΣ» προς τους φανατικούς κάθε πλευράς. Ένα ηχηρότατο «παύσατε πυρ» που θα τρυπήσει τα τύμπανα των ακραίων πολιτικών, τρομοκρατών, μιλιταριστών κάθε πλευράς. Και που θα πιέσει τους ισχυρούς της γης να επιβάλουν -ναι να επιβάλουν-, την ειρηνική και δίκαιη διευθέτηση του προβλήματος. Η ανθρωπότητα Δεν αντέχει άλλο αίμα.