Γάζα: Μία ιστορία μίσους, θανάτου και καταστροφής ( Δημοσιεύθηκε στο koolnews, Τρίτη, 22 Ιουλίου, 2014)

Ο υπόκωφος ήχος των πυροβόλων από τα ισραηλινά Merkava, των εκρήξεων ανθρωποβομβών στο Τελ Αβίβ και την Χάϊφα, δεν είναι παρά ο απόηχος του πυροβολισμού που έριξε ο 27χρονος Amir στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ», πριν 14 περίπου χρόνια. Πυροβολισμός που άφησε νεκρό τον Yitzhak Rabin και μαζί του κάθε ελπίδα για την επίλυση του Μεσανατολικού. Ένα πρόβλημα απότοκο ανεπαρκών διευθετήσεων στην Μέση Ανατολή, μετά την αποικιοκρατία.

Η αφορμή για την νέα έκρηξη βίας στην Παλαιστίνη, βρίσκεται στα φρεσκοσκαμμένα μνήματα των Ισραηλινών εφήβων που απήχθησαν και του Παλαιστινίου που πυρπολήθηκε, ως αντίποινα, από φανατικούς Εβραίους· οι γονείς τους, τραγικά πρόσωπα, βιώνουν το νέο στάσιμο της τραγωδίας, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της δικής τους απώλειας. Αναλογίζονται, πιθανόν, ότι τα παιδιά τους θα συνέχιζαν την διαδρομή στην ζωή, αν τον Ιούλιο του 2000, οι Άραβο-Ισραηλινές διαπραγματεύσεις είχαν καταλήξει σε υπογραφή συμφωνίας. Ευνοήτως, νότα αισιοδοξίας και ελπίδας για ύφεση της βίας και της επικράτησης των νηφάλιων και μετριοπαθών αντιλήψεων και από τις δύο πλευρές, μοιάζει αδύνατη προοπτική. Οι ακραίοι των δύο πλευρών επιβάλουν για μία ακόμη φορά, την αντίληψή τους και τα πράγματα βρίσκονται στο σημείο εκείνο, που όλοι έχουν δίκιο και κανείς δεν μπορεί να βρει «Δ ί κ α ι ο», σε μία αλληλουχία κύκλων ωμής βίας, όπου ο καθένας από αυτούς κλείνει μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ο επόμενος.

Από την μία πλευρά, η Χαμάς έχει ως διατυπωμένη, συστατική αρχή της την καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην Παλαιστίνη· από την άλλη, οι ακραίοι του Ισραήλ, δεν παύουν να επικαλούνται τα Βιβλικά γραπτά, στα οποία αναφέρεται -π.χ. την Τορά-, ότι απαγορεύεται από τον Νόμο, η παραίτηση από έστω και μια σπιθαμή γης του Ισραήλ. Αυτή η φράση με την συμπλήρωση [… Εϊθε να κοπεί το χέρι που θα υπογράψει τέτοια συμφωνία παραχώρησης…], ήταν το κείμενο αφίσας στους εβραϊκούς οικισμούς των εποίκων της Χεβρώνας. Η αφίσα αυτή ανήκε στο Κίνημα Γκούς Εμουνίμ του Tzvi Yehouda Hacohem Kook, στον οποίο ανήκει και η παραπάνω δήλωση.

Οπωσδήποτε, οι εικόνες τραυματισμένων και νεκρών παιδιών προκαλούν την φρίκη ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Όμως, εξ ίσου αληθινό είναι ότι οι ακραίοι φανατικοί ισλαμιστές της Χαμάς δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν πολιτικές κατασκευές (νοσοκομεία, σχολεία, κατοικίες κ.λπ.), προκειμένου να καλύψουν πολεμικό υλικό. Και αυτό είναι το λεπτό σημείο της όλης αντιπαραθέσεως. Σήμερα, το Ισραήλ δεν συγκρούεται με τους Παλαιστίνιους, αλλά, με την οργάνωση που διακηρύσσει την πρόθεσή της για τον αφανισμό του και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Και ανακύπτει το ερώτημα «γιατί το Ισραήλ επιλέγει την σκληρότερη απάντηση στις προκλήσεις;». Η απάντηση, πέραν άλλων εξηγήσεων, βρίσκεται ακριβώς στην τακτική που η οργάνωση αυτή χρησιμοποιεί για την πραγματοποίηση των στόχων της. Μεταφορά εκρηκτικών και οπλισμού μέσα από σήραγγες –ας μην παραβλέπεται το γεγονός των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Αιγυπτιακού στρατού κατά τρομοκρατικών πυρήνων της οργάνωσης αυτής και την ανατίναξη υπόγειων σηράγγων στην περιοχή του Σινά- και φυσικά, δεν ακολουθεί ανοικτή ρήξη με τις ένοπλες δυνάμεις του αντιπάλου της, αλλά πραγματοποιεί τυφλά κτυπήματα κατά αμάχων είτε εντός των Ισραηλινών πόλεων (π.χ., ανατινάξεις αυτοκτονίας σε πλατείες ή λεωφορεία) είτε βάλλοντας με ρουκέτες, κατά πολιτικών στόχων από σημεία της μεθορίου με το Ισραήλ είτε συνεπικουρούμενη από την Hizbollah από τον Νότιο Λίβανο.

Για μια ολοκληρωμένη εικόνα, ας επιτραπεί η -κατά το δυνατόν- συνοπτική παράθεση των εξελίξεων στην περιοχή. Από το 70 μ.Χ., χρονολογία που ο Ρωμαίος Τίτος κατέλυσε το Ιουδαϊκό κράτος, οι Ιουδαίαι διεσκορπίσθησαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η περιοχή παύει να καλείται «Ιουδαία» και εμφανίζεται η ονομασία «Παλαιστίνη». Βυζαντινοί, Άραβες, Σταυροφόροι, Αιγύπτιοι και Οθωμανοί κατέκτησαν την περιοχή και την Ιερουσαλήμ, εγγράφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο –και πάντοτε σύμφωνα με την αντίληψή την οποία δημιουργεί το δίκαιο του κατακτητή-, δικαιώματα παρεμβάσεων αν όχι και «νομής». Η Ιερουσαλήμ. Μία από τις «μαγικές Πόλεις», στις οποίες κυοφορήθηκαν ιδέες και έλαβαν χώρα γεγονότα, ύψιστης σημασίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μία ιερή πόλη για Ιουδαίους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και που της οποίας όλοι υπήρξαν ανάξιοι κτήτορες.

Με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανακύπτει το Ανατολικό ζήτημα. Το 1917 η περιοχή τίθεται υπό την Βρετανική εντολή μέχρι το 1948. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, οι συνθήκες που διαμόρφωσε ο Β΄Π.Π, θα συνέβαλαν στην ωρίμανση του αιτήματος του ισχυρού πλέον μεταξύ των διεσπαρμένων Ιουδαίων Σιωνιστικού Κινήματος1 (ιδρύθηκε το 1897) και θα καθιστούσαν εφικτή την δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους στην περιοχή, όπου από το 1270 κυριαρχούσαν Άραβες μουσουλμάνοι.

Η απαίτηση για Κράτος του Ισραήλ, έχει ήδη διατυπωθεί με σαφήνεια από τις αρχές του 19ου αι. και κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π., αρχίζει η πρώτη επιτυχής επιχείρηση μετακίνησης εβραϊκών πληθυσμών στην περιοχή· επιχείρηση, όμως, που συναντά την αντίθεση των Βρετανών. Στην συνέχεια, αυτοί μεταβάλλουν την στάση τους και το 1917, ο Υπουργός Εξωτερικών της Α.Β.Μ, sir Arthur James Balfour, δηλώνει την στήριξη της Μ. Βρετανίας στην προοπτική ίδρυσης ενός Ισραηλινού κράτους, στην Παλαιστίνη, υπό την αίρεση της αραβικής αποδοχής και συνύπαρξης. Την περίοδο αυτή δημιουργήθηκαν οι πρώτοι εβραϊκοί οικισμοί, οι οποίοι δέχθηκαν επιθέσεις από τους εξεγερθέντες κατά των Βρετανών Άραβες κατά την 3ετία 1936-1939, καθώς ταυτόχρονα, στην Παλαιστίνη αναπτύσσεται ένα αντίστοιχο απελευθερωτικό αραβικό κίνημα, ενάντια στις απικοιοκρατικές δυνάμεις.

Στην συνέχεια και καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Π.Π., απαγορεύθηκε η μετακίνηση Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη. Το Ολοκαύτωμα, οδήγησε στην δημιουργία της «Χαγκανά»2 («Άμυνα»), ουσιαστικά μιας μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης. Αυτή ανέλαβε δράση στα Παλαιστινιακά εδάφη, εναντίον Αράβων και Βρετανών και η ιστορία του Ισραήλ εγγράφει αυτή την περίοδο ως τον «πόλεμο της ανεξαρτησίας».

Η δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους αποφασίσθηκε το 1947, κατά την φάση της από-αποικιοποίησης. Η υπ’ αριθ. 181 απόφαση της Γενικής Συνελεύσεώς του Ο.Η.Ε, προέβλεπε -με την σύμφωνη γνώμη Σοβιετικών και των Αράβων ηγετών της περιοχής δηλαδή, της Συρίας, του  της Ιορδανίας και της Αιγύπτου-, την διαίρεση της Παλαιστίνης, η οποία μέχρι και την 15η Μαΐου τελούσε υπό Βρετανική Εντολή-, σε δύο κράτη, ένα Αραβικό και ένα Ισραηλινό. Σε μία προσπάθεια συνολικής διευθέτησης, η απόφαση απέδιδε την παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη στην Ιορδανία και την νέα Ιερουσαλήμ στους Ισραηλινούς.

Με δεδομένες τις συνθήκες, το εχθρικό περιβάλλον, τις σκοπιμότητες και τις αναληφθείσες δεσμεύσεις, Βρετανοί, Γάλλοι, Σοβιετικοί και Αμερικανοί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να εξοπλισθεί κατάλληλα -ο Στάλιν πλειοδοτούσε επ’ αυτού- και στην έρημο της Παλαιστίνης εγένετο Κράτος Ισραηλιτών εν μέσω Αράβων. Με αυτόν τον τρόπο, η Δύση, επεδίωκε τον κατευνασμό των ενοχών της για την Τρέμπλινκα, το Άουσβιτς και την Βαρσοβία φορτώνοντας το τίμημα της ενοχής αυτής σε παιδιά και αθώους της Παλαιστίνης. Παράλληλα, διασφάλιζε την ύπαρξη ενός ισχυρού εγγυητή των συμφερόντων της σε μία άκρως σημαντική για τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, γεωγραφική περιφέρεια.

Αυτά, σηματοδότησαν την απαρχή του πλέον σύνθετου προβλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας· πρόβλημα που ακόμη παραμένει άλυτο και με την είσοδο από τον διπολισμό, στην Παγκοσμιοποίηση, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Σήμερα, 47 έτη μετά την «νάγκμπα» τον Ιουνίου 1967 (πόλεμος των Έξι Ημερών), 30 και πλέον έτη από την Ιντιφάντα του 1987, 22 χρόνια από την Συμφωνία της Μαδρίτης, 20 χρόνια από την Συμφωνία του Όσλο και του κειμένου της Στοκχόλμης και 14 από την αποτυχημένη διαπραγμάτευση του Καμπ Νταίηβιντ, μεταξύ των Ehud Baraq και Yaser Arafat διάσκεψη που έγινε με πίεση και πρωτοβουλία του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Bill Clinton, η ωμή βία συνεχίζεται, οι Παλαιστίνιοι είναι διχασμένοι μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Χαμάς και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καμία απολύτως προοπτική.

Η επίλυση του Μεσανατολικού, διεφάνη ως πλέον εφικτή, εκεί κάπου στα τέλη του 1999-αρχές του 2000, όταν οι Yitzhak Rabin και Yasser Arafat, τόλμησαν να βαδίσουν στον δρόμο της «Ειρήνης των γενναίων». Η δολοφονία όμως του Ισραηλινού Πρωθυπουργού στην Πλατεία των Βασιλέων του Σελ Αβίβ και μάλιστα -ως ακραίος αλλά σαφής συμβολισμός-, μετά από την συναυλία για την ειρήνη, τερμάτισε κάθε προσπάθεια αφού, ο διάδοχος του Ράμπιν, Simon Perez δεν μπόρεσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις.

Την 14η Μαΐου 1948, ένα νέο κράτος διακύρηξε την ανεξαρτησία του και έκανε τα πρώτα του βήματα, έναν μόλις χρόνο, μετά την δημιουργία του ανάλογού του μουσουλμανικού στην Υποήπειρο, εκείνο δηλαδή, του Πακιστάν. Το Ανώτατο Ισραηλινό Συμβούλιο, επέλεξε ως πρώτο πρόεδρο τον Χαίμ Βάϊσμαν και Πρωθυπουργό τον Μπεν Γκουριόν. Παρά τις αθεϊστικές εκτροπές των Ben Gurion και Mosse Dayan, η θρησκεία έγινε ο ιδεολογικός, συνδετικός ιστός του Ισραήλ και μοιραία θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Ισλαμική συνείδηση του εκριζωμένων Παλαιστινίων και των άλλων Αραβικών πληθυσμών. Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην σύγχρονη ιστορία, καθώς ούτε ένα δολάριο αποζημίωση δεν πήραν οι Παλαιστίνιοι που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Τούτο, είχε ως συνέπεια την δημιουργία 5μελούς Αραβικού Συνασπισμού, στον οποίο μετείχαν οι Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ, με την επικουρία της Σαουδικής Αραβίας και Υεμένης. Η Αίγυπτος προσαρτά το Σινά και την Γάζα, η Ιορδανία την Δυτική Όχθη. Η ανακωχή που υπεγράφη ένα έτος μετά, δεν ήταν ειρήνη, αλλά αναμονή.

Η συνέχεια, λίγο-πολύ, γνωστή. Το Παλαιστινιακό εθνικιστικό κίνημα και το Εβραϊκό όραμα της επιστροφής στην πατρώα Γή –κάτι που οι ιδρυτές του Σιωνιστικού Κινήματος, δεν είχαν θέσει ως προαπαιτούμενο για την συγκρότηση του Ιουδαϊκού Κράτους-, ήρθαν σε σύγκρουση. Ευνοήτως, από την σύγκρουση των δύο εθνικισμών, κερδισμένη βγήκε η πλευρά που είχε την υποστήριξη και αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών δυτικών δυνάμεων. Η επιχείρηση των Αραβικών Κρατών να προσπαθήσουν με την χρήση όπλων να περιορίσουν τις ενδεχόμενες, Ισραηλινές επεκτατικές διαθέσεις, έφερε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και την Νάγκμπα (=καταστροφική ήττα). Το Ισραήλ πρόλαβε την επίθεση των Αιγυπτιακών και Ιορδανικών ενόπλων δυνάμεων και κατέλαβε την χερσόνησο του Σινά και την Γάζα, καθώς και την Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν. Νέα Σύρο-Αιγυπτιακή επίθεση του 1973, εκδηλώθηκε ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής Γιομ Κιπούρ. Οι επιχειρήσεις αυτές, αιφνιδίασαν απόλυτα τους Ισραηλινούς και η revance ανήκε στις Αραβικές δυνάμεις. Όμως, η παρέμβαση των ΗΠΑ, έσωσε το Ισραήλ και η εμπειρία αυτή έμεινε χαραγμένη στην μνήμη των Ισραηλιτών, καθορίζοντας σε πολύ σημαντικό βαθμό την μετέπειτα στάση τους. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», με τον χαρακτηρισμό τους ως τρομοκράτες και την σχεδόν καθημερινή υποβολή τους σε βία.

Ο χρόνος κύλισε και μαζί του, η σχέση Ισραήλ και Παλαιστινίων είχε οριοθετηθεί στο πλαίσιο κατακτημένων και κυριαρχούντων και η αντιπαράθεση έλαβε την υπερ-απλουστευμένη, μανιχαϊστική μορφή σύγκρουσης μεταξύ καλού-κακού, με τους ρόλους αυτούς να εναλλάσσονται, ανάλογα με την τοποθέτηση. Έτσι οι Παλαιστίνιοι και η Φατάχ ήταν ο τρομοκράτης για τους δυτικούς και το Ισραήλ, ενώ, η Δύση και το Ισραήλ ήταν ο Μεγάλος Σατανάς για τους όπου γης, μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι το «αίμα» θέτει σχεδόν ανυπέρβλητα όρια σε αντιπαρατιθέμενους. Πολύ περισότερο όταν ο αριθμός των εμπλεκομένων είναι μεγαλύτερος των δύο. Παρ’ όλα αυτά, Αίγυπτος και Ισραήλ με τους Μπέγκιν και Σαντάτ, μετά από 2ετή περίπου διαπραγμάτευση καταλήγουν σε συμφωνία τον Μάρτιο του 1979. Η Αίγυπτος αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ και οι Ισραηλινές δυνάμεις αποσύρονται από το Σινά και δεσμεύονται για έναρξη ειρηνευτικής διεργασίας με τους Παλαιστίνιους. Όμως, το Τελ Αβίβ χρηματοδοτεί την δημιουργία των εκτός Διεθνούς Δικαίου εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα, γεγονός που εξοργίζει τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες, εν γένει και αποτελεί σημείο τριβής και σήμερα.

Ακολουθεί ο πόλεμος του Λιβάνου (1982), με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού Πρέσβυ στην Βυρηττό (δεν σκοτώθηκε, αλλά, έμεινε παράλυτος). Δυνάμεις της «Τσαχαλ» εισβάλλουν στον σπαρασσόμενο από τον εμφύλιο Νότιο Λίβανο. Τα ονόματα Σάμπρα, Σατίλα θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μας, ως μία από τις πλέον μελανές σελίδες στην ιστορία της Μ. Ανατολής και οι ενέργειες του Ισραήλ, οριακά έχουν χαρακτήρα εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, μαζί βέβαια με την δολοφονία των 11 ισραηλινών αθλητών στο Μόναχο και άλλες ακόμη τρομοκρατικέ ςεπιθέσεις εναντίον αθώων αμάχων. Από το 1987 ξεκινά η «Ιντιφάντα», η οποία και συνεχίζεται και σήμερα, με μειούμενη ένταση και έκταση… Κάπου εκεί αποσχίζονται από την Φατάχ οι ακραίοι ισλαμιστές και δημιουργείται η Τζιχάντ και η Χαμάς.

Το παγκόσμιο σκηνικό μεταβάλεται Η σημαντική μεταβληθείσα παράμετρος, στην διαδρομή, ήταν η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη αφαίρεση υποστηρικτικών ερεισμάτων από τον Αραβικό κόσμο. Βέβαια, από καιρό η Παλαιστινιακή ηγεσία είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα και να μεταστρέφει την τακτική της, κερδίζοντας αργά και σταδιακά την συμπάθεια της δυτικής κοινής γνώμης. Έτσι, έφθασαν οι δύο πλευρές στην Μαδρίτη και το Όσλο, όχι όμως, με σχέση ισότιμων συνομιλητών, αλλά ως ένα συντεταγμένο Κράτος με μία Οργάνωση (ΟΑΠ), η οποία μέχρι πρότινος είχε χαρακτηρισθεί ως τρομοκρατική.Με καθυστέρηση, η Ιορδανία ακολουθεί την Αίγυπτο και αναγνωρίζει (1994), το Ισραήλ. Συνάπτεται η Συμφωνία του Όσλο και η παγκόσμια κοινότητα αισιοδοξεί για την πορεία του ζητήματος. Ράμπιν και Αραφάτ κερδίζουν το Νόμπελ Ειρήνης και η ευφορία επικρατεί. Είναι η στιγμή που ο Γιγκάλ Αμίρ, 27χρονος εβραίος, δολοφονεί τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ». Ο Ράμπιν είχε μόλις απαγγείλει το «τραγούδι της ειρήνης» ανοίγοντας μία συναυλία για τον εορτασμό της συμφωνίας…

Ακολουθεί η προσπάθεια του Κλίντον με τους Μπάρακ και Αραφάτ στο Καμπ Ντέηβιντ. Όμως, δεν υπάρχει αποτέλεσμα καθώς η καχυποψία και οι πιέσεις των ακραίων έχουν πάλι κυριαρχήσει. Οι συνομιλίες δεν καταφέρνουν να δώσουν λύση στα κρίσιμα ζητήματα: α) στον έλεγχο της Αναολικής Ιερουσαλήμ, β) το καθεστώς των συνόρων και της ασφάλειας του Ισραήλ, γ) το θέμα της επιστροφής και αποζημίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων και των οικισμών των εποίκων. Αυτά αποτελούν ακόμη αγκάθια του θέματος.

Το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου 2000, συνέβαλε καθοριστικά στην νίκη του George W Bush στις ΗΠΑ και του Ariel Sharon στο Ισραήλ. Αν και η αποχώρηση από την Γάζα και την Χεβρώνα ακόμη και με χρήση βίας από τον Ισραηλινό στρατό, έγινε επί των ημερών του, ο υπεύθυνος για τις Σάμπρα και Σατίλα, δεν δίστασε να επαναλάβει –αν και σε μικρότερη κλίμακα-, την ίδια τακτική έναντι των Παλαιστινίων. Η 11η Σεπτεμβρίου ισχυροποίησε την θέση του και «νομιμοποίησε» την δράση των Ισραηλινών.

Η Ισραηλινή κατοχή του Λιβάνου, λήγει το 2000. Την περίοδο 2006-2008 Hizbollah και Hamas συνηγορούν υπέρ των γερακιών του Τελ Αβίβ και πλήττουν πολιτικούς στόχους στο Ισραήλ με ρουκέτες, πραγματοποιούν επιθέσεις αυτοκτονίας σε δημόσιους χώρους και οχήματα στο Ισραήλ (π.χ., στην Χάιφα σκοτώθηκαν 43 πολίτες από επίθεση αυτοκτονίας μέλους της Χαμάς).

Η ασθένεια του Σαρόν και η Αραβική Άνοιξη έφεραν κάποια σχετική ύφεση. Η νίκη της Χαμάς στις εκλογές του 2006, σκληραίνει την στάση της Παλαιστινιακής πλευράς.

Η «πολιτοκτονία» (ο όρος ανήκει στον Μπαρούχ Κίμμερλινγκ, διαφωνούντα Ισραηλινό ιστορικό), των Παλαιστινίων από τον Αριέλ Σαρόν ήταν μια επιθετική ενέργεια σε πρωτοφανή έκταση και αγριότητα. Η απομάκρυνση των Παλαιστινίων από την Δυτική Όχθη και τα κατεχόμενα, είτε με άμεση άσκηση βίας είτε με ενέργειες που δεν άφηναν περιθώριο ανθρώπινης επιβίωσης τους, ήταν ισοδύναμη με εθνοκάθαρση. Η μετατροπή της Γάζας σε «καταυλισμό ινδιάνων», μετά από όλες αυτές τις ενέργειες, ήταν μία από τις βασικές αιτίες που ισχυροποίησαν την επιρροή της Χαμάς.

Η επίλυση του Παλαιστινιακού, είναι βέβαιο, ότι θα αφήσει άνεργους πολλούς, από κάθε πλευρά και όχι μόνο στο Τελ Αβίβ ή την Γάζα. Οι ακτιβιστές-θιασώτες της ειρήνης, αντί να ανταγωνίζονται για το ποια πλευρά έχει δίκιο -μάλλον, το περισσότερο δίκιο-, από την άλλη· αν δεν προσπαθούσαν να δικαιώσουν την δική τους αποτυχημένη επανάσταση, παριστάνοντας ανέξοδα τους σύγχρονους «Ζορό», θα προσέφεραν απείρως πιο ουσιαστικές υπηρεσίες και πρακτικά αποτελέσματα αν τα κάθε πλοιοκτησίας, «πλοία για την Γάζα», μετέφεραν το μήνυμα ότι η ανθρωπότητα δεν αντέχει άλλο αίμα στην έρημο της Παλαιστίνης, δεν αντέχει άλλες εκρήξεις σε λεωφορεία, με επιβάτες αθώους πολίτες ή εφήβους.

Η άσκηση ωμής βίας από την Ισραηλινή πλευρά, ενισχύει τον θρησκευτικό φανατισμό και αφήνει περιθώρια αποδοχής στις ακραίες τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτές βέβαια αποτελούν και αυτοπαγίδευση για τους Παλαιστίνιους, μιας και παρά τον προσχηματικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τους, οδηγεί τον λαό των Παλαιστινίων σε συντηρητικότερες και επομένως αδιέξοδες, αντιλήψεις και επιπτώσεις κατά πολύ μεγαλύτερες από ό,τι μπορούμε να διακρίνουμε. Δεν είναι μόνο οι νεκροί οι απώλειες. Είναι και χιλιάδες ζωές που καταστρέφονται, οι χιλιάδες παιδιά που η απώλεια των γονέων ή άλλων αγαπημένων τους εμβολιάζει με μίσος και φανατισμό, είναι οι χιλιάδες ψυχικά διαταραγμένοι έφηβοι, είναι, είναι, είναι …

Είναι ο χρόνος, η παγκόσμια κοινωνία να απευθύνει ένα ηχηρότατο «ΣΚΑΣΜΟΣ» προς τους φανατικούς κάθε πλευράς. Ένα ηχηρότατο «παύσατε πυρ» που θα τρυπήσει τα τύμπανα των ακραίων πολιτικών, τρομοκρατών, μιλιταριστών κάθε πλευράς. Και που θα πιέσει τους ισχυρούς της γης να επιβάλουν -ναι να επιβάλουν-, την ειρηνική και δίκαιη διευθέτηση του προβλήματος. Η ανθρωπότητα Δεν αντέχει άλλο αίμα.