Στην ΔΕΘ, όπως κάθε χρόνο αν και εφέτος δίχως την λαμπρότητα προηγουμένων ετών, ξεκίνησε η νέα πολιτική περίοδος.
Οι προβολείς έχουν σβήσει, μα ο αντίκτυπος των δηλώσεων και
εξαγγελιών του Πρωθυπουργού, του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και του
αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πυροδοτεί τις καθιερωμένες,
ενιαύσιες αντιπαραθέσεις, αφήνοντας εμάς –τους πολίτες-, να σκεφθούμε
και να αξιολογήσουμε τις εξαγγελίες και τις προτάσεις των πολιτικών
αρχηγών, ενίοτε βέβαια με την βοήθεια διαφόρων αναλυτών και «αναλυτών».
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι συμπεράσματα προκύπτουν από τις
εμφανίσεις των πρωταγωνιστών. Και ας κάνω αρχή από τα εύκολα. Ο
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε μία
ομολογουμένως μία πολύ καλή παρουσία. Όμως, ατυχώς –και ίσως τον αδικεί η
ιστορία, αλλά, την ίδια συμπεριφορά επέδειξε αυτή, ακόμη και στον
Ελευθέριο συνεπώνυμό του-, η δυνατότητα πρόσβασής του, προς τον μέσο
πολίτη είναι ελαχίστη, αν όχι μηδενική.
Ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε διστακτικός και με γενικολογίες σχετικά με
τα όσα αφορούν τα κρίσιμα προβλήματα των πολιτών και εξήντλησε κάθε
ικμάδα ζωτικότητας του λόγου του επιτιθέμενος στην Αξιωματική
Αντιπολίτευση. Επί της ουσίας; Ουδέν.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο κος Τσίπρας με τα στοιχειώδη και ανώδυνα,
έθεσε βάσεις για την δημιουργία κλίματος θετικής αποδοχής από το
εκλογικό σώμα· απέφυγε ακρότητες ή υπερβολές που θα μπορούσαν να
κοστίσουν και να δώσουν λαβή για επώδυνο αντίλογο.
Συγκεκριμένα, κανένα από τα όσα εξήγγειλε δεν προκαλεί σοβαρές
επιβαρύνσεις στα δημοσιονομικά της χώρας. Τούτο, διότι τα 750 ευρώ
κατώτατου μισθού θα κληθούν να καταβάλουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και
όχι το Δημόσιο. Όσα ακούγονται περί ασφαλιστικών εισφορών και κατά πόσο
αυτές θα επιβαρύνουν τις ήδη χωλαίνουσες επιχειρήσεις, πάντοτε υπάρχει η
δυνατότητα ρύθμισης και ως προς το ύψος της δαπάνης και ως προς την
χρονική υποχρέωση για την καταβολή της. Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω
γιατί ούτε ο Πρωθυπουργός ούτε η πλευρά του προοδευτικού προσήμου στην
Κυβέρνηση δεν έκανε νύξη για την ρύθμιση των οφειλών.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε 84 δόσεις και –το σημαντικότερο- ότι ακόμη
και αν υπάρχει αδυναμία πληρωμής, η υπαγωγή σε ρύθμιση θα δίνει
δυνατότητα 12μηνης ανοχής. Τι σημαίνει αυτό; Εισπράξεις, έστω μικρές και
μεταγραφή των ωφειλών ως ενεργητικό κεφάλαιο. Αφού ούτως ή άλλως, δεν
εισπράττονται τα χρήματα, ας εγγράφονται ως ενεργητικό κεφάλαιο.
Παρόμοια είναι και η περίπτωση της δυνατότητας ηλεκτροδότησης σε όσους
αδυνατούν να καλύψουν την αναγκαία δαπάνη.
Ένα άλλο σημείο που συγκράτησα από την ομιλία και την συνέντευξη
τύπου του κου Τσίπρα –και νομίζω εστιάζει το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας
των συμπολιτών-, είναι εκείνο στο οποίο ανεφέρθη στα δάνεια και την
«σεισάχθεια». Δίχως τις μεγαλοστομίες και εξάρσεις του προσφάτου
παρελθόντος, είπε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, σε μία συναλλαγή η οποία
αποβαίνει επιζήμια, ανεξαρτήτου της βουλήσεως ή πράξεων των δύο πλευρών,
δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε ορθό, το βάρος της ζημίας να το επωμίζεται
μόνον η μία, αλλά να υπάρχει και στη ζημία αμοιβαιότητα. Ειδικώς, όταν ο
Έλληνας πολίτης έχει επωμισθεί σημαντικά υψηλά ποσά προκειμένου να
επιτευχθεί η ανα-κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Περιθώρια για κακόπιστες
ερμηνείες, συναφώς με το γιατί η κυβέρνηση δεν ρίχνει τις αντικειμενικές
αξίες, επιτρέπει η απραξία και η σιγή την οποία τηρούν οι κυβερνητικοί
παράγοντες επί του θέματος. Μέλλει να κριθεί αν ο Σύριζα θα υλοποιήσει
τις εξαγγελίες του. Και μόνες, αυτές, αρκούν όμως να τον οδηγήσουν στον
προθάλαμο της εξουσίας.
Αυτοπειθαρχώ στην δημοκρατική μου θεώρηση και δεν θα κάνω εκτεταμένη
κριτική σε έναν χώρο που μέχρι στιγμής, προσωπικά, αντιλαμβάνομαι ως
ασυνάρτητο και αφελή, άρα και επικίνδυνο. Εκείνο, το οποίο ιδιαίτερα με
προβληματίζει και ανησυχεί η δυνατότητα του σχηματισμού αυτού, να
διαχειρισθεί τις διεθνείς υποθέσεις της χώρας, αφού αναλύει ακόμη το
διεθνές περιβάλλον με Μπολιβαριανή αντίληψη –και ας μου συγχωρεθεί η
απρέπεια-, αλλά αυτή είναι κατά πολύ ξεπερασμένη.
Όμως, δυσκολεύομαι να βρω αντεπιχειρήματα και απαντήσεις στο ερώτημα
που προβάλλεται, πλέον, έντονα: «τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;» Με αυτά
και με αυτά, ο Σύριζα πορεύεται προς την εξουσία, αφού η Κυβέρνηση
μάλλον πάσχει από μη αναστρέψιμη «μεταρρυθμιστική κόπωση».
Προσωπικά, μου είναι παντελώς αδιάφορη η τύχη του Κου Σαμαρά και της
Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον, δεν με αφορά άμεσα. Με απασχολεί, όμως η
προοπτική του Προοδευτικού Χώρου. Και αυτή δεν προοιωνίζεται αίσια.
Η ΔΗΜΑΡ πετάει τις … στάχτες της στο Ποτάμι, το οποίο τελικά, μάλλον
σε ρυάκι εξελίσσεται και η ειδησεογραφία από το ΠΑΣΟΚ αντί να εστιάζει
σε νέες πολιτικές, ουσιαστικές και συγκεκριμένες προτάσεις του κόμματος,
εξαντλείται στο ποιος «την είπε» σε ποιόν και κάθε φωνή λογικής εντός
του αμήχανου πανικού, καθίσταται «χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου