Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Το γράμμα του Νόμου, δεν πρέπει να σκοτώνει το πνεύμα του - (Ρωμανικόν ) Koolnews.gr, Τρίτη, 9 Δεκεμβρίου, 2014

Bρίσκω κανιβαλικό, το γεγονός ότι κάποιοι σε ολόκληρο το φάσμα του δημοσίου βίου –πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι κ.ά.-, προσπαθούν να «τρυπώσουν» στο κάδρο της καθημερινής επικαιρότητας και της επικοινωνιακής ευκαιρίας την οποία παρέχει η υπόθεση Ρωμανού.
Είχα αποφασίσει να μην γράψω ούτε αράδα, αλλά η πρόκληση την οποία επί ημέρες προσπαθώ να αγνοήσω, αποδεικνύεται ισχυρότερη. Σε καμία περίπτωση ο Ρωμανός δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη των πράξεών του. Όμως, επίσης, σε καμία περίπτωση οι πράξεις αυτές δεν επισύρουν την δια βίου καταδίκη και αποκλεισμό του από κάθε ευκαιρία.
Προφανώς, σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, καθείς δικαιούται να τοποθετείται κατά κρίση στα δημόσια πράγματα. Αρκεί να το πράττει με γνώση, καθαρό κίνητρο και λόγο, αντικειμενικότητα, δημόσια και πρωτίστως, σεβασμό στην αντίθετη επιλογή. Δεν υποκαθίσταται ο φυσικός δικαστής ούτε και εκβιάζεται η Δικαιοσύνη· κρίνεται όμως. Οπωσδήποτε, η Δικαιοσύνη είναι τυφλή και να αντιμετωπίζει τους πολίτες δίχως διακρίσεις. Οι λειτουργοί της όμως, οφείλουν να έχουν τα μάτια ορθάνοιχτα, να αξιολογούν και να διακρίνουν τις λεπτές διαφορές που οριοθετούνται από τα κίνητρα, τις προθέσεις και τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης που εξετάζουν. Τούτο, διότι οι αποφάσεις τους αφορούν ανθρώπινες ζωές και όχι απλώς έγγραφα δικογραφίας.
Από την άλλη, είναι εξωφρενική η συμπεριφορά συγκεκριμένων προσώπων ή πολιτικών χώρων, με χαρακτηρισμό ως επίδειξη αδιαλλαξίας την εφαρμογή του νόμου. Ο Νόμος που επικαλούνται, προβλέπει και δεν επιβάλει την χορήγηση αδειών. Υπ’ όψιν του κρίνοντος δικαστικού οργάνου λαμβάνονται η αξιολόγηση της βαρύτητας και επιπτώσεων των αδικημάτων   και η διαγωγή του κρατουμένου. Δηλώσεις που ναι μεν χαρακτηρίζονται από ομοϊδεάτες ως ηρωικές, αλλά υπογραμμίζουν την ανάγκη για ένοπλο αγώνα αντί σπουδών, δεν συμβάλλουν στην θετική αντιμετώπιση του αιτήματος.
Εν προκειμένω, όσον αφορά στην περίπτωση Ρωμανού καλείται η Πολιτεία να υποκαταστήσει το γονεϊκό ρόλο, θέτουσα τα ανύπαρκτα όρια που οι γονείς δεν έβαλαν, όταν και όπως όφειλαν. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σκεφθεί ο λειτουργός της δικαιοσύνης εκδικητικά και μικρόψυχα. Ταυτοχρόνως δεν πρέπει να υποκύψει η Πολιτεία σε συναισθηματικούς ή πολιτικούς εκβιασμούς, εις τρόπον ώστε να δημιουργηθεί κακό προηγούμενο και «φάμπρικα» απαλλαγής.
Είναι ομολογουμένως εξαιρετικά δύσκολη η κρίση και η κατάληξη σε απόφση. Και ακόμη δυσκολότερο για τους πολίτες να διαμορφώσουν άποψη εντός του πλαισίου που διαμορφώνει η θυμική διάθεση για ένα παιδί που στα 20 χρόνια του, το πρόσωπό του παραμορφώνει το μίσος, ένας έμπορος επιστημοσύνης και επαναστατικότητας με δηλώσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά –αντί, όπως θα έπρεπε να λειτουργεί θετικά προς την κατεύθυνση ύφεσης- και αφελείς αντιπολιτευτικές κορώνες.
Το πρώτο ζήτημα είναι αν η Κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει ή φέρει ευθύνη για την εξέλιξη. Προφανώς ο Πρόεδρος, τα στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και οι λοιποί συνηγορούντες σε αυτό, είτε αγνοούν ότι στην Δημοκρατία υφίσταται διάκριση των εξουσιών είτε εκ σκοπιμότητας πολιτικοποιούν το ζήτημα. Και υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι θεσμοί δεν έχουν αξία μπροστά στην ζωή ενός παιδιού. Ναι! Όμως έχει εξ ίσου ή/και μεγαλύτερη αξία η ζωή εκείνων που την προσέφεραν, ώστε να υπάρχουν οι Δημοκρατικοί θεσμοί, να προστατεύεται η ελευθερία της Δικαιοσύνης έναντι των όποιων επιδιώξεων των κατά περίσταση διαχειριστών της εξουσίας.  Και είναι οι πολιτικοί πρόγονοι τόσο των «αγανακτισμένων νέων» όσο και του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Σε αυτούς τους νεκρούς, που έγιναν «το λίπασμα» της λευτεριάς δεν οφείλεται σεβασμός; Τελικά, ο «κοινός νους» στις μέρες μας δεν είναι καθόλου κοινός…
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να μην υπάρχει δυσαρέσκεια για την απόφαση των δικαστών. Κάθε νέος, ό,τι και αν έχει διαπράξει –πλην ειδικότατων περιπτώσεων-, δικαιούται μιας δεύτερης ευκαιρίας. Ακόμη περισσότερο, αν έχει μεγαλώσει σε παρόμοιο περιβάλλον, όπως αυτό που μεγάλωσε ο Ρωμανός και όταν στα 15 χρόνια σου γεμίζεις με το αίμα του κολλητού σου φίλου,  όταν αυτός δέχθηκε την βολή του ψυχωτικού ειδικού φρουρού.
Άραγε, δεν συνιστά εγκληματική αμέλεια εκ μέρους της πολιτικής και υπηρεσιακής ιεραρχίας το γεγονός ότι ένας τύπος σαν τον Κορκονέα βρέθηκε εντεταγμένος στην δύναμη της ΕΛ.ΑΣ και έφερε όπλο (ας μου επιτραπεί η υπενθύμιση του περιστατικού, όπου ο προαναφερόμενος Ειδικός Φρουρός, παρά τις σαφείς εντολές του κέντρου της ΕΛΑΣ για απεμπλοκή, έφυγε και επέστρεψε ως μαχαλόμαγκας να ζητήσει τον λόγο και να τιμωρήσει 15χρονα που τον εξύβρισαν); Ποιος απολογήθηκε και τιμωρήθηκε για αυτό και κυρίως, τι έπραξε η Πολιτεία για την αποτροπή παρόμοιων περιπτώσεων στο μέλλον;
Στα 15 του λοιπόν, ο Ρωμανός βίωσε το θάνατο του φίλου του και όχι μόνον αυτό. Γέμισε με ενοχές, γιατί η δική του ονομαστική γιορτή (Αγ. Νικολάου) ήταν η αιτία της εξόδου της εφηβικής συντροφιάς την νύχτα εκείνη. Αυτό είναι απλό; Που ήταν στην συνέχεια η υπευθυνότητα της Πολιτείας; Δεν έπρεπε να έχει διαταχθεί η υποστήριξή του και η καθοδήγηση του οικογενειακού του περιβάλλοντος από ειδικούς με την πλήρη κάλυψη των εξόδων από το Κράτος;  Όταν δε, συνελήφθη για την διάπραξη των αδικημάτων για τα οποία καταδικάστηκε και οι πύρινοι λόγοι των οικείων του είδαν το φώς της δημοσιότητας, ουσιαστικά επιβραβεύοντας τις πράξεις του, δεν έπρεπε να ληφθούν και πάλι ανάλογα μέτρα;
Και τέλος, είναι προκλητική η επίκληση του σωφρονιστικού χαρακτήρα της φυλάκισής του. Υπάρχει κανείς σε αυτή την χώρα που πιστεύει ότι το σωφρονιστικό σύστημά μας είναι αποτελεσματικό; Ή τουλάχιστον επιτελεί καλύτερα τον ρόλο επανένταξης παραβατικών ή/και εγκληματιών νέων, ο εγκλεισμός τους με όλη την καλή παρέα μιας ελληνικής ποινικής φυλακής, από το να δημιουργεί κίνητρα για πιο δημιουργικές πράξεις; Επί παραδείγματι, δεν θα ήταν καλύτερη η επιβολή κοινωνικής εργασίας παράλληλα με την έκτιση ποινής για περιπτώσεις όπως αυτές του Νίκου Ρωμανού; Τι επομένως, αξιολογεί το δικαστικό συμβούλιο;
Οι δικαστές απονέμουν δικαιοσύνη και εκδίδουν αποφάσεις εν ονόματι του ελληνικού λαού. Θεωρούν λοιπόν, ότι περισσεύουν οι νέοι στον ελληνικό λαό ή ότι η Πολιτεία έχει επιτελέσει στο έπακρο τις υποχρεώσεις της απέναντι σε αυτό το παιδί; Και εν κατακλείδι, ακόμη και αν το έσκαγε, θα ήταν μεγαλύτερο το κόστος για την κοινωνία από το να τροφοδοτείται το μίσος του ίδιου και δεκάδων άλλων νέων;  Μήπως, θα πρέπει να συνεκτιμήσουν ότι δεν είναι απλοί, φοβικοί γραφειοκράτες, αλλά λειτουργοί του ύψιστου θεσμού που αποτελεί την βάση μιας δίκαιης κοινωνίας και διασφαλίζει όρους συνοχής και ειρήνης στην καθημερινή ζωή;
Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό και μείζον θέμα είναι η ανάγκη προσαρμογών ουσιαστικών και λειτουργικών στο σωφρονιστικό σύστημα και τις δομές υποστηρικτικών παρεμβάσεων –από τα πρώτα στάδια- για τους νέους που ρέπουν σε παραβατική συμπεριφορά, αλλά και για όσους εν γένει καταλήγουν στην διάπραξη αδικημάτων και που είναι αδιανόητο να μην διασφαλίζεται τουλάχιστον μία ακόμη ευκαιρία…

ΑΝ . . ., Μεταρρύθμιση, 01/12/2014

  • ΑΝ με ευθύνη της ηγεσίας  από το 2004 δεν είχε απαξιωθεί το κόμμα και δεν είχε επιτραπεί σε κομψευόμενους λιμοκοντόρους η απρεπής συμπεριφορά έναντι μελών και φίλων, με συνέπεια την απίσχναση του πολιτικού φορέα.
  • ΑΝ είχε οριοθετηθεί το στίγμα μας και δεν διορίζαμε βουλευτές μας, δύο κύριους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού.
  • ΑΝ δεν είχαμε εμμονές και σύνδρομα κατωτερότητας και σεβόμασταν το έργο των προηγουμένων Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.
  • ΑΝ υπήρχε μέτρο στις φιλοδοξίες των νέο-αγωνισταράδων φίλων ή των μέχρι εκείνη την στιγμή τριτευόντων στελεχών (!;)
  • ΑΝ το 2009, δεν διευκολύναμε την απόδραση Καραμανλή, προκειμένου να φορέσουν υπουργικά κουστουμάκια κάποιοι επηρμένοι, ανόητοι -και όπως απεδείχθη ανίκανοι- φίλοι μας.
  • ΑΝ οι επιτελείς του τότε Προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν ανεδείκνυαν σε σλόγκαν το «λεφτά υπάρχουν» -και δεν μπορεί να ήταν τόσο αφελείς- και είχε ακολουθηθεί πιο σεμνή τακτική στην πορεία προς την εξουσία.
  • ΑΝ οι θεσμοί είχαν ενισχυθεί, η πολιτική λειτουργία του κόμματος είχε επιδιωχθεί.
  • ΑΝ από το 2004 μέχρι το 2011, δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τα ταμεία του κόμματος δεν είχαν κατασπαταληθεί σε ηλιθιότητες και ξιπασιές.
  • ΑΝ οι υπάλληλοι του κόμματος δεν αυξάνονταν αδικαιολόγητα και ραγδαία σε ημερήσια βάση προς ικανοποίηση εξυπηρετήσεων των αυλικών με αμοιβές ανήκουστες.
  • ΑΝ η εποικοδομητική κριτική προς την ηγεσία αξιοποιείτο και δεν αποτελούσε έγκλημα καθοσιώσεως.
  • ΑΝ η κριτική προς ανίκανους Ηρακλειδείς δεν θεωρείτο ως υπονόμευση έναντι του Προέδρου.
  • ΑΝ για χάρη της πολιτικής ύπαρξης «φίλων» δεν απαξιώναμε ολόκληρο το κομματικό υλικό, ώστε όταν χρειαζόμασταν τα μέλη μας να υπερασπισθούν την προσπάθεια, είχαμε φροντίσει να υπάρχουν.
  • ΑΝ με το ξέσπασμα της κρίσης καλούσαμε εκείνους που μπορούσαν να την διαχειριστούν.
  • ΑΝ δεν πιστεύαμε ότι η χώρα σωζόταν κάθε Παρασκευή και αλλάζαμε τον Υπουργό Οικονομικών και τους λοιπούς μαθητευόμενους μάγους.
  • ΑΝ δεν χανόταν πολύτιμος χρόνος σε λαϊκισμούς και παροχές άνευ αντικρίσματος.
  • ΑΝ κριτήριο για θέσεις ευθύνης στο κόμμα και την κυβέρνηση ήταν η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα και όχι η κολακεία ή  να είναι κάποιος αρεστός στην «αυλή».
  • ΑΝ δεν είχε επικρατήσει η μωροφιλοδοξία, αλλά, γινόταν κατανοητή η σοβαρότητα και η αδυναμία ενός κόμματος να διαχειρισθεί την κατάσταση.
  • ΑΝ με την επίσημη διαπίστωση των προβλημάτων είχαμε προσφύγει στην λαϊκή κρίση.
  • ΑΝ το 2011, δεν ψάχναμε πανικοβλημένοι τον Σαμαρά να παραδώσουμε αυτοβούλως, τα κλειδιά του Μαξίμου.
  • ΑΝ δεν είχαμε ξεχάσει να γεμίσουμε το πιστόλι πριν το βάλουμε στο τραπέζι.

Τότε, ίσως, όλα να ήταν καλύτερα για την χώρα και την Παράταξη που άλλαξε την Ελλάδα και οδηγήθηκε σε ευτέλεια.
Το 1989 μας δίκαζαν σαν «κλέφτες». Δώσαμε μάχες στις γειτονιές και νικήσαμε.
Το 2009, γίναμε «προδότες» και «μ…..ς». Το πρώτο καταρρίπτουν οι εξελίξεις. Τον δεύτερο χαρακτηρισμό δύσκολα θα αποσείσουμε. Τουλάχιστον, όσο δεν κατανοούμε τι και γιατί συνέβη και όσο αντί για πολιτική λατρεύουμε είδωλα…

Άλαλα τα χείλη! Μεταρρύθμιση, 25/11/2014

Η επιστολή, που ο πρώην Πρόεδρος απέστειλε προς το ΠΑΣΟΚ και προτείνει ενέργειες για την ανασυγκρότηση (!;) της παράταξης, μόνο θυμηδία προκαλεί. Αυτό, διότι οι ενέργειες που περιγράφονται, είναι ακριβώς άλλες από εκείνες, στις οποίες είχε προβεί ο ίδιος και η παρέα με την οποία είχε διοικήσει το κόμμα. Με δική του κάλυψη, διάφοροι πολιτικοί λιμοκοντόροι και νάρκισσοι γεμάτοι φιλοδοξία εξουσίας, ασέλγησαν στην θεσμικότητα του Κινήματος και έπαιρναν εκδίκηση από ολόκληρη την κοινωνία που μέχρι την στιγμή εκείνη δεν είχε αναγνωρίσει την αυθεντία τους και τους κρατούσε στο περιθώριο της πολιτικής. Άλλοι, άφησαν την θαλπωρή της Ακαδημαϊκής τους έδρας και ιππεύοντας την κάλαμον της κομματικής –και κάποιοι, αργότερα της κυβερνητικής- εξουσίας· θεώρησαν ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και θα «μάθαιναν γράμματα» στην ΠΑΣΟΚαρία· όλοι αυτοί, έσμιξαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με ό,τι τοξικό, ανόητο, επηρμένο και άχρηστο κατέλειπε στον μηχανισμό και παραγκώνισαν σοβαρά στελέχη σε κάθε βαθμίδα της δομής. Πλείστα, όσα παραδείγματα.
Η επιστολή, μπορεί να είναι προϊόν εμπάθειας και μικροψυχίας –δεν νομίζω ότι ο πρώην Πρόεδρος έχει πλήρη επίγνωση-, αλλά σε κάθε περίπτωση εγείρονται σοβαρά ερωτηματικά.
Πρώτον και αυτονόητο: γιατί εκείνος και η συντροφιά του δεν έκαναν τίποτε από όσα περιγράφει όταν είχαν την ευθύνη του κόμματος.
Δεύτερον: αφού είχε σχέδιο για την ανασυγκρότηση, γιατί απουσίαζε π α ν τ ε λ ώ ς από κάθε διαδικασία κατά την προπαρασκευή της συγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης· μία επιστολή με τις σκέψεις του, τότε, θα είχε κάποιο νόημα και χρησιμότητα.
Τρίτον: γιατί αφού είχε ήδη αποφασίσει, δέχθηκε να συναντηθεί με τον σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Μήπως επειδή αυτό θα είναι επικοινωνιακά προσφορότερο;
Τέταρτον: γιατί επιλέγει να στείλει την επιστολή την στιγμή κατά την οποία η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την Τρόϊκα; Δεν αντιλαμβάνεται την πολύ σοβαρή πιθανότητα δημιουργίας κλίματος αποσταθεροποίησης;
Πέμπτον: δεν κατανοεί την κατάσταση των μελών και υποστηρικτών του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του και τίμησε τον ίδιο ως Πρόεδρο και Πρωθυπουργό.
Δεν αντιλαμβάνεται –όπως και οι ευφυείς συνεργάτες του- ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις και με το βεβαρυμμένο, πρόσφατο παρελθόν, πρέπει να ακολουθείται η ρήση «κρείττον το σιγάν»; Εκτός αν προσπαθεί την δικαίωση όσων μιλούν για ταπεινά ρεβανσιστικά κίνητρα και απασφάλιση … εμπάθειας. Όμως, να συγκρατείται, ότι εκδικητικοί και εμπαθείς είναι μόνον οι ανόητοι και άφρονες.
Δεν γνωρίζω αν η επιστολή είναι αποτέλεσμα σκοπιμότητας ή αφέλειας, αλλά, για μία εισέτι φορά, συνωμοτεί εις βάρος του, διαψεύδει προσδοκίες και σπαταλά το πολιτικό του κεφάλαιο.