Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ISIS, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος - Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου, 2015 - koolnews.gr

Η τρομοκρατική επίθεση την οποία δέχθηκε η Γαλλική Πρωτεύουσα, με εκατόμβη θυμάτων (νεκρών και τραυματιών) δεν είναι επιδεκτική επιθετικού προσδιορισμού (άνανδρη, ύπουλη κ.λπ.). Είναι επίθεση διεστραμμένων, φανατικών οργάνων της Ισλαμιστικής συμμορίας του ISIS, η οποία γιγαντώθηκε εξ αιτίας της Δυτικής απραξίας στα εδάφη της Συρίας και του βορειοδυτικού Ιράκ.
Είναι επίθεση στην καρδιά του δυτικού τρόπου ζωής, από ομάδες θρησκόληπτων ψυχοπαθών, προσκολλημένων στον 16ο αιώνα και κάθε άλλη προσέγγιση –είτε μεταφυσικής αφαίρεσης, αριστερής προελεύσεως είτε εκπορευομένη από τον εν ανθίσει, μεταφυσικό εθνικισμό-, είναι επιεικώς ανόητη. Το γεγονός ότι οι δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες βρίσκονται εντός μιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης, δεν δικαιολογεί, σε καμία περίπτωση, την αντικατάστασή τους από ισλαμοφασιστικές ή άλλες θρησκόληπτες θεωρήσεις.

Η έναρξη της Συριακής κρίσεως έθεσε ισχυρά διλήμματα στον δυτικό κόσμο. Σημειωτέον, ότι η εξέγερση στο σύνολό της, αποτελεί προϊόν αμιγώς ενδοαραβικής διεργασίας ατυχώς, καλουμένης ως «Αραβική Άνοιξις» και όχι συνέπεια κάποιας Δυτικής συνωμοσίας. Η σειρά αυτή, εξεγέρσεων στον Αραβικό κόσμο, επήλθε ως συνέπεια της επί 60 ετών σκληρής καταπιέσεως των πληθυσμών αυτών, από τα εθνικολαϊκιστικά-δικτατορικά καθεστώτα στα οποία εξελίχθησαν, τα «επαναστατικά-αντιϊμπεριαλιστικά κινήματα», όταν με την καθοδήγηση της ΕΣΣΔ, ανέτρεψαν τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα της πρώτης μετα-αποικιακής περιόδου.

Η εμπειρία του Ιράκ και μετέπειτα της Λιβύης, επέδρασε ανασταλτικά στην προοπτική άμεσης εμπλοκής στρατιωτικών Δυτικών δυνάμεων, στην Συρία προς υποστήριξη της αντιπολίτευσης και προκλήσεως καίριων πληγμάτων στις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ. Ομολογουμένως, πρόκειται για σύνθετο πρόβλημα καθώς η παρουσία υψηλών και κρισίμων Ρωσικών συμφερόντων -τα οποία εξυπηρετεί η πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού-, η εμπλοκή της Τουρκίας, ως Σουνιτικής επίδοξης περιφερειακής δυνάμεως και ο ανταγωνισμός της, επ’ αυτού, με το Σιϊτικό Ιράν και της επικούρου του Hezbollah του Λιβάνου περιπλέκει την κατάσταση και δημιουργεί ένα δυσεπίλυτο σταυρόλεξο για τις ΗΠΑ και την Δυτική πλευρά στο σύνολό της.
 
Όμως –και ίσως θεωρηθεί κοινοτυπία, αλλά, στους κοινούς τόπους, ανήκει ο άχαρος ρόλος να περιγράφουν τα αυταπόδεικτα και αληθή-, εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα δεν προσφέρονται. Η αιφνίδια και ραγδαία εξάπλωση του ISIS δεν οφείλεται στην επιθετική ενέργεια Δυτικής δυνάμεως ή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Στο σημείο αυτό, ας συγκρατηθεί ότι ο ένοπλος Ισλαμισμός, προέκυψε ως κληρονομιά της Σοβιετικής επέμβασης στο Αφγανιστάν, ενώ οι Δυτικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, συνιστούν τελείως διαφορετικές περιπτώσεις. Το μεγάλο κενό που παρουσίασε η πολιτική προετοιμασία της επόμενης ημέρας –μετά την αποκαθήλωση των καθεστώτων των Taliban και Sadam Hussein-, οπωσδήποτε συνιστά ευθύνη και αβλεψία.
Αντιθέτως, επήλθε ως συνέπεια αφ’ ενός της πρόωρης αποχώρησης των μαχίμων Αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ και ενώ η πλήρης σχεδόν ειρήνευση εκεί είχε αρχίσει να γίνεται σαφώς ορατή. Τούτο, επέτρεψε την επαύξηση επιρροής της Ιρανικής πλευράς στην Σιϊτική κυβέρνηση της Βαγδάτης γεγονός που επανέφερε τις διακρίσεις σε βάρος των Σουνιτικών πληθυσμών στο Ιράκ, παρέχοντας στο ISIS ιδανικές συνθήκες προσηλυτισμού και στρέφοντας αυτές στην αγκαλιά των ισλαμιστικών σχηματισμών, επιτρέποντας την κατάληψη εδαφών στο ΒΔ Ιράκ (Μοσούλη, Anbar κ.ά.) και την λαφυραγώγηση των εγκατελειμμένων στρατοπέδων του Ιρακινού στρατού.
Αφ’ ετέρου, η 3ετής απραξία των Δυτικών χωρών και ο Τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός, έδωσε την δυνατότητα στους φανατικούς Ισλαμιστές να περιθωριοποιήσουν τις μετριοπαθείς, δημοκρατικές δυνάμεις της Συριακής αντιπολίτευσης και να υφαρπάξουν τον σύγχρονο οπλισμό που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους παρείχαν στην μαχόμενη το καθεστώς Assad, φιλοδυτική αντιπολίτευση. Επομένως, η Δύση ή δεν έπρεπε να λάβει θέση ή όφειλε εξ αρχής, να παρέμβει λυσιτελώς.

Αυτό, προφανώς, θα είχε αποτρέψει την εξάπλωση του ISIS, την 3ετή και πλέον, συνεχιζόμενη αιματηρή βία στην Συρία και βεβαίως, την δημιουργία του προσφυγικού ρεύματος των εκατοντάδων χιλιάδων ταλαιπωρημένων και δυστυχών ανθρώπων, οι οποίοι ενώπιον του κινδύνου των πυροβόλων όπλων, επιλέγουν τους κινδύνους που συνεπάγεται η διέλευση της θαλάσσιας ζώνης του Αιγαίου. Η εκεί στρατιωτική παρουσία δυτικών δυνάμεων, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει προστατευμένες και ασφαλείς ζώνες, όπου θα εγκαθίσταντο οι πρόσφυγες, ως displaced persons και θα παρείχε δυνατότητα αποτελεσματικών ελέγχων προκειμένου να αποτραπεί η είσοδος στον Ευρωπαϊκό χώρο προσώπων αμφιβόλων ή κακών προσθέσεων.

Δυστυχώς, από μιας πλευράς την σπαστικότητα της Προεδρίας Bush διαδέχθηκε η ατολμία της Προεδρίας Obama, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αρκέσθηκε σε φραστικές διατυπώσεις γενικών αρχών και αντιμετώπισε τον ρόλο και την ευθύνη της φοβικά. Οι αεροπορικές επιδρομές που σε κάποια στιγμή επελέγησαν, δεν ήταν δυνατόν να καταφέρουν αποτελεσματικά και καίρια πλήγματα σε ομάδες που δρουν και κινούνται υπό επιχειρησιακό καθεστώς άτακτων ανταρτικών δυνάμεων. Αλλά, ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασισμένη να αναλάβει δράση και ταυτοχρόνως το κόστος αυτής της επιλογής; Εκ των πραγμάτων συνάγεται πως όχι.

Το Ρωσικό καθεστώς και οι συνεπίκουροί της Δαμασκού και Τεχεράνης, αφέθηκαν να «αλωνίζουν» και η παραφυάδα του Ισλαμικού Κράτους να γιγαντώνεται, να δολοφονεί αδιακρίτως αμάχους και να καταστρέφει πολιτιστικά μνημεία της ανθρωπότητας.

Το κύμα επιθέσεων στο Παρίσι ήταν αποτέλεσμα αυτής της τακτικής και προσομοιάζει περισσότερο σε δοκιμή των Δυτικών αντανακλαστικών. Είναι καιρός η Ε.Ε. να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην αναμένει από μόνες τις ΗΠΑ να επιλύσουν το πρόβλημα –άλλωστε, αυτό στερείται και ηθικής βάσεως-, αλλά να προβεί σε άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα προκειμένου να τακτοποιηθούν τα πράγματα στην Μ. Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση, διατίθενται αξιόπιστοι και σοβαροί σύμμαχοι.
Εκτός των Σουνιτικών, φιλοδυτικών καθεστώτων του Κόλπου –τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν αφίστανται του φόβου των τρομοκρατών και συμπεριφέρονται ανεκτικά προς αυτούς-, το Κουρδικό στοιχείο σε Βόρειο Ιράκ και Συρία, απέδειξε και την μάχιμη επιχειρησιακή ικανότητά του και την αξιοπιστία του ως συνομιλητής. Δεν θα ήταν άσκοπη η προοπτική δημιουργίας μιας ευρείας Κουρδικής οντότητας, έστω και σε πρώτη φάση με την δημιουργία αυτονόμου Κουρδικής περιοχής στην Συρία κατά τα πρότυπα του Β. Ιράκ.

Σε κάθε περίπτωση, η Ρωσική παρέμβαση –ουδέν κακόν αμιγές καλού-, έθεσε τέρμα στα όνειρα της Αγκύρας για την δημιουργία προστατευομένης (από τουρκικά στρατεύματα) ζώνης στην μεθόριο της, εκεί δηλαδή όπου θα ασκούσε και άμεσο, στρατιωτικό έλεγχο στους Κουρδικούς πληθυσμούς και εκτός συνόρων της.

Η στρατιωτική παρουσία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας είναι πλέον επιβεβλημένη και υπάρχει θετική ανταπόκριση και στην διεθνή κοινή γνώμη. Στην επιχείρηση δοκιμασίας της αποφασιστικότητας και συνοχής της Δύσης, πρέπει να υπάρξει άμεση και σαφής απάντηση. Διαφορετικά το φάσμα των συνεπειών –το οποίο ήδη, εξαπλώνεται και πέραν της Μέσης Ανατολής-, θα καλύψει το σύνολο της Ευρωπαϊκής ηπείρου με συνέπειες απρόβλεπτα δυσμενείς. Αν δεν επιδειχθεί και τώρα ετοιμότητα εμπλοκής και αποδοχής κόστους και κινδύνων, πολύ σύντομα θα κληθεί η ΕΕ να αντιμετωπίσει «περίεργες» καταστάσεις προ ή και εντός των συνόρων της.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι θιασώτης των ενόπλων συγκρούσεων. Ο διάλογος, όμως, έχει θέση εκεί που το επιχείρημα εισακούεται, η διπλωματική διαβούλευση αποτελεί αμφίπλευρη επιλογή και η ειρήνη κοινό επιδιωκόμενο. Οι δικτάτορες και οι φανατικοί κάθε είδους, ερμηνεύουν την διαλλακτικότητα ως αδυναμία. Ας μην αφήσουμε την θυσία των Γάλλων πολιτών στο κενό.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Νίκος Κοτζιάς: Ο πλατυγάστωρ ένοικος της Βασιλίσσης Σοφίας – Σάββατο, 17 Οκτωβρίου - koolnews.gr



 Προ καιρού, και περισσότερο ως παιγνίδισμα σε κάποια αποστροφή του λόγου,  είχα αναφέρει ότι μετά τον «Γιάνη» και την Ζωή, ο επόμενος που θα αναγκάσει τον Τσίπρα σε απολογία, μέλλει να είναι ο πλατυγάστωρ ένοικος της Βασιλίσσης Σοφίας. Οφείλω να ομολογήσω ότι, η ταχύτητα με την οποία αυτός έσπευσε να επιβεβαιώσει την πρόβλεψή μου, με κατέπληξε.
Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα της υπουργίας του, επέτυχε όχι, μόνον, να προκαλέσει γενικευμένη αναστάτωση στην υπηρεσιακή κατάσταση και τον μηχανισμό του ΥΠΕΞ· όχι, μόνον την γενικευμένη δυσθυμία του Διπλωματικού κλάδου· όχι, μόνον να απαξιώσει με την απρεπή συμπεριφορά του δοκιμασμένα και αξιολογότατα υψηλόβαθμα στελέχη της διπλωματικής υπηρεσίας, αλλά και να ξεκινήσει την βίαιη αποδόμηση του πλέγματος των διεθνών σχέσεων της χώρας, ανατρέποντας ισορροπίες και συμμαχίες, προκαλώντας φθορά σε διαύλους επικοινωνίας με γειτονικά και μη κράτη.
Δεν είναι καινή η διαπίστωση ότι η Ελλάδα την στιγμή αυτή βρίσκεται σε δεινή θέση. Καθημαγμένη οικονομικά, με πολίτες στα όρια της κατάθλιψης και γεμάτους αγωνία και ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα, με την αγορά να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Προφανώς και δεν έχει την δυνατότητα να διεκδικήσει δυναμικά τον ρόλο που είχε και κατά τις προηγούμενες περιόδους, στην ευρύτερη περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων. Επομένως, η διατήρηση κεκτημένων σχέσεων και συμμαχιών, κατά το δυνατόν ουδετεροποίηση αντιθέσεων και αποτροπή νέων ανταγωνισμών είναι περισσότερο από αναγκαίες πρακτικές.

Για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας, sine qua non όρος είναι η καλλιέργεια ομαδικού κλίματος, κλίματος συνεργασίας και υπηρεσιακής γαλήνης εντός του αρμόδιου θεσμικού οργάνου άσκησης πολιτικής και διαχείρισης των διεθνών υποθέσεων της χώρας. Συνεπώς, οι εμμονές, οι ιδεοληψίες, η εμπάθεια, η ρεβανσιστική και συγκρουσιακή λογική στην αντιμετώπιση των υπηρεσιακών ζητημάτων και των στελεχών του ΥΠΕΞ όχι μόνον παράγουν αρνητικό λειτουργικό αποτέλεσμα, αλλά, επιμολύνουν καταστροφικά τον σχεδιασμό και την υλοποίηση της όποιας πολιτικής.
Άρα προκαλεί ερωτηματικά –τουλάχιστον- η συμπεριφορά του πολιτικού προϊσταμένου του υπουργείου προς στελέχη της διπλωματικής υπηρεσίας, τα οποία έχουν δώσει δείγματα γραφής τόσο, όσον αφορά στην  υπηρεσιακή τους επάρκεια, όσον και στο ήθος και τον επαγγελματισμό τους. Από την πλειάδα περιπτώσεων που έχουν αναφερθεί, συγκρατώ με ενδιαφέρον τις περιπτώσεις των πρέσβεων κ. Παρασκευόπουλου και Σπινέλη Γ. Γραμματέως και αναπληρωτού Γ. Γραμματέως αντιστοίχως (οι Γ. Γραμματείς του ΥΠΕΞ προέρχονται από την υπηρεσία), οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αδικαιολόγητη μανία του όταν αυτός «ζορίστηκε» στο Κοινοβούλιο, από ερώτηση της αντιπολίτευσης σχετικά με την εξέλιξη ζητήματος που αφορά στον πρώην επικεφαλής του Γ. Προξενείου Κωνσταντινουπόλεως. Άραγε, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου πρέπει να μεταφέρει τις όποιες πολιτικές ευθύνες της στους ώμους των υπηρεσιακών παραγόντων;
Ακόμη μια περίπτωση είναι εκείνη του ΣΤ΄ Γενικού Διευθυντού (είναι η διοικητική διεύθυνση του ΥΠΕΞ), ο οποίος καίτοι τοποθετηθείς από αυτόν τον υπουργό, εξεδιώχθη γιατί δεν ψήφισε στο υπηρεσιακό συμβούλιο υπέρ της θέσεως σε αργία δύο πρέσβεων οι οποίοι φέρονται αναμεμειγμένοι σε σκάνδαλο ΜΚΟ. Η συγκεκριμένη υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη στην Δικαιοσύνη και δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία. Ακούγεται λογική και σύννομη η απαίτηση Κοτζιά να τεθούν σε αργία προ της τελικής κρίσεως των αρμοδίων δικαιοδοτικών οργάνων; Δεν ήταν το κόμμα του και τα στελέχη του εκείνα που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους περί τηρήσεως του Συντάγματος και σεβασμού της Δικαιοσύνης από την Διοίκηση;  
Στο ομολογουμένως άκρως εσωστρεφές, εκ φύσεως και λειτουργικής συνθήκης, Υπουργείο Εξωτερικών, παρόμοιοι χειρισμοί ερεθίζουν και προξενούν αρνητικά συναισθήματα και εκνευρισμό στην ιεραρχία. Την στιγμή αυτή, η προστασία της υπηρεσιακής ηρεμίας, η τόνωση του ηθικού και η ενίσχυση της αξιοπιστίας των Ελλήνων διπλωματικών είναι στοιχείο υψηλής, ζωτικής θα έλεγα κρισιμότητος.
Δεν γνωρίζω αν ο υπουργός φρονεί ότι είναι δυνατόν μόνος αυτός, να διεκπεραιώσει την αποστολή του ΥΠΕΞ. Αν ναι, θα χαρώ και θα καμαρώσω να δω κάτι τέτοιο να υλοποιείται, μιας και δεν έχω την καλύτερη εικόνα για την πλειοψηφία των στελεχών της υπηρεσίας. Όμως, τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από την άσκηση των υπουργικών του καθηκόντων κάθε άλλο παρά αισιοδοξία προκαλούν και επιτυχίες προαναγγέλλουν.
Ήδη, είμαστε εκτός συμμετοχής στην διαδικασία που έχει ξεκινήσει από πέρυσι με Γερμανική πρωτοβουλία και αφορά στην σταθεροποίηση χωρών των Δυτικών Βαλκανίων (Αλβανία, Σερβία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ, Κόσοβο και Βοσνία-Ερζεγοβίνη). Χώρες στις οποίες κατά το πρόσφατο παρελθόν η Ελλάδα ασκούσε σημαντική επιρροή, καθώς ήταν η μόνη Ευρωπαϊκή και ανεπτυγμένη χώρα. Ας αναλογισθούν τις ευθύνες τους οι άφρονες που με τις κραυγές και τις γελοιότητές τους υπέσκαπταν καθημερινά επί μια 5ετία την διεθνή εικόνα της χώρας· ας αναλογισθούν οι ιδεοληπτικοί μάνητες τι προσφέρουν στην πατρίδα με την τυφλή εμμονή υλοποίησης των δοξασιών τους.

Ο πλατυγάστωρ ένοικος της Βασιλίσσης Σοφίας είναι μεταξύ αυτών. Θιασώτης μιας … πολυγαμικής εξωτερικής πολιτικής, κατάφερε να μας «ρίξει καραμούζα» ολόκληρη η Ευρώπη όταν φλερτάριζε –δίχως και κανένα θετικό αποτέλεσμα- με τον Σλάβο Δεσπότη.
Ήρκεσε μια και μόνη επίσκεψή του στην Αλβανία και με τις δηλώσεις του περί του ζητήματος του Κοσόβου κατάφερε να προκαλέσει την οργή των Σέρβων –οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω, αυτοπροτάθηκαν να αναλάβουν διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ ημών και της ΠΓΔΜ, διεκδικούντες ρόλο και θέση ισχύος, εκεί που μέχρι πρότινος παρόμοιο ρόλο είχε αδιαμφισβήτητα η Ελλάδα-, αλλά και να επιδεινωθούν έτι περεταίρω οι σχέσεις μας με την Αλβανία. Όσο για τις δηλώσεις του περί Τουρκίας, θυμάμαι την περίφημη ρήση του, περί της «ζαριάς του Θεού» και θα έκλαιγα από τα γέλια ακόμη, αν η παρουσία του στην ηγεσία της Ελληνικής διπλωματίας δεν είχε τις σοβαρές επιπτώσεις για την χώρα και τους πολίτες. Τέλος δεν χρειάζεται να αναδείξω την παντελή απουσία του ή τον περιορισμό της Ελλάδας σε ρόλο κομπάρσου στα διαδραματιζόμενα στην λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου και ειδικά στην Μέση Ανατολή.
Κάποιοι θα σπεύσουν να αντιτάξουν τον θησαυρό γνώσεων που κομίζει. Δεν αντιλέγω, έχει γνώσεις, αλλά είναι και σαν την έρημο. Εκεί, όσο και να βρέξει, λιβάδι και νερό δεν θα βρούμε. Τούτο διότι είναι η ιδεοληψία, η εμμονή και η εμπάθεια που καθοδηγούν την αντίληψη και την σκέψη του. Ελπίζω να έχει την οξυδέρκεια και να μεταστρέψει τακτική ή να αντικατασταθεί ταχέως, πριν αναγκασθεί ο κ. Τσίπρας να ομολογήσει ένα ακόμη «λάθος». Διότι, τέτοιο λάθος θα έχει πολλαπλά αρνητικές έως και ολέθριες επιπτώσεις.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την εξουσία εξ εφόδου αλλά… έχει μέλλον -koolnews.gr- 26 Σεπτεμβρίου 2015



Οι εκλογές τελείωσαν, η Δημοκρατία νίκησε –αν και η Ζωή εγείρει αντιρρήσεις- και η νέα Κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει κρίσιμα ζητήματα, τα οποία δεν θα αφορούν στην πολιτική της επιβίωση μόνον, αλλά και στην προοπτική βιωσιμότητας της οικονομίας και της χώρας. Αυτό ίσως ακούγεται λίγο «κλισέ», αλλά είναι η πρώτη φορά που ισχύει σε τόσο κρίσιμο βαθμό.
Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι, το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μια καθαρή και ισχυρή επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί, οι διάφοροι εκπρόσωποί του να στηλιτεύουν τις δημοσκοπήσεις, αλλά, η εικόνα ντέρμπυ που εμφάνιζαν οι μετρήσεις εκτιμώ ότι περισσότερο τον ωφέλησαν -και τον κυβερνητικό του εταίρο-  παρά τον έβλαψαν.
Και ενώ, ο προεκλογικός θόρυβος δεν έχει ακόμη, πλήρως, καταλαγιάσει, το πρώτο δείγμα γραφής με την υπόθεση Καμένου δεν είναι και το καλύτερο. Ο βουλευτής της Β΄ Πειραιά  κέρδισε την θέση του στο ρεκόρ Γκίνες, ως ο ταχύτερα αποπεμθείς υπουργός.
Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι τόσο εξόφθαλμη που αφήνει περιθώρια σε κακόπιστους κριτές να αναπτύξουν θεωρήσεις περί ακραία επικίνδυνου θεσμικού παιγνίου του Πρωθυπουργού και του κυβερνητικού του εταίρου. Ότι, δηλαδή, επιτρέπουμε ένα λάθος, ώστε κατόπιν να αναδείξουμε την τόλμη αποδοχής του και άμεσης θεραπείας του. Αυτό ακούγεται δελεαστικό, λαμβανομένου υπ’ όψιν του γεγονότος ότι προ των εκλογών, υπήρξε σοβαρό επεισόδιο μεταξύ της εκπροσώπου των ΑΝΕΛ και του συγκεκριμένου βουλευτή, με αφορμή τα συγκεκριμένα, επίμαχα  … τιτιβίσματά του. Βέβαια, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα επρόκειτο για έναν σοβαρό ηγέτη και μία σοβαρή κυβέρνηση.

Επίσης δυσάρεστη εικόνα παρουσίασε η ενέργεια των Τσίπρα-Καμένου, να σπεύσουν να αναγγείλουν τον σχηματισμό κυβερνήσεως πριν ανακοινωθούν τα επίσημα αποτελέσματα από το Υπουργείο Εσωτερικών. Τούτο εγγίζει τα όρια της θεσμικής απρέπειας. Η σπουδή του Π. Καμένου να αναγγείλει, προ παντός, ως δεδομένο το κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε συνδυασμό με τις εκρηκτικές δηλώσεις του το ίδιο βράδυ των εκλογών με απειλές περί φυλακίσεων –άραγε κατάγεται από την Πυθία και γνωρίζει το αποτέλεσμα της δικαιοδοτικής διαδικασίας, αν καταλήξει κάποια υπόθεση στο δικαστήριο-, διώξεων και εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων («θα τους τελειώσω»), μέσων ενημέρωσης, δημοσιογράφων και εταιρειών μετρήσεων της κοινής γνώμης, λειτουργεί απολύτως αποτρεπτικά για κάθε εγχείρημα συναινέσεως και ομοψυχίας, στοιχεία που sine qua non προϋποθέσεις για την συνέχεια της προσπάθειας εξόδου από την κρίση.
Και αν αυτό είναι κατανοητό για έναν πολιτικό με το προφίλ του αρχηγού των ΑΝΕΛ, απογοητεύει το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας, στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ του επέτρεψε να εμφανισθεί και να πανηγυρίζει μαζί του στην εξέδρα.
Νομίζω πως είναι σφάλμα του Πρωθυπουργού η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ υπό τον Π. Καμένο, με τον συγκεκριμένο πολιτικό λόγο. Κατ’ αρχάς, εμφανίζεται ως αγενής καιροσκόπος, γιατί η υποστήριξη που έλαβε από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και από το ΠΟΤΑΜΙ –αναφέρω ειδικά τα δύο, αυτά κόμματα ως συγγενείς προς τον ΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστερούς σχηματισμούς-, διέσωσαν το κύρος του και την πολιτική του ύπαρξη, αναπληρώνοντας την απώλεια των 30 εδρών που είχε από το ίδιο του το κόμμα.
Είχε λοιπόν μετεκλογικά, ο Πρωθυπουργός, κάθε δίκαιο και κάθε δυνατότητα να προκαλέσει έναν ιδεολογικά συνεχή και ευρύτερο κυβερνητικό σχηματισμό της κεντροαριστεράς. Το εγχείρημα αυτό, θα είχε κάθε λόγο να επιτύχει, μιας και η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, έχει σε σημαντικό βαθμό μειώσει την ένταση, την οποία προκαλούσε η προηγούμενη ηγετική ομάδα. Ακόμη, θα έθετε σημαντικούς περιορισμούς στον ανεκδιήγητο «ανεξέλεγκτο» ηγέτη, ο οποίος ως κουτοπόνηρος επαρχιώτης, φροντίζει να δυναμιτίζει –με ανοχή Τσίπρα-, κάθε προσπάθεια σύγκλισης κεντροαριστερών δυνάμεων, μιας και είναι δεδομένο ότι η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς, δίχως το αντίστοιχο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί.
Ίσως, η δυσκολία να σχηματισθεί μία, ήδη από το βράδυ των εκλογών αναγγελθείσα, κυβέρνηση -υπόθεση που ενισχύει η ανακοίνωσή της αργά το βράδυ της 3ης μετεκλογικής ημέρας-, σηματοδοτεί πιθανώς την παρουσία σημείων τριβής των δύο κυβερνητικών εταίρων ή/και αναγνώριση εκ μέρους του Πρωθυπουργού του σφάλματος της εμμονής σε αυτήν την συνεργασία, δεδομένης και της εκπεφρασμένης δυσθυμίας και αντιδράσεων διεθνών παραγόντων.
Σε κάθε περίπτωση, η νέα Κυβέρνηση δεν πρέπει να επαναπαυθεί στις νικητήριες ιαχές των οπαδών της και στις δάφνες της και η πραγματικότητα δεν επιτρέπει άλλες φαντασιώσεις. Ενώπιον της βρίσκονται σημαντικά ζητήματα, όπως αυτό της φορολόγησης των αγροτών, ο ΦΠΑ στα νησιά, κίνδυνοι κατάρρευσης του συστήματος των 100 δόσεων λόγω μεταβολής των ρυθμιστικών κανόνων και κυρίως, όπως έγινε προσφάτως γνωστό,  των αδυναμιών μεγάλων επιχειρήσεων να διαχειρισθούν τα δάνειά τους. Ο οικονομικός συντάκτης του ρ/τ σταθμού ΣΚΑΪ κος Φιλιππίδης είχε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ. Σύμφωνα με αυτό, όπως προκύπτει από τα crash tests των τραπεζών, πολύ μεγάλες επιχειρήσεις θα υποχρεωθούν να συρρικνωθούν με αποτέλεσμα όχι μόνον  την δημιουργία περίπου 200.000 νέων ανέργων, αλλά και την επίδραση που θα έχει αυτή η συρρίκνωσή τους σε πλειάδα μικρότερων επιχειρήσεων οι οποίες βρίσκονται στον κύκλο εργασιών τους.

Ο κος Τσίπρας, επανεξελέγη, βέβαια, με σημαντική διαφορά, αλλά, μην παραβλέπεται ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκαν, γιατί εφήρμοσαν «μνημόνιο». Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου ψήφισε μόνο και έχασε σχεδόν το 50% της δύναμής της. Δεν εφάρμοσε ακόμη. Οσονούπω, θα δούμε τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματα που θα έχει η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Του δικού της μνημονίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την εξουσία εξ εφόδου, καλλιεργώντας έναν ιδιότυπο εθνικολαϊκιστικό λόγο, λόγο τυφλής οργής και ερεθίζοντας τα πλέον ταπεινά ένστικτα των πολιτών. Δεν νομίζω ότι αμφιβάλλει κανείς πως η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και δεν αρκεί παρά ένα ελάχιστο θέμα ώστε να πυροδοτηθεί μια αλληλουχία κοινωνικών εκρήξεων και συγκρούσεων. Άλλωστε, η ιστορία διδάσκει πως κάθε κύκλος κλείνει με σφοδρότατες συγκρούσεις και ο νέος ανοίγει με … «Εθνάρχη»…

Μέλλει να κριθεί αν θα επικρατήσει η σωφροσύνη στις πολιτικές δυνάμεις ώστε η χώρα και η κοινωνία να επανέλθουν στην κανονικότητα και την πολιτική ομαλότητα· στοιχεία που ανευρίσκει κανείς σε κάθε «κανονική» χώρα. Δηλαδή να μπουν στο περιθώριο –όπου και ανήκουν- οι λαϊκιστικές φωνές και δύο πόλοι: ένας προοδευτικός κεντροαριστερός και ένας συντηρητικός κεντροδεξιός να διεκδικούν την εξουσία. Ευχή και ελπίδα η αριστερά να μην αποβεί για μια ακόμη φορά μοιραία για την πορεία της εξέλιξης στην Ελλάδα.
Μέχρι τότε, ας συγκρατήσουμε ως θετικό το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα της μέχρι πρότινος «νεφελοοικούσης» αριστεράς, μαθαίνει τι σημαίνει κυβερνητική ευθύνη και προσαρμόζεται, έστω και επώδυνα στον πραγματικό κόσμο. Τούτο δεν αποτελεί και μικρό κέρδος. Αντιθέτως. Οι δε φιλοευρωπαϊκές, προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να αποστούν από τον διχαστικό λόγο και να αποφύγουν περιττές προκλήσεις. Νομίζω ότι σύντομα θα κληθούν να αναλάβουν κρίσιμες αποφάσεις και για τον προοδευτικό χώρο αλλά και για την εθνική προσπάθεια. Αρκεί να είναι έτοιμες προγραμματικά και ηθικά.   

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Και τώρα τι ψηφίζουμε; - koolnews.gr- Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου, 2015

Πέρα από κάθε λογική, η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές και τελικά -εξ όσων μέχρι στιγμής προκύπτουν από μετρήσεις-, ο σχεδιασμός του Αλέξη Τσίπρα να καταστεί αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του κεντροαριστερού χώρου δεν ευοδώνεται. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η χείριστη προεκλογική στρατηγική είναι αποτέλεσμα της διάσπασης και της αθλίας κυβερνητικής διαχείρισης ή σκοπίμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «κρατάει» το άλογο ώστε να τερματίσει δεύτερο. Τούτο, όμως, αφορά σε άλλη ανάλυση και ασφαλή συμπεράσματα θα μπορέσουμε να εξάγουμε από την στάση που θα τηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας με το εκλογικό αποτέλεσμα δεδομένο. Αν θα μετάσχει δηλαδή –ακόμη και ως δεύτερο κόμμα- σε μια κυβέρνηση που θα έχει το άχθος της υλοποίησης του δικού του μνημονίου. Του Μνημονίου της Αριστεράς.
Έχει όμως σημασία, έστω και με την δυσκολία που συνεπάγεται η προεκλογική περίοδος, να πατήσουμε ένα pause και να αναλογισθούμε τι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές· να καθορίσουμε την ψήφο μας όχι, πλέον, στην βάση της οργής και της ουτοπικής προσδοκίας αλλά αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα και αξιολογούντες με δεδομένα τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες διεκδικούν να αποτελέσουν επιλογή μας.

Διανύουμε μια περίοδο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και «ύστερη Μεταπολίτευση». Πολλοί –και ειδικά ο Τσίπρας-, εμφανίζονται ως η αρχή της νέας εποχής θεωρούντες ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει. Δεν βλέπω κάτι που να δικαιολογεί αυτή την άποψη, πέραν βέβαια των ευσεβών, επικοινωνιακών αναγκών τους. Είναι ερμηνεύσιμο το γεγονός ότι πολλοί απαξιώνουν το σύνολο των μεταπολιτευτικών χρόνων. Δηλαδή, θα ήθελαν να υπάρχει ακόμη η δικτατορία εκείνων των ανεκδιήγητων, φασιστοειδών που κατέλυσε με τα όπλα το δημοκρατικό πολίτευμα, μοίρασε εκατομμύρια σε ημέτερους, επιβράβευε τον δοσιλογισμό και το «ρουφιανιλίκι» και εκτός από την δημοκρατική λειτουργία και την ελευθερία των επιλογών, κατέστρεψε και κάθε αισθητική στον δημόσιο χώρο; Ποιος ισχυρίζεται, σοβαρά, ότι δεν υπήρξαν ρουσφέτια και σπατάλη του δημοσίου χρήματος;
Η Μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, σηματοδοτεί την μεγαλύτερη χρονικά ομαλή περίοδο μετά τον εμφύλιο. Αν κάποιοι –εκ δεξιών και ευωνύμων-, αναπολούν εκείνα τα χρόνια γιατί μόνον έτσι υπάρχουν κοινωνικά και πολιτικά, λυπούμαι, αλλά, οι πολίτες δεν θα ακολουθήσουν. Ασκούμε κριτική στα χρόνια της μεταπολίτευσης και πολύ καλώς πράττουμε. Αλλά, η κριτική αυτή δεν πρέπει να ισοπεδώνει και να παραβλέπει τα πραγματικά δεδομένα. Το 1974 άρχισε ο ουσιαστικός εκδημοκρατισμός και ο θεσμικός εκσυγχρονισμός. Επήλθε η ισορροπία μεταξύ των πλευρών του εμφυλίου. Η χώρα προσανατολίστηκε και μπήκε σε Ευρωπαϊκή προοπτική. Έγινε ισότιμος συνομιλητής και παράγοντας της διεθνούς κοινότητας. Από «ψωροκώσταινα» έγινε ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Έγινε πραγματική επανάσταση στις υποδομές και τις παρεχόμενες υπηρεσίες του Δημοσίου. Και κυρίως, η δημοκρατία εμπεδώθηκε ουσιαστικά. Αυτό, καθίσταται καλύτερα κατανοητό, αν σκεφθεί κάποιος ότι, προ του 1974 η απόσταση της Αριστεράς από την κυβερνητική ευθύνη ήταν δομικό στοιχείο της πολιτικής ζωής. Δηλαδή και 90% να έπαιρνε αριστερός πολιτικός σχηματισμός, κυβέρνηση δεν θα έβλεπε. Σήμερα, αυτό δεν υφίσταται.

Λάθη, παραλείψεις, ατοπήματα και αβλεψίες προφανώς και υπήρξαν και υπάρχουν. Πρέπει όμως να συγκρατείται ότι αφ’ ενός το Κράτος και το Πολίτευμα εμείς το συγκροτούμε (δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα χωρίς πολίτες) και αφ’ ετέρου, το γεγονός ότι είμαστε μια νεαρή δημοκρατία και ένα κράτος που απηλλάγη από την Οθωμανική Φεουδαρχία, μόλις προ 120 – 150 ετών. Η Ευρωπαϊκή επίνευση αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον καταλύτη και την εγγύηση για την συνέχεια και εξέλιξη αυτής της διαδρομής. Οπωσδήποτε, οφείλουμε να θεραπεύσουμε τα κακώς κείμενα και να πραγματοποιήσουμε ριζικές τομές και μεταρρυθμίσεις στα πεδία εκείνα, όπου απαιτούνται. Είναι όμως ατελέσφορη, ιστορική ασέβεια και άκρως επικίνδυνη η ισοπεδωτική άρνηση.
Αν θέλουμε να ασκήσουμε σοβαρή και ουσιαστική κριτική, θα διαπιστώσουμε ότι η μεγαλύτερη αποτυχία είναι η δημιουργία ενός θεσμικού Κράτους, ως συνεπακόλουθο της στρεβλής αντίληψης που έχουμε καλλιεργήσει για την έννοια του Δημοσίου Συμφέροντος. Δεν αναγνωρίζουμε τα δίκαια άλλων, αν αυτά θίγουν ή και απλώς, δεν εξυπηρετούν δικά μας συμφέροντα και επιθυμίες. Αντιλαμβανόμαστε το Κράτος ως τον «πατέρα» ο οποίος πρέπει να μας ικανοποιεί όλα τα χατίρια και αν όχι, να «βουτάμε» κρυφά από την τσέπη του· ως κακοποιημένοι έφηβοι διεκδικούμε «τα πάντα» ως δικαίωμα και ποτέ δεν αναγνωρίζουμε υποχρεώσεις. Κάνουμε splitting και τρέχουμε από γραφείου εις γραφείον πολιτευτών με στόχο την εξυπηρέτηση. Η πολιτική τάξη προφανώς και έχει και δεν απαλλάσσεται από τις ευθύνες της για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Οι πολίτες όμως, δεν είναι άμοιροι ευθυνών –αν διεκδικούν σοβαρά τον τίτλο «πολίτης».

Επιλογή ψήφου, επομένως, με ψυχραιμία, ιδιαίτερα τώρα που οι κραυγές ανοησίας καταλαγιάζουν, οι ουτοπικές προσδοκίες διαψεύδονται από την πραγματικότητα και απεδείχθη πως το «τζογάρισμα» δεν οδηγεί σε σοβαρές λύσεις και θετικές διεξόδους.
Επιλογή ψήφου με κριτήρια ουσιαστικά για την προοπτική που θέλουμε για την χώρα μας και όχι την «εικόνα» ή την κενή περιεχομένου αντιπαράθεση «παλιού-νέου»· με γνώμονα την διατύπωση αλήθειας. Και ο καθείς, ας λάβει αυτό που δικαιούται.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Η αβάσταχτη μοναξιά του Αλέξη Τσίπρα – koolnews.gr - Πέμπτη, 16 Ιουλίου, 2015

Η Ελληνική βουλή ψήφισε χθες τα προαπαιτούμενα για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και το τρίτο MoU (Μνημόνιο) είναι επί θύρας. Οι όλοι χειρισμοί της Κυβέρνησης, αν δεν αποτελούσαν σχεδιασμένη στρατηγική για έξοδο από την ευρωζώνη, προσομοιάζουν περισσότερο με ανατολίτικο παζάρι.

Ο πρώην Υπουργός Οικονομικών είναι, είτε απελπιστικά μειωμένης νοητικής ή συναισθηματικής βαρύτητας είτε συνεργός στην μεγαλύτερη απάτη εις βάρος των Ελλήνων πολιτών. Με τις πομφόλυγές του, πέτυχε να εξαπατήσει σημαντική μερίδα πολιτών, τα ΜΜΕ και κυρίως, την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Τις συνέπειες τις υφιστάμεθα όλοι.
Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν φανταζόταν ότι το «όνειρο» γενεών αριστερών πολιτών, για την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης από την αριστερά (ελέγχεται αυτό όσον αφορά τον «όλον Συριζα») θα κατέληγε στον εφιάλτη τον οποίο απεικόνιζε η εμφάνιση του Πρωθυπουργού στην σύσκεψη κορυφής των Βρυξελλών. Μια εικόνα σκληρά καταπονημένου ανθρώπου, πιεσμένου από το βάρος της ευθύνης μιας ολόκληρης χώρας, των αδιεξόδων από τις, μέχρι εκείνη την στιγμή, ατυχείς επιλογές και φυσικά από τις παράλογες πιέσεις των ακραίων της ΕΕ. Περισσότερο όλων όμως, έχω την αίσθηση ότι βάραινε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και της αποκάλυψης των ανοησιών στις οποίες είχε και ο ίδιος εγκλωβισθεί.

Ο πρώτος μύθος που ο Αλέξης Τσίπρας είδε να καταρρίπτεται ήταν η θεωρία των παιγνίων. Δεν είχε αντιληφθεί ότι «τα παίγνια» είναι κάτι τελείως θεωρητικό μιας και ούτε οι συνθήκες ούτε και οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι. Ο δεύτερος μύθος –και ίσως ο πλέον επικίνδυνος-, ήταν εκείνος που αφορούσε την περίφημη γεωπολιτική θέση της χώρας. Αυτός, κατερρίφθη από την επίσκεψη της Καγκελαρίου Μέρκελ την Παρασκευή, παραμονή του Eurogroup, στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες. Έχω την αίσθηση ότι με αυτή την επίσκεψη –και τις συνοδές δηλωσεις-, η κα Μέρκελ επιχειρούσε να σηματοδοτήσει την χάραξη των νέων συνόρων της Ένωσης, στην περίπτωση κατά την οποία η Ελληνική πλευρά θα συνέχιζε να εμμένει σε ανέφικτες επιλογές της.

Η σημαντική γεωπολιτική θέση της χώρας, είναι ευλογία αλλά και κατάρα. Κατάρα, αφ’ ενός γιατί –όπως πολλά, άλλα-, είναι από εμάς υπερτιμημένη. Η Ελλάδα είναι πράγματι σημαντική γιατί αποτελεί την γέφυρα, συνιστά έναν κρίσιμα σημαντικό χερσαίο και θαλάσσιο διάδρομο μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Οι πόρτες αυτού του διαδρόμου όμως, συμβαίνει να είναι η Τουρκία και η Αλβανία. Δυστυχώς για εμάς, είθισται να διασφαλίζει κανείς πρώτα τις πόρτες του και μετά τους διαδρόμους. Και αυτή η πραγματικότητα, συνδυαζόμενη με την επίσκεψη Μέρκελ στην Αλβανία και ΠΓΔΜ-Σερβία (εναλλακτικός «διάδρομος», δεδομένης της Ευρωπαϊκής ένταξης των Βουλγαρία και Ρουμανία).
Ταυτοχρόνως, η συνεχής παραμονή κάποιου σε μία γέφυρα, δημιουργεί αμφιθυμία και αποστάσεις από τις πλευρές που συνδέονται. Ως αποτέλεσμα αυτού, ακόμη βασανιζόμαστε σχετικά με το αν «ανήκομεν εις την Δύσιν» ή αν επιλέγουμε το «Οθωμανικόν σαρίκιον από την Λατινική τιάρα».
Καθίσταται, επομένως, σαφές ότι η Ελληνική κρίση δεν είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο στην οικονομία. Και η ελληνική πλευρά βρίσκεται αντικειμενικά, σε δυσχερή θέση. Η Ιστορία, έχει αποδείξει ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, η χώρα και ο λαός μας, υποχρεώθηκαν στην καταβολή ιδιαίτερα υψηλού τιμήματος.

Φυσικά, δεν μπορεί να μην αποτιμηθούν τα τραγικά λάθη τακτικής αλλά και στρατηγικής. Εγείρονται πλείστα όσα ζητήματα, καθώς η χώρα εμφανίζεται να έχει εισέλθει πολιτικά, στον Τρίτο Κόσμο, θέση που ενισχύουν οι αστείες -εξαντλουμένης της επιείκειας που η κοσμιότητα ενός δημοσίου κειμένου επιβάλει-, διατυπώσεις ισχυρών τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των κυβερνητικών του εταίρων. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν, η θεώρηση Ευρωπαϊκών κύκλων περί υπαγωγής της Ελλάδας στον Τρίτο Κόσμο και στο οικονομικό επίπεδο.
Πρωτίστως, η σπατάλη χρόνου και η επιλογή σύγκρουσης εν μέσω θερινής τουριστικής περιόδου. Ακόμη, δεν μπορεί να παραβλέψει ο πολίτης ότι ο Πρωθυπουργός έπεσε θύμα εξαπάτησης από αμφιλεγόμενους απατεωνίσκους (για κάποιους και πρακτορίσκων ειδικής αποστολής). Ο Πρωθυπουργός γνώριζε και συνελήφθη ανέτοιμος.

Σε κάθε περίπτωση, η συνολική αποτίμηση της κυβέρνησης Τσίπρα θα γίνει στον κατάλληλο χρόνο. Προς το παρόν και παρά τα απολύτως αρνητικά σημεία –που αφορούν σε όλη την διαδρομή του ίδιου και του κόμματός του, από το 2010 μέχρι και σήμερα-, ας συγκρατήσουμε τα θετικά.
Πρώτον, είναι κατάκτηση της δημοκρατίας μας το γεγονός ότι η δομική απαγόρευση για μια αριστερή κυβέρνηση, όπως ίσχυε προ της μεταπολίτευσης, πλέον δεν υπάρχει. Δεύτερον ότι η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να στηρίζει την Ελλάδα και να επιδεικνύει αλληλεγγύη στις Ελληνικές θέσεις –στον βαθμό βέβαια που και η ίδια η εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση το επιτρέπει. Τρίτον –και ίσως πλέον σημαντικό-, ότι ένα τμήμα της ελληνικής αριστεράς, ωριμάζει μέσα από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και απομακρύνεται από τις ψευδαισθήσεις και την ευκολία της πλήρους ιδεοληπτικής άρνησης, ενώ, εμφανίζεται να εγκαταλείπει την γραφική θεώρηση του παγκόσμιου γίγνεσθαι.

Ελπίδα όλων είναι, ο κύκλος Μεταπολίτευσης που μόλις έκλεισε, να δημιουργήσει όρους δημιουργικής μετεξέλιξης τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομία. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που θα προκύψουν από τους τεκτονικούς κραδασμούς, έχουν την μεγάλη ευκαιρία να συμβάλουν στην θεραπεία χρονίων παθογενειών, οι οποίες ταλανίζουν την χώρα και τους πολίτες για χρόνια τώρα. Ειδικά, όταν καθολικά αναγνωρίζεται ότι και η βιωσιμότητα του χρέους συναρτάται από την επιτυχή εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και δημιουργίας ενός θεσμικού κράτους. Ιδού πεδίον δόξης . . .

Η εκδίκηση της Ιφιγένειας - Τετάρτη, 10 Ιουνίου, 2015 - koolnews.gr

Η διαπραγμάτευση εξελίσσεται σε ορεινό Μαραθώνιο με μη ορατή κατάληξη και οι αστοχίες ή εξαλλοσύνες στελεχών του κυβερνητικού κόμματος ή της Κυβέρνησης, βρίσκονται σε ημερήσια βάση. Παρ’ όλα αυτά, ο Πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις χαίρει σε πρωτοφανή βαθμό της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Προσωπικά θεωρώ ότι η συμφωνία –τουλάχιστον στις αδρές γραμμές της- ευρίσκεται, ήδη, εις χείρας της κυβέρνησης. Εκτιμώ πως η ασάφεια, η θολότητα, η οποία επικρατεί είναι προϊόν αυτής καθαυτής της κυβερνητικής βούλησης, αν μη τι άλλο ενισχύει την θέση της κυβέρνησης και ειδικά του Πρωθυπουργού και προβάλλεται εσκεμμένα, προκειμένου, να απορροφηθούν ενδεχόμενοι κραδασμοί στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος και να υπάρξει ο αναγκαίος χρόνος πραγματοποίησης των κατάλληλων χειρισμών.
Μέλλει να κριθεί κατά πόσο η εκτίμηση αυτή θα αποβεί αληθής. Όμως, η όλη σύνθεση του πολιτικού σκηνικού παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προκαλεί για δημιουργία σκέψεων και συνειρμών.
Αναμφίβολα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι από τις εκλογές του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας, ακολούθησε μια διαφορετική στρατηγική. Η μεταβολή αυτή, κομψή αλλά διακριτή, του έδωσε την δυνατότητα να απευθυνθεί σε διαφορετικό target group. Εγκατέλειψε τις ατελέσφορες αναφορές στην «γενιά του άρθρου 16» και των μαθητικών καταλήψεων· άφησε κάποια στελέχη του να εξαπολύουν κορώνες αριστεροφροσύνης και «κρέμασε» τις πασιονάριες στα κάγκελα της ΕΡΤ· διαχειρίστηκε επιτυχώς τις εσωτερικές αντιθέσεις του κόμματός του και άμβλυνε τις δημόσιες τοποθετήσεις του, τριγώνισε τις θέσεις και απευθυνόμενος σε μια ευρύτερη δεξαμενή μετριοπαθών πολιτών, προέβαλε την εικόνα ικανού, σοβαρού ηγέτη με σχέδιο και πρόγραμμα. Αυτή η τακτική οδήγησε στην Θεσσαλονίκη του 2014, στην οποία είχε και την πλέον ενδιαφέρουσα παρουσία και νομίζω, από εκεί ξεκίνησε την τελική ευθεία προς την κατάκτηση της εξουσίας. (βλ. άρθρο: «Μου είναι παντελώς αδιάφορη η τύχη του Σαμαρά»).
Είναι κατανοητό δεδομένο το ότι, τα «φάσκελα» και οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στο Σύνταγμα ποσώς διεσφάλιζαν προοπτική αναλήψεως κυβερνητικής ευθύνης. Για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας απαιτείτο άλλη στρατηγική, η οποία ήταν ξένη –αν όχι παντελώς άγνωστη- στον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, στον ΣΥΡΙΖΑ που ψυχομαχούσε να μπεί στην Βουλή. Το κόμμα εκείνο και τα στελέχη του δεν μπορούσαν ούτε να σχεδιάσουν ούτε να υλοποιήσουν έναν τέτοιου τύπου σχεδιασμό, που θα έδινε αποτέλεσμα εξουσίας, δίχως όμως να αποκόψει τμήματα από το εσωτερικό του κόμματος.
Επίσης, η μετακίνηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε με τυχαίο τρόπο. Δεν ισχυρίζομαι την ύπαρξη συνομωσίας μεταξύ δεκάδων ή εκατοντάδων ανθρώπων, αλλά, σίγουρα αν κανείς διαβάσει και μελετήσει τα πρόσωπα και τα χρονικά σημεία που έγιναν αυτές οι μετακινήσεις, πολύ δύσκολα θα αποδώσει απλή σύμπτωση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για ορισμένα από αυτά τα πρόσωπα, οι αντιρρήσεις της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ κάμφθηκαν με την άμεση επιβολή της ηγεσίας, ενώ άλλα, αφέθηκαν ορφανά στην αρένα των εσωκομματικών διαδικασιών.
Η στρατηγική αυτή, ευτύχησε επίσης, να βρει συμπαραστάτες ώστε να καταστεί επιτυχής. Πρώτον, στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου και του ανίκανου θιάσου του. Η αμετροέπεια, η εμπάθεια, η ανεπάρκεια και ο εγωκεντρισμός τους υπήρξαν καταλυτικής σημασίας παράγοντες αποδόμησης του ΠΑΣΟΚ (το οποίο είμαι σίγουρος ότι μισούσαν και μισούν ακόμη). Με την τακτική τους απεμάκρυναν μέλη και στελέχη, ώστε όταν αυτά ήταν αναγκαίο να υπερασπιστούν μια πολιτική, απλώς δεν υπήρχαν.
Ακόμη η αδυναμία του Ευ. Βενιζέλου και των δικών του συνεργατών να αντιληφθούν το πρόβλημα και να προβούν άμεσα στην αποκατάσταση της θεσμικότητας του Κινήματος και την δημιουργία ουσιαστικών πολιτικών και επεξεργασμένων αναλυτικών προτάσεων για την επόμενη ημέρα, επίσης συνέβαλε στην κατάρρευση του κόμματος που επί πλέον των 25 χρόνων κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή και άλλαξε την Ελλάδα. Επιπροσθέτως, η αδυναμία των ηγετικών –κατά δήλωσή τους- προσωπικοτήτων της «κεντροαριστεράς» να προτάξουν την επιβίωση της Παράταξης και να υπερβούν την μικρότητα της ιδιοτέλειάς τους, συνέβαλε στην διεύρυνση της εκλογικής απήχησης του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. συνδυαζόμενη με την αδυναμία της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου –είτε εγγενή είτε εκ των συνθηκών-, έφερε τον Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στην εξέλιξη αυτής της στρατηγικής διακρίνονται 3 κύριοι κόμβοι: α) η συσπείρωση των κακοπαθημένων πολιτών και η μορφοποίηση κινήματος, β) η συγκρότηση ρεύματος μέσα από αυτό και γ) η δημιουργία όρων προοπτικής εξουσίας. Ευνόητη συνέχεια και τελικός στόχος είναι η κατίσχυση στον χώρο της κεντροαριστεράς, τον χώρο δηλαδή που δίνει δυνατότητα άσκησης κυβερνητικής ευθύνης και που μέχρι πρότινος ηγεμόνευε το ΠΑΣΟΚ.
Όλο αυτό, αν δεν πρόκειται περί μιας ευτυχούς συνομωσίας των πλανητών υπέρ του Αλέξη Τσίπρα (γεγονός που θα καταστήσει την επιτυχία εγγύτατου χρονικού ορίζοντος), τότε προϋποθέτει την ύπαρξη ενός σοβαρού και έμπειρου επιτελείου το οποίο, γνωρίζει να σχεδιάζει και να υλοποιεί τέτοιου είδους σχεδιασμό (όπως έπραττε και στο παρελθόν). Ευνοήτως, ο νους δεν προστρέχει σε γραφικότητες τύπου σημερινού Υπουργού Υγείας ή σε τυχάρπαστα σούργελα πριγκηπικής νοοτροπίας ούτε σε τυχοδιώκτες και λιμοκοντόρους της πολιτικής.
Οι τελευταίες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα το οποίο κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή, περίπου για μια 30ετία δεν αφήνουν περιθώρια αισιόδοξων προβλέψεων για την ανάκαμψή του. Η αλλαγή ηγεσίας, το συνέδριο κ.λπ., προσελκύουν σε κάποιο βαθμό την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, αλλά, φαίνεται ότι αφήνουν παγερά αδιάφορη την κοινή γνώμη. Ο χώρος επομένως της κεντροαριστεράς, αφήνεται αφύλακτος στην διάθεση του Αλέξη Τσίπρα. Δεν είναι δίχως βάση η σκέψη ότι σύντομα θα δούμε να εκτυλίσσεται η τελική φάση του σχεδιασμού του Αλέξη Τσίπρα. Εκλογές με διακύβευμα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, με συνεπακόλουθη απαλλαγή του σε πρώτο χρόνο από τα βαρίδια και τις ακραίες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ. Με ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα –αφού η κοινωνία τον εμπιστεύεται και πείθεται για την ειλικρινή προσπάθειά του, ενώ δεν υπάρχει επί σκηνής άλλος αντίπαλος-, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να διαχειρισθεί με άνεση την κατάσταση και να υπογραφεί η συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές.
Οι διάφοροι που σήμερα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –υπουργοί ή μη-, εμφανίζονται να ασπάζονται το … κούγκι ή/και επιδίδονται σε ανεύθυνη καταστροφολογία με εθνικής υπερηφάνιας κορώνες και Σοβιετικού τύπου προτάσεις, θα κάτσουν στα αυγά τους ή σε δεύτερο χρόνο θα δουν την πόρτα της εξόδου. Εκτιμώ ότι σήμερα, αυτές οι «ανορθρογραφίες» ή παραφωνίες περισσότερο ισχυροποιούν παρά βλάπτουν τον Πρωθυπουργό, διευκολύνοντας τον να θέσει το δίλλημα της παραμονής στην ευρωζώνη ή της απομόνωσης της χώρας. Σε αυτό επικουρικά λειτουργεί και η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να υπερβεί το φαύλο παρελθόν και να κατανοήσει τις αναγκαίες μεταβολές τόσο σε οργανωτικό και πολιτικό πεδίο όσο και στην νοοτροπία και ήθος, στοιχεία απαραίτητα για την ανάκαμψή του, κάτι για το οποίο, ούτως ή άλλως μετά και την αποχώρηση από την ηγεσία του Βαγγέλη Βενιζέλου, ουδεμία βεβαιότητα παρέχεται.
Υπό αυτή την συνθήκη, δεν αποκλείεται να δούμε τμήματα των διάφορων κινήσεων και κομμάτων του Προοδευτικού χώρου να «κολλάνε» στον κεντροαριστερό Αλέξη Τσίπρα, καθιστώντας τον de facto ηγέτη του χώρου.
Βέβαια, όλα αυτά είναι υποθέσεις και ενδεχόμενα και όχι βεβαιότητες. Μέλλει να κριθούν. Μέχρι τότε η κεντροαριστερά θα βράζει στο ζουμί της.
Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, στην διάρκεια της 30ετούς διαδρομής του δημιούργησε και θυσίασε πολλές «Ιφιγένειες». Φαίνεται ότι έφθασε η ώρα να λάβουν εκδίκηση.
Οψόμεθα . . .