Και τώρα τι ψηφίζουμε; - koolnews.gr- Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου, 2015

Πέρα από κάθε λογική, η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές και τελικά -εξ όσων μέχρι στιγμής προκύπτουν από μετρήσεις-, ο σχεδιασμός του Αλέξη Τσίπρα να καταστεί αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του κεντροαριστερού χώρου δεν ευοδώνεται. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η χείριστη προεκλογική στρατηγική είναι αποτέλεσμα της διάσπασης και της αθλίας κυβερνητικής διαχείρισης ή σκοπίμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «κρατάει» το άλογο ώστε να τερματίσει δεύτερο. Τούτο, όμως, αφορά σε άλλη ανάλυση και ασφαλή συμπεράσματα θα μπορέσουμε να εξάγουμε από την στάση που θα τηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας με το εκλογικό αποτέλεσμα δεδομένο. Αν θα μετάσχει δηλαδή –ακόμη και ως δεύτερο κόμμα- σε μια κυβέρνηση που θα έχει το άχθος της υλοποίησης του δικού του μνημονίου. Του Μνημονίου της Αριστεράς.

Έχει όμως σημασία, έστω και με την δυσκολία που συνεπάγεται η προεκλογική περίοδος, να πατήσουμε ένα pause και να αναλογισθούμε τι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές· να καθορίσουμε την ψήφο μας όχι, πλέον, στην βάση της οργής και της ουτοπικής προσδοκίας αλλά αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα και αξιολογούντες με δεδομένα τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες διεκδικούν να αποτελέσουν επιλογή μας.

Διανύουμε μια περίοδο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και «ύστερη Μεταπολίτευση». Πολλοί –και ειδικά ο Τσίπρας-, εμφανίζονται ως η αρχή της νέας εποχής θεωρούντες ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει. Δεν βλέπω κάτι που να δικαιολογεί αυτή την άποψη, πέραν βέβαια των ευσεβών, επικοινωνιακών αναγκών τους. Είναι ερμηνεύσιμο το γεγονός ότι πολλοί απαξιώνουν το σύνολο των μεταπολιτευτικών χρόνων. Δηλαδή, θα ήθελαν να υπάρχει ακόμη η δικτατορία εκείνων των ανεκδιήγητων, φασιστοειδών που κατέλυσε με τα όπλα το δημοκρατικό πολίτευμα, μοίρασε εκατομμύρια σε ημέτερους, επιβράβευε τον δοσιλογισμό και το «ρουφιανιλίκι» και εκτός από την δημοκρατική λειτουργία και την ελευθερία των επιλογών, κατέστρεψε και κάθε αισθητική στον δημόσιο χώρο; Ποιος ισχυρίζεται, σοβαρά, ότι δεν υπήρξαν ρουσφέτια και σπατάλη του δημοσίου χρήματος;

Η Μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, σηματοδοτεί την μεγαλύτερη χρονικά ομαλή περίοδο μετά τον εμφύλιο. Αν κάποιοι –εκ δεξιών και ευωνύμων-, αναπολούν εκείνα τα χρόνια γιατί μόνον έτσι υπάρχουν κοινωνικά και πολιτικά, λυπούμαι, αλλά, οι πολίτες δεν θα ακολουθήσουν. Ασκούμε κριτική στα χρόνια της μεταπολίτευσης και πολύ καλώς πράττουμε. Αλλά, η κριτική αυτή δεν πρέπει να ισοπεδώνει και να παραβλέπει τα πραγματικά δεδομένα. Το 1974 άρχισε ο ουσιαστικός εκδημοκρατισμός και ο θεσμικός εκσυγχρονισμός. Επήλθε η ισορροπία μεταξύ των πλευρών του εμφυλίου. Η χώρα προσανατολίστηκε και μπήκε σε Ευρωπαϊκή προοπτική. Έγινε ισότιμος συνομιλητής και παράγοντας της διεθνούς κοινότητας. Από «ψωροκώσταινα» έγινε ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Έγινε πραγματική επανάσταση στις υποδομές και τις παρεχόμενες υπηρεσίες του Δημοσίου. Και κυρίως, η δημοκρατία εμπεδώθηκε ουσιαστικά. Αυτό, καθίσταται καλύτερα κατανοητό, αν σκεφθεί κάποιος ότι, προ του 1974 η απόσταση της Αριστεράς από την κυβερνητική ευθύνη ήταν δομικό στοιχείο της πολιτικής ζωής. Δηλαδή και 90% να έπαιρνε αριστερός πολιτικός σχηματισμός, κυβέρνηση δεν θα έβλεπε. Σήμερα, αυτό δεν υφίσταται.

Λάθη, παραλείψεις, ατοπήματα και αβλεψίες προφανώς και υπήρξαν και υπάρχουν. Πρέπει όμως να συγκρατείται ότι αφ’ ενός το Κράτος και το Πολίτευμα εμείς το συγκροτούμε (δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα χωρίς πολίτες) και αφ’ ετέρου, το γεγονός ότι είμαστε μια νεαρή δημοκρατία και ένα κράτος που απηλλάγη από την Οθωμανική Φεουδαρχία, μόλις προ 120 – 150 ετών. Η Ευρωπαϊκή επίνευση αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον καταλύτη και την εγγύηση για την συνέχεια και εξέλιξη αυτής της διαδρομής. Οπωσδήποτε, οφείλουμε να θεραπεύσουμε τα κακώς κείμενα και να πραγματοποιήσουμε ριζικές τομές και μεταρρυθμίσεις στα πεδία εκείνα, όπου απαιτούνται. Είναι όμως ατελέσφορη, ιστορική ασέβεια και άκρως επικίνδυνη η ισοπεδωτική άρνηση.

Αν θέλουμε να ασκήσουμε σοβαρή και ουσιαστική κριτική, θα διαπιστώσουμε ότι η μεγαλύτερη αποτυχία είναι η δημιουργία ενός θεσμικού Κράτους, ως συνεπακόλουθο της στρεβλής αντίληψης που έχουμε καλλιεργήσει για την έννοια του Δημοσίου Συμφέροντος. Δεν αναγνωρίζουμε τα δίκαια άλλων, αν αυτά θίγουν ή και απλώς, δεν εξυπηρετούν δικά μας συμφέροντα και επιθυμίες. Αντιλαμβανόμαστε το Κράτος ως τον «πατέρα» ο οποίος πρέπει να μας ικανοποιεί όλα τα χατίρια και αν όχι, να «βουτάμε» κρυφά από την τσέπη του· ως κακοποιημένοι έφηβοι διεκδικούμε «τα πάντα» ως δικαίωμα και ποτέ δεν αναγνωρίζουμε υποχρεώσεις. Κάνουμε splitting και τρέχουμε από γραφείου εις γραφείον πολιτευτών με στόχο την εξυπηρέτηση. Η πολιτική τάξη προφανώς και έχει και δεν απαλλάσσεται από τις ευθύνες της για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Οι πολίτες όμως, δεν είναι άμοιροι ευθυνών –αν διεκδικούν σοβαρά τον τίτλο «πολίτης».

Επιλογή ψήφου, επομένως, με ψυχραιμία, ιδιαίτερα τώρα που οι κραυγές ανοησίας καταλαγιάζουν, οι ουτοπικές προσδοκίες διαψεύδονται από την πραγματικότητα και απεδείχθη πως το «τζογάρισμα» δεν οδηγεί σε σοβαρές λύσεις και θετικές διεξόδους.

Επιλογή ψήφου με κριτήρια ουσιαστικά για την προοπτική που θέλουμε για την χώρα μας και όχι την «εικόνα» ή την κενή περιεχομένου αντιπαράθεση «παλιού-νέου»· με γνώμονα την διατύπωση αλήθειας. Και ο καθείς, ας λάβει αυτό που δικαιούται.