Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ISIS, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος - Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου, 2015 - koolnews.gr

Η τρομοκρατική επίθεση την οποία δέχθηκε η Γαλλική Πρωτεύουσα, με εκατόμβη θυμάτων (νεκρών και τραυματιών) δεν είναι επιδεκτική επιθετικού προσδιορισμού (άνανδρη, ύπουλη κ.λπ.). Είναι επίθεση διεστραμμένων, φανατικών οργάνων της Ισλαμιστικής συμμορίας του ISIS, η οποία γιγαντώθηκε εξ αιτίας της Δυτικής απραξίας στα εδάφη της Συρίας και του βορειοδυτικού Ιράκ.
Είναι επίθεση στην καρδιά του δυτικού τρόπου ζωής, από ομάδες θρησκόληπτων ψυχοπαθών, προσκολλημένων στον 16ο αιώνα και κάθε άλλη προσέγγιση –είτε μεταφυσικής αφαίρεσης, αριστερής προελεύσεως είτε εκπορευομένη από τον εν ανθίσει, μεταφυσικό εθνικισμό-, είναι επιεικώς ανόητη. Το γεγονός ότι οι δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες βρίσκονται εντός μιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης, δεν δικαιολογεί, σε καμία περίπτωση, την αντικατάστασή τους από ισλαμοφασιστικές ή άλλες θρησκόληπτες θεωρήσεις.

Η έναρξη της Συριακής κρίσεως έθεσε ισχυρά διλήμματα στον δυτικό κόσμο. Σημειωτέον, ότι η εξέγερση στο σύνολό της, αποτελεί προϊόν αμιγώς ενδοαραβικής διεργασίας ατυχώς, καλουμένης ως «Αραβική Άνοιξις» και όχι συνέπεια κάποιας Δυτικής συνωμοσίας. Η σειρά αυτή, εξεγέρσεων στον Αραβικό κόσμο, επήλθε ως συνέπεια της επί 60 ετών σκληρής καταπιέσεως των πληθυσμών αυτών, από τα εθνικολαϊκιστικά-δικτατορικά καθεστώτα στα οποία εξελίχθησαν, τα «επαναστατικά-αντιϊμπεριαλιστικά κινήματα», όταν με την καθοδήγηση της ΕΣΣΔ, ανέτρεψαν τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα της πρώτης μετα-αποικιακής περιόδου.

Η εμπειρία του Ιράκ και μετέπειτα της Λιβύης, επέδρασε ανασταλτικά στην προοπτική άμεσης εμπλοκής στρατιωτικών Δυτικών δυνάμεων, στην Συρία προς υποστήριξη της αντιπολίτευσης και προκλήσεως καίριων πληγμάτων στις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ. Ομολογουμένως, πρόκειται για σύνθετο πρόβλημα καθώς η παρουσία υψηλών και κρισίμων Ρωσικών συμφερόντων -τα οποία εξυπηρετεί η πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού-, η εμπλοκή της Τουρκίας, ως Σουνιτικής επίδοξης περιφερειακής δυνάμεως και ο ανταγωνισμός της, επ’ αυτού, με το Σιϊτικό Ιράν και της επικούρου του Hezbollah του Λιβάνου περιπλέκει την κατάσταση και δημιουργεί ένα δυσεπίλυτο σταυρόλεξο για τις ΗΠΑ και την Δυτική πλευρά στο σύνολό της.
 
Όμως –και ίσως θεωρηθεί κοινοτυπία, αλλά, στους κοινούς τόπους, ανήκει ο άχαρος ρόλος να περιγράφουν τα αυταπόδεικτα και αληθή-, εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα δεν προσφέρονται. Η αιφνίδια και ραγδαία εξάπλωση του ISIS δεν οφείλεται στην επιθετική ενέργεια Δυτικής δυνάμεως ή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Στο σημείο αυτό, ας συγκρατηθεί ότι ο ένοπλος Ισλαμισμός, προέκυψε ως κληρονομιά της Σοβιετικής επέμβασης στο Αφγανιστάν, ενώ οι Δυτικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, συνιστούν τελείως διαφορετικές περιπτώσεις. Το μεγάλο κενό που παρουσίασε η πολιτική προετοιμασία της επόμενης ημέρας –μετά την αποκαθήλωση των καθεστώτων των Taliban και Sadam Hussein-, οπωσδήποτε συνιστά ευθύνη και αβλεψία.
Αντιθέτως, επήλθε ως συνέπεια αφ’ ενός της πρόωρης αποχώρησης των μαχίμων Αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ και ενώ η πλήρης σχεδόν ειρήνευση εκεί είχε αρχίσει να γίνεται σαφώς ορατή. Τούτο, επέτρεψε την επαύξηση επιρροής της Ιρανικής πλευράς στην Σιϊτική κυβέρνηση της Βαγδάτης γεγονός που επανέφερε τις διακρίσεις σε βάρος των Σουνιτικών πληθυσμών στο Ιράκ, παρέχοντας στο ISIS ιδανικές συνθήκες προσηλυτισμού και στρέφοντας αυτές στην αγκαλιά των ισλαμιστικών σχηματισμών, επιτρέποντας την κατάληψη εδαφών στο ΒΔ Ιράκ (Μοσούλη, Anbar κ.ά.) και την λαφυραγώγηση των εγκατελειμμένων στρατοπέδων του Ιρακινού στρατού.
Αφ’ ετέρου, η 3ετής απραξία των Δυτικών χωρών και ο Τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός, έδωσε την δυνατότητα στους φανατικούς Ισλαμιστές να περιθωριοποιήσουν τις μετριοπαθείς, δημοκρατικές δυνάμεις της Συριακής αντιπολίτευσης και να υφαρπάξουν τον σύγχρονο οπλισμό που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους παρείχαν στην μαχόμενη το καθεστώς Assad, φιλοδυτική αντιπολίτευση. Επομένως, η Δύση ή δεν έπρεπε να λάβει θέση ή όφειλε εξ αρχής, να παρέμβει λυσιτελώς.

Αυτό, προφανώς, θα είχε αποτρέψει την εξάπλωση του ISIS, την 3ετή και πλέον, συνεχιζόμενη αιματηρή βία στην Συρία και βεβαίως, την δημιουργία του προσφυγικού ρεύματος των εκατοντάδων χιλιάδων ταλαιπωρημένων και δυστυχών ανθρώπων, οι οποίοι ενώπιον του κινδύνου των πυροβόλων όπλων, επιλέγουν τους κινδύνους που συνεπάγεται η διέλευση της θαλάσσιας ζώνης του Αιγαίου. Η εκεί στρατιωτική παρουσία δυτικών δυνάμεων, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει προστατευμένες και ασφαλείς ζώνες, όπου θα εγκαθίσταντο οι πρόσφυγες, ως displaced persons και θα παρείχε δυνατότητα αποτελεσματικών ελέγχων προκειμένου να αποτραπεί η είσοδος στον Ευρωπαϊκό χώρο προσώπων αμφιβόλων ή κακών προσθέσεων.

Δυστυχώς, από μιας πλευράς την σπαστικότητα της Προεδρίας Bush διαδέχθηκε η ατολμία της Προεδρίας Obama, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αρκέσθηκε σε φραστικές διατυπώσεις γενικών αρχών και αντιμετώπισε τον ρόλο και την ευθύνη της φοβικά. Οι αεροπορικές επιδρομές που σε κάποια στιγμή επελέγησαν, δεν ήταν δυνατόν να καταφέρουν αποτελεσματικά και καίρια πλήγματα σε ομάδες που δρουν και κινούνται υπό επιχειρησιακό καθεστώς άτακτων ανταρτικών δυνάμεων. Αλλά, ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασισμένη να αναλάβει δράση και ταυτοχρόνως το κόστος αυτής της επιλογής; Εκ των πραγμάτων συνάγεται πως όχι.

Το Ρωσικό καθεστώς και οι συνεπίκουροί της Δαμασκού και Τεχεράνης, αφέθηκαν να «αλωνίζουν» και η παραφυάδα του Ισλαμικού Κράτους να γιγαντώνεται, να δολοφονεί αδιακρίτως αμάχους και να καταστρέφει πολιτιστικά μνημεία της ανθρωπότητας.

Το κύμα επιθέσεων στο Παρίσι ήταν αποτέλεσμα αυτής της τακτικής και προσομοιάζει περισσότερο σε δοκιμή των Δυτικών αντανακλαστικών. Είναι καιρός η Ε.Ε. να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην αναμένει από μόνες τις ΗΠΑ να επιλύσουν το πρόβλημα –άλλωστε, αυτό στερείται και ηθικής βάσεως-, αλλά να προβεί σε άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα προκειμένου να τακτοποιηθούν τα πράγματα στην Μ. Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση, διατίθενται αξιόπιστοι και σοβαροί σύμμαχοι.
Εκτός των Σουνιτικών, φιλοδυτικών καθεστώτων του Κόλπου –τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν αφίστανται του φόβου των τρομοκρατών και συμπεριφέρονται ανεκτικά προς αυτούς-, το Κουρδικό στοιχείο σε Βόρειο Ιράκ και Συρία, απέδειξε και την μάχιμη επιχειρησιακή ικανότητά του και την αξιοπιστία του ως συνομιλητής. Δεν θα ήταν άσκοπη η προοπτική δημιουργίας μιας ευρείας Κουρδικής οντότητας, έστω και σε πρώτη φάση με την δημιουργία αυτονόμου Κουρδικής περιοχής στην Συρία κατά τα πρότυπα του Β. Ιράκ.

Σε κάθε περίπτωση, η Ρωσική παρέμβαση –ουδέν κακόν αμιγές καλού-, έθεσε τέρμα στα όνειρα της Αγκύρας για την δημιουργία προστατευομένης (από τουρκικά στρατεύματα) ζώνης στην μεθόριο της, εκεί δηλαδή όπου θα ασκούσε και άμεσο, στρατιωτικό έλεγχο στους Κουρδικούς πληθυσμούς και εκτός συνόρων της.

Η στρατιωτική παρουσία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας είναι πλέον επιβεβλημένη και υπάρχει θετική ανταπόκριση και στην διεθνή κοινή γνώμη. Στην επιχείρηση δοκιμασίας της αποφασιστικότητας και συνοχής της Δύσης, πρέπει να υπάρξει άμεση και σαφής απάντηση. Διαφορετικά το φάσμα των συνεπειών –το οποίο ήδη, εξαπλώνεται και πέραν της Μέσης Ανατολής-, θα καλύψει το σύνολο της Ευρωπαϊκής ηπείρου με συνέπειες απρόβλεπτα δυσμενείς. Αν δεν επιδειχθεί και τώρα ετοιμότητα εμπλοκής και αποδοχής κόστους και κινδύνων, πολύ σύντομα θα κληθεί η ΕΕ να αντιμετωπίσει «περίεργες» καταστάσεις προ ή και εντός των συνόρων της.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι θιασώτης των ενόπλων συγκρούσεων. Ο διάλογος, όμως, έχει θέση εκεί που το επιχείρημα εισακούεται, η διπλωματική διαβούλευση αποτελεί αμφίπλευρη επιλογή και η ειρήνη κοινό επιδιωκόμενο. Οι δικτάτορες και οι φανατικοί κάθε είδους, ερμηνεύουν την διαλλακτικότητα ως αδυναμία. Ας μην αφήσουμε την θυσία των Γάλλων πολιτών στο κενό.