Τελικά, πράγματι θα μου λείψει ο Φίλης - Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη 8 Νοεμβρίου

Πριν καλά-καλά κλείσουν οι πρώτες 72 ώρες από την εγκατάσταση της νέας κυβέρνησης, άρχισαν να σωρεύονται νέφη και να «γκριζάρουν» την λάμψη που θα ήθελα οι δύο κυβερνητικοί συνεταίροι Τσίπρας-Καμένος (ή μήπως Καμένος-Τσίπρας πλέον).

Την αρχή έκανε ο Γ. Κατρούγκαλος, ο οποίος ανεκάλυψε τα δίκαια των συνταξιούχων, μετά βεβαίως, την παύση του από το Υπουργείο Εργασίας, ενώ, η πολύ ηχηρή ομιλία του Ν. Φίλη κατά την παράδοση του Υπουργείου Παιδείας δεν αφήνει περιθώρια παρανοήσεως και προοιωνίζει δύσκολες στιγμές για την κυβερνητική πλειοψηφία.

Μίλησε ο κος Φίλης για εκτέλεση «συμβολαίου θανάτου» και φωτογράφησε ως ηθικό αυτουργό την Εκκλησία και τον προκαθήμενό της Αρχιεπίσκοπο Αθηνών. Όμως, η εκτέλεση ενός τέτοιου συμβολαίου προϋποθέτει και τον φυσικό αυτουργό. Επ’ αυτού, πέραν του προφανούς συνειρμού ο οποίος οδηγεί στον συνεταίρο του ΣΥΡΙΖΑ, Πρόεδρο των ΑΝΕΛ, έβαλε και ευθέως κατά του ίδιου του Τσίπρα.

Εν πολλοίς, θα συμφωνήσω με τον απερχόμενο αριστεύσαντα στην βαθμολογία, πλην, όμως, μη προβιβασθέντα πρώην Υπουργού. Όμως, θα περίμενα την δημόσια κριτική που διετύπωσε μετά την απομάκρυνσή του να την είχε υπ’ όψιν προ των εκλογών του Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου του 2015.

Ένα άλλο, νέο πρόσωπο στην κυβέρνηση, το οποίο συγκεντρώνει την προσοχή είναι η νέα Υπουργός Εργασίας. Προβάλλονται οι καλές σπουδές της και η εμπειρία την οποία απέκτησε κατά την διάρκεια της θητείας της ως συνεργάτης του απερχομένου Κατρούγκαλου. Δεν υφίσταται λόγος να προκαταβάλει κανείς την κατάληξη, αλλά, δεν είναι δυνατόν να παραβλεφθούν σοβαρά ερωτηματικά.

Κατ’ αρχάς, η εμπειρία της, με «δάσκαλο» τον Κατρούγκαλο δεν προοιωνίζει και πολύ θετικά πράγματα. Ακόμη, η νεότητα από μόνη της δεν εγγυάται την φρεσκάδα σε ιδέες και αντιλήψεις. Τέλος οι καλές σπουδές, προφανώς και αποτελούν σημαντικό εφόδιο. Όμως, η άσκηση πολιτικής και κυρίως η διαχείριση εξουσίας είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα. Προϋποθέτει, άλλα, πολύ πιο σημαντικά εφόδια και προσόντα. Τρανό παράδειγμα η περίοδος ΓΑΠ, όπου εμφανίστηκαν πολλά «νέα» πρόσωπα, με άριστο επίπεδο σπουδών, αλλά, δεν νομίζω –εκ του αποτελέσματος- ότι μπορούν να χαρακτηρισθούν ως επιτυχημένα στην άσκηση πολιτικής και κυβερνητικής ευθύνης.

Επίσης, μία περίπτωση νεοεμφανιζόμενου στο Κυβερνητικό σχήμα, η οποία μάλλον θα απασχολήσει σημαντικά τον δημόσιο διάλογο, είναι εκείνη του νέου υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης. Άραγε ο Πρωθυπουργός έριξε στο γήπεδο ένα ακόμη asset; Το νέο αυτό, asset θα έχει την κατάληξη του παλαιότερου; Οψόμεθα.

Κατά τα λοιπά, είδαμε τα «βαρίδια» του προηγουμένου κυβερνητικού σχήματος είτε να εξοβελίζονται ανενδοίαστα είτε να καταπίνουν επίχρυσο, παρηγορητικό δισκίο και να μετακινούνται, απομακρυνόμενοι από το επίμαχο πόστο τους ως «αναβαθμισθέντες» και στελέχη (;!) των ΑΝΕΛ να εισέρχονται και αυτά στο «κάτι σαν κυβέρνηση» παίγνιο, αναλαμβάνοντας δυσανάλογες των προσόντων τους θέσεις και η γραφικότητα αποκτά και επισήμως κυβερνητικό ρόλο.

Συγκρατούμε τους, προ ανασχηματισμού, λεονταρισμούς και απολυτότητες στελεχών του κυβερνητικού συνεταιρισμού -του τύπου «έχω έργο ακόμη να παράξω», «δεν με ενδιαφέρει άλλο υπουργείο» κ.λπ.-, αναστοχαζόμαστε τα ρηθέντα του απελθόντα Υπουργού Παιδείας, και μελαγχολούμε…

Ενσυνείδητη καπηλεία η επίκληση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς - Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη 8 Νοεμβρίου

Προ ημερών (14η Οκτωβρίου), μία τηλεοπτική εκπομπή υπενθύμισε ότι αυτή την ημέρα, το 1906, γεννήθηκε η εβραϊκής καταγωγής Γερμανίδα, φιλόσοφος Hanna Arendt. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι , μεταξύ άλλων, υπήρξε μαθήτρια του Χάιντεγκερ.

Η άνοδος του Ναζισμού έκανε επιβεβλημένη την καταφυγή της στη Γαλλία, από όπου μετά την εισβολή των Γερμανών στο Παρίσι, μετέβη στη Νέα Υόρκη, όπου ασχολήθηκε με την πανεπιστημιακή διδασκαλία και την συγγραφή φιλοσοφικών δοκιμίων.

Το τρίτομο έργο της «Πηγές του Ολοκληρωτισμού» και ιδιαιτέρως, το τρίτο μέρος του «Το Ολοκληρωτικό σύστημα» αποτελεί και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα και πλήρη κείμενα για την μελέτη και κατανόηση του ολοκληρωτισμού, είτε ως κίνημα είτε ως καθεστώς.

Σήμερα, 65 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του συγγράμματός της (1951), από την Ευρώπη εκπέμπονται σήματα λυγρά· στον Ευρωπαϊκό χώρο παρατηρούνται φαινόμενα και ανιχνεύονται τάσεις παρόμοιες με εκείνες που ενίσχυσαν την ανάπτυξη των ολοκληρωτικών κινημάτων και συνετέλεσαν στην επιβολή τους ως καθεστώτα.

Η Ευρώπη, υπό την σκιά της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, του κύματος προσφύγων από την Αφρική, την Μέση Ανατολή και την Ασιατική Υποήπειρο και την τρομοκρατία κατευθυνόμενη κυρίως εξ Ανατολών -έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις, φυσικοί αυτουργοί είναι Ευρωπαίοι πολίτες-, διολισθαίνει στον συντηρητισμό· εγκαταλείπεται στην πολιτισμική ύφεση και σε τίποτε δεν θυμίζει την Ευρώπη των προηγουμένων 10ετιών.

Δεν τίθεται αμφιβολία ότι η Ευρώπη αλλάζει. Η πύκνωση των εξελίξεων, δηλαδή η επιτάχυνσή τους -η οποία συνήθως συμβαίνει εν όψει ολοκληρώσεως αλλαγών-, υπογραμμίζει αυτή την πορεία. Η κατεύθυνση, όμως, παραμένει ζητούμενο. Και είναι ζητούμενο -τουλάχιστον μέχρι την στιγμή αυτή-, απροσδιόριστο και ασαφές, γιατί ασαφής και αδιαμόρφωτη είναι η πολιτική επιθυμία και συνακολούθως δεν υπάρχει διατύπωση πολιτικού οράματος.

Στεκόμαστε και εμείς και οι ηγεσίες αμήχανοι και παρακολουθούμε το παρελθόν να επιστρέφει οξυμένο και να καλλιεργείται μια αμφίδρομη σχέση ξενότητας τόσο μεταξύ των πολιτικών σχημάτων όσο και μεταξύ της Ευρώπης ως διευρυμένης και προϋπαρχούσης έννοιας και της ΕΕ, δηλαδή της θεσμικής Ευρώπης.

Ο «ευρωσκεπτικισμός» δεν είναι σήμερα μια απλή μειοψηφική τάση, κάποια γραφικότητα επιρρεπών στην «συνομωσιολογία». Είναι το όχημα επανόδου του καταγωγικού συμβάντος, εκείνο, το οποίο συνέστησε την Ε.Ε., με συνέπεια το «εθνικό κράτος» να τίθεται εν αντιθέσει με την θεσμική Ευρώπη. Για το εθνικό κράτος το πρόβλημα είναι η ΕΕ και για την ΕΕ το πρόβλημα εκκινεί από τα εθνικά κράτη.

Εντός αυτού του περιβάλλοντος κάποιοι ηγέτες Κρατών-Μελών της Ένωσης, στην πλειοψηφία στελέχη των καταρρευσάντων κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, με μεγάλη ευκολία αναπτύσσουν ρητορική η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του λαϊκισμού και κινείται προς τον φασισμό και τον ρατσισμό, ενώ, από αυτό το προσκλητήριο σκοταδιστών δεν απουσιάζουν και οι αυθεντικοί νοσταλγοί των ναζί, οι θαυμαστές των φασιστικών, ημιφασιστικών, δικτατορικών ή τυραννικών καθεστώτων του παρελθόντος.

Στην Ελλάδα, η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με τους θεσμούς και σε περιπτώσεις, κινείται οριακά εντός Συνταγματικού πλαισίου, ενώ, σε αρκετές άλλες η τακτική της προσομοιάζει σε ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις. Δεν είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα αν αυτό συμβαίνει βάσει κάποιου σχεδίου, το οποίο έχουν οι δύο τους εκπονήσει ή απλώς, είναι η φυσική πρακτική της λαϊκιστικής αντίληψης και πολιτικής τους σκέψης (;). Σίγουρα, ο Πρωθυπουργός έχει υπ’ όψιν μεθόδους που αναπτύχθηκαν επί σταλινισμού και ο συνεταίρος του τις αντίστοιχες εκείνες, άλλης ιδεολογικής προσέγγισης ολοκληρωτικών κινημάτων. Δεν είναι τυχαία η συνύπαρξή τους.

Άλλωστε, ας μην λησμονείται ότι κατά το παρελθόν, οι δύο κατ’ εξοχήν εκπρόσωποι του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη -Χίτλερ και Στάλιν- έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση ο ένας για τον άλλον, ενώ, ούτε η πρακτική τους διέφερε σε πολλά σημεία.

Η περιέργως αγαστή συνεργασία ενός «αριστερού» πρωθυπουργού και ενός εθνο-λαϊκιστή πολιτικού αρχηγού, ο οποίος κινείται στα όρια της ακροδεξιάς, είναι απολύτως ερμηνεύσιμη, και η ανάλυση της Arendt εισφέρει σημαντικά στην κατανόηση της.

Κρίσιμο διακύβευμα για την κατίσχυση των ολοκληρωτικών κινημάτων είναι η μετατροπή των πολιτών σε «μάζα». Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στηρίζονται στις μάζες, παρά τα εμφανή εγκλήματά ή τις καταστροφικές επιλογές τους. Αυτό, δεν δικαιολογείται από την άγνοια ή την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου.

Κλείδα επιτυχούς καταλήξεως οποιασδήποτε επιχειρήσεως προπαγάνδας, είναι η περιφρόνηση για τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Εξορκίζεται ο πραγματικός κόσμος, εντός του οποίου το άτομο είναι υποχρεωμένο να ζει και η οποία είναι απαγορευτική ή άκρως επώδυνη για την ύπαρξή του. Υποκινείται και μεθοδεύεται μία εξέγερση των μαζών ενάντια στον ρεαλισμό και την αληθοφάνεια του κόσμου.

Εγκαθιδρύεται ένας κόσμος σύμφωνος με την θεωρία τους και ψεύτικη συνοχή που ικανοποιεί το ανθρώπινο μυαλό καλύτερα από την πραγματικότητα.

Προσφέρουν, στην έτοιμη να αποδεχθεί κάτι σχετικό, μάζα καταφύγιο από την πραγματικότητα· ένα οικείο περιβάλλον, εντός του οποίου αισθάνονται προστασία και θεωρούν ότι αποτρέπουν τα πλήγματα που η πραγματικότητα επιφυλάσσει σε όνειρα και ελπίδες.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο μεγιστοποιείται η ισχύς προπαγάνδας ενός ολοκληρωτικού κινήματος ή καθεστώτος. Η ικανότητά της να αποκόπτει τις μάζες από την πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα σιδηρούν παραπέτασμα, το οποίο δεν επιτρέπει να διέλθει ψήγμα πραγματικότητας ώστε να ταράξει την μακάβρια ηρεμία του ολοκληρωτικού φαντασιακού κόσμου, τον οποίο και προσφέρει προς κατανάλωση.

Η θεωρία συνομωσίας, η κατασκευή εξωτερικών εχθρών και εσωτερικών προδοτών, είναι το πλέον αποδοτικό εργαλείο σε αυτή την προσπάθεια. Και ό Χίτλερ και ο Στάλιν κατέφυγαν Εβραϊκή συνομωσία. Ο Χίτλερ με την «τελική λύση» και το Σοβιετικό καθεστώς με απηνή διωγμό σε όλα τα κέντρα επιρροής του, με αφετηρία την δίκη Ράϊκ στην Ουγγαρία το 1952, την υπόθεση Αννα Πάουερ στην Ρουμανία και την δίκη Σλάνσκι στην Τσεχία, κατέληξε στις διώξεις όλων των ανωτάτων στελεχών του κόμματος με εβραϊκή και αστική καταγωγή, καταγγέλλοντας όλους τους Εβραίους ως Σιωνιστές και μίσθαρνα του ιμπεριαλισμού.

Οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί που συνιστούν την κυβερνητική πλειοψηφία μετέρχονται παρόμοιων μεθοδεύσεων· η διάκριση μνημόνιο-αντιμνημόνιο συσπείρωσε τους πολίτες σε βάση, η οποία με την αφαίρεση κάθε άλλου ιδεολογικού περιεχομένου, εκινείτο επί ολοκλήρου του πολιτικού φάσματος από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα –ακρότατη- δεξιά.

Επακολούθησε, ο διαχωρισμός σε προδότες και πατριώτες με την ανάπτυξη ακραίας συνθηματολογίας και διχαστικής ρητορικής: «Ή εμείς ή αυτοί», «στις 20 ψηφίζουμε στις 21 φεύγουν» κ.ά. Όλοι εκείνοι που πρέσβευαν -έστω και αφού χρειάστηκε να κάνουν κάποια βόλτα από το Ζάππειο-, την προσαρμογή στην νέα πραγματικότητα την οποία διαμόρφωνε η δημοσιονομική κρίση, χαρακτηρίσθηκαν ως «προδότες πολιτικοί», «Γερμανοτσολιάδες» κ.λπ. Ανεσύρθη ό,τι πιο ταπεινό και χυδαίο διαθέτει ο άνθρωπος και επέτυχαν την αποτροπή εκτυλίξεως και εφαρμογής του φάσματος μεταρρυθμίσεων τις οποίες είχε και έχει ζωτική ανάγκη η χώρα. Βέβαια, σε αυτή την ολική, την ισοπεδωτική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών, συνέβαλλαν για πολλά προηγούμενα έτη και τα ΜΜΕ, τα οποία βέβαια εισπράττουν και αυτά με την σειρά τους το μερίδιό τους στην απαξίωση.

Το φαινόμενο του brutal υφυπουργού δεν εμφανίσθηκε αιφνιδίως. Είχε καλλιεργηθεί καταλλήλως το έδαφος και οι συνθήκες.

Ο προπηλακισμός πολιτικών, ακόμη και με αναφορές στην εμφάνισή τους ή κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους (χοντρός, κοντός, σακάτης κ.λπ.) άρχισε να συστηματοποιείται. Εκδηλώσεις και ομιλίες «μνημονιακών» κομμάτων ματαιώνονταν γιατί κάποιοι οργανωμένα «την έπεφταν», χυδαιολογούσαν και διέλυαν την εκδήλωση.

Ουσιαστικά, απαγόρευαν σε κάποιους ανήκουν, να επιλέγουν άλλο πολιτικό κόμμα ή εν πάση περιπτώσει να θέλουν να ακούσουν και την άλλη εκδοχή, ενώ η πλειοψηφία της κοινωνίας παρακολουθούσε απαθής.

Δημιουργήθηκε –δεν λέγω με βεβαιότητα ότι αυτό ήταν η αρχική πρόθεση, αλλά, έτσι κατέληξε δίχως καμία αντίδραση για το αντίθετο- ένα ολοκληρωτικό κίνημα. Η προσπάθεια εξελίξεώς του σε καθεστώς είναι νομοτελειακή συνέχεια; Λειτουργεί με την αρχική κεκτημένη ταχύτητα και με την ιδεοληψία ως καύσιμο;

Η θεώρηση, αυτή, ενισχύεται και από τις τελευταίες εμφανίσεις, δηλώσεις και συμπεριφορά των κυβερνητικών παραγόντων και βουλευτών του Συριζα μετά και την απόφαση του ΣτΕ με την οποία ο Ν. 4339/2005 (νόμος Παπά) κρίθηκε αντισυνταγματικός.

Στην κρίση των δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, του Δικαστηρίου που αποτελεί καταφυγή των αδικουμένων από την κρατική ή κυβερνητική αυθαιρεσία πολιτών, αντιπαρατέθηκαν τα παιδάκια που στερούνται το πρωινό τους και μύρια όσα γελοία και αίολα επιχειρήματα.

Δεν είναι το ΣτΕ που στερεί τα πρωινά από τα παιδάκια και τους νοσηλευτές από τα νοσοκομεία καλή μου κυρία. Είναι οι αβέλτηρες αποφάσεις σας, είναι η αλλαζονία και η μνησικακία σας, είναι τα σύνδρομα (κόμπλεξ) που αναπτύξατε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής μέχρι σήμερα. Είναι ότι στα πολιτικά θέματα απαντάτε με ευτελείς τακτικισμούς υποθηκεύοντας την προοπτική, τις αξίες και τις αρχές.

Και βέβαια, μην τολμήσετε να επικαλεσθείτε για μια ακόμη φορά το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, γιατί θα είσθε ένοχοι ενσυνείδητης καπηλείας. Αυτό, το όποιο ηθικό πλεονέκτημα κτίσθηκε με κορμιά και αίμα πραγματικών αγωνιστών, σε πραγματικούς αγώνες. Στον Γράμμο, το Βίτσι, στα Γιούρα και τα Μακρονήσια. Δεν σας ανήκει. Δεν ανήκει σε μια παρέα βολεμένων, αβασάνιστων και κομπλεξικών ή -πολύ περισσότερο- σε μια συμμορία εξουσιομανών αρπακτικών, ενίοτε παρεπιδημούντων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής…

Το πνεύμα του Νίκου Ζαχαριάδη στοιχειώνει την Κουμουνδούρου - Ελεύθερος Τύπος, Κυριακή 30 Οκτωβρίου

Η πρώτη εντύπωση που προκαλείται από πρόσφατες κυβερνητικές επιλογές και χειρισμούς, είναι ότι το πνεύμα του Νίκου Ζαχαριάδη έχει στοιχειώσει την Κουμουνδούρου ή ότι τα στελέχη της πάσχουν από κάποια εκφυλιστική νόσο που πλήττει, αποκλειστικά, τα εγκεφαλικά κύτταρα.

Αυτά, όμως θα αποτελούσαν άλλοθι και θα δικαιολογούσαν συμπεριφορά και πρακτικές επιλογές. Η αλήθεια είναι ότι, η κυβέρνηση αιφνιδιάζει και τον πλέον σκληρό αντίπαλο της με την απεριόριστη θρασύτητα με την οποία, αντιμετώπισαν οι κυβερνητικοί παράγοντες την απόφαση –ομολογουμένως, πολύ δυσάρεστη για εκείνους-, του Συμβουλίου της Επικρατείας, σχετικά με την διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών. Δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια επ’ αυτού, έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα.

Η τελευταία έκπληξη που μας επιφύλαξαν, προτείνοντας τον ανεκδιήγητο Πολύδωρα για την θέση του Προέδρου του ΕΣΡ, φανερώνει το βάθος της διαστροφικής τους αντίληψης για τους θεσμούς, την Δημοκρατία, την εξουσία, την κοινωνία εν γένει. Τελικά, αυτοί οι τύποι, πρέπει να μισούν βαθύτατα την κοινωνία. Ίσως γιατί μέχρι χθες τους είχε στο περιθώριο της πολιτικής.

Δεν βρίσκεται άλλη αιτιολογία για την συνεχιζόμενη ελεεινή συμπεριφορά τους. Ας δούμε τα κρίσιμα σημεία της μέχρι σήμερα διαδρομής. Επιτυχία στην διαπραγμάτευση με τον πρώην, γραφικό και ανεκδιήγητο τσαρλατάνο τον οποίο ο Πρωθυπουργός χαρακτήρισε asset (sic) και είχε ορίσει Υπουργό Οικονομικών. Ανυπαρξία και γκάφες στο Υπουργείο εξωτερικών. Οι χουντικού τύπου εορτασμοί, τα μασκαρέματα του Υπουργού Εθνικής Αμύνης –πολύ γελάσαμε πάλι με τα τιτιβίσματά του σχετικά με την επικείμενη επίσκεψη Obama στην Αθήνα. Και βέβαια, η κορωνίδα, η καλύτερη αποτύπωση της άθλιας, ολοκληρωτικής αντίληψης με τον νόμο Παπά για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών. Αντίληψη η οποία συμπυκνούται στις δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου, μετά την ανακοίνωση της αποφάσεως του ΣτΕ.

Έχει γραφεί και στο παρελθόν, ότι το κόμμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας πάσχει από ένα είδος απέχθειας προς τους θεσμούς, συνέπεια της περιθωριακής του σύστασης. Αλλά, το πιο χαρακτηριστικό, το πιο ενδεικτικό σημείο της ολοκληρωτικής οπτικής τους είναι η πρόταξη σεναρίων συνομωσίας –όλοι μας κυνηγάνε, όλοι μας πολεμάνε- και η επιρρέπεια στην γραφικότητα. Μετά τον μήνα του μέλιτος με τον Λεβέντη, η σειρά του Πολύδωρα! Και βέβαια εντυπωσιάζει –όποιον φυσικά δεν έχει υποστεί σημαντικές απώλειες των εγκεφαλικών του κυττάρων-, η ευκολία με την οποία απονέμονται τα συγχωροχάρτια.

Μετά τα ορφανά του Τσοχατζόπουλου και τους «κολλητούς» του ραφηνάτου πρώην Πρωθυπουργού, τους τριτο-τεταρτοκλασσάτους πρώην ΠΑΣΟΚους και όλα, όσα αμάσητα καταπίνουν μέλη και οπαδοί, αναζητάται το «νέο» στην 10ετία του 1970-1980.

Έτσι όπως το πάνε δεν είναι απίθανο, πολύ σύντομα, να συγκυβερνήσουν με τον Άδωνη και τον Βορίδη!…

Βραδινη καταδρομικη επιθεση με την συμμετοχη και των ΗΠΑ! - Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα, 17 Οκτωβρίου

Όπως αναφέρουν οι τελευταίες πληροφορίες από το μέτωπο της Μοσούλης, οι δυνάμεις των Peshmerga (Κούρδοι μαχητές του Αυτόνομου Κουρδιστάν του Βορείου Ιράκ), έφθασαν στα όρια της πόλης! Οι Κούρδοι μαχητές προήλασαν με αστραπιαία ταχύτητα και κατέλαβαν περιοχές πέριξ της πόλεως μέσα σε μια ημέρα με την υποστήριξη τόσο αμερικανικών όσο και ιρακινών δυνάμεων.

Οι κουρδικές δυνάμεις είναι εκείνες οι οποίες ξεκίνησαν πρώτες την επίθεση εναντίον των θέσεων των τρομοκρατών του ISIS, αφού προηγήθηκε νυκτερινή επιχείρηση μικρής καταδρομικής ομάδας του στρατού των ΗΠΑ.

Η προέλαση συνεχίζεται με τον ρυθμό της να επιβραδύνεται, λόγω των παγιδευμένων σημείων με νάρκες και βόμβες και όπως μας πληροφόρησε Κούρδος αξιωματούχος πρώτιστη μέριμνα των απελευθερωτικών δυνάμεων είναι ο περιορισμός ή και εκμηδενισμός των απωλειών μεταξύ των πολιτών και μαχητών.

Πληροφορίες και εκτιμήσεις αναφέρουν ότι εντός της νύκτας θα έχουν απελευθερωθεί τα προάστια της πόλης και συντόμως αυτή θα έχει εκκαθαριστεί από τους φανατικούς ψυχοπαθείς του Ισλαμικού Κράτους.

Παρακολουθήστε live τις μάχες για την ανακατάληψη της πόλης

http://www.eleftherostypos.gr/diethni/44744-saronoun-to-isis-oi-kourdoi-vriskontai-pro-ton-pilon-tis-mosoulis-video/ 

Απόψε δεν θέλω αποδείξεις και ονόματα- Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Άλλη μία φούσκα έσκασε στην προχθεσινή συνεδρίαση του Κοινοβουλίου, όπου διενεργήθη η συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, περί διαπλοκής. Αυτό, καθ’ αυτό το θέμα της προ ημερήσιας συζήτησης ήταν μια φούσκα.Και ήταν μια φούσκα γιατί αφ’ ενός, ούτε αποδείξεις ούτε ονόματα αναφέρθηκαν. Οι ίδιοι λεονταρισμοί, τα γνωστά φραστικά πυροτεχνήματα κάθε πλευράς· ατάκες για οπαδούς και δελτία ειδήσεων.

Αφ’ ετέρου, γιατί πλέον προκαλεί γέλιο κάθε απόπειρα «πάταξης» της διαπλοκής από επίδοξους αρχαγγέλους της πολιτικής σκηνής. Και προκαλεί γέλιο, διότι όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η οικονομία και η πολιτική είναι χώροι που αναπόφευκτα διαπλέκονται· γιατί σε όλον τον κόσμο έτσι γινόταν, έτσι γίνεται και έτσι θα γίνεται. Γιατί, έτσι είναι τα ανθρώπινα και γιατί ως αντικείμενα έχουν γενετήσια αλληλεξάρτηση. Παρακαλώ! μην εκπλήσσεσθε και μην μένετε άναυδοι, γιατί όλοι το γνωρίζουν, όλοι το κατανοούν, αλλά, όλοι καταφεύγουν στην λαϊκιστική υποκρισία της άγνοιας όταν συζητούνται παρόμοια θέματα.

Αν κάποιος ήθελε να κτυπήσει την διαφθορά που προκαλείται από την διαπλοκή -γιατί αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα-, δεν έχει παρά να καταθέσει νομοσχέδιο για την αλλαγή του Διοικητικού Συστήματος και αποκέντρωση των εξουσιών και των πόρων. Αυτό βέβαια, είναι θέμα άλλης τάξεως και απαιτεί σοβαρή ανάπτυξη, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Αν κάποιος θέλει να κτυπήσει την διαφθορά, κατ’ αρχάς, θα μιλούσε επί του πραγματικού αναγνωρίζοντας και την δική του ευθύνη και θα εισήγαγε προς διαβούλευση ένα σχέδιο νόμου για την χρηματοδότηση των κομμάτων, των υποψηφίων κ.ο.κ., ένα σχέδιο νόμου για την αξιολόγηση και επιλογή υποψηφίων κ.λπ. κ.λπ.

Αλλά, όλη αυτή η ζαλάδα περί διαπλοκής, είναι το μελάνι της σουπιάς, είναι η εύκολη καταφυγή για να χαϊδέψουμε αφτιά· είναι ο άρτος και το θέαμα για το πόπολο και μιας και ο άρτος είναι δυσεύρετος, δώσε σανό που είναι και τζάμπα.

Και αγαπητέ αναγνώστη μου, να το πω ή μάλλον να το γράψω και αυτό: η εμπειρία στην χώρα μας υπαγορεύει ότι, όποιος φωνάζει συνεχώς και πιο δυνατά για τους κλέφτες, αυτός είναι συνήθως ο μεγαλύτερος!

Εύκολα, λοιπόν, κατανοεί κανείς γιατί οι πολίτες απέχουν από κάθε δημόσια συζήτηση, από κάθε πολιτική, συλλογική δράση και ενεργό ανάμειξη –εκτός βεβαίως, από όποιους «επενδύουν» σε αυτό-, ακόμη και από την κορυφαία πράξη ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, τις εκλογές.

Την τελευταία 10ετία, το φαινόμενο της υψηλής αποχής από τις εκλογές, βαίνει συνεχώς αυξανόμενο. Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται· δεν προσπαθεί καν να τείνει ευήκοον ους και οι «ελπιδοφόροι» νεοσσοί που αναφύονται, συνεχώς αποδεικνύουν ότι είναι τρισχειρότεροι από τους παλιούς αφού, εμφανίζονται ως απόρροια της εναγώνιας αναζήτησης για «νέους» και «νέα πρόσωπα», αδιακρίτως και άνευ όρων.

Και συνεχίζεται η ίδια πρακτική. Πρακτική κατασπατάλησης δισεκατομμυρίων εγκεφαλικών κυττάρων, χιλιάδων ωρών εργασίας προκειμένου να κατασκευασθεί μία ωραία ομιλία, ένα περίτεχνο κείμενο ή να αναδειχθεί η συμφερότερη οπτική της πραγματικότητας.

Όμως, όταν υπαναχωρήσει ο εντυπωσιασμός και επέλθει η καταλαγή της ηδονής των ακουσμάτων, όταν η εντύπωση της ατάκας παύσει και πέσει η αυλαία, οι πολίτες διαπιστώνουν ότι η ζωή τους δεν αλλάζει.

Παραμένουν τα ίδια αδιέξοδα:

Οι νέοι σπουδάζουν, μοχθούν αλλά θα συνεχίσουν να παραμένουν άνεργοι ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα εργασθούν σε άσχετο με τις σπουδές τους αντικείμενο (κατά κύριο λόγο σε κάποιο, ελέω ΕΣΠΑ, café). Διαφορετικά, θα μεταναστεύσουν ενώ εμείς θα δακρύζουμε υποκριτικά για «τα καλύτερα μυαλά που έφυγαν» –αν και μάλλον, κέρδος θα έχουν μεταβαίνοντες σε χώρες οργανωμένες και εν τάξει-, ενώ το πρότυπο που τους είχαμε δώσει ήταν μια καλούτσικη, καλή ή καλύτερη θεσούλα στο Δημόσιο.

Οι εργαζόμενοι με οικογένεια θα προσπαθούν να καταφέρουν να ισοσκελίσουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Να καταφέρουν να καλύψουν υποχρεώσεις. Να πληρώσουν με τον μειωμένο μισθό –όταν υπάρχει κι αυτός-, τους οικιακούς λογαριασμούς, τους φόρους, τις σχολικές δαπάνες, τις δαπάνες για την απαραίτητη ξένη γλώσσα και τις δαπάνες φροντιστηρίων –αφού έχουμε υψηλού επιπέδου Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, χωρίς κριτήρια αριστείας και έχουμε ξορκίσει με τον απήγανο τους ιδιώτες. Και παραπέμπονται στο απώτερο μέλλον τα παιδικά ή εφηβικά αιτήματα για ρούχα, παπούτσια ή εκδρομές, σε κάποιες περιπτώσεις και το ελάχιστο για μια έξοδο στην πλατεία της γειτονιάς.

… Και το βράδυ θα δαγκώνουν το μαξιλάρι τους, θα δακρύζουν από απόγνωση και θα σκέφτονται ότι «κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα»!

Οι συνταξιούχοι, θα προσπαθούν να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες –σε τροφή και φάρμακα-, αλλά και θα βουρκώνουν από την αδυναμία τους να κάνουν «κάτι περισσότερο» ώστε να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν οικονομικά τα εγγόνια και τα παιδιά τους. Τα παιδιά τους, τα οποία έχασαν ή δεν μπορούν να βρουν δουλειά, έχουν οικογένεια ή δεν μπορούν να φτιάξουν τη ζωή τους.

Οι επιχειρηματίες, του πραγματικού ιδιωτικού τομέα, όχι οι επιχειρηματίες-δημόσιοι υπάλληλοι, θα δίνουν τον άνισο και από χέρι χαμένο αγώνα με την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις «υπηρεσίες» και τους «αδέκαστους υπαλλήλους ή λειτουργούς» του Δημοσίου. Θα προσπαθούν να διαχειρισθούν πιστωτές και οφειλέτες με τους οποίους θα μοιράζονται την απόγνωση.

Απόγνωση για την μάταια προσπάθεια σε μία χώρα, η οποία στα δύσκολα, έψαχνε τον μεγαλύτερο (αυτ)απατεώνα, που θα έκλεβε τους δανειστές για να τον βάλει επικεφαλής στην διακυβέρνησή της.

Και στην θέση των προηγουμένων «ανάλγητων» έβαλε τους ιδεοληπτικούς, αβασάνιστους και τυχαίους άεργους λιμοκοντόρους της πολιτικής (κυρίως εκ Βορείων Προαστίων ορμώμενους). Οι μέχρι πρότινος περιθωριακοί πίστεψαν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν την ρεβάνς από την κοινωνία που τους είχε στην ακρούλα της πολιτικής σκηνής και με πραγματικό μίσος για τους θεσμούς ξεκίνησαν σπουδαία επιχείρηση ευτελισμού και διάλυσής τους. Και αν αυτό γίνεται ενσυνείδητα, θα υπάρξει η αντιπαράθεση και τελικά θα βρεθούν ισορροπίες. Φοβούμαι όμως, ότι γίνεται από καθαρή, αγνή ηλιθιότητα. Ένα μείγμα πολιτικού –και όχι μόνον- καιροσκοπισμού και ιδεοληπτικής παθολογίας. Πράγμα απείρως χειρότερο και επικίνδυνο.

Διέξοδος, πάντως, από αυτή την καταθλιπτική περιπέτεια υπάρχει! Χρειάζεται απόφαση, και κατά μέτωπο σύγκρουση με τα προβλήματα. Έχει όμως κόστος και προϋποθέσεις. Να αναλάβουμε την ευθύνη έναντι του εαυτού μας και των νέων γενεών. Να σκεφθούμε σοβαρά, ποια είναι τα προβλήματα και να βρούμε λύσεις. Λύσεις που εξυπηρετούν το κοινωνικό όφελος και όχι την όποια ιδιωτική ή συντεχνιακή ιδιοτέλεια. Όπως έπραξε η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος. Οι επιλογές πολιτικών προσώπων, κομμάτων και αντιπροσώπων είναι το προϊόν των δικών μας προσδοκιών και κριτηρίων, δίχως φυσικά να απαλλάσσονται οι πολιτικές ηγεσίες από ευθύνες που κατά τεκμήριο έχουν. Ας προβληματιστούμε, όμως, με τι θέλουμε να αντικαταστήσουμε το «παλιό» και υπό ποιες προϋποθέσεις. Δυστυχώς, πολιτικό σύστημα χωρίς πολίτες δεν υπάρχει…

De profundis - Ελεύθερος Τύπος, Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Οι απόψεις και η στάση ζωής μας, καθορίζονται από στιγμές, ανθρώπους και εικόνες. Εμπειρίες, πρόσωπα και γεγονότα διαμορφώνουν αντιλήψεις και μας καθορίζουν· ακόμη ως προς την πολιτική τοποθέτηση. Αυτό συνέβαινε, τουλάχιστον, μέχρι την εποχή της δικής μου εφηβείας.

Η επαφή μου με την αριστερά οφείλεται στην μητέρα μου. Ήταν μέλος της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη. Κάποιες μέρες πηγαίναμε μαζί και αγόραζε την Αυγή (καμία σχέση, βέβαια με την σημερινή … εξελιγμένη μορφή της). Από έξω έβαζε κάποια άλλη εφημερίδα, για τα μάτια, όχι του κόσμου, αλλά του ασφαλίτη ή του ρουφιάνου· του επαγγελματία ή αυτόκλητου και εθελοντή προστάτη του Έθνους και της «καθεστηκυΐας» τάξεως. Την «επικίνδυνη» εφημερίδα την αγοράζαμε από περίπτερο εκτός γειτονιάς -αυτή η συνήθεια της είχε μείνει μέχρι και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Άλλοτε, πηγαίναμε σε συγκεντρώσεις –ημιπαράνομες ή παράνομες μάλλον-,του σωματείου ραπτεργατών μαζί με την φίλη της την Μαρία. Εγώ, νήπιο τότε, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά ήταν πολύ ευχάριστες δραστηριότητες αφ’ ενός, γιατί σήμαινε βόλτα και αφ’ ετέρου, γιατί υπήρχε μία αύρα «συνωμοτικής συνενοχής». Συχνά, μου σιγοτραγουδούσε τραγούδια του Μίκη, και άλλα παρόμοια, απαγορευμένα, πάντα με την υπόμνηση, ότι αυτά δεν πρέπει να τα λέμε όταν υπάρχουν ξένοι…

Κάποια μέρα, πρέπει να ήταν ’69 – ’70, τέσσερα μαύρα αυτοκίνητα έκλεισαν τον χωμάτινο δρόμο που παίζαμε μαζί με τα παιδιά της γειτονιάς και από το γωνιακό 2όροφο, το σπίτι αγαπημένων οικογενειακών μας φίλων, βγαίνει ματωμένος ο Πέτρος Σ., ο γιός του καπετάν Γιώργη φοιτητής του Χημικού, με χειροπέδες στα χέρια …
Με την μητέρα μου, κάναμε και μια «κλεφτή» βόλτα στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβρη του ’74, έχοντας ψωνίσει τρόφιμα και κάποια φάρμακα. Εγώ τότε, περίπου 9 ετών, αισθανόμουν υπερήφανος που με εμπιστευόταν, για κάτι πού σε κανέναν άλλο συγγενή μας δεν είχε κάνει γνωστό –γιατί «δεν πρέπει να εκθέσουμε σε μπελάδες ανθρώπους που αγαπάμε»…

Μετά την Μεταπολίτευση, στο Γυμνάσιο, μου αγόρασε τα άπαντα του Λουντέμη. Γνώρισα τα παιδιά που μετράνε τα άστρα, τις κερασιές που ανθίζουν, αλλά και τους αγγέλους με τα γύψινα φτερά. Εκεί, μέσα στις σελίδες του, ανακάλυψα την ύπαρξη της διαφορετικής αριστεράς. Της αριστεράς που απορρίπτει τον δογματισμό, της αριστεράς που ανέχεται και κατανοεί την διαφορετικότητα, της αριστεράς που δεν κατασκευάζει μονολιθικούς ήρωες, ως αυτοσκοπό, αλλά που ακόμη και όταν βασανίζεται μέχρι θανάτου, σέβεται την ανθρώπινη υπόσταση και αναγνωρίζει αξιοπρέπεια ακόμη και στους βασανιστές της· κατανοεί και προσπαθεί να αποκομίσει ό,τι καλύτερο και από το λούμπεν προλεταριάτο, το περιθώριο και να το διδάξει ήθος και δημοκρατική συμπεριφορά.

Αργότερα (1976-1977), στον προθάλαμο της εφηβείας, στις εξερευνήσεις με την παρέα, στις γειτονιές της Νίκαιας, έτυχε να συναντήσω έναν νεαρό δικηγόρο, Βαλκανιονίκη αθλητή του επί κοντώ, τον Παντελή Νικολαΐδη. Μεγάλη υπόθεση και τιμή για τις γειτονιές μας, στην Β’ Πειραιά, την εποχή εκείνη να γίνει κάποιος δικηγόρος και να είναι διακεκριμένος αθλητής. Την προηγούμενη ημέρα είχε βρέξει. Οι δρόμοι χωμάτινοι ακόμη, γεμάτοι λάσπη. Θυμάμαι ένα μεσημέρι να βγάζει το σακάκι, να αφήνει τον χαρτοφύλακα σε μια άκρη και να βοηθάει έναν ηλικιωμένο παγοπώλη (ναι! πρόλαβα εκείνα τα ξύλινα ψυγεία με πάγο) να ξεκολλήσει από την λάσπη το φορτωμένο πάγο καρότσι του. Το έκανε, δίχως καμία επιτήδευση, δίχως κάμερες να απαθανατίζουν την «ανθρωπιά» του.
Στις εκλογές του 1977 ο Παντελής εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς, στην διάρκεια ενός ταξιδιού, προκειμένου, να λάβει μέρος στο συνέδριο του Γερμανικού SPD, το 1978 σκοτώθηκε με την σύζυγό του, σε αυτοκινητικό δυστύχημα λίγο έξω από το Βελιγράδι.

Αυτές οι πρώτες μου παραστάσεις. Οι πρώτοι μου ήρωες και παραδείγματα στην πολιτική, εκείνοι που διαμόρφωσαν την θεώρησή μου για την ηθική της αριστεράς. Λίγα χρόνια αργότερα, στο γυμνάσιο (Ζάνειο), με αφορμή τα τραγούδια του Μίκη σε μια εκδρομή, είχα την πρώτη μου επαφή με οργάνωση που οδήγησε στην ένταξή μου!
Το 1978, άφησα το δύσκολο, αλλά δημοκρατικό Ζάννειο. Παρά το ότι ήταν πρότυπο, ήταν πραγματικά δημοκρατικό σχολείο. Ατυχώς είχε μόνο θετική κατεύθυνση και υποχρεώθηκα να αλλάξω σχολείο. Στο 36ο Λύκειο Αθήνας, εισέπραξα μια γενναιόδωρη 5μερη αποβολή. Αιτίες η διοργάνωση γιορτής του Πολυτεχνείου και η διακίνηση πολιτικών εντύπων («Θούριος» ήταν η εφημερίδα της νεολαίας του Ρήγα). Ναι, τότε η ημέρα του Πολυτεχνείου δεν ήταν αργία και η διακίνηση πολιτικών εντύπων ήταν πράξη κολάσιμη σύμφωνα με την εγκύκλιο 1010 του Υπουργείου Παιδείας.

Το ρεύμα της επικείμενης Αλλαγής, η αύρα που εξέπεμπε ο Ανδρέας Παπανδρέου με οδήγησαν στην νεολαία ΠΑΣΟΚ.

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασε πολύς χρόνος. Ο κόσμος άλλαζε. Οι αδιαμφισβήτητες βεβαιότητες των 10ετιών ’70-’80 έπαψαν να υφίστανται.

Το διάστημα των τελευταίων 17-18 μηνών άρχισαν να καταρρίπτονται μύθοι, να αποκαλύπτονται τα αδιέξοδα ιδεοληψιών· να αναδεικνύεται η ανεπάρκεια στην διαχείριση του κράτους, η ασέβεια και τα επικίνδυνα παιχνίδια με τους Θεσμούς.

Πώς όμως, μία «πρώτη φορά αριστερά» «ελπίδα» μεταβάλλεται σταδιακά σε εφιάλτη; Πώς μπορεί να υποθηκευθεί το μέλλον της αριστεράς και κατ’ επέκταση ολόκληρου του Προοδευτικού Χώρου από ομάδες τυχοδιωκτών ή φανατικών και ιδεοληπτικών; Πώς ένα κόμμα της αριστεράς υποκύπτει σε χυδαίες σκοπιμότητες και απευθύνεται στα πλέον ταπεινότερα ένστικτα των ανθρώπων;

Η πιθανότητα κατά την οποία ο λόγος της αριστεράς θα συναντούσε και ενίοτε θα ταυτιζόταν με την ρητορική και ηθική εθνολαϊκιστικών, ακροδεξιών και πέραν, σχημάτων και ένα κόμμα της αριστεράς θα συνυπήρχε στην εξουσία με ένα ευκαιριακό συνονθύλευμα ακροδεξιών αποκλίσεων· ότι ένας φαιδρός ακροδεξιός λαϊκιστής, θα συγκυβερνούσε με έναν –έστω και κατά δήλωση- αριστερό πρωθυπουργό, προ ετών φάνταζε αδύνατη έστω και ως ακραίο σενάριο. Τι συνέβαλε, ώστε από το σημείο της ευκαιριακής συγκροτήσεως μετώπου διαμαρτυρίας, να καταλήξει στην εξ αδιαιρέτου νομή της εξουσίας;

Είναι, αυτή, η αριστερά που σημάδεψε την εφηβεία μας; Που πιστέψαμε ότι μαζί της γινόμαστε καλύτεροι; Και είναι ανανεωτική μία αριστερά, η οποία διαχειρίζεται την εξουσία ιδιοτελώς, διχαστικά και αντιδημοκρατικά, σχεδόν στα όρια του ολοκληρωτισμού;

Εύκολες απαντήσεις, σε σύνθετα ερωτήματα δεν υπάρχουν…
Ίσως, η ιστορική αναδρομή στην συγκρότηση και εξέλιξη του Συριζα βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τις αιτίες.

Η πολυπολικότητα του νέου παγκόσμιου περιβάλλοντος και η εξέλιξη του καπιταλισμού δημιούργησαν νέα δεδομένα και έφερε την αριστερά και τις σοσιαλιστικές-σοσιαλδημοκρατικές παρυφές της σε αμηχανία. Δεν βρήκε έγκαιρα απαντήσεις για την εξέλιξη του λαϊκού, προοδευτικού κινήματος στην νέα πραγματικότητα, την οποία η κλασική μαρξιστική θεώρηση δεν μπορούσε να αναλύσει και να ερμηνεύσει επαρκώς. Εξ αιτίας αυτού του αιφνιδιασμού, μεγάλο τμήμα, αντιμετώπισε την Παγκοσμιοποίηση ως «Αρμαγεδώνα». Αυτό είναι το σημείο συνάντησης με τον εθνικισμό, τα νεοναζιστικά κινήματα· αρνούμενη την Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την πραγματικότητα, κατέφυγε σε εξορκισμούς. Έτσι, έγινε δυνατή η όσμωση με τις γνωστές αντιλήψεις περί συνομωσιών που, υποτίθεται, εξυφαίνονται σε κάποια σκοτεινά κέντρα (κυρίως Εβραϊκά, Μασονικά, Εβραιο-μασονικά κ. ά). Και το μεν ΚΚΕ, είχε την δογματική της καταφυγή, η «άλλη», όμως, αριστερά δεν είχε αναπτύξει την ιδεολογική και πολιτική της άμυνα.

Το αδιέξοδο που αντιμετώπισε, κατέστησε δυσχερή την προσαρμογή· προσαρμογή που θα επέτρεπε να τεθεί επικεφαλής στον αγώνα για μια άλλη Παγκόσμια κοινωνία, πραγματικά των πολιτών. Το ανανεωτικό και σύγχρονο κομμάτι της συνέπραξε ή απορροφήθηκε από σοσιαλδημοκρατικούς σχηματισμούς. Ένα άλλο τμήμα της οδηγήθηκε στην περιθωριοποίησή ως κίνημα διαμαρτυρίας και άρνησης. Η Αριστερά, έχασε την ευκαιρία να βρεθεί εμπρός από τις εξελίξεις, να διευρύνει την επιρροή της και να ηγηθεί κινήματος για δημιουργία μηχανισμών ελέγχου της νέας μορφής εξουσίας και δυνάμεων, με έμφαση στις δημοκρατικές και ουμανιστικές αξίες.

Είναι διαφορετικό να πεις, «θέλω μια άλλη παγκόσμια κοινωνία και όχι αυτή των αγορών», από το να λες «δεν θέλω την παγκόσμια κοινωνία».

Στην Ελλάδα, το τμήμα, το οποίο συμβάδιζε με τις εξελίξεις, απορροφήθηκε σε μεγάλο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Ως απάντηση σε αυτό, η τότε ηγεσία του ΣΥΝ, αντέταξε την δημιουργία του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στον οποίο συνετάχθησαν ομάδες αριστεριστών και άλλων, ακραίων τάσεων, που μέχρι τότε βρισκόταν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Οι μετέπειτα εξελίξεις (2010) και η δημιουργία σχημάτων, όπως η ΔΗΜΑΡ και το ΠΟΤΑΜΙ, δημιούργησε όρους για την αποχώρηση και του υπολοίπου κεντροαριστερού τμήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στην χώρα μας η ανανεωτική αριστερά προέκυψε από αντιπαράθεση μεταξύ της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία βρισκόταν στο εξωτερικό (μην λησμονείται ότι το ΚΚ ήταν παράνομο μέχρι το 1974) και εκείνων που παρέμεναν εντός του Ελλαδικού χώρου, δηλαδή, του Γραφείου Εσωτερικού της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Στην 12η Ολομέλεια, τον Φεβρουάριο του 1968, ανέκυψε το πρώτο ρήγμα και εξεφράσθη ανοικτά πλέον, η διαφωνία για την αντιμετώπιση της δικτατορίας και την στάση που το κόμμα τηρούσε έναντι αυτής καθώς και η διαφορά για την αξιοποίηση της ΕΔΑ την οποία οι του εσωτερικού κλιμακίου θεωρούσαν ότι είχε εξελιχθεί σε κόμμα της (κέντρο)αριστεράς και θα έπρεπε ακηδεμόνευτη να ακολουθήσει ανεξάρτητη πορεία, κάτι που το εξωτερικό κλιμάκιο δεν δέχονταν, επ’ ουδενί. Τον Αύγουστο του ιδίου έτους, με την εισβολή των Σοβιετικών τεθωρακισμένων στην Πράγα, ερρίφθη ο κύβος και επήλθε η διάσπαση. Δημιουργείται το ΚΚΕ εσωτερικού με πρώτο Γραμματέα τον Μπάμπη Δρακόπουλο. Στο αξίωμα αυτό, τον διαδέχθηκαν οι Γιάννης Μπανιάς και Λεωνίδας Κύρκος.
Ας μην σπεύσει κανείς να υπεραπλουστεύσει και να αποδώσει σε μια φτηνή υπόθεση διαχείρισης εξουσίας, αλλά και αυτό, ήταν μια σημαντική παράμετρος.

Την 10ετία ’60-’70 μέχρι και τα πρώτα χρόνια του ’80, τα Κομμουνιστικά κόμματα των Σ. Καρίγιο στην Ισπανία, Ενρίκε Μπερλίγκουερ στην Ιταλία και του Γαλλικού Κ.Κ. υπό τον Ζωρζ Μαρσέ, συνιστούσαν το block των Ευρωκομμουνιστών, με σαφείς διαφοροποιήσεις και αποστάσεις από την ολοκληρωτική οπτική του Σοβιετικού Κ.Κ. Το Κ.Κ.Ε. εσωτερικού στην Ελλάδα, εντάχθηκε σε αυτήν την ομάδα.

Στα τέλη της 10ετίας του ’80 (1987) ο Λεωνίδας Κύρκος, με έναν πυρήνα στελεχών, κατενόησαν την ατελέσφορη εμμονή της ύπαρξης των τίτλων «κομμουνιστικό» σε ένα σχήμα που ισχυριζόταν ότι ήταν η ανανεωτική, η ευρωπαϊκή αριστερά. Στο 4ο Συνέδριο του κόμματος απεφασίσθη η συγκρότηση της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά), στην οποία το κόμμα αποφάσισε να προσχωρήσει εξ ολοκλήρου με τον τίτλο και τα σύμβολά του. Στην κίνηση αυτή εντάσσονται και ανένταχτοι της αριστεράς, όπως π.χ., ο προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ Λάζαρης και ο Ν. Μπίστης.
Ο Γιάννης Μπανιάς με μειοψηφία στελεχών, κυρίως από την νεολαία -μεταξύ αυτών και οι γνωστοί πλέον, Αλέκος Φλαμπουράρης, Νίκος Φίλης, Πάνος Σκουρλέτης, Νίκος Βούρτσης, Στέλιος. Παππάς, Θεανώ Φωτίου, κυρίως προερχόμενα από την νεολαία του κόμματος- δημιούργησαν το ΚΚΕ εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά…
Η συγκρότηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, με την συμμετοχή και του ΚΚΕ (1989), έφερε σε επαφή τμήματα της ΕΑΡ και άλλων όμορων τάσεων με τους «ορθοδόξους» του Περισσού. Το 1991το ΚΚΕ παίρνει διαζύγιο από τον ΣΥΝ και στο αμέσως, επόμενο συνέδριό του, οι ανανεωτικοί ηττούνται και ομάδα κορυφαίων στελεχών (Γ. Δραγασάκης, Π. Λαφαζάνης, Μ. Ανδρουλάκης, Μ. Δαμανάκη κ. ά.), αποχωρούν και προσχωρούν στον ΣΥΝ, ο οποίος έκτοτε μετεξελίχθηκε σε πολιτικό σχηματισμό που φιλοδοξούσε να εκφράσει την ανανεωτική αριστερά. Όμως, παρά το γεγονός ότι ευάριθμη ομάδα στελεχών διέθεταν την απαιτούμενη συγκρότηση και Ευρωπαϊκό προσανατολισμό (Λ. Κύρκος, Γρ. Γιάνναρος, Μ. Παπαγιαννάκης, Μ. Ανδρουλάκης), υπήρχε μεγάλος αριθμός μελών και στελεχών, των οποίων η θεώρηση δεν απείχε κατά πολύ από εκείνη, της ολοκληρωτικής, αριστεράς. Δια λόγων, εκφραζόταν διαφοροποίηση από το μοντέλο της ΕΣΣΔ, αλλά, ούτε η μέθοδος ούτε ο πυρήνας του ιδεολογήματος απείχαν ουσιαστικά, όπως επί παραδείγματι, ήταν το «αριστερό ρεύμα». Σε κάθε περίπτωση, ο Σοβιετικός «τύπος» διαχείρισης της εξουσίας ήταν παρών, πιο χαλαρός μεν, αλλά πάντοτε υπαρκτός ως προς την άσκηση του κρατικού ελέγχου και τον ρόλο του κόμματος στην οποτεδήποτε και αν αυτό, κληθεί να ασκήσει εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, απείχε από την ευρωπαϊκή αντίληψη για την δυτικού τύπου, φιλελεύθερη δημοκρατία.

Σημαντικός σταθμός για την εξέλιξη του χώρου, υπήρξε η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ανέλαβε την ηγεσία του ο Αλαβάνος και η αποχώρηση ομάδων στελεχών και μελών προς το ΠΑΣΟΚ. Αυτό έδωσε την δυνατότητα σε μια σειρά από αριστερίστικες ομάδες να «εισβάλουν» στον πολιτικό σχηματισμό και αυτός, από σχήμα ανανεωτικής αριστεράς, να μετατραπεί σε κόμμα ριζοσπαστικής αριστεράς γεγονός που επέτρεψε απροσχημάτιστα, πλέον, την ανάπτυξη ολοκληρωτικής αντίληψης. Αυτό, γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ ούτε ανανεωτική είναι ούτε, καν, ίσως αριστερά.

Ο σημερινός Συριζα και ο ίδιος ο Τσίπρας, , ανοίγουν μέτωπα μόνο και μόνο, για να πούν κάτι. Για μια ατάκα αυτοϊκανοποίησης και προς τέρψη των απεγκεφαλισμένων οπαδών. Συντηρούν την παράνοια που καλλιεργήθηκε από το 2010 και μετά, ευτελίζουν και καταρρακώνουν την ηθική της αριστεράς. Ενεχυριάζουν και καταστρέφουν κάθε προοπτική και της αριστεράς και της χώρας.

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εγκλωβισμένος μεταξύ ιδεοληπτικών εμμονών αριστερίστικης προέλευσης και καιροσκοπικών επιθυμιών. Διαπιστώνει καθημερινά τα αδιέξοδα που δημιούργησε η καλλιέργεια απατηλών προσδοκιών, πέρα από κάθε λογική. Το βέβαιο είναι ότι δίχως ένα τμήμα του, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει καμία πρωτοβουλία ανασυγκρότησης του Προοδευτικού Χώρου (κεντροαριστερά). Ευνοήτως, στην εκδοχή αυτή δεν περιλαμβάνονται κομμάτια αριστερίστικου προσανατολισμού ή ομάδες των οποίων κίνητρο συγκρότησης ήταν και παραμένει, ο αμιγής καιροσκοπισμός. Αυτό όμως, προϋποθέτει γενναία αυτοκριτική, πραγματική βούληση αλλαγής και τόλμη υπέρβασης. Αλλιώς, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα προβάλουν ως ο μόνος προοδευτικός και μεταρρυθμιστικός πόλος και η ανισορροπία στο πολιτικό σύστημα θα συνεχίζει να υφίσταται, προδιαγράφοντας γκρίζο –τουλάχιστον- το μέλλον της χώρας και ημών των πολιτών της.

Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ: Σανό και φρέσκο χορτάρι από βοσκοτόπια- Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016,

Έξι χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης και της υπαγωγής σε μνημόνια, ένας χρόνος από την πλήρη ένταξη του Συριζα και του Αλέξη Τσίπρα στην μνημονιακή πολιτική.

Στην διάρκεια αυτών των ετών, είδαμε πολιτικές ηγεσίες να μετακινούνται άρδην στις επιλογές τους, εξαιρουμένων ελαχίστων πολιτικών σχηματισμών. Από τις ανέφελες, ευτυχισμένες στιγμές των περιπάτων στο Ζάππειο και από το heavy metal του «go back Κα Μέρκελ», στην άτακτη υπαναχώρηση και την εφαρμογή πολιτικής λιτότητας και αποδοχή των αιτημάτων της Τρόϊκας ή των … Θεσμών.

Εμείς, εκπαιδευμένοι από τους δημαγωγούς αρνηθήκαμε και καταδικάσαμε ηγεσίες που «έπεφταν στα τέσσερα» και αναδείξαμε άλλες, μάλλον γιατί το έκαναν με πιο κομψό τρόπο! Στην παραζάλη μας, στο shock της ένταξής μας σε «πολιτικές μνημονίου», ενδώσαμε ακρίτως στις ανόητες εξαγγελίες λαϊκιστών. Καταλήξαμε να στείλουμε στην Βουλή ακόμη και την επιτομή της γραφικότητας, μάλλον, ως δικαίωση για το γέλιο που μας χάριζε τα προηγούμενα χρόνια…

Καταλήξαμε να ενστερνιστούμε ως πραγματική, την εκδοχή που μας παρουσίαζαν· ότι, δηλαδή, το μνημόνιο έφερε την κρίση· ότι υπάρχει τρόπος να εκβιάσουμε τους δανειστές μας και να ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Δεχθήκαμε ότι την κρίση μας την έφεραν οι ξένοι και κάποιος, με μαγικό τρόπο θα δώσει μια κλωτσιά και θα τους πετάξει στην θάλασσα. Πιστέψαμε ότι η κρίση που έκανε σεισθούν οικονομίες, όπως εκείνη των ΗΠΑ ή των προηγμένων παραγωγικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, θα άφηνε ανέγγιχτο τον εξυπνότερο λαό του κόσμου!
Η αλήθεια είναι –και επ’ αυτού έχω προσωπική αντίληψη-, ότι το 2014, η αγορά είχε αρχίσει δειλά-δειλά να βελτιώνεται. Οι επιχειρήσεις άρχιζαν να καλύπτουν, έστω και με δυσκολία τις υποχρεώσεις τους. Από τον Δεκέμβριο του 2014 και μετά, με την έλευση της «περηφάνιας» και την πολιτική «αξιοπρέπειας», στην αγορά έπεσε μαύρο και μάλιστα πολύ πιο σκοτεινό από εκείνο των τηλεοπτικών σταθμών.

Έχουν ειπωθεί και έχουν γραφεί άπειρα, όσα, σχετικά. Και από όλες στις πλευρές. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε έγκαιρα να συνέλθουμε και να αποφασίσουμε τι είναι αναγκαίο να πράξουμε ώστε να καταφέρουμε να φύγουμε από την κρίση. Μέχρι στιγμής, βρισκόμαστε σε περιδίνηση και αυτό-παγιδευόμαστε.

Δεν έχει μεγάλη σημασία και πρακτική αξία να παραθέτει κανείς τα ψεύδη του Τσίπρα ούτε τις αριστερόφρονες ανοησίες ή ιδεοληπτικές πράξεις του θιάσου που τον περιβάλει –ο οποίος, θίασος, ειρήσθω εν παρόδω, κατατείνει σε θέατρο σκιών.

Δεν είναι το πιο σημαντικό ζήτημα οι αυταπάτες του κ. Τσίπρα και των συνεταίρων του για τον ΕΝΦΙΑ, τον ΦΠΑ στην εστίαση και τα νησιά, τις συντάξεις, τις τιμές εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή για την φορολογία των αγροτών κ.λπ., κλ.π. Δεν είναι ούτε η επιβάρυνση των 80 δις. Ευρώ ως αποτέλεσμα των ανόητων χειρισμών του πρώτου 7μήνου· ούτε η τραγική εξέλιξη του προσφυγικού-μεταναστευτικού με τις οδούς των διεθνών μεταφορών αποκλεισμένες επί 70+ ημέρες, την άθλια και .ύποπτη κατάληξη του θέματος των hot spot’s.

Σημαντικότερα και πλέον ανησυχητικά όλων των προηγουμένων είναι αφ’ ενός, η περίσεια θράσους με το οποίο οι … αυταπατεώνες παραδέχθηκαν είτε ότι μας δούλευαν είτε ότι είναι παντελώς ανίκανοι και άκρως επιζήμια είναι η συνεχιζόμενη χρήση διχαστικού λόγου και η διχαστική τακτική του Σύριζα και του Τσίπρα. Λόγος και πράξη που συνεχίζει να ερεθίζει τα πλέον ταπεινά ένστικτα των πολιτών, γεγονός που επιπροσθέτως, αποενοχοποιεί σκοτεινές περιοχές του πολιτικού φάσματος.

Είναι όμως, κουραστικό και ατελέσφορο να πολιτεύεται κάποιος με βάση το «εσείς κάνατε αυτό» ή «εσείς κάνατε εκείνο». Οι άλλες χώρες –π.χ., ΗΠΑ-, ξεπέρασαν την δυσκολία σχετικά σύντομα και με λιγώτερο επώδυνες συνέπειες αφ’ ενός γιατί υπήρχαν οι υποδομές και η νοοτροπία και αφ’ ετέρου, γιατί αμέσως με την εμφάνιση της κρίσης σκέφθηκαν ότι «έχουμε πρόβλημα, να δούμε τις λύσεις». Δεν σπατάλησαν χρόνο στην απόδοση ευθυνών, στην αναζήτηση των αποδιοπομπαίων και ούτε μηδένισαν τα κεκτημένα τους, όπως συνέβη εδώ με τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης.

Τελικά, πράγματι, «Αρχή άνδρα δείκνυσι» και ο Τσίπρας και οι αυταπατεώνες του Συριζα και των ΑΝΕΛ απεδείχθησαν ελλιπέστατοι. Σκοπός ήταν «να φύγουν οι άλλοι, να παίρνουμε κι εμείς σειρά». Μόνο που οι άλλοι είχαν όρια και δεοντολογία, είχαν γνώσεις διαχείρισης και ικανότητα υλοποίησης. Το μόνο που συγκρατεί στην εξουσία την συγκυβέρνηση των κατά αυθαίρετη δήλωσή τους, «αριστερών» και εθνικολαϊκιστών ακροδεξιών, είναι η νομή της εξουσίας με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.

Ποια συμπεράσματα εξάγονται από τις καταγγελίες του Ο. Βουδούρη (παραιτηθείς Γ. Γραμματέας για το προσφυγικό) σχετικά με το κόστος ξενίας των προσφύγων (ο πρόσφυγας στοιχίζει υποπολλαπλάσια ποσά στην Ελλάδα απ’ ό,τι στην Νορβηγία), από τις καταγγελίες του πρώην Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Πανούση, ακόμη και από τις δηλώσεις-τοποθετήσεις των αποχωρησάντων από τον Συριζα Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κ.λπ. ή τις καταγγελίες του Υπουργού Άμυνας και κυβερνητικού εταίρου για υποψήφιο καναλάρχη;.

Αριστερά, χωρίς αριστερή ηθική δεν υπάρχει. Και η παρέα που διαχειρίζεται το Συριζα και την κυβέρνηση της χώρας, αποδεικνύει καθημερινά το ηθικό έλλειμμά της και επιβεβαιώνει ότι τίποτε διαφορετικό δεν επιδιώκει, από όσα με άναρθρες κραυγές καταδίκαζε. Η απάντηση σε κάθε κριτική, με την φράση «οι άλλοι, τι έκαναν;», προφανώς είναι απόδειξη της αληθείας της κριτικής που δέχεται η κυβέρνηση.

Ίσως για αυτό επιχείρησαν να αλλάξουν το «σανό» με φρέσκο χορταράκι από τα βοσκοτόπια της Ιθάκης…
Υπό το φως των ανωτέρω δεδομένων, στην σύγκριση της παρουσίας των δύο ηγετών, δηλαδή του Πρωθυπουργού και του Προέδρου του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στην ΔΕΘ, σαφώς ο δεύτερος κέρδισε τις εντυπώσεις και παρουσίασε σοβαρό και υπεύθυνο πρόσωπο. Αλλά, αν δεν αποδεχθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις την ανάγκη συνεργασίας· την ανάγκη να συζητήσουμε επί των ουσιαστικών προβλημάτων και με τόλμη να βρούμε λύσεις, τότε θα συνεχίσουμε την περιδίνηση και «τα μνημόνια» θα αποτελούν την μόνιμη, καθημερινή μας πραγματικότητα.

Being born in a barn, does not make one a horse - Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

«Η γέννηση σε σταύλο, δεν κάνει κάποιον άλογο», είναι η φράση με την οποία λέγεται ότι απάντησε ο Wellington, όταν κάποια στιγμή, προκλήθηκε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο σχετικά με την καταγωγή του (ήταν Άγγλος γεννηθείς στην Ιρλανδία).
Δεν γνωρίζω αν ο συντάκτης της ανακοίνωσης του Υπουργείου Εξωτερικών είχε αυτό υπ’ όψιν του ή απλώς ήταν αγράμματος και φυσικά –επιεικέστατα- ανόητος.
Η περίφημη, πλέον, ανακοίνωση-απάντηση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, στην ανακοίνωση του Τουρκικού ΥΠΕΞ, σχετικά με το θέμα κυριαρχίας επί ορισμένων νησίδων στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση την έγερση ζητήματος επί των θαλασσίων συνόρων, θα ήταν κωμική και θα έτερπε τον αναγνώστη της, αν δεν ήταν –φύσει και θέση- επικίνδυνη.
Το ανησυχητικό δεν συνίσταται, μόνον, στην αγραμματοσύνη και την έλλειψη γνώσεων της Αγγλικής, αλλά στο γεγονός ότι οι «σύμβουλοι» και «συνεργάτες» των πολιτικών γραφείων, αυθαιρετούν, υποκαθιστούν στελέχη της Διοίκησης και ασκούν καθήκοντα «κομισάριου» του «κόμματος». Προφανώς και δεν την συνέταξε κάποιο στέλεχος της Διπλωματικής Υπηρεσίας γιατί, αν μη τι άλλο, διαθέτουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και άριστη γνώση της Αγγλικής και των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής. Και αν αυτό συνέβαινε σε κάποιο άλλο Υπουργείο, ίσως, να μην είχε και τόσο μεγάλη βαρύτητα και απλώς, να μας χάριζε άφθονο γέλιο. Στο Υπουργείο Εξωτερικών, όμως, το Υπουργείο που διαχειρίζεται τις διεθνείς υποθέσεις της χώρας, τα πράγματα είναι ιδιαίτερα κρίσιμα και δεν επιτρέπονται παρόμοιες ανοησίες.
Βέβαια, να υπενθυμίσουμε ότι πρώτος ο Έλληνας Πρωθυπουργός αμφισβήτησε την ύπαρξή τους όταν στην αγωνία του να ρίξει ένα «κόκαλο αριστεροσύνης» στους απεγκεφαλισμένους οπαδούς του (όσοι ακόμη του απομένουν), με αφορμή το προσφυγικό δήλωνε ότι «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα», παραβλέποντας με εγκληματική αφέλεια ότι το ακροατήριό του δεν περιορίζεται μόνον στο εσωτερικό της Ελλάδας. Τότε, προφανώς –λόγω άγνοιας, μάλλον- και δεν αντιλαμβανόταν τι περιθώρια παρείχε στην Τουρκική πλευρά η δήλωσή του αυτή -πολλώ δε μάλλον, αφού η Τουρκία δεν έχει κυρώσει την Συνθήκη Δίκαιο της θάλασσας (Montego Bay) και με την πρώτη ευκαιρία το αξιοποίησε.
Το άλλο ζήτημα των ημερών, ο ψεκασμός με δακρυγόνα των συνταξιούχων δεν έχει την διάσταση του προηγουμένου ζητήματος, αλλά, δεν είναι ασήμαντο. Οι συνταξιούχοι ακούν τις τελευταίες ημέρες κυβερνητικά στελέχη και τον αρμόδιο υπουργό, να δηλώνουν μετ’ επιτάσεως ότι δεν κόπηκε καμία σύνταξη, ενώ η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, η οποία είχε εξορκισθεί δια παντός, εφαρμόζεται τελικά μετ’ επαίνων από την σημερινή κυβέρνηση.
Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανέλαβε την πολιτικής ευθύνη! Σε άλλες χώρες, η ανάληψη θα συνοδευόταν και από την –έστω και τυπική- υποβολή της παραιτήσεώς του. Βέβαια, δεν έχει κανείς παρόμοια απαίτηση από έναν πρώην «εκλεκτό» θυροφύλακα υπουργικού γραφείου, ο οποίος –ευφυώς και με αξιοζήλευτη ευελιξία- σαλτάρησε στο … νεότευκτο πλοίο εξουσίας και υπουργοποιήθηκε.
Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δύο αυτοί Υπουργοί (Εξωτερικών και Προστασίας του Πολίτη), έχουν κοινή προέλευση και ανήκουν στην ίδια «κίνηση πολιτών» που συνεργάζεται με τον Συριζα.
Το πάζλ συμπληρώνει το ζήτημα που αφορά σε άλλο υπουργό της αυτής προελεύσεως και είναι μεν λίγο πιο παλαιό, αλλά διατηρεί πάντοτε το ενδιαφέρον του. Ο λόγος για το θέμα που άνοιξε η απρόκλητη και οργίλη δήλωση του Υπουργού Εσωτερικών (και προϊστάμενου Υπουργού του δεύτερου προαναφερομένου), σχετικά με την μασονική ιδιότητα του πρωθυπουργού. Δίχως να τον προκαλέσει κανείς και δίχως να έχει ειπωθεί κάτι σχετικό προηγουμένως, ο κύριος Υπουργός αιφνιδίασε τους πάντες λέγοντας «.. κύριε Αυτιά, ο Τσίπρας δεν είναι μασόνος…»!
Φαίνεται ότι το προσεχές συνέδριο του Σύριζα και οι επικείμενες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα πυροδοτούν σειρά γεγονότων και προκαλούν αντιδράσεις από συνωθούμενους στην πόρτα των υπουργικών γραφείων, καθώς καταγράφεται η πρόθεση του Τσίπρα για απόσυρση ορισμένων και αξιοποίηση άλλων, από τους εκ ΠΑΣΟΚ μεταναστεύσαντες, ενώ, δεν πρέπει να παραβλέπονται και οι φιλοδοξίες «αυτοχθόνων» στελεχών του κυβερνητικού κόμματος.
Προφανώς αυτό εξυπηρετεί και η δήλωση του κ. Κουρουπλή περί μασόνων αλλά και διασπορά της είδησης περί ρίψεως δακρυγόνων από παρακρατικούς κύκλους που «πολεμάνε» την αριστερή μας κυβέρνηση…
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά επιβαρύνουν το κλίμα και την κοινωνική σταθερότητα, καθώς εμπεδώνουν στους πολίτες την αντίληψη ότι «όλοι σε κοροϊδεύουν», χαρακτηριστική τακτική ολοκληρωτικών κινημάτων και καθεστώτων. Έχει αναφερθεί ότι οι θεσμοί, ο σεβασμός προς αυτούς και η ευφυής πολιτική διαχείριση, δεν είναι και το πιο «δυνατό» σημείο των κυβερνητικών συνεταίρων. Πρέπει, σύντομα όμως, είτε να συνέλθουν και να σοβαρευτούν είτε να απαλλάξουν την χώρα από την παρουσία τους στις θέσεις κυβερνητικής ευθύνης.

Η πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση περνά μέσα απο το Brexit -Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Η Βρετανική ηγεσία –όπως εμφανίζεται μέχρι στιγμής -, είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει την εντολή που έλαβε από το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου και η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να αποτελεί σύντομα γεγονός.

Πέρα από κάθε αμφιβολία, τίποτε το ευχάριστο και για καμία πλευρά, δεν υπάρχει σε αυτή την προοπτική. Η Βρετανική κυβέρνηση και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως θα κληθούν να δώσουν λύσεις σε ζητήματα σύνθετα, καθόλου εύκολα να απαντηθούν και που αφορούν στην επόμενη ημέρα και της χώρας και της Ε. Ένωσης.

Κατ’ αρχάς, όσον αφορά στο Ηνωμένο Βασίλειο, γεννάται σοβαρό ζήτημα με την στάση της Σκωτίας και Ιρλανδίας. Οι Σκώτοι πολίτες στο δημοψήφισμα της 19ης Σεπτεμβρίου 2014 είχαν αποφασίσει υπέρ την παραμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο, εντός του πλαισίου της Ε.Ε. και δεν είναι βέβαιον ότι θα συνεχίσουν να εμμένουν στην απόφαση αυτή, δεδομένου ότι το «ΝΑΙ» στην Ευρώπη υπερτερεί σημαντικά στην χώρα των Χάϊλαντς. Ακόμη οι Ιρλανδοί, οι οποίοι μόλις βγήκαν από ένα επώδυνο μνημόνιο, δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι δεν θα εγείρουν ενστάσεις για την αποχώρηση από την ΕΕ. Το πρόβλημα ανακύπτει στο σημείο όπου, προκειμένου να ενεργοποιηθεί το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας και να εκκινήσει η διαδικασία αποχώρησης, πρέπει να συνηγορούν και οι δύο αυτές χώρες, ως μέλη του Ηνωμένου Βασιλείου. Ποιος, λοιπόν, Βρετανός ηγέτης θα σηκώσει το άχθος μιας ενδεχόμενης εδαφικής σμίκρυνσης της γηραιάς Αλβιόνος;

Από την άλλη πλευρά, κύριος Junker μένει, ως ο πρώτος επικεφαλής Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος θα παραδώσει μειωμένη ΕΕ, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά. Πέραν των οικονομικών δεδομένων –το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η δεύτερη, μετά την Γερμανική, οικονομία στην Ένωση-, δεν πρέπει να παραβλέπεται και το συμβολικό επίπεδο. Η Ένωση θα μείνει δίχως την συμμετοχή της χώρας, η οποία υπήρξε η κοιτίδα της δυτικής, κοινοβουλευτικής, φιλελεύθερης δημοκρατίας και στην οποία ανεδείχθησαν οι σύγχρονες αξίες του Δυτικού πολιτισμού και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών και πλέον, αν εξαιρέσει κανείς την κλασσική αρχαιότητα, μόνον η Γαλλική Επανάσταση θα μένει, εντός περιβάλλοντος ΕΕ, σημείο αναφοράς για τις αστικές μας δημοκρατίες.

Μία πρόσφατη εξέλιξη, όμως, προσελκύει το ενδιαφέρον. Η εξέλιξη, η οποία αφορά στην κατάσταση της Deutsche Bank. Δύσκολα κανείς αποφεύγει τον πειρασμό να μην συσχετίσει τα δύο αυτά γεγονότα μεταξύ τους, δεδομένης της προνομιακής σχέσης ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και με την εκτυλισσομένη Αμερικανική πολιτική και τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ με τις Ρωσία, Κίνα και σε κάποιες περιπτώσεις και με την Γερμανία.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, έχει έλθει η στιγμή κατά την οποία η Ευρώπη είτε θα αποφασίσει να καταστεί πραγματικά «Ένωση» είτε θα βρεθεί προ αδιεξόδων τα οποία θα οδηγήσουν στην αποτυχία της εμπνευσμένης προσπάθειας που ξεκίνησε γύρω στα τέλη της 10ετίας του 1950.
Οι σημερινές Ευρωπαϊκές ηγεσίες, δεν έχουν να παρουσιάσουν επιδόσεις, αντίστοιχες με εκείνες της Ευρώπης των François Miteran, Ulof Palme, Margaret Thatser, Willy Brand ή του Helmut Koll κ.ά.

Ατυχώς, αντί να εντείνονται οι προσπάθειες για «περισσότερη Ευρώπη», δηλαδή την επιτάχυνση της πολιτικής ένωσης και την δημιουργία θεσμών και οργάνων νομοκανονικής και εκτελεστικής αρμοδιότητας, όπως άλλωστε υπαγορεύουν και συνθήκες συγκροτήσεώς της, ενισχύεται ο Ευρωσκεπτικισμός, ως αποκύημα των εμμονών, των αδιεξόδων επιλογών και της υποχωρητικότητας των πολιτικών ηγεσιών, έναντι των δημαγωγών οι οποίοι είτε κτίζουν την πολιτική καριέρα τους αντιμαχόμενοι την Ευρωπαϊκή Ιδέα είτε εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα ή εθνικιστικά ιδεολογήματα.

Η σύνοδος των ηγετών, των τριών μεγαλύτερων –εναπομεινασών- οικονομιών της ΕΕ (Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας), στην Ιταλική νήσο Ventotene την 22α Αυγούστου τρχ. Έτους, στην οποία το 1940 μια ομάδα κρατουμένων του φασιστικού καθεστώτος συνέταξε ένα μανιφέστο «πρόσκληση για την δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας», εκπέμπει μεν στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ήπειρο, ένα δυνατό σήμα ενότητας, όμως, δεν επαρκεί για την επανεκκίνηση της διαδικασίας για την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, καθώς και οι ίδιοι θα περάσουν δύσκολες στιγμές, μετά την Βρετανική έξοδο –όποτε και φυσικά αν αυτή πραγματοποιηθεί.

Η μονοδιάστατη επικέντρωση στην νομισματική ενοποίηση, η οποία δεν εδράζεται σε έναν στρατηγικό σχεδιασμό οικονομικής πολιτικής για ολόκληρη την ΕΕ, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί νέες ανισότητες και να μεγεθύνει τις ήδη υφιστάμενες. Το νόμισμα, απεικονίζει την παραγωγική και οικονομική ισχύ. Επομένως, δεν είναι δυνατή η ύπαρξη κοινού νομίσματος δίχως κοινή οικονομική πολιτική. Επιπροσθέτως, ζητήματα όπως η ανεργία και η έξοδος της ΕΕ από την οικονομική ύφεση και ουσιαστική έξοδο από την κρίση, δεν μπορούν να λυθούν μονομερώς, ούτε από αμιγείς γραφειοκρατικές επιλογές.

Από την άλλη πλευρά, ζητήματα, όπως το δημογραφικό, το προσφυγικό και εν γένει το θέμα της μετανάστευσης, το οποίο κατατείνει να λάβει τερατώδη διάσταση, απαιτούν σοβαρό, κεντρικό και ενιαία Ευρωπαϊκό σχεδιασμό, εις τρόπον ώστε να μην εμφανίζει η Ευρώπη την διχασμένη εικόνα που υπάρχει σήμερα και να αποκλείονται αυτενέργειες ανοήτων και επικίνδυνων λαϊκιστών, όπως π.χ., οι περιπτώσεις της Ουγγαρίας ή της Πολωνίας ή και της Σλοβακίας, χώρες με κατάλοιπα σταλινικού λαϊκισμού και οριακά ευρισκόμενες εντός του Ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Παράλληλα, τα σύγχρονα ανακύπτοντα ζητήματα και προβλήματα στην διαχείριση των διεθνών σχέσεων απαιτούν –εντός του διαμορφωμένου, παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος-, μια συνεκτική, ενιαία εξωτερική πολιτική· ανάλογο κεντρικό, Ευρωπαϊκό σχεδιασμό απαιτούν και τα θέματα αμύνης και ασφαλείας, ειδικά σήμερα με τις πολλαπλές απειλές τρομοκρατίας.
Η πορεία προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, δεν θα είναι εύκολη ούτε αρκούν μία-δύο αποφάσεις. Απαιτείται εργώδης και επίμονη προσπάθεια, συνέπεια και προσήλωση στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και προφανώς, απομόνωση των δημαγωγικών, εθνολαϊκιστικών, άναρθρων κραυγών που μοιάζει να κατισχύουν σήμερα στον Ευρωπαϊκό Χώρο. Καμία υποχωρητικότητα και ενδοιασμός δεν χωράει στην κρίσιμη, αυτή καμπή.

Το χρονικό διάστημα, κατά το οποίο υφίσταται η ΕΕ –υπό οποιαδήποτε μορφή: ΕΟΚ κ.λπ-, χαρακτηρίζεται από σημαντικές κατακτήσεις σε κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό πεδίο, ενώ είναι η μεγαλύτερη χρονικά ειρηνική περίοδος στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί μεμονωμένοι, δίχως την συνοχή και την προστασία που συνεπάγεται η ύπαρξη ενός ενοποιητικού κορμού, θα αφεθούν βορά στον αδηφάγο και ανελέητο παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Η παρουσία της ομπρέλας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ανάδειξή της σε ηγετικό πόλο του παγκοσμίου συστήματος, αποτρέπει την μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ηπείρου σε πεδίο ανταγωνισμού άλλων ισχυρών –παγκοσμίων ή περιφερειακών- δυνάμεων και διασφαλίζει έστω και υπό δυσχερείς, ενίοτε, συνθήκες την ευημερία και ειρηνική συνύπαρξη των Ευρωπαίων πολιτών.

Ανεργία στις μέσες και μεγαλύτερες ηλικίες – Μην αδιαφορείς - Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Ηχεί ως κοινοτοπία η φράση ότι, η ανεργία συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα –αν όχι το μεγαλύτερο-, πρόβλημα των πολιτών. Η παράθεση κοινών τόπων δεν φανερώνει πρωτοτυπία, ή ευρηματικότητα ή ευχέρεια και φαντασία λόγου. Όμως, παρά την πλήξη, που ενδεχομένως προκαλείται, παριστούν την αντικειμενική πραγματικότητα.

Ακόμη –και δικαιολογημένα-, η ανεργία των νέων προκαλεί μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση. Όμως, τι συμβαίνει με την ανεργία που πλήττει τις μέσες και μεγαλύτερες ηλικίες; Μια ενδεικτική εικόνα της ηλικιακής κατανομής των μακροχρόνια ανέργων, απεικονίζεται από τα ακόλουθα στοιχεία του ΟΑΕΔ Πειραιώς: α) η πλειοψηφία των μακροχρόνια ανέργων ανήκει στην κατηγορία 36-45, β) ακολουθεί η κατηγορία των 26-35 και τέλος γ) η τρίτη σε πληθυσμό κατηγορία, περιλαμβάνει όσους βρίσκονται στο ηλικιακό διάστημα των 46-55.

Αν κάποιος ανήκει στις ως ανωτέρω περιγραφόμενες (α) ή (γ) κατηγορίες και βρεθεί εκτός παραγωγικής διαδικασίας, έχει σχεδόν μηδενικές πιθανότητες να επανέλθει, τουλάχιστον σε βραχύ ή μέσο χρονικό διάστημα, ενεργά στην αγορά εργασίας. Αν υπάρχει οικογένεια την οποία συντηρεί το πρόσωπο αυτό –πράγμα πολύ πιθανόν μιας και το δημογραφικό πρόβλημα συνεπάγεται γήρανση του πληθυσμού και άρα οι ηλικίες αυτές είναι πλειοψηφία στον συνολικό πληθυσμό-, τα πράγματα αποκτούν τραγική διάσταση. Ακόμη και αν καταστεί δυνατή η εξεύρεση απασχόλησης, δεν θα διασφαλίζεται ένα ικανό εισόδημα για την αξιοπρεπή διαβίωση. Κατά κύριο λόγο, θα πρόκειται για αυτό που αποκαλούμε «δουλειές του ποδαριού», κάποια ολιγόμηνη σύμβαση σε ΟΤΑ ή κάτι συναφές.

Όμως, το ηλικιακό μειονέκτημα, δεν είναι το κύριο πρόβλημα. Μεγεθύνεται, γιατί σε αυτές τις ηλικίες υπάρχει έλλειμμα εκπαίδευσης και εξειδίκευσης και επομένως μειονεκτεί όσον αφορά στα τυπικά προσόντα. Επομένως, πώς ένας 40ρης ή 50ρης, απόφοιτος Μέσης εκπαίδευσης θα μπορέσει να ανταγωνισθεί κάποιον κατά 15-20 χρόνια μικρότερό του και ο οποίος διαθέτει ένα πτυχίο ΑΕΙ ή Μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, δεδομένου ότι, ακόμη και για αυτή την κατηγορία η εξεύρεση εργασίας είναι άθλος; Συνεπώς, οι άνεργοι μέσης και κάτι, ηλικίας είναι καταδικασμένοι για το υπόλοιπο της ζωής τους να σιτίζονται από τους Δήμους ή την Εκκλησία;

Δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που συνεπάγεται η διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Υπάρχει, όμως, κάποια παρέμβαση που θα έδινε την δυνατότητα βελτίωσης; Η εμπειρία έχει δείξει ότι τα μέχρι σήμερα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης ουδέν το ουσιώδες έχουν αποδώσει.

Επίσης, τα διάφορα προγράμματα επιχειρηματικότητας, π.χ. εκείνα των 10.000 ευρώ –κυρίως από τον ΟΑΕΔ- και αυτά δεν μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα, διότι δεν πρόκειται για ποσό ικανό να στηρίξει την δημιουργία μιας σοβαρής, παραγωγικής επιχειρήσεως αλλά μόλις και μετά βίας επαρκούν για καταναλωτικού ή γραφειοκρατικού τύπου δραστηριότητες και έχουν σοβαρά δομικά προβλήματα στον σχεδιασμό τους. Θα έλεγε κανείς, ότι απλώς δημιουργούνται για να «ρίξουν» στην αγορά 10χίλιαρα προκειμένου να σχηματίζεται μια εικόνα ρευστότητας, που όμως είναι πλασματική και έχει πολύ σύντομη ημερομηνία λήξεως.

Είναι εσφαλμένη και ατελέσφορη η κατασπατάληση πόρων και δυνατοτήτων των ΕΣΠΑ για τέτοιου είδους δράσεις. Θα μπορούσε να σχεδιασθούν προγράμματα τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θα υποστήριζαν και την άκρως αναγκαία στρατηγική μείωσης του πληθυσμού της Αθήνας –δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο λειτουργική χώρα, στην οποία ο πληθυσμός της, σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% είναι συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσά της-, με παροχή φορολογικών και άλλων κινήτρων (π.χ., 2ετές επίδομα διαβίωσης σε κάθε χρηματοδοτούμενη από πρόγραμμα επιχειρηματική-επαγγελματική δραστηριότητα, της οποίας ο δικαιούχος επιλεγεί να μετακινηθεί και να πραγματοποιήσει στην περιφέρεια), κινήτρων μετεγκατάστασης και να παρέχει δυνατότητες δημιουργίας βιώσιμων και κυρίως, παραγωγικών επιχειρήσεων, καλύπτοντας και δαπάνες εξοπλισμού τους. Αυτό, απαιτεί πολύ σοβαρό και στρατηγικό σχεδιασμό.

Σε κάθε περίπτωση, θα είναι χρήσιμη η συγκρότηση εξειδικευμένου φορέα, μεικτής συνθέσεως, ο οποίος θα δίνει κατευθύνσεις, θα εγκρίνει, θα ελέγχει, αλλά και ταυτόχρονα θα υποστηρίζει και θα καθοδηγεί τους νέους επιχειρηματίες στην νέα αυτή, χρηματοδοτούμενη δραστηριότητα.

Στην κατεύθυνση αναβάθμισης του επιπέδου εκπαίδευσης και κατάρτισης ανέργων –ζήτημα απολύτως αναγκαίο-, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το Ε.Α.Π. (Ανοικτό Πανεπιστήμιο). Με την συνεργασία φορέων χρηματοδότησης είναι εφικτό να δημιουργηθούν σε αυτό τμήματα, τα οποία με χρηματοδότηση των διδάκτρων από τον ΟΑΕΔ και απόδοση προτεραιότητας εισαγωγής σε εντεταγμένους σε κάποιο κατάλληλα σχεδιασμένο πρόγραμμα του Οργανισμού, θα παρείχαν δυνατότητες αποκτήσεως τίτλου 3βάθμιας εκπαίδευσης σε ανέργους, βελτιώνοντας έτσι την θέση τους στον ανταγωνισμό για την εξεύρεση εργασίας.

Και πάλι στοιχεία, από την ίδια υπηρεσία του ΟΑΕΔ, μας βοηθούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Καταγεγραμμένοι μακροχρόνια άνεργοι με:

• Πτυχίο 3βάθμιας εκπαίδευσης και Μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών: 3012 (2098 άνδρες, 914 γυναίκες).
• Τίτλο 2βάθμιας Εκπαίδευσης: 9434 (6155 άνδρες, 3269 γυναίκες).
• Βασικής Εκπαίδευσης: 5143 (2376 άνδρες, 2773 γυναίκες).
• Άνευ εκπαιδεύσεως: 314 (194 άνδρες, 120 γυναίκες).

Ιδιαιτέρως και καθ’ όσον αφορά στο ΕΑΠ, θα πρέπει να υπάρξει σοβαρή συζήτηση σχετικά με τις εκπαιδευτικές ενότητες και το κόστος των διδάκτρων, αλλά και τα γνωστικά αντικείμενα σπουδών –γιατί, όπως έχει το πρόγραμμα του ΕΑΠ, μοιάζει σαν να έχει δημιουργηθεί ώστε να παίρνουν ένα-κάποιο πτυχίο οι δημόσιοι υπάλληλοι, προκειμένου να εξελίσσονται στην ιεραρχία-, αλλά και να ληφθεί πρόνοια για όσους φοιτητές του έμειναν άνεργοι και αδυνατούν στην καταβολή διδάκτρων, με συνέπεια την διαγραφή τους από το Πανεπιστήμιο.

Στην περίπτωση αυτή, χάνουν όσα δίδακτρα έχουν ήδη καταβάλει, ενώ βρεθεί η οικονομική δυνατότητα, πρέπει να μπουν και πάλι σε διαδικασία κλήρωσης προκειμένου να συνεχίσουν τις σπουδές. Δηλαδή: έχουν καταβάλει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό (η κάθε ενότητα στοιχίζει 550 Ευρώ και απαιτούνται τουλάχιστον 12 θεματικές ενότητες για την απόκτηση του πτυχίου) και ούτε τα χρήματά τους μπορούν να σπουδές.

Το άλλο με τον Παππά το ξερεις; - Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Ο κοινός τόπος της φετινής εμφάνισης του Τσίπρα, στην ΔΕΘ, με άλλες, προηγούμενες ήταν τα ψεύδη, η έπαρση και το θράσος. Το νέο στοιχείο είναι ο καταφανής εκνευρισμός του –ειδικά σε «δύσκολες» ερωτήσεις-, η απόσταση που πήρε από το δεξί του χέρι και η απροκάλυπτη επίδειξη καθεστωτικής, ολοκληρωτικής, νοοτροπίας με τον αποκλεισμό από τις ερωτήσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, ενώ, σε άλλα, φίλια δόθηκε η δυνατότητα υποβολής δύο-τριών ερωτήσεων.

Πράγματι, χρειάζεται μεγάλη περίσσεια θράσους να απευθύνεσαι σε συνταξιούχους, οι οποίοι, μόλις πήραν τις κουτσουρεμένες τους συντάξεις και στους αγρότες των οποίων έχεις φορολογήσει και τις επιδοτήσεις και να επαίρεσαι ισχυριζόμενος ότι προστάτευσες το εισόδημά τους.

Υπήρχε κάτι ενδιαφέρον και σημαντικό στην παρουσία του Τσίπρα; Ναι. Ενδιαφέρον, όσο και αποκρουστικό ήταν το σημείο κατά το οποίο, σε μία επίδειξη φασίζοντος κυνισμού επιτέθηκε στην δημοσιογράφο του Alpha, η οποία πιθανώς θα είναι άνεργη σε λίγες ημέρες. Δυστυχώς για εκείνη, ούτε κόκκινα γάντια έχει να φορέσει ούτε στην ΕΡΤ εργάζεται, γεγονός που θα την καθιστούσε εν δυνάμει πελάτη και επομένως, άξια προσοχής.

Μετά την ολοκλήρωση της φαρσοκωμωδίας της απόδοσης των τηλεοπτικών αδειών, οι κυβερνητικοί παράγοντες –και ο ίδιος ο Τσίπρας στην ΔΕΘ-, συμψηφίζουν την περίπτωση της ΕΡΤ με την μέλαινα προοπτική ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Μία ακόμη επίδειξη προπαγανδιστικής τακτικής ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Τούτο, γιατί, η ανόητη απόφαση και η ακόμη πιο βλακώδης μεθόδευση εφαρμογής, η οποία βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο τον Σαμαρά για την Δημόσια τηλεόραση, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η σημερινή, τελική επιβάρυνση του Δημοσίου θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τα έσοδα και φυσικά, πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, ο ιδιοκτήτης της (Ελληνικό Δημόσιο), απεφάσισε να κλείσει τον σταθμό, προκειμένου, να προβεί σε διαρθρωτικές αλλαγές. Οι εργαζόμενοι (1400 περίπου), που προσελήφθηκαν στην ΝΕΡΙΤ του Σαμαρά, προέρχονταν από την παλαιά ΕΡΤ και δεν νομίζω να υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για το ότι έπρεπε να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των 2.500+ εργαζομένων, οι οποίοι υπήρχαν στην προηγούμενη κατάσταση. Ας το κόψουν λοιπόν τα παπαγαλάκια της Κουμουνδούρου και τα μαντρόσκυλα του Μαξίμου το παραμυθάκι και αν θέλουν συζήτηση επί της ουσίας για την διαπλοκή και το μαύρο χρήμα, ας απαντήσουν στις αιτιάσεις του συνεταίρου τους Υπουργού Εθνικής Αμύνης!

Κανείς δεν θέλει να τίθεται σε διακύβευμα η εργασία κανενός! Αλλά, μόνον εμπαθείς, μικρόψυχοι, εκδικητικοί και κατά συνέπεια ηλίθιοι, συγκρίνουν και σε κάποιες περιπτώσεις επιχαίρουν. Όπως, μόνον διαστροφικά, καθεστωτικά μυαλά προκαταλαμβάνουν με θρασύτητα τις αποφάσεις δικαστηρίων και δη των Ανωτάτων όπως το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Το άλλο, με τον Παππά το ξέρεις; Αλήθεια, τι ήταν και αυτό; Μήπως, ο γκαιμπελίσκος του Σύριζα χρεώνεται το ναυάγιο των σχέσεων με τον …ραφηνάτο υποστηρικτικό πυλώνα του Τσίπρα ή μήπως εμμέσως υποδεικνύεται, αυτός ο υπουργός, ως «ο αίρων τις αμαρτίες» του συγχρωτισμού και τις κακές συναναστροφές; Κάτι από Μόσχα του … και Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς θυμίζει η τακτική του Τσίπρα….

Δυστυχώς, η χώρα ατύχησε και σε κρίσιμες στιγμές ανέδειξε ανεπαρκείς ηγεσίες, κατώτερες των περιστάσεων. Η προστιθέμενη(!) αξία του Σύριζα είναι η ολοκληρωτική αντίληψη και πρακτική. Αντίληψη η οποία προσήκει σε Ανατολικού τύπου Δεσποτείες ή σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όλων των αποχρώσεων.

ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι: Οι βαρονίες που εμποδίζουν την σύμπραξη στην Κεντροαριστερά- Ελεύθερος Τύπος, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι λίγοι περίμεναν αίσια έκβαση στην διαβούλευση για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς –προσωπικά, βρίσκω κενό τον όρο, θα επέλεγα του «Προοδευτικού Χώρου»-, στην οποία μετείχαν η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι.

Παρά το γεγονός των καλών σχέσεων και της επικοινωνίας που είχε αναπτυχθεί κατά το τελευταίο διάστημα και την κοινή στάση των δύο κομματικών σχηματισμών στο Κοινοβούλιο, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ τίποτε δεν προοιώνιζε θετική κατάληξη, τουλάχιστον, στο εγγύς χρονικό διάστημα.

Αυτό, αφ’ ενός για λόγους, οι οποίοι συνδέονται με τον «χαρακτήρα» των δύο κομμάτων και αφ’ ετέρου, διότι, ο προαναγγελλόμενος «γάμος» ήταν συνέπεια … προξενιού, με απουσία των άλλων, απαραίτητων για την περίπτωση συναισθημάτων.

Δηλαδή, δεν ήταν τόσο η ιδεολογική και η πολιτική συνάφεια των δύο φορέων που τους οδηγούσε «εις σάρκαν μία», αλλά η πίεση που ασκούσαν εσωτερικοί κύκλοι τους για κοινή εκλογική κάθοδο, αύξηση των ποσοστών και συνακολούθως την διατήρηση των εκλογικών εδρών, πράγμα θεμιτό μεν, ως σκοπιμότητα, ατελέσφορο δε ως ουσιαστική πράξη ανασύνταξης του Προοδευτικού Χώρου.

Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ σηματοδότησε την στρατηγική ήττα του ευρύτερου χώρου, γεγονός που καταγράφεται εύγλωττα στα εκλογικά αποτελέσματα. Και μπορεί να υπάρχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ειδικώτερα από το 2011 και μετά, μέχρι και σήμερα, αλλά ήταν και –κατά κάποιον τρόπο- σχεδόν αναπόφευκτη, για μία χώρα όπως η δική μας, με το τεράστιο έλλειμμα παιδείας, τις σωρευμένες παθογένειες –γενετήσιες και επίκτητες- στο Κράτος και την οικονομία και κυρίως, με ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα στο οποίο φυσικά πολιτικοί και πολίτες συνοδοιπορούσαν και με ανάλογο μέρισμα ευθύνης, διαιώνιζαν την στρεβλή αντίληψη για την έννοια του δημοσίου συμφέροντος.

Το ΠΑΣΟΚ έκτοτε εισήλθε στην «πολική νύκτα» του. Πανικόβλητες ηγεσίες αναζητούσαν λύσεις τύπου «Ελιάς» και κατέστησε ισότιμους συνομιλητές του ομάδες, των οποίων η κομπορρημοσύνη και φιλοδοξία, καμία αντιστοίχηση δεν είχαν στην κοινωνία. Δεν πρέπει να λησμονείται, ότι ακόμη και όσοι σήμερα βρίσκονται για κάποια στιγμή στο προσκήνιο και προκαλούν την προσοχή, αυτό συνέβη γιατί είτε εντάχθηκαν είτε «κόλλησαν» στο οργανωμένο ΠΑΣΟΚ. Η «Ελιά» ήταν ένας σχηματισμός, στον οποίο τον κορμό αποτελούσε το ΠΑΣΟΚ. Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ» επίσης.

Η σημερινή ηγεσία του κόμματος κληρονόμησε από την προηγούμενη το άγχος για την άνευ όρων και αρχών, ανανέωση και πέφτει στην ίδια παγίδα της απαξίωσης του χώρου του. Δεν αντιλέγω και σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την παρουσία σημαντικών και απολύτως χρήσιμων, ικανών και έντιμων ανθρώπων στις παρέες που συγχρωτίζονται σήμερα στον χώρο της προοδευτικής παράταξης. Και φυσικά, η ΔΗΜΑΡ, έστω και αυτή που έχει απομείνει συντεταγμένη υπό το σημερινό σχήμα, έχει θετικά να προσφέρει και λειτουργεί αναζωογονητικά στην προσπάθεια. Πέραν αυτού, όμως, προκειμένου να «μπολιάσεις» το δέντρο, δεν αναδεικνύεις το «μπόλι» σε δέντρο και οπωσδήποτε, δεν κόβεις τον υπάρχοντα κορμό.

Προφανώς και στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν σημαντικά θέματα που πρέπει να εξετασθούν και να θεραπευθούν. Οι βαρονίες, οι προσωπικές στρατηγικές στελεχών και η ιδιοτελής και μόνον σκοπιμότητα, αποτελούν σημεία που εμποδίζουν την επαναφορά της ουσιαστικής πολιτικής διεργασίας εντός του οργανισμού στο κόμμα αυτό. Όμως, δεν είναι δυνατόν να τίθεται εν αμφιβόλω η ιστορική διαδρομή του και η συντεταγμένη οντότητά του.

Ο Προοδευτικός Χώρος δεν πάσχει από πρόσωπα και ούτε η συνάθροιση δίνει τις αναγκαίες απαντήσεις. Αυτό που απαιτείται είναι να δοθεί ένα τέλος στην αέναη ομφαλοσκόπηση και η διαμόρφωση σοβαρών και ουσιαστικά επεξεργασμένων προτάσεων και θέσεων για τα προβλήματα της χώρας.

Ακόμη και αν όλες οι επιγραφές αλλάξουν και όλα τα «παλιά» πρόσωπα φύγουν από το προσκήνιο –ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα προς επίλυση, ποιος δηλαδή θεωρείται νέος και ποιος παλαιός-, δεν πρόκειται να επανέλθει η ισορροπία και να μπει ο χώρος σε τροχιά ανασύνταξης. Το ζητούμενο δεν είναι το χαμόγελο της Colgate, ούτε η πλέον καλλίπυγος παρουσία, αλλά η πολιτική.

Η επεξεργασία θέσεων και πολιτικής για την δημιουργία θεσμικού κράτους, εκλογικό νόμο, στρατηγικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη, τομές για τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης, την αλλαγή του Διοικητικού Συστήματος, την Παιδεία και την Υγεία-Πρόνοια, την αποκέντρωση είναι οι sine qua non προϋποθέσεις, ώστε να αρχίσουν οι πολίτες να ενδιαφέρονται για τον λόγο της κεντροαριστεράς. Άνευ τούτων, ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων…

Έλλειμμα: Μια «βόμβα» που έσκασε - Ελέυθερος Τύπος, Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Η πρώην Πρόεδρος της Βραζιλίας οδηγείται στο ειδικό δικαστήριο αφού προηγουμένως, η Γερουσία της χώρας της, με συντριπτική πλειοψηφία, την καθαίρεσε από το αξίωμά της. Το αδίκημα για το οποίο παραπέμπεται η κα Dilma Rousseff, είναι εκείνο της παραχάραξης στοιχείων του προϋπολογισμού και απόκρυψης του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Η Ελληνική Βουλή το 2008, ψήφισε προϋπολογισμό με έλλειμμα στο 3%. Αναθεωρήθηκε περίπου, 6 μήνες μετά, στο 6%. Τελικά, το έλλειμμα το 2010 εμφανίσθηκε στο 15%. Φυσικά, κανείς από την πολιτική ηγεσία –Πρωθυπουργός ή Υπουργός Οικονομικών- της περιόδου δεν υπέστη κανενός είδους συνέπεια. Αντιθέτως! …

Τελικά, αυτός που την πλήρωσε, ήταν εκείνος στα χέρια του οποίου «έσκασε» η βόμβα και είχε την αφέλεια να πραγματοποιήσει τις πλέον ακατάλληλες επιλογές προσώπων και πράξεων.

Παρ’ όλα αυτά, η ευθύνη για την υπαγωγή στο Μνημόνιο δεν ανήκε στην Κυβέρνηση Παπανδρέου. Το τεράστιο έλλειμμα, με συνέπεια τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, δημιουργήθηκε την περίοδο 2004-2009 και η στοιχειώδης συστολή δεν θα έπρεπε να εκλείπει από τους, τότε, υπευθύνους, οι οποίοι θα έπρεπε να σιγούν και επί σκηνής και στο παρασκήνιο.

Έκτοτε, η Ελληνική κοινωνία, επιδεικνύει απόλυτη συνέπεια προς την αγαπημένη σε αυτήν και συνήθη πρακτική στρουθοκαμήλου. Ακόμη και σήμερα, μετά από μια 6ετία σκληρής λιτότητας, περικοπών και ό,τι άλλο επήλθε, αναζητά μανιωδώς το ποιος φταίει. Επιρρίπτει τα βάρη σε όποιον βρίσκει βολικό και ξορκίζει το κακό, καταριέται τους κακούς δανειστές, τους ξένους που «μας μισούν» και απαξιώνει συλλήβδην την περίοδο της Μεταπολίτευσης!
Κανείς λόγος για το ΤΙ φταίει και για το ΠώΣ θα λύσουμε τα προβλήματά μας, αφήνοντας στην άκρη προσωρινά την μανία αποδόσεως ευθυνών. Πολύ πιθανόν γιατί έτσι, κλαυθμυρίζοντας ως παραπλανηθείσα νεανίς, αυτό-απαλλάσσεται καθένας από την δική του ευθύνη.

Για όσους διαθέτουν την στοιχειώδη ψυχραιμία και λογική –ομολογουμένως, πολύ δύσκολο για την σημερινή συνθήκη-, να υπενθυμίσουμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη χρέος περίπου στο 90% του ΑΕΠ. Ακολούθως, από το 1993, οι κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη διατήρησαν το έλλειμμα στο 95%-97%.

Η Κυβέρνηση Σημίτη, παρέδωσε στους Καραμανλή – Αλογοσκούφη χρέος 168 δις. και -για πρώτη φορά- πρωτογενές πλεόνασμα. Ταυτοχρόνως, οι δείκτες κατέγραφαν 4% ανάπτυξη.

Η διάδοχος κυβέρνηση Καραμανλή, εκτόξευσε το πρωτογενές έλλειμμα και το χρέος στα 320 δις. Απέκρυψε τεχνηέντως και «δολίως» την δυναμική του ελλείμματος το οποίο τελικά προσδιορίσθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος λίγους μήνες μετά τις εκλογές του 2010 στο 12% για να καταλήξει, τελικώς, στο 15%, σύμφωνα με τις αδιαμφισβήτητες μετρήσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και της Eurostat. Ας σημειωθεί, στο σημείο αυτό, ότι παρά τις πομφόλυγες ορισμένων κυβερνητικών και την καταφανούς σκοπιμότητος, εκ νέου δίωξη του κ. Γεωργίου, η εγκυρότητα των στοιχείων είναι κοινώς αποδεκτή· γεγονός που προσφάτως στην Βουλή επιβεβαίωσε κατά απόλυτο τρόπο και ο κ. Χουλιαράκης.

Είναι προφανές, επομένως, ποιος ευθύνεται για την έκρηξη του ελλείμματος και την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης. Μηχανισμός, ο οποίος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υφίστατο καθώς δεν είχε ληφθεί καμία πρόνοια από πλευράς Ευρωπαϊκής Ενώσεως για παρόμοια περίπτωση, παρά το γεγονός ότι ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες η κρίση είχε ξεκινήσει από το 2007 και δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι σε περιβάλλον παγκοσμιοποιημένων αγορών, θα υπερπηδούσε τον Ατλαντικό και θα έφθανε στις ακτές και την ενδοχώρα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Επομένως, προξενεί ερωτηματικά η στάση της πολιτικής ηγεσίας των κυβερνώντων, η οποία αρνείται κάθε συζήτηση για την περίοδο 2004-2009 και επιπροσθέτως, τοποθετεί σε κυβερνητικούς θώκους και θέσεις διοίκησης πρόσωπα, τα οποία βρίσκονταν είτε άμεσα είτε έμμεσα στον κύκλο της εξουσίας, εκείνης της περιόδου.
Σήμερα, η χώρα κινείται στα όρια της πλήρους κατάρρευσης. Οι 6ετείς θυσίες των πολιτών, προβάλουν μάταιες και η κυβέρνηση προσπαθεί με επικοινωνιακές ακροβασίες να κερδίσει χρόνο εξουσίας. Το χειρότερο, όμως, που έχει συμβεί είναι η ζημιά που έχει υποστεί η νοημοσύνη των πολιτών. Ζημιά, που είναι το αποτέλεσμα της ελεεινής τακτικής που ακολούθησε το σημερινό κυβερνών κόμμα και οι συνοδοιπόροι του, σε όλη την διάρκεια που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Δεν έχει νόημα η συζήτηση για το ποιος και τι ψέματα είπε. Αυτά, αξιολογούνται, κρίνονται και απαντούνται από τους πολίτες. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι η απόφαση όλων, να προχωρήσουν σε ουσιαστικό διάλογο για το ποια χώρα θέλουμε. Να αξιοποιήσουμε την ιστορική γνώση, χωρίς αυτό να οδηγεί σε εμμονές, αλλά να τροφοδοτεί την σκέψη δημιουργικά. Να αποφασίσουμε και να πράξουμε.

10 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τις νέες τηλεοπτικές άδειες-Ελεύθερος Τύπος-Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Συμπεράσματα από την υπόθεση αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών:

1. Διαπλεκόμενοι στην χώρα ήταν οι Κοντομηνάς (Alpha), Βαρδινογιάννης (Star) –οι οποίοι τιμωρήθηκαν με 3μερο εγκλεισμό στην Γενική Γραμματεία Τύπου, ενώ οι του Mega την ύστατη στιγμή και προ της τελικής κρίσεως, μετενόησαν, απαρνήθηκαν τα εγκόσμια και προφανώς οδεύουν προς μοναστικό βίο.
2. Λιγότεροι τηλεοπτικοί σταθμοί, από όσους μπορεί ευχερέστατα να υπάρξουν, σημαίνουν πάταξη της διαπλοκής και επιβολή τάξεως και νομιμότητας.
3. Οι Αλαφούζος (ΣΚΑΪ), Κυριακού (ΑΝΤ1) προσήχθησαν στην Γραμματεία Τύπου, ως διαπλεκόμενοι και αυτοί, αλλά, απεδείχθη «δικαστική πλάνη» και τους επετράπη να συνεχίσουν, αφού υπέγραψαν δήλωση μετανοίας.
4. Οι δύο νέοι στον χώρο (κ. Καλογρίτσας και κ. Μαρινάκης) κατέβαλαν περί τα 80 εκατομμύρια ευρώ για την άδεια, τα οποία προφανώς επέχουν ρόλο δωρεάς προς την κυβέρνηση –προκειμένου να ανακουφίσει τις ευπαθείς ομάδες-, αφού από την διαφημιστική πίττα των 200 εκ. ευρώ και συνυπολογιζομένου του κόστους έναρξης και λειτουργίας είναι αμφίβολο αν θα τα αποσβέσουν πριν αναχωρήσουν προς την «αιώνιο Ανατολή».
5. Την βιωσιμότητα ή μη μιας επιχείρησης δεν την κρίνει η αγορά, αλλά αυτή καθορίζεται με Κυβερνητική απόφαση, δια χειρός του αρμόδιου Υπουργού.
6. Η κουμπαριά πλέον από-ενοχοποιείται και κάθε καταγγελία ξεπλένεται και καθάρεται από τα αναβλύζοντα, ιερά δάκρυα υπουργού, ο οποίος πρέπει να έχει προηγουμένως γλύψει όλο το παλιό και σάπιο πολιτικό σύστημα και να έχει αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα της Κουμουνδούρου (τελικά, πρέπει να είναι πολύ μεγάλη).
7. Όσο περισσότερο κιμά κάνεις τα μυαλά των πολιτών και όσο πιο πολύ απευθύνεσαι στα ταπεινά τους ένστικτα, τόσο πιο ασφαλής κάθεσαι στην καρέκλα σου.
8. Αριστερό πράμα δεν είναι η επιτυχία και η αριστεία, αλλά, προοδευτικό ζητούμενο είναι η αχρηστία.
9. Οι πλέον επικερδείς δραστηριότητες στις μέρες μας είναι η παραγωγή και εμπορία σανού (αν είναι υψηλών προδιαγραφών, γίνεσαι και επίσημος προμηθευτής του Δημοσίου).
10. Ας είσαι και παπάς απ’ τον καμένο σου λεβέντη θε να πάς (άσχετο με την πρώτη ματιά, αλλά καλό κι επίκαιρο).

Αυτά για μεσημβρία Σαββάτου, πλείονα επι του θέματος από Δευτέρας!

Οι "μασόνοι" ευθύνονται για την άθλια διακυβέρνησή σας Κύριε Κουρουπλή;

Αθήναι, 25^η Σεπτεμβρίου 2016

Ανοικτή επιστολή προς τον Υπουργό Εσωτερικών κ. Π. Κουρουπλή

Κύριε Υπουργέ,

Το Σάββατο, 24^η Σεπτεμβρίου 2016, στην παρουσία σας στην εκπομπή του κυρίου Γιώργου Αυτιά, στον τηλεοπτικό σταθμό SKAI, κατά την διάρκεια της συνεντεύξεώς σας, αναφερθήκατε, δις ή τρις, στη μη τεκτονική ιδιότητα του Πρωθυπουργού. Συγκεκριμένα είπατε: «… ο Τσίπρας δεν είναι μασόνος…» με ύφος, το οποίο, υπαινικτικά μεν, πλην, σαφέστατα δε,  ανέδιδε τον αποτροπιασμό σας για όποιον είναι μέλος σε κάποια τεκτονική δύναμη και προσέδιδε αρνητική φόρτιση προς την τεκτονική ιδιότητα.

Κατ’ αρχάς, να σας υπενθυμίσω ότι ο όρος «μασόνος» προέρχεται από την αγγλική freemason και στην Ελληνική (την επίσημη γλώσσα του Ελληνικού Κράτους) αποδίδεται ως ελευθεροτέκτων ή απλώς, τέκτων. Ο όρος «μασόνος» όταν χρησιμοποιείται στην Ελληνική, και μάλιστα από πρόσωπα που διαθέτουν γνώσεις και καλλιέργεια, είναι αρνητικά φορτισμένος και απαξιωτικός.

Δεύτερον, πρόκειται για οργανισμό, του οποίου η ύπαρξη χρονολογείται επί τρείς και πλέον αιώνες, άρα κάτι καλό και ουσιαστικό θα ανευρίσκουν οι πολίτες, σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια η ύπαρξη του τεκτονισμού.

Τρίτον, καλό θα ήταν να αναζητήσετε ιστορικά στοιχεία για την δράση των τεκτονικών στοών σε περιόδους κρίσεων, αγώνων για την ελευθερία λαών, αγώνες για την επικράτηση δημοκρατικών πολιτευμάτων έναντι απολυταρχικών ή ολοκληρωτικών, ανελεύθερων καθεστώτων και τέλος προ παντός άλλου, την συνεχή διακήρυξη των τεκτονικών κειμένων στην αναζήτηση και την περιφρούρηση του ορθού λόγου. 

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας πληροφορήσω ότι, προσφάτως και μετά από μηνυτήρια αναφορά του Μητροπολίτου Πειραιώς, η Ελληνική Δικαιοσύνη απεφάνθη περί της νομίμου συστάσεως και λειτουργίας των τεκτονικών σωματείων. Άρα το να είναι κανείς τέκτων δεν συνιστά ποινικό ή άλλο αδίκημα. Εκτός και αν σεις, ως προϊστάμενος των αστυνομικών αρχών κηρύξετε εκτός νόμου τις τεκτονικές κοινότητες.

Ειλικρινά, δεν έχω στόχο με την παρούσα να υπερασπισθώ τον ελευθεροτεκτονισμό, αυτό δύνανται, υποθέτω, να το πράξουν με αρτιότητα και πλήρη επάρκεια άλλοι, ειδικότεροι και σοφότεροι εμού.

Τοποθετούμαι επ’ αυτού, διότι παρόμοιοι αφορισμοί αφ’ ενός, συντηρούν τις θεωρίες συνομωσίας –για όλα φταίνε οι μασόνοι κ.λπ., κ.λπ.-, θεωρίες που επιδρούν ως παραισθησιογόνο και απεμπολούν την βασική προϋπόθεση του δημόσιου βίου: την ανάληψη εκ μέρους των πολιτών της δικής τους ευθύνης και ρόλου συμμετοχής. Αφ’ ετέρου, διότι είναι ίδιον ολοκληρωτικών αντιλήψεων. Μην λησμονείτε ότι και η ναζιστική θεώρηση απέδιδε τα δεινά της ανθρωπότητας στους Εβραίους και στους «μασόνους», έναντι των οποίων ο Χίτλερ εξαπέλυε απηνείς διωγμούς εναντίον των τεκτόνων.

Φαντάζομαι ότι, το οργίλο ύφος κατά την συγκεκριμένη αναφορά σας δεν συνιστά θαυμασμό ή ταυτότητα αντιλήψεων με τον Ναζί ηγέτη της Γερμανίας ούτε με τον προαναφερθέντα Μητροπολίτη Πειραιώς· ούτε ενόχληση για την αφοσίωση που επιδεικνύουν οι τέκτονες στις αξίες, στις αρχές ή την σταθερότητα εντάξεως τους στον οργανισμό που ανήκουν και την αλληλεγγύη προς τους ομοίους τους. Ίσως και για λόγους συναφείς με την αδυναμία άλλων επιχειρημάτων προς την υπεράσπιση του Πρωθυπουργού και της πολιτικής της κυβερνήσεώς σας, να μην διατίθενται επιχειρήματα άλλα πλην εκείνων της θεωρίας συνομωσίας. Πρέπει, όμως, σεις ιδιαιτέρως να αφίστασθαι παρόμοιων πειρασμών καταφυγής στην ευκολία της ολοκληρωτικής μεθοδολογίας περί κατασκευής "εχθρών" και στοχοποιήσεως ομάδων και προσώπων, όταν αποτυγχάνει η "περήφανη διαπραγμάτευση". Είναι ατελέσφορο, αναδεικνύονται οι αδυναμίες και η έλλειψη επιχειρημάτων, είναι δε βαθύτατα αντιδημοκρατικό και επικίνδυνο. Ελπίζω να αντιληφθείτε το βάρος των λεγομένων σας και να ανασκευάσετε σε εύθετο χρόνο.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Λυκούργος Χατζάκος

Τηλεοπτικές άδειες: Μια ωραία παράσταση Σοβιετικής αισθητικής - Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Ενώ, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αεροπλάνο των ΗΠΑ προσγειώνεται στην Σάντα Κλάρα, στην χώρα της –πολύ- φαιδράς πορτοκαλέας, ώρες ολοκληρώνεται η παράσταση του Σοβιετικού τύπου θεατρικού για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών.

Είναι πράγματι, απορίας άξιον τι ακριβώς υπάρχει στον εγκέφαλο των εμπνευστών της παρωδίας αυτής και της ανάγκης να στηθεί όλο αυτό το πανηγύρι εγκλεισμού των ενδιαφερομένων. Τούτο, διότι, ακόμη και αν αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επικείμενη παρουσία του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ –καταλαβαίνετε: τσακίσαμε την διαπλοκή, τους έχουμε και άλλα τινά-, ελάχιστη και απολύτως πρόσκαιρη θα είναι η απόδοση.
Κατ’ αρχάς, κανείς εχέφρων δεν αμφιβάλει ότι έπρεπε να μπει τάξη και κανόνες στο τηλεοπτικό τοπίο. Όμως, επίσης κανείς δεν παίρνει σοβαρά το επιχείρημα περί διασφαλίσεως διαφάνειας. Τι είναι πιο διαφανές; Μία διαδικασία που εξελίσσεται ενώπιον όλων ή εκείνη, η οποία πραγματοποιείται εντός 4 τοίχων, δίχως κανείς να γνωρίζει τι διαμείβεται εντός; Ποια η σκοπιμότητα λοιπόν; Μόνον η επίδειξη του βαλκάνιου «ψευτοτσαμπουκά» της πολιτικής ηγεσίας και ενδεχομένως η εκπομπή –εμμέσως και παρεμπιπτόντως- του μηνύματος ότι «αν γουστάρουμε σας κλειδώνουμε και σε 4 τοίχους…».
Επί της ουσίας, ο όλος κυβερνητικός χειρισμός πάσχει. Και πάσχει εκτός από το διαδικαστικό κομμάτι και επί της αρχής. Κανείς ουσιαστικός λόγος υφίσταται για τον περιορισμό του αριθμού των τηλεοπτικών σταθμών σε 4. Το επιχείρημα οικονομικής βιωσιμότητας με βάση για την διαφημιστική πίττα, μόνον απεγκεφαλισμένοι αποδέχονται. Τούτο διότι, κανείς δεν εγγυάται την εξ ίσου κατανομή της στους 4 σταθμούς –εκτός και αν η κυβέρνηση βάλει όριο στο ποσό που θα μπορεί να εισπράττεται από ένα κανάλι-, ενώ, η παρουσία των θεματικών σταθμών μειώνει επίσης, το ποσό της πίττας αυτής.
Αν δηλαδή, ένας σταθμός, για λόγους που συνδέονται με τους κανόνες της αγοράς πετύχει να πάρει το 40% ή το 60% των 200 εκμ. της διαφημιστικής πίττας, οι υπόλοιποι, πάλι δεν θα καταφύγουν σε δανεισμούς προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν; Και από αυτή την πίττα, πόση θα δικαιούνται οι θεματικοί σταθμοί; Γιατί δεν κινήθηκε η κυβέρνηση στην κατεύθυνση της οριοθέτησης των δανεισμών; Μήπως γιατί αφού χάθηκε η πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (εκείνη που έγινε επί κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου), με απόλυτη και αποκλειστική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης και οι διοικήσεις των τραπεζών ΔΕΝ ανήκουν, πλέον, στην Ελληνική πλευρά;
Ακόμη, με βάση τα δεδομένα, 3 εν λειτουργία σταθμοί θα κλείσουν –όπως είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος. Επομένως, ακόμη 1000, τουλάχιστον, άνεργοι θα συμβάλλουν στην διασφάλιση της ήδη κεκτημένης Ελληνικής πρωτιάς στην ανεργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη, σε μία οικονομία σε διαρκή ύφεση υπάρχει η πολυτέλεια να χαθούν τα εκατομμύρια που καταβάλλονται σε ετήσια βάση στα ασφαλιστικά ταμεία; Και εν πάση περιπτώσει, να δεχθούμε ότι αυτό πρέπει να το υποστούμε γιατί πρέπει να «μπει τάξη».
Όμως, θα είναι έτσι; Φυσικά όχι. Γιατί, οι σταθμοί που δεν θα λάβουν άδεια, μπορεί να αποκλεισθούν από την πλατφόρμα της Digea, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να εκπέμψουν σε άλλη πλατφόρμα (ΟΤΕ, Nova, Κυπριακή κ.λπ.) ή ακόμη και να δημιουργήσουν δική τους, δίχως να απαιτείται η καταβολή συνδρομής για την θέασή του. Θα συνεχίσει να λειτουργεί, λοιπόν και μάλιστα με μειωμένο κοστολόγιο και απολυμένους εργαζόμενους, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Άρα τι πέτυχε;
Ένα άλλο πρόταγμα είναι η πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής. Μάλιστα! Και όσα λέγονται και ΔΕΝ διαψεύδονται για τους νέου τύπου κουμπάρους και κολλητούς; Για να ρωτήσουμε τον συγκυβερνήτη και τον Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, τι λένε επ’ αυτού; (διασκεδάσαμε, για μία ακόμη φορά με τον συνήθη, δακρυρροούντα υπουργό της, ο οποίος είπε στην Βουλή «δεν είμαι με τον Καλογρίτσα, με τον Καλογρίτσα είμαι», για τους πατέρα και υϊό, οι οποίοι φυσικά και δεν ενοχοποιούνται a priori). Άλλη μία πομφόλυγα!
Πέραν πάσης αμφιβολίας, η σκοπιμότητα είναι προφανής και ξεκάθαρη: έλεγχος των ΜΜΕ, ρεβανσισμός έναντι εκείνων οι οποίοι μας «κάθονται στο στομάχι», υπερφίαλη και παιδαριώδης χρήση και επίδειξη δύναμης της εξουσίας και η επιχείρηση δημιουργίας μιας νέας τάξης στα μέσα ενημέρωσης και όλα αυτά δίχως να διδάσκεται κανείς από προηγούμενες προσπάθειες. Ο Πρωθυπουργός, όμως, θα έπρεπε να λάβει υπ’ όψιν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου στην περίπτωση του Κοσκωτά, είχε, τουλάχιστον, το ελαφρυντικό της ασθένειάς του, ενώ ο αρμόδιος υπουργός και εμπνευστής της όλης επιχείρησης να συγκρατεί ότι εκείνος που είχε κακό τέλος ήταν ο Κουτσόγιωργας και όχι οι συνεργάτες του (ναι, οι ίδιοι είναι και σήμερα και μάλιστα με επίσημο, καίριο, θεσμικό ρόλο)…

Τουρκική εισβολή στην Συρία: Κάτι να… κάνουν οι φαντάροι - Ελεύθερος Τύπος-Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Η εισβολή των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε Κουρδικές περιοχές επί του Συριακού εδάφους αφ’ ενός αναδεικνύουν την ανάγκη του καθεστώτος της Αγκύρας να προσφέρει αντικείμενο απασχόλησης στο στρατιωτικό προσωπικό της, ώστε να αποτρέψει ενδεχόμενες «κακές» σκέψεις· ταυτοχρόνως, η επιτυχής έκβαση της επιχειρήσεως θα συμβάλει στην τόνωση του τραυματισμένου ηθικού του στρατού της γείτονος.

Αφ’ ετέρου, η Τουρκική ηγεσία -ιδιαιτέρως μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας και την απόπειρα της πραξικοπηματικής ανατροπής της-, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρεθεί ενώπιον μιας ενισχυμένης Κουρδικής οντότητας στα σύνορά της, δεδομένων οι σχέσεις Αγκύρας και Ουάσιγκτων δεν βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους και του γεγονότος ότι οι Κούρδοι απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ και εν γένει της Δύσεως, η οποία όμως, προς το παρόν φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να «κάνει το χατίρι» του Προέδρου Erdogan. Βέβαια, όπως έχει αναφερθεί, η Δύση ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά…
Ανεξαρτήτως, όμως, των σχεδιασμών, των φόβων, σκοπιμοτήτων και της Τουρκικής πολυπραγμοσύνης, το γεγονός της εισβολής του Τουρκικού στρατού στα Συριακά εδάφη, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και τα αδιέξοδα της κρίσης στην Συρία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διανύει το 6ο έτος της.
Η ανθρωπότητα παρακολουθεί μία, από τις μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια και βία, εμφύλιες αντιπαραθέσεις στην ιστορία, η λήξη της οποίας δεν προσδιορίζεται στο εγγύς μέλλον. Αν αναζητήσουμε αντίστοιχο, ιστορικό προηγούμενο δεν είναι βέβαιο ότι θα βρούμε κάποια σύγκρουση η οποία είχε τόσο μεγάλη διάρκεια, δημιούργησε ανάλογο τσουνάμι προσφύγων και είχε τόσο μεγάλο αριθμό θυμάτων μεταξύ των αμάχων.
Η Συριακή κρίση, δεν προέκυψε ως συνέπεια παρεμβάσεως κάποιας Δυτικής δυνάμεως, αν και ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι η Αμερικανική παρουσία σε Ιράκ-Αφγανιστάν, ενδεχομένως να λειτούργησε ενισχυτικά στην άφιξη του κύματος της Αραβικής Ανοίξεως μέχρι την Δαμασκό· βέβαια, πάντοτε, συγκρατείται ότι για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι και οι Μασόνοι. Για την περίπτωση, όμως, κατά την οποία στην προκείμενη κατάσταση δεν είναι ανακατεμένοι οι συνήθεις, προαναφερθέντες ύποπτοι, πρέπει να επισημανθούν ορισμένα σημεία, τα οποία προσδίδουν στην εν λόγω κρίση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την επίτευξη λήξης της αιματοχυσίας και της υπέρβασης των ενδογενών τάσεων αυτοαναίρεσης συμβιβασμών, γεγονός που απομακρύνει συνεχώς την επίτευξη βιώσιμης λύσεως.
Κατ’ αρχάς, οι εμπλεκόμενες παρατάξεις –κυβερνητικές δυνάμεις, πιστές στο καθεστώς Assad και ένοπλη αντιπολίτευση-, καθ’ όλη την διάρκεια της συγκρούσεως, ενισχύονται και ανατροφοδοτούνται από εξωτερικούς παράγοντες με συνέπεια να συντηρούν δυνάμεις ικανές να συνεχίζουν τις μάχες και να μην ξεπερνούν το σημείο εξαντλήσεώς τους, το οποίο θα οδηγούσε μία εξ αυτών σε συνθηκολόγηση.
Η Συρία συνιστά υψηλής σημασίας περιοχή για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών των δύο ισχυρών περιφερειακών παραγόντων, δηλαδή, της Τουρκίας και του Ιράν και συνεπώς, αναπόφευκτα εμπλέκονται το Ιράκ, η Λιβάνια Χεζμπολάχ, οι Κουρδικοί πληθυσμοί Συρίας-Ιράκ-Ιράν-Τουρκίας. Επίσης, εξ ίσου υψηλής αξίας παράμετρο συνιστούν οι Ρωσικές και οι Αμερικανικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Ευτυχώς –αν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο-, η εμφάνιση και επέκταση του ISIL προσέφερε ουσιαστικούς λόγους συμβιβασμού καθώς η ευθεία αντιπαράθεση επί του εδάφους θα δημιουργούσε κινδύνους υπέρβασης του εμφύλιου χαρακτήρα της συγκρούσεως και την εμπλοκή σε μία περιφερειακού ή και ευρύτερου χαρακτήρα πολεμική αντιπαράθεση με την συμμετοχή των δύο ισχυροτέρων πολεμικών μηχανών του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτό ενισχύει τις αμφιβολίες και την δυσπιστία των αντιπαρατιθεμένων σχετικά με την «τύχη» τους, την επόμενη ημέρα.
Επίσης, όπως παρατηρούν αναλυτές, η παρεχομένη εξωτερική βοήθεια προς τους εμπλεκόμενους, αποδυναμώνει την αξία ως υποστηρικτών και συμμάχων των τοπικών πληθυσμών, καθώς αυτοί δεν συνιστούν επιδιωκόμενο παράγοντα για την επικράτηση μιας εκ των δύο πλευρών και εξ αυτού η αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι άμαχοι και από όλους τους εμπλεκομένους –κυβερνητικές δυνάμει και ένοπλη αντιπολίτευση-, παράμετρος, η οποία ενισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις την θέση των παραφρόνων φανατικών της συμμορίας του Al-Baghdadi. Όμως, η συνεχής παροχή εξωτερικής υποστήριξης στις αντιμαχόμενες πλευρές, συντελεί στην διαιώνιση της συγκρούσεως, αφού καμία πλευρά δεν εξαντλεί τις εφεδρείες της και η βοήθεια –προκειμένου να αποτραπεί γενικευμένη σύρραξη- παρέχεται σε βαθμό που να αποτρέπεται η ολοκληρωτική επικράτηση, αλλά, απλώς να συντηρείται η κάθε πλευρά.
Υπό μία άλλη οπτική, η τελική επικράτηση κάποιας εκ των δύο πλευρών –αντιπολίτευσης η οποία εκφράζει την Σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας ή της μειοψηφούσης Αλεβιτικής άρχουσας τάξης-, αφήνει έδαφος για την καλλιέργεια βασίμων φόβων σχετικά με την επομένη ημέρα, καθώς σε παρόμοιες συγκρούσεις, η επικρατούσα παράταξη επιδίδεται σε απηνή διωγμό των ηττημένων, γεγονός το οποίο, συνυπολογιζομένων των ηθών και εθίμων στον Αραβικό Κόσμο αποκτά διαστάσεις εγκληματικές και αγγίζει τα όρια της γενοκτονίας (π.χ., Λιβύη, Ιράκ κ.λπ.).
Συνελόντι ειπείν, η Συριακή κρίση εμφανίζεται ως ο σύγχρονος Γόρδιος δεσμός και η συνέχιση της αιματοχυσίας, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, φαντάζει ως η μόνη κοινή επιλογή των εμπλεκομένων. Όπως πολύ εύστοχα σημειώνουν διεθνείς παράγοντες, οι εμπλεκόμενες παρατάξεις στην Συρία, δεν έχουν ως στόχο να νικήσουν, αλλά, να πολεμούν. …