ΔΗΛΩΣΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ!

     Γεγονός, ότι τα πράγματα είναι ζόρικα. Επίσης, καμία αντίρρηση ότι χάθηκε χρόνος –το ομολογούν  κυβερνητικά στελέχη, άλλωστε- και για την οικονομία της συζήτησης, δεν εγείρω καμία ένσταση, αν κάποιος ισχυρισθεί πως η διαπραγμάτευση δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Ακόμη, να καταθέσω ότι ως «Έλλην» είμαι φύσει αισιόδοξος τύπος και αρνούμαι να μπω στην κατάθλιψη της εποχής. Αν μου πάρουν το σπίτι, δεν θα είμαι ο μόνος, αν μου πάρουν το αυτοκίνητο έχει και μετρό τώρα, αν δεν μπορώ να πάω “Mercedes” θα την βγάλω με σουβλάκι και πασατέμπο στην πλατεία. Άσε που στα παγκάκια και τα πάρκα, θα έχω την ευκαιρία να θυμηθώ τα βράδια της εφηβείας μου, με παρέες στο Alluete ακόμη και μετά το κλείσιμο του café και με κουβεντολόϊ μέχρι πρωΐας. Θα κάνω «ρεφενέ» ανταλλαγή επισκέψεων με τους φίλους μου και θα βγει, που θα πάει!

     Τούτο, όμως, το πράγμα, να σώζομαι κάθε μήνα (τείνει να καταστεί εβδομαδιαία η σωτηρία μου) και τον επόμενο άντε πάλι, «φτου ξελεφτερία», δεν το μπορώ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ πια! Αυτό που δεν κατάφερε η εξ εσπερίας «τρόϊκα» (ά ρε Πετρούλα!), κοντεύει να το πετύχει σύσσωμη η ελληνική πολιτική ηγεσία και η δημόσια συζήτηση!

Πιο συγκεκριμένα έχω σιχαθεί και φτάνω στα όρια νευρικής κρίσης όταν:

α) Ακούω συνέχεια για τον «επάρατο δικομματισμό» που έχει την ευθύνη για όλα. Προφανώς, παραμονές εκλογών, κάποιος –πιθανώς, εξωγήινοι-, απάγει και κλειδώνει τον μικρό Αλέξη, την θεία Αλέκα και τον μπαρμπα-Γιώργο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κα τους ξεκλειδώνει την επαύριον των εκλογών -με αποτέλεσμα μόνοι υποψήφιοι να είναι εκείνοι της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-, οι κρατούμενοι να μην παίρνουν μέρος στις εκλογές  και να χάνει η χώρα την ευκαιρία να κυβερνηθεί και να σωθεί από αυτούς. Επίσης, δεν υπάρχει περίπτωση να τους αναζητήσει κάποιος την ημέρα των εκλογών, γιατί το εκλογικό σώμα, δέχεται ψεκασμό από περίεργα χημικά μείγματα και λησμονεί. Η πιθανότητα να μην πείθουν ή να λένε άρες μάρες και πράγματα, προσήκοντα στον προηγούμενο αιώνα, αποκλείεται.

β) Ακούω να λέγεται ότι για την ένδεια και τα ελλείμματά μας φταίχτες είναι οι 2000 -τελευταίο νούμερο- σύμβουλοι των Υπουργών και του Πρωθυπουργού, των οποίων οι αμοιβές φτάνουν τις 200.000 ευρώ (πάλι παραθέτω, το πλέον, πρόσφατο ύψος αμοιβών που άκουσα). Προφανώς οι καταγγέλοντες δεν κλήθηκαν να συμβουλεύσουν κανέναν και κατέληξαν να καταθέτουν τα παράπονά τους στην δημόσια τηλεόραση. Σε διαφορετική περίπτωση ή δεν θα ασχολούνταν ή θα γνώριζαν το πραγματικό ύψος των αμοιβών και τον αριθμό.

γ) οι τρομοκρατικές επιθέσεις των «σοβαρών» εκπομπών, δεν με λυγίζουν, με ενοχλούν, αφόρητα όμως, όταν μου επιτίθενται με «καθηγητές» και «αναλυτές» που το μόνο που ξέρουν είναι να διαπιστώνουν τις … διαπιστώσεις και να προλέγουν το παρελθόν. Δεν είναι παράνομη η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής; Μα που είναι το Κράτος! Δεν προστατεύει κανείς, πια, τους αθώους πολίτες σε τούτη τη χώρα;

δ) αγγίζω τα όρια της παράκρουσης, όταν κάποιος προσπαθεί να με πείσει πως το να βγάλω στην αεργία ή ελαχιστοποιήσω τις αμοιβές 30-60.000 ανθρώπων σε μια χώρα που την μαστίζει η ανεργία, η ύφεση, η μη παραγωγικότητα και όλα όσα υπόλοιπα μπορεί να προσθέσει κανείς, τότε θα βελτιωθεί η οικονομία και επομένως η ζωή μου (αχ! Πάλι σώθηκα ο Έλληνας!!!). Το γεγονός ότι η υπόλοιπη χώρα πλην του Λεκανοπεδίου, είναι έρημη δεν εξετάζεται ως αιτία παραγωγής ελλειμμάτων και μη αναπτυξιακή πραγματικότητα! Τελικά, δεν εξηγείται αλλιώς, κάποιοι έρχονται τις ώρες που η Ελλάς κοιμάται και μας χώνουν υπαλλήλους στον «ευρύτερο» δημόσιο τομέα, δίχως να τους παίρνουμε χαμπάρι!

ε) με πιάνει αφρώδης (!!) πυρετός όταν ακούω ότι για να κόψω τις συντάξεις, τους μισθούς και κάθε κοινωνική παροχή, προκειμένου να μαζέψω ευρώπουλα, πρέπει να έχω τελειώσει μάστερ και phd στο LSE. Αυτό το έκανε και ο πατέρας μου (μηχανικός πλοίων σπούδασε, αλλά ποτέ δεν μπάρκαρε) και από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω και οι συνάδελφοί του στην «πιάτσα». Όταν δεν «έβγαινε» ο οικογενειακός μας προϋπολογισμός, το χαρτζιλίκι μου την πλήρωνε πρώτο! (Για κάθε ενδιαφερόμενο ο πατέρας μου διατηρεί κατάστημα στην πλ. Ιπποδαμείας στον Πειραιά). Στις δε διαμαρτυρίες  μου,  απαντούσε στερεοτύπως: «εγώ δούλευα από 12 χρονών για να έχω το μισό χαρτζιλίκι από το δικό σου. Τώρα πρέπει να κάνουμε οικονομία.», άσε που το ύφος του δεν έδειχνε και μεγάλη διάθεση για ... διαπραγματεύσεις. Πάντως, τον εμπιστευόμουν και ήξερα ότι όταν μπορεί, θα ανταποδώσει. Γιατί, ίσως, αισθανόμουν ότι ήμασταν μια οικογένεια.  Τέλος πάντων, μάλλον, όμως, είναι διαφορετικό να σε … περικόπτει άτομο με διδακτορικό. Είναι πιο επιστημονικό, κάτι σαν το νυστέρι με το λέϊζερ ένα πράγμα.

στ) πόσα όρια αντοχής μπορώ να έχω όταν πρέπει να επιλέξω μεταξύ είτε ενός «μαϊμού» καπιταλισμού είτε μίας ελληνικής εκδοχής της Σοβιετίας; (λες αν το ‘44 είχε κερδίσει ο ΕΛΛΑΣ να είχε πέσει ο υπαρκτός στην 10ετία; Παραγράφεται αυτό και απολογούμαι, ήταν ολίγον ιεροσυλία).

     Τέλος, ως «ανειδίκευτος απειρογνώμων», αρρωσταίνω και θέλω να βρω καράβι να φύγω, ΤΩΡΑ, επειδή: έχω ακούσει χιλιάδες οικονομο-πολιτικο-τραπεζο-χρηματοπιστωτικές & κοινωνικές αναλύσεις (οι περισσότερες, αντίστοιχου επιπέδου με τις μελέτες για την …. πολεοδομία των Αθιγγάνων), από κάθε λογής κατηγορία δημοσίως τοποθετούμενου, δημοσιογράφου, πολιτικού, αναλυτή, ειδικού, εμπειρογνώμονος, τεχνοκράτου και ότι άλλο, οι οποίοι μου λένε -κάποιες φορές εύστοχα-, το γιατί και πώς έφτασα εδώ, ΑΛΛΑ, κανείς δεν μου λέει πώς θα γλυτώσω και ποιο είναι το σχέδιό του! Από την παιδική χαρά του Αλέξη, μέχρι και την σοβαροφανή και περισπούδαστη σάλα του Ζαππείου, δεν ακούω ΤΙΠΟΤΕ! Μόνο τις ίδιες ευήκοες –πλην καταστροφικές- ανοησίες και βερμπαλισμούς για την παραγωγικότητα, κλπ κλπ. Μπορεί, τις προηγούμενες 10ετίες να καταστήσαμε όνειρο και επιτυχία επαγγελματικής αποκατάστασης το Δημόσιο και η «αριστερή» κουλτούρα μας να θεωρούσε απατεώνες και παράσιτα όλους, συλλήβδην, τους επιχειρηματίες. Καιρός να αλλάξουμε! Καιρός να δούμε αυτοκριτικά την δημόσια συμπεριφορά μας. Όταν άλλοι λαοί βρέθηκαν ενώπιον της κρίσης σκέφτηκαν "έχουμε πρόβλημα, όλοι μαζί να το λύσουμε", εδώ ακόμη ψάχνουμε το ποιός φταίει. (Ο κακός μας ο καιρός μήπως?)

     Όμως επαναλαμβάνω: ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΡΙΞΕΤΕ ΣΤΑ Prozac! Πιστεύω σε μια Ελλάδα αποκεντρωμένη, συνεπή, σύγχρονη, αισιόδοξη σαν τον ήλιο της και δυναμική σαν τις γενιές που χαμογελούν, ερωτεύονται, ονειρεύονται, σχεδιάζουν το μέλλον τους και πιστεύουν στον εαυτό τους. Που αρνούνται να ζουν χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα, που αρνούνται την «15μερη πρέζα του ενιαίου μισθολογίου» και επιχειρούν.  Με όποιες δυσκαμψίες, δυσκολίες και εμπόδια! Αυτή την Ελλάδα, θα την επιβάλλουν!

                                                                                      ΟΥΦ!

                                                                                              Αθήνα 5 Οκτωβρίου 2011

 

Υ.Γ. Παρακαλώ, αν μπορείτε, παύσατε να ουρλιάζετε! Συζητήστε.