Πίσω από την πόρτα ενός… δαιμονοποιημένου τζαμιού - Ελεύθερος Τύπος, Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Η χθεσινή απόφαση -με συντριπτική πλειοψηφία- του Ελληνικού Κοινοβουλίου, σε συνέχεια της προ ολίγων μηνών αποφάσεως του ΣτΕ, δια της οποίας είχε απορριφθεί η προσφυγή διαφόρων (εκκλησιαστικών παραγόντων, ιδιωτών και παραγόντων της αυτοδιοίκησης) κατά της ανεγέρσεως Τεμένους στην Αθήνα (στην περιοχή του Βοτανικού), θέτει τέρμα σε μία, επί δεκαετίες χρονίζουσα κατάσταση και η οποία προσήγγιζε τα όρια του παραλογισμού.

Η άρνηση των Ελληνικών Αρχών, προκειμένου να κατασκευασθεί και να λειτουργήσει Τέμενος στην Ελληνική Πρωτεύουσα, παρά την προ 40ετίας αναληφθείσα δέσμευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά τις επαφές του με Άραβες ηγέτες, σε καμία περίπτωση δεν συμβαδίζει με την συμπεριφορά ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κράτους.

Κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά υπαγορεύονται από το φιλελεύθερο ουμανιστικό πνεύμα του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού, δεν διαπραγματεύονται και δεν υποτάσσονται σε σκοπιμότητες. Το μόνο όριο για την άσκησή τους είναι το Συνταγματικό κεκτημένο μιας χώρας.

Υπό μία άλλη οπτική, η άρνηση αυτή συνιστούσε και ουσιαστικό έλλειμμα δεοντολογικής συμπεριφοράς εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς. Τούτο, διότι, αφ’ ενός η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα όπου ισχύει ο μουσουλμανικός νόμος της Sharia (Σαρία), ως δικαίωμα που έχει παραχωρηθεί στην Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, έστω και για θέματα οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου.

Η τελική υπαγωγή των αποφάσεων του ιεροδικείου και του Μουφτή στην δικαιοδοσία των Ελληνικών δικαστηρίων, δεν αλλάζει ουσιαστικά τα πράγματα καθώς τα δικαστήρια δεν μπαίνουν στην κρίση της ουσίας αλλά της τυπικής κανονικότητος των αποφάσεων.

Αφ’ ετέρου, μέχρι και χθές, δεν ήταν δυνατή η ανέγερση Τεμένους στην Αθήνα, διότι οι πολιτικές ηγεσίες, υποκύπτουσες στις αιτιάσεις συντηρητικών, αναχρονιστικών κύκλων δεν άγγιζε το ζήτημα, παραπέμποντάς το στις Καλένδες, αφήνοντας περιθώρια στην Τουρκική ηγεσία να βρίσκει αφορμές κριτικής έναντι της Ελληνικής Πολιτείας, όταν ετίθεντο ζητήματα περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κυβέρνηση της γείτονος, όπως συνέβη επί παραδείγματι, προσφάτως στις διαμαρτυρίες του Ελληνικού ΥΠΕΞ στην περίπτωση χρήσεως, δύο φορές, της Αγίας Σοφίας για την ανάγνωση του Κορανίου κατά τον ιερό μήνα Ραμαντάν.

Κάποιοι προβάλουν ως επιχείρημα κατά της ανεγέρσεως και λειτουργίας Τεμένους την ένταση της επιθετικότητας των ακραίων ομάδων του πολιτικού Ισλάμ. Επίσης, τεχνηέντως προσπαθούν να συνδέσουν το ζήτημα με το προσφυγικό κύμα και την μετανάστευση (παράνομη ή μη).

Προφανώς, παρόμοιες αιτιάσεις δεν εδράζονται σε καμία λογική βάση, παρά μόνον στον φόβο, τον συντηρητισμό και την λανθάνουσα εθνικιστική-λαϊκιστική, θεώρηση. Μουσουλμάνοι δεν είναι μόνον κάποιοι εκ των προσφευγόντων ή μεταναστών. Αρκετοί επισκέπτες των Αθηνών, είτε επιχειρηματίες, διπλωματικοί, πολιτικοί και απλοί τουρίστες ακολουθούν αυτό το θρήσκευμα.

Ακόμη, είναι προτιμώτερη η άσκηση των λατρευτικών καθηκόντων, οποιασδήποτε ομάδας ή θρησκευτικού δόγματος, εντός οργανωμένου χώρου, του οποίου την εποπτεία θα έχει η Ελληνική Πολιτεία, παρά το υφιστάμενο καθεστώς της ανεξέλεγκτης λειτουργίας δεκάδων «τζαμιών» σε χώρους επί των οποίων κανείς δεν μπορεί να έχει εικόνα και γνώση του τι διαμοίβεται εντός αυτών.

Επιπροσθέτως, η λογική που απαιτεί την δημιουργία Χριστιανικών Ναών στις μουσουλμανικές χώρες, δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κρίση. Πρώτον γιατί η σύγκριση με πιο «καθυστερημένες» πολιτικά και κοινωνικά χώρες δεν περιποιεί τιμή για εμάς και δεύτερον, διότι, ενδεχομένως στην Σαουδική Αραβία, π.χ., να μην είναι δυνατή η ανέγερση Χριστιανικού Ναού, δεν ισχύει όμως το ίδιο για άλλες χώρες όπως η Ιορδανία, η Συρία κ.λπ.

Επομένως, αν και όχι απολύτως δημοφιλής, ορθή υπήρξε η πρόταση της Κυβέρνησης και ακόμη ορθοτέρα η απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου, με την συναίνεση των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, πλην, βεβαίως, των γνωστών καιροσκόπων-λαϊκιστών, οι οποίοι εξακολουθούν και σε αυτό το σημαντικό ζήτημα να επενδύουν στα ταπεινά ένστικτα και φόβους των πολιτών, προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά.

Πρόσω ολοταχώς προς μία σύγκρουση πολιτισμών - Ελεύθερος τύπος, Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Ο απολογισμός των τεκταινομένων στην διεθνή σκηνή, ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια των δεκαπέντε τελευταίων ετών, δεν επιτρέπει αισιόδοξους συνειρμούς. Ο Δυτικός Κόσμος δέχεται τυφλές, τρομοκρατικές επιθέσεις· αιφνιδιάζεται, καταπλήσσεται και με ωδίνη καταμετρά τα θύματα. Η απώλεια και ο θρήνος που συνεπάγεται, διευκολύνουν την διολίσθηση στον ανατροχασμό.

Ταυτοχρόνως, οι απειλές που εκτοξεύουν προς κάθε κατεύθυνση, οι ψυχοπαθείς της Ράκα και οι όπου γης ακόλουθοί τους, ενσπείρουν τον φόβο στους πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίοι αισθάνονται πως αντιμετωπίζουν έναν ανηλεή πόλεμο, όπου σκοπό του αντιπάλου δεν αποτελεί μόνον η φυσική τους εξόντωση, αλλά στοχοποιείται ο τρόπος ζωής και οι αξίες του πολιτισμού τους.

Η εποχή κατά την οποία η ολβοφόρος Δύσις αποτελούσε πρότυπο και Γή της Επαγγελίας για τους εκτός αυτής πληθυσμούς, φαντάζει σήμερα μακρινή. Ο Δυτικός Κόσμος δοκιμάζεται και εμφανίζει σημάδια παρακμής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άκρως απολογητική στάση της Ευρώπης έναντι των ισλαμικών φορέων (κυβερνήσεων και ιερωμένων) σε διάφορες περιπτώσεις κατά τις οποίες θεωρήθηκε ότι, καλλιτέχνες ή σκιτσογράφοι ή διανοούμενοι ή εν γένει παράγοντες του δημόσιου βίου στις Δυτικές χώρες, προσέβαλλαν τα «ιερά και όσια» των πιστών του Προφήτη.

Η υπερήφανη στάση της Δύσης έναντι του ιερατείου της Τεχεράνης στην περίπτωση του Shalman Rushdi καμία σχέση δεν είχε με τους απολογητικούς ψελλισμούς στην περίπτωση των σκίτσων του Προφήτη ή σε ανάλογα γεγονότα. Προφανώς, συνιστά υποχώρηση του Δυτικού, Φιλελεύθερου, Ουμανιστικού πνεύματος έναντι των σκοταδιστικών κύκλων του Ισλάμ, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει καμία σχέση με το Ισλάμ των Αβασσιδών της Βαγδάτης ή των χαλιφάτων της Ανδαλουσίας, της Κορδούης και της Γρανάδα.

Άρα, βρισκόμαστε προ μιας συγκρούσεως πολιτισμών; Και αν η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική τι σημαίνει αυτό; Αρκεί η τεχνολογικά εξελιγμένη πολεμική μηχανή της Δύσης να επιβάλει τους όρους της στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

Ή μήπως ο πακτωλός των πετροδολλαρίων και η Ασιατική, αναδυομένη οικονομική μηχανή με την πληθυσμιακή ισχύ θα είναι ο καταλυτικός παράγοντας ο οποίος θα κρίνει εν τέλει την έκβαση των πραγμάτων; Σήμερα, δεν είναι μόνον Αραβικοί πληθυσμοί που αμφισβητούν την Δυτική πρωτοκαθεδρία ή τρομοκρατικές ομάδες συγκροτούνται με αφορμή την «άδικη» συμπεριφορά έναντι των Παλαιστινίων (αν και η διαιώνιση του θέματος αυτού, συνέβαλλε σημαντικά στον εκτροχιασμό των πραγμάτων και προσέφερε γόνιμο έδαφος), αλλά έχουν προστεθεί πληθυσμοί της Υποηπείρου, της Κίνας, ενώ, η Σλαβική Αυτοκρατορία, αναγεννώμενη, εμφανίζεται και αποφασισμένη να μην αποστεί του ανταγωνισμού και της διεκδίκησης των όσων θεωρεί δίκαιά της.

Υπό το βάρος της πραγματικότητος -η οποία καθημερινώς καθίσταται έτι δυσχερεστέρα, γεγονός που υποβοηθείται και από την συνεχιζομένη οικονομική κρίση και την φτωχοποίηση τμημάτων των δυτικών πληθυσμών-, σήματα λυγρά εκπέμπονται από το μέλλον.

Από τις αρχές της 10ετίας του 1990, η κατάρρευση των καθεστώτων της. Ανατολικής Ευρώπης σάρωσε τις διαχωριστικές γραμμές και τα πολιτικά σύνορα που είχε θέσει η ιδεολογική αντιπαράθεση. Η ανάπτυξη του διαδικτύου και της τεχνολογίας επιτάχυνε και κατέστησε ακόμη εγγύτερη την προοπτική για μια δημοκρατική και παγκόσμια κοινωνία των πολιτών.

Η Παγκοσμιοποίηση αν και προοιώνιζε όρους άμεσης και απρόσκοπτης επικοινωνίας κρατών και ανθρώπων, κατέληξε πεδίο ανεξέλεγκτης δραστηριότητας των «αγορών», δίχως να εστιάζει στην δημιουργική όσμωση των πολιτισμών, στοιχείο που σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης διαδρομής, ήταν ο sine qua non όρος για την πρόοδο. Αντιθέτως, σε πολλές περιπτώσεις, σηματοδότησε την έξαρση των εθνικισμών, επί παραδείγματι η υπέρ-δεκαετής διεθνοτική σύγκρουση στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Η σύρραξη στα εδάφη της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης όπου οι κοινότητες διακρίνονταν λόγω θρησκευτικού δόγματος (Σέρβοι Ορθόδοξοι – Μουσουλμάνοι-Καθολικοί Κροάτες), διευκόλυνε την εγκατάσταση όχι μόνον μεμονομένων, αλλά και ομάδων μαχητών από την Μέση Ανατολή που βρήκαν πρόσφορο τρόπο να εγκατασταθούν μονίμως στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Την ίδια περίπου περίοδο, η πρώτη μετακομμουνιστική κυβέρνηση της Αλβανίας εμπρός στην ανάγκη για εύρεση κεφαλαίων έστρεψε το βλέμμα στον Ισλαμικό κόσμο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ναι μεν την χρηματοδότηση προγραμμάτων και σχεδίων από τις πλούσιες χώρες του Κόλπου και την Τουρκία, αφ’ ετέρου κατέστησε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου μέλος της Ισλαμικής Διεθνούς.

Οι δύο αυτές συγκυρίες, επέτρεψαν την δημιουργία ερεισμάτων εντός του Ευρωπαϊκού χώρου σε ομάδες με «περίεργους», αν όχι με βεβαιότητα σκοτεινούς, στόχους, πράγμα που ενισχύθηκε από την υψηλή πίεση του μεταναστευτικού-προσφυγικού κύματος κατά την τελευταία 10ετία.

Πολλοί, μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου, αναζητούν ή εντοπίζουν το αντίπαλο δέος στο Ισλάμ, ως επιβεβαίωση της θεωρίας περί Συγκρούσεως των Πολιτισμών, με διακριτικό την θρησκευτική διαφορετικότητα. Προβάλλεται δε ως απόδειξη του ισχυρισμού αυτού, το γεγονός ότι στην πρ. Γιουγκοσλαβία, τον Λίβανο και σε περιοχές της Ινδικής, πληθυσμοί με κοινή γλώσσα και εθνική προέλευση, αλλά με διαφορετική θρησκεία, περιήλθαν σε αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις.
Όμως, δεχόμενοι ότι ο πολιτισμός είναι το στοιχείο ου προσδιορίζει την ταυτότητα –υπό ευρεία έννοια- των ανθρώπων, αν η ανθρωπότητα επιλέγει την ειρηνική συνύπαρξη ως προϋπόθεση για την ύπαρξη μέλλοντος με ποιότητα ζωής, οι διαφορετικοί πολιτισμοί οφείλουν να μάθουν να συνυπάρχουν και να λειτουργούν συμπληρωματικά.

Δηλαδή, να καταστεί σαφώς κατανοητό από όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους –διανοούμενους, καλλιτέχνες, παράγοντες του δημόσιου βίου και τους εν γένει διαμορφωτές της κοινής γνώμης- το γεγονός ότι δεν υπάρχουν χρήσιμοι και άχρηστοι πολιτισμοί. Ότι ο Πολιτισμός δεν είναι συγκρινόμενο και στατικό μέγεθος. Κάθε λαός, εισέφερε το δικό του κομμάτι στην πορεία του ανθρώπου. Και κάθε τέτοιο κομμάτι είναι απαραίτητο και τμήμα της ανθρωπότητας. Η δυναμική εξέλιξη του κόσμου, συμβάλει στην δημιουργία σύγχρονων, σημαντικών πολιτισμών, οι οποίοι όμως δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξουν αν δεν υπήρχε το προηγούμενο τμήμα.

Είναι βασική παραδοχή μας ότι ψήγματα αλήθειας απαντώνται σε κάθε ιδεολογία, σε κάθε θρησκευτικό δόγμα, σε κάθε σκέψη του ανθρώπου. Και φυσικά, όλα έχουν το νόημά τους και τον ρόλο τους. Μην λησμονείται ότι η Ιστορία λειτουργεί άλλοτε ως εργαλείο και οδηγεί στην αυτογνωσία και άλλοτε ως μηχανισμός ενίσχυσης υπαρχόντων ή κατασκευής νέων, μύθων.

Η Γαλλική διανόηση του 18ου αι. προέβαλε την έννοια του «πολιτισμού», ως διακριτικό έναντι της βαρβαρότητας, ορίζουσα την έννοια του πολιτισμένου κόσμου ως εκείνου που περιελάμβανε αστικοποιημένους (δηλαδή μονίμως εγκατεστημένους σε ένα τόπο) και εγγράμματους πληθυσμούς.

Αυτή η διάκριση –στον επόμενο αιώνα δαπανήθηκε μεγάλη πνευματική και πολιτική προσπάθεια καθορισμού των κριτηρίων που διακρίνουν τις πολιτισμένες κοινωνίες από εκείνες τις μη πολιτισμένες-, δημιούργησε την έννοια του ενικού πολιτισμού παραβλέποντας τον πληθυντικό πολιτισμό. Χρειάστηκε η εισφορά των γερμανών διανοητών του 19ου αι. ώστε να διακρίνουμε την διαφορά μεταξύ του πολιτισμού, προϊόντος της βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή των πολιτισμικών στοιχείων που βρίσκονται σε άμεση συνάφεια με τον υλικό κόσμο και με εκείνον, που αφορά στην πνευματική καλλιέργεια και είναι σχετικός με τις αξίες, αρχές, ιδανικά.

Γεγονός είναι ότι οι ανθρώπινη ιστορία σε κάθε στιγμή της περιλαμβάνει ένοπλες αντιπαραθέσεις, είτε περιφερειακής είτε γενικότερης εμβελείας συγκρούσεις, οι οποίες συνεπάγονται υψηλό κόστος σε ζωές, πόρους, υποδομές. Οπωσδήποτε, τίποτε δεν συγκρίνεται με την απώλεια ανθρώπων, αλλά πέραν αυτού και η ματαίωση των μόχθων προκειμένου να δημιουργηθούν οι υποδομές αυτές, δεν είναι αμελητέο κόστος.

Η είσοδος στην νεωτερικότητα (γύρω στο 1500 μ.Χ.), σήμανε την δημιουργία ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος, όπου οι Δυνάμεις της εποχής συγκρούονταν στο Ευρωπαϊκό έδαφος, ενώ άρχιζε η δημιουργία αποικιών, με συνακόλουθο την έναρξη επιδράσεως του δυτικού πολιτισμού σε άλλους, λιγότερο τεχνολογικά εξελιγμένους και των οποίων οι πόροι δεν αποτελούσαν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ίδιους. Ο διπολικός Ψυχρός Πόλεμος και η λήξη της αποικιοκρατίας κατέστησαν πεδίο σύγκρουσης τις τριτοκοσμικές χώρες.

Σήμερα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, δεν δημιουργούν απώλειες μόνον στις Δυτικές Πρωτεύουσες, αλλά και σε Μουσουλμανικούς πληθυσμούς (π.χ. Βαγδάτη, Ιορδανία, μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν στο Ευρωπαϊκό έδαφος κ.λπ.), ενώ και οι ίδιοι οι τρομοκράτες δεν προέρχονται από τις χώρες της «Ειρήνης» (D’ar al Islam), αλλά, αρκετοί είναι πολίτες κάτοικοι δυτικών χωρών, μετανάστες δεύτερης γενιάς.

Τι άραγε θα ήταν εκείνο που θα μπορούσε να συγκεράσει δυναμικά και δημιουργικά τις αντιθέσεις που γεννούν οι πολιτισμικές, θρησκευτικές, φυλετικές ή τέλος, εθνικές διαφορές; Τι θα μπορούσε να αποτελέσει υπήνεμο λιμένα σκέψης σε έναν τεταραγμένο και αποπροσανατολισμένο, σύγχρονο κόσμο; Σε έναν κόσμο που εμφανίζει σημεία παρακμής, που βιώνει έναν τύπο ύστερου Μεσαίωνα;

Πώς οι διαφορετικοί πολιτισμοί θα μάθουν να συνυπάρχουν ειρηνικά, να συναλλάσσονται και να μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι κατέχει τις λύσεις.

Απαιτείται προσπάθεια εξ όλων, ώστε να μελετούν τον “άλλο”, να κατανοούν τα ιδανικά, τις αξίες και την κουλτούρα του σε μία διαδραστική αλληλουχία εξέλιξης. Το πλαίσιο που δύναται να προσφέρει την πλέον λειτουργική συνδρομή, δεν είναι άλλο, πάρεξ εκείνο που παρέχεται από την συγκρότηση ισχυρών και βιώσιμων, υπερεθνικών οντοτήτων, με κοινά συμφέροντα των μετεχόντων και άρα ισοτιμία στην συμμετοχή ενός εκάστου. Αυτό διότι, η πραγματική σύγκρουση συνίσταται μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας.

Στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, η εξέλιξη και ενίσχυση των Θεσμών της ΕΕ και η ενίσχυση της προοπτικής της πολιτικής ενοποίησης απαντά ουσιαστικά στην απειλή του σύγχρονου πολέμου, τον οποίο προσπαθούν να κλιμακώσουν οι ένθεν κακείθεν ψυχωτικοί ή οι καιροσκόποι.

Ερντογάν ο ασύδοτος, ο παρορμητικός και ο απρόβλεπτος - Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Την επόμενη ημέρα, πολλές εκδοχές αναφέρονται σχετικά με το εγχείρημα των στρατιωτικών στην Τουρκία. Ανεξάρτητα όμως από την αλήθεια –αν ήταν, όντως, πραξικόπημα operetta ή όχι-, είναι γεγονός ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έχει μετατρέψει την υπόθεση σε μία πολύ βολική επιχείρηση εξόντωσης όσων, σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και κριτήρια, θεωρεί αντιπάλους του.

Επιχείρηση που αγγίζει τα όρια της μανίας αν όχι και του γελοίου, με τα F16 να συνεχίζουν να «υπερασπίζονται» ή να «επιτηρούν» τον Τουρκικό εναέριο χώρο -προστατεύοντας από ποιους, άραγε;

Ο κ. Erdogan εμφανίζεται σήμερα πανίσχυρος και προφανώς, αισθάνεται μόνος και απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού και ίσως την στιγμή αυτή να είναι. Η nirvana όμως της απόλυτης, αυτής, κυριαρχίας του δεν προοιωνίζεται να διαρκέσει για πολύ ακόμη, αν βέβαια συνεχίσει να πράττει με την εκδικητικότητα, την οποία εμφανίζει, έναντι υπαιτίων οργανωτών αλλά και απλών στρατιωτών, οργάνων δηλαδή που απλά εκτελούσαν διαταγές, δίχως ενδεχομένως να γνώριζαν τι ακριβώς συνέβαινε και αν η φυσική ηγεσία του στρατεύματος συμμετείχε ομοθυμαδόν στην κίνηση.

Ο ασύδοτος, παρορμητικός και απρόβλεπτος χαρακτήρας του, δεν του επέτρεψε να επιδείξει την προσήκουσα μεγαλοθυμία, την οποία οφείλει να διαθέτει ο ηγέτης, ο νικητής έναντι του ηττημένου. Η εμμονή του για απόλυτη και αδιαμφισβήτητη εξουσία δεν του επιτρέπει να τηρήσει την βασική αρχή, την οποία υπερασπίζεται κάθε πραγματικά δημοκρατική ηγεσία, δηλαδή, ότι η Δημοκρατική Πολιτεία ενδεχομένως τιμωρεί, αλλά δεν εκδικείται. Αντιθέτως, εμφανίζεται ως εξολοθρευτής, δράττων την ευκαιρία και κλιμακώνει την βία.

Δικαίως, εγείρονται ερωτηματικά: πώς, εντός 24ώρου βρέθηκαν 2.000 δικαστές να αντικαταστήσουν τους διωχθέντες, ενώ καλά-καλά δεν είχε κατακαθίσει η σκόνη του πραξικοπήματος; Πώς διενεργήθηκαν 8.000 συλλήψεις σε λιγότερο των 48 ωρών, ενώ το καθεστώς της Αγκύρας δήλωνε αδυναμία να αστυνομεύσει αποτελεσματικά τα παράλια ώστε να ανασχεθεί η ανεξέλεγκτη προσφυγική ροή; Νίκησε η Δημοκρατία, όταν ο Τούρκος ηγέτης διακηρύσσει την πρόθεσή του να επαναφέρει την καταργηθείσα θανατική ποινή;

Η αρχή του Μωσαϊκού Νόμου «οδόντα αντί οδόντος …» ισχύει αυτούσια στο Ισλαμικό δίκαιο. Δικαίωμα του Erdogan είναι να επιδιώκει την Ισλαμοποίηση της γείτονος.

Όμως, δεν έχει πλέον δυνατότητα να καλύπτεται πίσω από το Ευρωπαϊκό «λούστρο» που κατά περιόδους επιχειρεί να εμφανίσει. Αναμφισβήτητα, έχει αποδείξει ότι είναι γερός «παίκτης». Όμως, με την όλη αυτή την αλαζονεία, τον καισαρισμό –ή μάλλον, εν προκειμένω τον «σουλτανισμό»- και εκδικητική μανία του ο Erdogan προκαλεί την τύχη του. Και η πρόκληση αυτή αφορά σε πολλαπλούς αποδέκτες:

Αφ’ ενός απευθύνεται προς το εσωτερικό της χώρας του. Και οι πιο θερμοί υποστηρικτές του εντός των κόλπων του στρατεύματος, δεν μπορούν να ανεχθούν την εικόνα του λιπόσαρκου με την βερμούδα και τα εν μέρει εκτεθειμένα, τριχωτά οπίσθια να κακοποιεί τον αξιωματικό επάνω στο άρμα μάχης· ούτε και την εξευτελιστική απογύμνωση στρατιωτών και αξιωματικών από τον χυδαίο –έστω και δικαίως θυμωμένο- όχλο.

Η βεβήλωση της στολής είναι έγκλημα καθοσιώσεως , όχι μόνον για τους άνδρες και γυναίκες των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας, αλλά και για σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Συνελόντι ειπείν, το πογκρόμ διώξεων σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, δημιουργεί ανασφάλεια σε μεγάλο αριθμό αξιωματούχων (δικαστές, ανώτερους και ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, στρατιωτικούς κ.λπ.).

Κάποια στιγμή, όλοι θα επιφυλαχθούν και θα αναρωτηθούν σχετικά με το πότε θα έρθει και η δική τους σειρά. Η απαξίωση του στρατεύματος οδηγεί σε κάμψη του ηθικού του και αυτό, μαθηματικά, αργά ή γρήγορα, σε στρατιωτική ήττα.

Αφ’ ετέρου και η Δύση –η οποία είχε στείλει το μήνυμα με τις πρώτες αντιδράσεις της κατά την εκδήλωση της στρατιωτικής στάσης-, δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί, έστω και αν προς στιγμήν ανέχεται. Ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος έχει επιβαρύνει πολύ τον λογαριασμό του με την στάση του στο Ιράκ, την επίδειξη πολυπραγμοσύνης στο θέμα της Συρίας και του Assad, την υπόθαλψη και την φημολογούμενη υποστήριξή του προς το ISIS, ενώ τώρα, στελέχη της Κυβέρνησής του αδιάντροπα και εριστικά βάζουν στο στόχαστρο τις ΗΠΑ, λόγω της παραμονής εκεί του ιμάμη Γκιουλέν (αντέχει, άραγε, η Άγκυρα το ρίσκο μιας απόβασης στην Πενσυλβάνια;). Όσο για την ΕΕ απολύτως καθαρές και εύγλωττες οι δηλώσεις της Καγκελαρίου Μέρκελ και της αρμόδιας για τις εξωτερικές υποθέσεις επιτρόπου… Λαγός την φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του….

Τέλος, στα καθ υμάς, , την προσοχή συγκεντρώνει η υπόθεση των 8 Τούρκων στρατιωτικών, οι οποίοι κατέφυγαν στην χώρα μας αιτούντες άσυλο. Ομολογουμένως, πρόκειται για σύνθετη και δύσκολη υπόθεση. Οι δηλώσεις, όμως, των Υπουργών και άλλων κυβερνητικών στελεχών, προκαλούν ανησυχία.

Δεν κατανοεί κανείς τι εξυπηρετούν εξυπνακίστικες δηλώσεις του εν υπνώσει ΥΠΕΞ περί «άγκυρας δημοκρατίας» ή άλλες οι οποίες που έφεραν την κυβέρνηση (!!!)και όχι την Δικαιοσύνη να «λαμβάνει υπ’ όψιν» ότι οι 8 στρατιωτικοί ήθελαν να καταλύσουν την Δημοκρατία στην Τουρκία. Η Κυβερνητική εκπρόσωπος και ο Αν. Υπουργός Άμυνας είχαν τις κατάλληλες πληροφορίες και αποδείξεις;

Δεν ισχύει για αυτούς η στοιχειώδης αρχή δικαίου περί τεκμηρίου αθωότητος; Βεβαίως, κατά παγία πρακτική, ανασκευάσθηκαν σε λιγότερο των 24 ωρών. Ας μην διανοηθεί κανείς να παραβεί –στο όνομα οιασδήποτε σκοπιμότητος- τις αρχές του διεθνούς δικαίου και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Έμεινε, όμως να πλανάται η δημόσια διαβεβαίωση του Erdogan ότι «μετά από συνομιλία του με τον κ. Τσίπρα», έλαβε διαβεβαίωση για την έκδοση των φυγάδων εντός 10-15 ημερών. Αυτό, δεν συνάδει με τα όσα επιμελήθηκε και διέρρευσε το Μαξίμου, αλλά, ούτε στο ελάχιστο διαψεύσθηκε, παρά μόνον κάποια δήλωση, από τον «κάτι σαν ΥΠΕΞ»!

Ίσως, η διεθνοποίηση του ζητήματος ή η προσπάθεια εμπλοκής της ΕΕ, να αποτελούσε την πλέον ενδεδειγμένη οδό.

Πραξικόπημα στην Τουρκία; Ευτελισμός στρατού και Ερντογάν - Ελεύθερος Τύπος, Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Ο αλαζόνας και θεωρητικά πανίσχυρος Σουλτάνος της Αγκύρας παρ’ ολίγον να τεθεί εκτός παιδιάς από τους συνήθεις υπόπτους στην γείτονα.

Ομάδα από τις Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επεχείρησε να καταλάβει την εξουσία, με κίνητρο ή πρόσχημα την επάνοδο στην Κεμαλική τάξη, όπως άλλωστε φανερώνει και η ονομασία του κινήματος «Ειρήνη για την χώρα». Υπενθυμίζεται ότι αυτό, αποτελούσε το κεντρικό motto του Κεμάλ Αττατούρκ.

Ο ευτελισμός αμφοτέρων απόλυτος. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας υποχρεώθηκε να επικοινωνήσει με τους Τούρκους δημοσιογράφους και πολίτες μέσω των μισητών του διαδικτυακών μέσων (skype), αναγκάσθηκε να ταπεινωθεί και να στραφεί προς την Δύση –και να ζητήσει άσυλο, όπως αναφέρουν πληροφορίες-, έναντι της οποίας, μέχρι πρότινος, εκτόξευε υπερφίαλες υποδείξεις, ενώ και ο Πρωθυπουργός κατέφυγε στο twitter (!).

Από την απομάκρυνση του Ahmed Davoudoglou ο χρόνος του Erdogan άρχισε να μετρά αντιστρόφως. Ο σοβαρός, μετριοπαθής χαρακτήρας,, οι ικανότητες και οι γνώσεις του κ. Νταβούτογλου σηματοδοτούσαν την ισορροπία και την μετριοπάθεια στην πολιτική της Άγκυρας.

Η απομάκρυνσή του από τον Τούρκο Πρόεδρο, σίγουρα, αργά ή γρήγορα, θα κοστίσει. Όμως, ακόμη και η αποτυχία των πραξικοπηματιών είναι ικανή να μεταβάλει τα πράγματα στην γείτονα. Ευχής έργον θα είναι το μήνυμα να γίνει άμεσα αντιληπτό από τον Erdogan και την ηγεσία του ΑΚΡ: η Δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα που εφαρμόζεται επιλεκτικά, στηρίζεται στους πολίτες και στην ελευθερία έκφρασής τους, η Τουρκία δεν είναι Οθωμανική Αυτοκρατορία και ούτε μπορεί να καταστεί τέτοια στο σημερινό διεθνές περιβάλλον. Τέλος, πρέπει να συγκρατηθεί από την Άγκυρα ότι η Δύση, θυμάται …
Τα «ανομήματα» του Τούρκου ηγέτη βαριά. Ο υπερφίαλος και εκρηκτικός χαρακτήρας του –σύμφωνα με εκτιμήσεις-, τον οδήγησε σε «αυτοκρατορικές» επιλογές πολιτικής συμπεριφοράς και πρακτικής, δεν συγκράτησε την αδηφάγο πολυπραγμοσύνη του και -παρά τις επανειλημμένες προτροπές Αμερικανών και υψηλόβαθμων αξιωματούχων του ΝΑΤΟ-, δεν διέκοψε την υποστήριξη προς το ISIS, ακόμη και μετά την Ρωσική παρέμβαση στην κρίση της Συρίας, η οποία διαφοροποίησε ριζικά την κατάσταση εκεί.

Την μεγίστη δυσαρέσκεια της Δύσης, αποδεικνύουν τόσο οι πρώτες δηλώσεις του επικεφαλής του State Department και η αρχική σιγή των Ευρωπαίων ηγετών, ενώ ενδεικτικές του κλίματος ήταν και οι πρώτες δηλώσεις του Κρεμλίνου και φυσικά η Γερμανική άρνηση στο αίτημα του Τούρκου Προέδρου.

Αυτό καθ’ αυτό το πραξικόπημα δεν εκδηλώθηκε με τους καλύτερους οιωνούς για την επιτυχία του. Δεν γνωρίζω ποιος ή ποιοί ήταν αυτοί που το υποκίνησαν, αλλά εγείρονται σοβαρά ερωτηματικά. Πρώτον η ώρα έναρξης της εκδηλώσεώς του. Πώς μπορεί ο στρατός να κινηθεί με την απαιτούμενη ταχύτητα και ευελιξία σε πόλεις που είναι γεμάτες κόσμο που μετακινείται και βρίσκεται εν εγρηγόρσει στους δρόμους.

Επίσης, δίχως την ανοχή έστω, της φυσικής ηγεσίας του στρατεύματος και την συμμετοχή των μυστικών υπηρεσιών και χωρίς την υποστήριξη –τουλάχιστον ικανού αριθμού- μονάδων των ειδικών δυνάμεων, πώς θα μπορούσε να υλοποιηθεί η ζωτική προϋπόθεση αστραπιαίας κατάληψης των στόχων, που δεν μπορεί να είναι άλλοι εκτός από τα ΜΜΕ, τις επικοινωνίες και πρωτίστως η σύλληψη της πολιτικής ηγεσίας. Δεν γνώριζαν οι επικεφαλής των στασιαστών που θα βρισκόταν ο Τούρκος Πρόεδρος; Δεν είχαν την ευφυΐα να συλλάβουν άμεσα εντός των πρώτων λεπτών τους σημαντικούς παράγοντες της πολιτικής και Πολιτειακής ηγεσίας; Εξ άλλου, πως δεν υπήρξε μέριμνα για την διακοπή και άμεσο έλεγχο των επικοινωνιών;

Αυτά και άλλα ακόμη, των οποίων για οικονομία χρόνου δεν απαιτείται η λεπτομερής αναφορά, είναι τα στοιχειώδη για κάποιον που θέλει να πραγματοποιήσει παρόμοιο εγχείρημα. Άλλωστε, ένα πραξικόπημα δεν σχεδιάζεται και δεν εκτελείται από ένστολους «χαρτογιακάδες», αλλά πιθανότητες επιτυχίας έχει μόνον όταν συμμέτοχοι στον σχεδιασμό, αυτόν, είναι στελέχη μαχίμων τμημάτων. Επίσης, ήταν εμφανέστατη η αδυναμία των
Δημιουργείται η αίσθηση ότι η Τουρκία εισέρχεται σε μία περίοδο αναταραχής. Το αίμα των Τούρκων ενστόλων και πολιτών για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, δεν πρέπει να έχει χυθεί μάταια.

Η διασάλευση της κανονικότητας και της τάξης –έστω και ανεπιτυχής- στέλνει καταιγισμό μηνυμάτων προς πολλαπλούς αποδέκτες. Επαφίεται στην κρίση του Προέδρου Erdogan και της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας η ορθή ερμηνεία τους και η επιλογή των καταλλήλων δράσεων, προκειμένου η χώρα να διατηρήσει την τροχιά της προ της ομαλότητα, τον εκδημοκρατισμό και την διατήρηση της προσεγγίσεώς της με τις Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες.
Η αποτυχία των στασιαστών, δεν πρέπει να ενισχύσει τον αλαζονικό χαρακτήρα και τον ρεβανσισμό του ηγέτη της Άγκυρας. Τούτο, γιατί σήμερα, δεν μπορούμε να μιλάμε για νίκη του Erdogan, αλλά για νίκη των Τούρκων δημοκρατικών πολιτών και ενστόλων.

Το κλίμα εμφύλιου δεν ωφελεί ούτε την Τουρκία ούτε τον υπόλοιπο κόσμο. Ατυχώς, τα πρώτα δείγματα, με τις εξευτελιστικές συλλήψεις των συμμετεχόντων στο πραξικόπημα, δεν προοιωνίζουν κάτι καλό, καθώς και το γεγονός ότι μέχρι και αυτή την στιγμή (12:03 μεσημβρινή) θύλακες του στρατού με την πλευρά των πραξικοπηματιών ανθίστανται σθεναρά και δεν παραδίδουν τα όπλα, δεικνύει το χάσμα μεταξύ τμήματος των ενόπλων δυνάμεων –ειδικά της περίφημης στρατο-χωροφυλακής, η οποία αποτελεί την αιχμή του δόρατος του Κράτους εναντίον των Κούρδων αυτονομιστών- και της σημερινής πολιτικής ηγεσίας.

Βέβαια, άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλος πολιτισμός. Σε κάθε περίπτωση, η χώρα μας, έχει κάθε λόγο να εύχεται και να προσφέρει συνδρομή στην κατεύθυνση ωρίμανσης του Τουρκικού Δημοκρατικού Πολιτεύματος και τούτο διότι, οι εξελίξεις στην Τουρκία, βαρύνουν σημαντικά στην διαμόρφωση του τοπίου στην ευρύτερη περιοχή της λεκάνης της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Σε κάθε περίπτωση, έχει ενδιαφέρον να δούμε τις επόμενες εξελίξεις, στις οποίες η Ελλάδα θα πρέπει να αντιδράσει με σύνεση και ψυχραιμία, απαρέγκλιτα σε συνεργασία και συνεννόηση με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, δίχως να απουσιάζει. Οψόμεθα…

Διάλυση του ισλαμοφασιστικού μορφώματος, η μόνη απάντηση - Ελεύθερος Τύπος, Παρασκευή 15 Ιουλίου 201

Για μία ακόμη φορά, η Γαλλία θρηνεί εκατόμβες νεκρών και τραυματιών! Η Νίκαια επελέγη από ψυχοπαθείς, φανατικούς δολοφόνους, υπό την αιγίδα του Ισλαμικού Κράτους, προκειμένου να πληγεί θανάσιμα ο Δυτικός τρόπος ζωής και να τεθούν σε δοκιμασία οι αρχές της Δυτικής Φιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Δεν έχει σημασία αν ο φυσικός αυτουργός –ή αυτουργοί- της βάρβαρης, αυτής, τρομοκρατικής επίθεσης έδρασαν κατόπιν σχεδίου ή εντολής της ηγεσίας των φανατικών της Ράκα. Ακόμη και αν η ενέργεια ήταν προσωπική επιλογή των δραστών, είναι βέβαιο ότι η ηγεσία του ISIS, θα σπεύσει να την οικειοποιηθεί, ακόμη και εμμέσως.

Επίσης, δεν απασχολεί αν ο δράστης ήταν οργανωμένο μέλος κάποιου πυρήνα των ισλαμιστών, είτε χρησιμοποίησε την θρησκευτική του διαφορετικότητα ως πρόσχημα εν μέσω της παράνοιάς του.

Σημαίνον, είναι ότι η τρομοκρατία βρίσκεται, πλέον, διάσπαρτη εντός του Ευρωπαϊκού εδάφους· ότι με ερείσματα στο αυτοαποκαλούμενο «χαλιφάτο», κάθε ψυχοπαθής μουσουλμάνος, επιχειρεί να διασώσει την ψυχή του και να δοξάσει το όνομα του Allah, μέσα από την δολοφονία και το αίμα αθώων, όχι μόνον «απίστων» αλλά, ακόμη και ομοθρήσκων του· ότι κάθε παρανοϊκός, έχει αποκτήσει το αυθαίρετο δικαίωμα να ενοχοποιεί το σύνολο των Δυτικών, για όσα κακά του συμβαίνουν -ή θεωρεί ότι του συμβαίνουν- και να πυροβολεί, να ανατινάζεται ή όπως χθες στην Γαλλική Νίκαια να θερίζει κόσμο με όπλο ένα όχημα.

Μετά τον θάνατο του Ομάρ της Τσετσενίας ή Al-Shishani, κατά κόσμον Tarkhan Batirasvilli, μέλους της υψηλής ιεραρχίας της Raqqa, ήταν αναμενόμενες κάποιες επιθέσεις. Επίσης, αναμενόμενο ήταν ότι αυτές οι επιθέσεις θα εντείνοντο εν όψει του ιερού μήνα του Ραμαζανίου. Όπως και έγινε στην Σαουδική Αραβία εις βάρος Σιϊτικής ομάδας πληθυσμού αλλά και στην Βαγδάτη. Το κτύπημα επί Ευρωπαϊκού εδάφους, ήταν δεδομένο ότι δεν θα αργούσε να ξανασυμβεί.

Οι επεμβάσεις των Δυτικών και Ρωσικών δυνάμεων στα πεδία μαχών της Συρίας έχουν επιφέρει ισχυρά πλήγματα στις μάχιμες μονάδες και τον εξοπλισμό των φανατικών ισλαμιστών. Περί τους 3.500 στρατιωτικών από την Ευρώπη εκπαιδεύουν τις Ιρακινές δυνάμεις, ενώ, Γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη έχουν πραγματοποιήσει πλέον των 3000 αποστολών εναντίον θέσεων του Ισλαμικού Κράτους, σε αυτό που το Γαλλικό Υπουργείο Αμύνης αποκαλεί «εντατική εκστρατεία αέρος» («intensive air campaign»).

Η δραστηριότητα αυτή επέφερε ως συνέπεια, την ανάκτηση εδαφών, τα οποία είχε καταλάβει η συμμορία του ISIS, από τους Κούρδους Peshmerga της Συρίας και του Arbyl, και των Ιρακινών ενόπλων δυνάμεων. Όπως όλοι οι παρανοϊκοί δολοφόνοι, έτσι και οι ακόλουθοι του Al-Baghdadi, εκλαμβάνουν τις ουμανιστικές αρχές και αξίες της Δύσης –ελευθερία μετακινήσεων, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλληλεγγύη προς πρόσφυγες κ.λπ.-, ως αδυναμία.

Προφανώς, η Γαλλική ανάμειξη στην υπόθεση της Συρίας και η σκιά της ήττας που αρχίζει να καλύπτει, τον μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, φωτεινό ορίζοντα της εδαφικής κυριαρχίας του χαλιφάτου, καθιστά πρώτης επιλογής στόχο την Γαλλία. Αυτή είναι η τρίτη σοβαρή, αιματηρή επίθεση που δέχονται οι Γάλλοι πολίτες, σε διάστημα κατά τι μικρότερου του 1,5 έτους.

Η μετατροπή οχημάτων σε όπλα, δεν είναι αποτέλεσμα της διεστραμμένης ευφυΐας του συγκεκριμένου δράστη. Τόσο η Al-Qaeda, όσο και το ISIS, προέτρεπαν τα μέλη και τους οπαδούς τους να σκοτώσουν Δυτικούς με όπλα οχήματα.

Κάθε τρομοκρατική επίθεση καθιστά κατανοητό ότι τα όποια μέτρα δεν τελεσφορούν έναντι της διαστροφής των μεμονωμένων φανατικών. Οι Κυβερνήσεις όμως, οφείλουν να εντείνουν την προσοχή τους, προκειμένου να προστατευθεί η ζωή των πολιτών και να παρέχεται η μεγαλύτερη, δυνατή συνθήκη ασφάλειας. Η λογική ότι για πράξεις τέτοιου είδους φταίει αποκλειστικά η «μιζέρια» στην οποία οι Δυτικές κυβερνήσεις έχουν «υποχρεώσει» κάποιους ταλαίπωρους, ούτε απαντά στο πρόβλημα, ούτε ευσταθεί!.

Ο πολιτισμένος κόσμος –όχι μόνον οι Δυτικές χώρες-, οφείλει μία ισχυρή, οριστική απάντηση που δίδει η διάλυση του ισλαμοφασιστικού μορφώματος. Ακόμη και με χερσαία επέμβαση! η ΕΕ οφείλει να αναλάβει την ευθύνη της ως στρατηγικός παίκτης του διεθνούς συστήματος και να μην αναμένει από την Ουάσιγκτων να βγάζει κάθε φορά το «φίδι από την τρύπα».

Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει η συμπαράσταση και του μεγαλυτέρου τμήματος του Αραβικού και του Μουσουλμανικού Κόσμου, εν γένει. Βέβαια, οποιαδήποτε εξέλιξη, δεν πρέπει να προκύψει ως αποτέλεσμα θυμικής και εκδικητικής αντιδράσεως, αλλά να είναι προϊόν ενός αρτίου, όχι μόνον στρατιωτικού αλλά –και πρέπει να τονισθεί ιδιαιτέρως έντονα- και πολιτικού σχεδιασμού, με ιδιαίτερη μέριμνα για την επόμενη ημέρα (το Ιρακινό παράδειγμα είναι η καλύτερη πηγή αντλήσεως μαθημάτων).

Επίσης, πρόνοια πρέπει να ληφθεί οπωσδήποτε και για την ενδεχομένη διασπορά πυρήνων και μεμονωμένων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αν και εφ’ όσον αποφασισθεί η αναπόφευκτη χρήση ένοπλης βίας κατά των τζιχαντιστών του, επί Μεσανατολικών εδαφών.

Είναι γεγονός ότι ο πόλεμος με την τρομοκρατία δεν πρόκειται να κερδιθεί. Τουλάχιστον όχι άμεσα˙ όχι εύκολα˙ όχι ανώδυνα˙ όχι οριστικά. Είναι όμως ένας πόλεμος που η Δύση δεν πρέπει να χάσει!

Κυβέρνηση και υπουργοί εκτός πραγματικότητας - Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016,

Η φιλοδοξία, όταν συνοδεύεται από ικανότητα υποστηρίξεώς της και παραγωγή έργου, είναι θεμιτή και εν δυνάμει δημιουργική.

Η ανοησία, όταν συνοδεύεται από καλή πρόθεση, μπορεί και να είναι χαριτωμένη. Ο συνδυασμός, όμως, ανοησίας, ματαιοδοξίας και συνδρόμων, αποβαίνει καταστροφικός.

Ο επικονιασμός του δε, με εθνικο-ιδεολογικές εμμονές – είτε οφειλόμενες σε ιδεοληψία είτε χρησιμοποιούμενες ως πρόσχημα- και με την εξουσία, δημιουργεί ένα άκρως επικίνδυνο μείγμα και είναι σχεδόν, νομοτελειακή η κατάληξη σε τραγωδία.

Οι ανωτέρω συνειρμοί προκαλούνται, από την μέχρι σήμερα πράξη των κυβερνώντων.Τούτο διότι, αφού χυδαιολόγησαν έναντι κάθε αντιπάλου, αφού ισοπέδωσαν κάθε αξία, επέτυχαν, τελικά, να αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Ούτε ο μεγαλύτερος πολέμιος της συγχορδίας που συνθέτει την σημερινή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι αυτή θα οδηγούσε τα πράγματα στην σημερινή κατάσταση.

Και πράγματι, οι ψευδολογίες και οι κενές υποσχέσεις των προηγουμένων και προεκλογικών περιόδων (σκίσιμο μνημονίων, διατήρηση του δημοσίου καθεστώτος σε λιμένες και αεροδρόμια, 13η σύνταξη και μισθός στα 751 ευρώ, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης κ.λπ.), αποτελούν πταίσμα μπροστά στην συνεχιζόμενη συμπεριφορά εμπαιγμού και την συνεχή επίδειξη μικροψυχίας και ολοκληρωτικής αντίληψης για την διαχείριση της εξουσίας.

Η παντελής έλλειψη σχεδιασμού και συνείδησης της πραγματικότητας, είναι προφανής. Καθημερινά, επιβεβαιώνεται από τις αντιφατικές δηλώσεις και πράξεις υπουργών, αμήχανο μηρυκασμό τσιτάτων αριστεροσύνης και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Πρόσφυγες αφήνονται βορά σε αμφιβόλου σκοπιμότητας και πνευματικής υγείας «αλληλέγγυους, η χώρα εκτίθεται διεθνώς και οι ίδιοι οι πρόσφυγες λόγω της άθλιας διαχείρισης καθίστανται πρόβλημα για τις τοπικές κοινωνίες· υπογράφονται συμβάσεις παραχώρησης δημοσίων αξιών, των οποίων τα συμβόλαια είναι μουσκεμένα από τα δάκρυα των υπογραφόντων κυβερνητικών παραγόντων· μπάχαλο επικρατεί σε τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία· ισοπεδώνεται κάθε αξία και απαξιώνεται κάθε υγείες κίνητρο για την ακαδημαϊκή ή επιχειρηματική πρόοδο· ανεξέλεγκτα διορίζονται σύντροφοι και κολλητά «φιλαράκια»· η οικονομία συνεχίζει να τελεί υπό τον θανάσιμο βρόγχο των capital’s control.

Και ενώ, οι πολίτες βλέπουν την καθημερινότητά τους να προβάλει όλο και πιο ανηφορική και δύσβατη, ενώ οι επιχειρήσεις αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις και μόνη προοπτική για την συντριπτική πλειοψηφία τους, εμφανίζεται το λουκέτο, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ακκίζονται και μας εμπαίζουν, εκόντες-άκοντες, σαν να μην ζούμε στην ίδια χώρα.

Επαίρονται, βγάζουν στην πασαρέλα την αλαζονεία τους –κεκαλυμμένη με ψηφίδες υποκριτικής συμπόνιας και πληθωρισμένο λαϊκισμό- και τελικά, αφού σε κάθε τομέα έχουν παταγωδώς αποτύχει, η μόνη τους έννοια συνίσταται στην διατήρηση της εξουσίας (τόσα χρόνια, άλλωστε, είχαν ονειρώξεις μαζί της). Στην πρώτη γραμμή, βέβαια, μαζί με γηγενείς ιδεοληπτικούς και λαϊκιστές, δίνουν το παρόν τα μέχρι πρότινος, ΠΑΣΟΚικά αζήτητα, που άρπαξαν την ευκαιρία …

Οποιαδήποτε ηλιθιότητα ή/και αθλιότητα μπορεί να γεννήσει ο νους του ανθρώπου, την συναντήσαμε στις πράξεις και την ακούσαμε στους λόγους υπουργών και κοινοβουλευτικών της κυβερνητικής συμμαχίας. Συγχωρήστε μου την οξύτητα των εκφράσεων, αλλά, δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να αποτυπωθεί διαφορετικά, η διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης.

Μόλις, την 12η Ιουλίου, σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, ο αρμόδιος για τα έσοδα υπουργός, παραδεχόταν ότι «μπορεί να υπάρχουν χίλιες περιπτώσεις αδικίας λόγω φορολογικού συστήματος», λόγω διάλυσης των υπηρεσιών υπάρχει φόβος ο ΕΝΦΙΑ (ναι, αυτός ο φόρος που καταργήθηκε με ένα άρθρο), να εισπραχθεί σε λιγότερες δόσεις και πλείστα όσα, να μην σπαταλώ τον χώρο και τον χρόνο των αναγνωστών, ο καθένας εξ αυτών, θα έχει σίγουρα κάτι να προσθέσει.

Στον αντίποδα των προβλημάτων και των πραγματικών, ζωτικών αναγκών, η Κυβέρνηση αντί να αναλάβει τις ευθύνες της και να πράξει με τόλμη και σοβαρό σχεδιασμό, συνεχίζει να ασελγεί στη ελπίδα των πολιτών και να προτάσσει τον εκλογικό νόμο και τον νόμο για τα ΜΜΕ ως τις ρυθμίσεις εκείνες που θα λύσουν δια μιας τα προβλήματα και θα θέσουν την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας! Αιδώς Αργείοι!

Από πού η κυβέρνηση και ο εκάστοτε υπουργός –στις δημοκρατίες δεν είναι μόνιμοι-, αποφασίζουν τι «σηκώνει» η αγορά και τι όχι; Και γιατί αυτό να γίνεται μόνο για τηλεοπτικούς σταθμούς και όχι για περιοδικά, εφημερίδες, παντοπωλεία, βενζινάδικα, φούρνους (στην γειτονιά μου υπάρχους τρεις σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων) κ.λπ. κ.λπ. …

Άρα, μόνη μέριμνα της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι η δημιουργία νέου status στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, απολύτως ελεγχόμενο από αυτήν και μόνον. Στην σκοπιμότητά της αυτή, η συνεχής ανακάλυψη και δημιουργία «εχθρών» καθώς και η διατήρηση της χώρας σε κατάσταση σοβιετίας οθωμανικού τύπου, είναι άκρως εξυπηρετική…

Μπορεί οι πολίτες να τελούν ακόμη υπό το κράτος της οργής για τους προηγούμενους και να μην εξεγείρονται –αν και τα πρώτα δείγματα αρχίζουν να εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις και στις παρουσίες νέο-αγανακτισμένων σε εκδηλώσεις των κυβερνητικών σχηματισμών (δικό τους κομμάτι είναι).

Αν η κυβέρνηση συνεχίσει να θεωρεί τους τακτικισμούς και τη μικροπολιτική συστατικά της επιβίωσής της, αν δεν αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων, σύντομα η προηγούμενη περίοδος Σαμαρά-Βενιζέλου θα παραπέμπει στην bell époque (μπέλ επόκ) και στον τυφώνα των αντιδράσεων δεν θα υπάρξει καταφυγή…

Το χρόνιο επικίνδυνο παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ με τους θεσμούς - Ελεύθερος τύπος, Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016,

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, συστηματικά, κάνει επικίνδυνο παιχνίδι με τους θεσμούς, είχε διαφανεί από την εποχή που η τότε ηγεσία του (Τσίπρας – Αλαβάνος) πραγματοποιούσε παραστάσεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκειμένου αυτός, να μην υπογράψει τον νόμο για το ασφαλιστικό που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Ν. Δημοκρατίας. Ποια, επομένως, η σκοπιμότητα εμπλοκής του Προέδρου σε ένα ζήτημα, πέραν πάσης αρμοδιότητός του; Καμία άλλη, πέραν της προσελκύσεως του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ και της προβολής εικόνας «αγωνιστών του λαού».

Την ίδια τακτική συνέχισε η σημερινή κυβερνητική παράταξη –«εμπλουτισμένη», πλέον και από το λαϊκιστικό μόρφωμα των ΑΝΕΛ και κατά την περίοδο της «πλατείας», συνεπικουρούμενη και συμβιούσα με την ΧΑ- στο διάστημα της εφαρμογής των μνημονίων.

Στον αντιπολιτευτικό λόγο της, δεν ενοχλούσαν τόσο τα ψεύδη και οι εύκολες υποσχέσεις, τις οποίες αφειδώς μοίρασε, προς πάσα κατεύθυνση· προκαλεί ερωτηματικά η ισοπεδωτική αντίληψη την οποία καλλιέργησε εναντίον, όχι μόνον των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και έναντι της όλης μεταπολιτευτικής περιόδου, την οποία συλλήβδην απέρριπτε. Δεν είναι ο λόγος για την υπεράσπιση της Μεταπολίτευσης. Δεν πρέπει, όμως, να λησμονείται ότι πρόκειται για την πλέον μακρά περίοδο δημοκρατίας. Συγκρατείστε ότι είναι η μόνη περίοδος που ο Στρατός δεν αναμειγνύεται στα πολιτικά πράγματα. Αυτό ίσως να θλίβει ορισμένους που προβάρουν στρατιωτικές ενδυμασίες, όπως οι μασκαράδες το Τριώδιο ή άλλους, οι οποίοι νοσταλγούν καθεστώτα του παρελθόντος. Το γιατί επήλθε η κρίση είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Η κρίση δεν κτύπησε μόνη την Ελλάδα. Το ζήτημα είναι ότι, αυτή ήταν παντελώς απροετοίμαστη και ευάλωτη.

Η τακτική Τσίπρα-Καμένου και των –έστω ευκαιριακών-, συνοδοιπόρων της δεν απέχει πολύ από την πρακτική ολοκληρωτικών κινημάτων. Με την ανάπτυξη ισοπεδωτικού λόγου, απευθυνόμενοι στα ταπεινώτερα ένστικτα των πολιτών, υποσχόμενοι «λαγούς με πετραχήλια», καθυβρίζοντας με προστυχιά πολιτικούς αντιπάλους, ευτελίζοντας έργῳ και πράξει θεσμούς και σύμβολα, επιτυγχάνουν την μετατροπή των πολιτών σε μάζες· οριοθετούν χυδαίους διαχωρισμούς: αυτοί-εμείς, καλοί-κακοί, πατριώτες-προδότες, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, όχι μαζί μας ίσον εχθροί. Επιμηκύνουν την σχιζοφρενική εικόνα που παρουσιάζει η καθημαγμένη, μετά και τα 5 χρόνια κρίσης, κοινωνία μας, συντηρούν εμμονές και μύθους, που τόσο βλάπτουν και αποτρέπουν την χώρα από βήματα προόδου.

Θα έχει ενδιαφέρον η στιγμή κατά την οποία οι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο και την χυδαιότητα αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς, που θα επέλθει καταλαγή της τυφλής οργής και θα αποφασίσει η Ελληνική κοινωνία να κάνει βήμα εμπρός. Ουσιαστικά!

Συνεπής, στην μέχρι στιγμή αυτή, συλλογιστική, είναι και η κυβερνητική πρόταση, δια χειρός του εκλειπόντος από το «παλιό πολιτικό σύστημα» και προσφάτως αναβαπτισμένου Υπουργού Εσωτερικών. Ο λόγος για τον νέο εκλογικό νόμο.

Αναντίρρητα, η επάνοδος της πολιτικής στην κανονικότητα, sine qua non όρο έχει την επανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην πολιτική, την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Προϋποθέτει την φυγή από την ανακύκλωση ευθυνών –ευνοήτως, δίχως αυτές να παραγράφονται- και την αναζήτηση λύσεων για τα προβλήματά μας. Με σύνεση, γνώση των ιστορικών και σύγχρονων δεδομένων· με ψυχραιμία και θέληση για το μέλλον. Οι πολιτικοί σχηματισμοί, πρέπει να πείσουν τους πολίτες ότι τους αφορά πραγματικά και έχουν ρόλο και λόγο στην διαμόρφωσή του, αυτών που αποφασίζονται στους τοίχους των γραφείων,.

Στην κατεύθυνση αυτή, βασική προϋπόθεση είναι η κατάρτιση ενός νέου εκλογικού νόμου. Η αλλαγή είναι επιβεβλημένη και έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί πολύ καιρό πριν. Όμως, ούτε ο κατάλληλος χρόνος είναι, ούτε οι προτεινόμενες ρυθμίσεις δίδουν τις κατάλληλες απαντήσεις στα ελλείμματα που συνεπάγεται ένας κακός προηγούμενος. Η χρονική συγκυρία εντός της οποίας η κυβέρνηση επιλέγει να ανοίξει το ζήτημα και οι προτάσεις που παρουσιάζει σαν αλλαγή, ενισχύουν τις σκέψεις για την ύπαρξη ιδιοτελών, κομματικών σκοπιμοτήτων και μόνον.

Η ψήφος στα 17, δεν αντέχει σε κριτική. Υπό την βαριά σκιά των δημοσκοπήσεων, κρίνεται ότι εξυπηρετεί αποκλειστικά την διεύρυνση του target group –εκείνου, της πελατείας-, σε μια κατηγορία που το κομματικό επιτελείο της Κουμουνδούρου εκτιμά ότι είναι προνομιακός συνομιλητής ή τουλάχιστον, η αύξηση του αριθμού των ψηφοφόρων, θα μειώνει την ποσοστιαία απόστασή της από τον πρώτο. Όσο για το bonus των εδρών, καμία ουσιαστική συνέργεια δεν έχει, αν αυτό και μόνον, είναι το σημείο μεταβολής. Θα ήταν δυνατόν να πάρει κανείς στα σοβαρά την πρόταση αλλαγής, αν έπειθε ως πραγματικά ανυστερόβουλη και γενναία απόφαση αλλαγής.

Ατυχώς, είμαστε μακράν αυτού του σημείου. Έτσι, οι εκλογικές περιφέρειες-τέρατα εις ουδέν θίγονται, η ψήφος των αποδήμων –ακόμη και αυτών που έχουν ΑΦΜ στην Ελλάδα-, εξαφανίζεται από το τραπέζι της συζητήσεως. Δεν συνιστά, άραγε, άκρως τυχοδιωκτική πρακτική η αγωνία για την δυνατότητα των 17ρηδων (ουσιαστικά των 16ρηδων, αφού υπολογίζεται το έτος και όχι η ακριβής ημερολογιακή ηλικία.), να εκφρασθούν, ενώ για την δυνατότητα έκφρασης της Ελλάδας των 7 εκατομμυρίων, περίπου, αποδήμων να μην γίνεται λόγος;;
Και εν τέλει, σε τι συνίσταται η δημοκρατική ευαισθησία όταν παραμένει π.χ., ως έχει η Β΄ Αθηνών, μια περιφέρεια που ο βουλευτής εκφράζει τους πολίτες της Βουλιαγμένης, Κηφισιάς και ταυτοχρόνως, εκείνους του Περιστερίου; Ποιος κοινωνικός έλεγχος διασφαλίζεται; Πως ενισχύεται η δημοκρατία, εντός των κομμάτων; Θα είχε μια βάση ουσίας η πρόταση για δημιουργία εκλογής δύο τύπων και η δημιουργία διακριτών νομοθετικών και ελεγκτικών σωμάτων, μείωση του αριθμού των βουλευτών κ.λπ. Πέρα από κάθε άλλη σκέψη, αυτό που απαιτείται είναι η πραγματικά ανιδιοτελής και ουσιαστική συζήτηση, στον κατάλληλο χρόνο και περιβάλλον. Δίχως βουκολικές κουτοπονηριές. Μέχρι τότε, η σκιά της συναλλαγής, του τυχοδιωκτισμού και της υποκρισίας θα βαραίνει παρόμοιες πρωτοβουλίες.

Υ.Γ. ίσως, η συμπεριφορά ευτελισμού των θεσμών από τον ΣΥΡΙΖΑ, να έλκει την προέλευσή της εκ του γεγονότος ότι αυτή, η αυτοαποκαλούμενη αριστερά, παρασιτούσε επί μακρόν στις παρυφές των θεσμών, δίχως να ενσωματώνεται. Αυτό πιθανώς, οδήγησε στην ανάπτυξη συναισθημάτων μίσους και καταστροφικής μανίας έναντι των θεσμών και πάντως, σε κάθε περίπτωση, άγνοια και αδυναμία διαχειρίσεώς τους…

Εξωτερική πολιτική: Από τον σεβασμό στην εποχή της σφαλιάρας - Ελεύθερος Τύπος-Τρίτη 5 Ιουλίου 2016, 12:16μμ

Οι εξελίξεις επί των εσωτερικών, κρίσιμων θεμάτων, δεν επέτρεψαν την ανάδειξη των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, όχι τουλάχιστον με την βαρύτητα που προσήκει και τα οποία έχουν προκύψει κατά την τελευταία περίοδο.

Με μελαγχολία διαπιστώνει κανείς ότι, η εποχή που η Τουρκία υφίστατο επανειλημμένες διπλωματικές ήττες, φαντάζει πολύ μακρινή. Ομοίως μακρινή είναι και η εποχή που η Ελλάδα είχε ηγετικό ρόλο στα Δυτικά -και όχι μόνον-, Βαλκάνια. Παρήλθε (ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί), η εποχή που οι Έλληνες αξιωματούχοι απολάμβαναν του σεβασμού και θεωρούντο αξιόπιστοι συνομιλητές της διεθνούς κοινότητος.

Σήμερα οι αναφορές στο Ελσίνκι δεν εγείρουν, όπως παλαιότερα, αντιπαραθέσεις. Δυστυχώς, προξενούν νοσταλγικούς, μελαγχολικούς συνειρμούς για μία επιτυχία ή έστω θετική στιγμή της ελληνικής διπλωματίας, που όμως, δεν δικαίωσε και δεν αξιοποίησε η συνέχεια.

Από μίας πλευράς, ο Τούρκος Πρωθυπουργός επιχειρεί να κερδίσει τις εντυπώσεις στον Ισλαμικό κόσμο και στο εσωτερικό της χώρας του, στην προσπάθεια ενισχύσεως του προφίλ του ως θρησκευτικούς ηγέτη. Έτσι επιτρέπει την ανάγνωση του ιερού Κορανίου εντός της Αγίας Σοφίας. Έναν χώρο ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ένα μνημείο ολόκληρης της Ανθρωπότητας. Και συνέχεια αυτού, αποτελεί και η τελευταία πρόκληση, με τον μουεζίνη, ο οποίος και πάλι, εντός της Αγίας Σοφίας, καλούσε σε προσευχή.

Και ήρθε η πραγματικότητα να χλευάσει, εκείνους οι οποίοι προεδίκαζαν την κακή μοίρα της Τουρκίας, λόγω της αντιπαραθέσεως με Μόσχα και Ουάσινγκτον. Ο «εφέντης» της Άγκυρας, ελίσσεται επιτυχώς και διευθετεί -ικανοποιητικά, μέχρι στιγμής-, τις εντάσεις με την Ρωσική ηγεσία.

Από την άλλη, η Αλβανική Πολιτική ηγεσία πρώτη φορά θέτει επισήμως το θέμα των Τσάμηδων. Ένα ζήτημα, επί του οποίου οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί από την επομένη ημέρα της λήξεως του δευτέρου μεγάλου πολέμου. Παρ’ όλα ταύτα, η Ελληνική πλευρά με μια απλή διατύπωση, περί προσφυγής των αιτούντων σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα, μπορούσε να βάλει τέλος σε κάθε συζήτηση. Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα του παρόντος. Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι σχέσεις μας με την γειτονική χώρα, διολισθαίνουν σε όλο και δυσμενέστερο επίπεδο. Αυτό, αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν συνυπολογισθεί ότι συμβαίνει επί σοσιαλιστικής κυβερνήσεως Ράμα στα Τίρανα και κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα.

Αναπόφευκτα, προβάλει η σύγκριση της σημερινής εικόνας, την οποία παρουσιάζει η χώρα και η θέση της στον διεθνή στίβο, με εκείνη προηγουμένων ετών. Η Ελλάδα, ως χώρα-μέλος της ΕΕ! Εκείνη, που χρηματοδοτούσε προγράμματα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης γειτονικών βαλκανικών κρατών, χρηματοδοτήσεις που προέρχονταν από ίδιους ή/και Ευρωπαϊκούς πόρους! η χώρα που με μία, πανθομολογουμένως, επιτυχή Προεδρία έκανε δυνατή την ένταξη νέων χωρών, στην μεγαλύτερη ιστορικά διεύρυνση της ΕΕ!. Σήμερα, εισπράττει «σφαλιάρες», ακόμη και από εκείνους, των οποίων η ένταξή κατέστη γεγονός, με Ελληνική προτροπή και συναίνεση.

Ενώ οι εξελίξεις στο παγκοσμιοποιημένο και άκρως διαδραστικό διεθνές περιβάλλον ακολουθούν καταιγιστικό ρυθμό και οι συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο είναι περισσότερο από ποτέ, ζωτικής σημασίας και για λόγους εθνικής ακεραιότητας και για λόγους οικονομικής ανάπτυξης, η σύγχρονη Ελλάδα, αρκείται σε παθητικό ρόλο και παρακολουθεί, απλώς, με ένα αμήχανο, ανύπαρκτο στην ουσία υπουργείο εξωτερικών, απομονώνει την χώρα από φίλους και εν δυνάμει συμμάχους και εστιάζει την σύγχρονη προσφορά της στο παγκόσμιο πολιτισμό, διδάσκουσα τους λαούς της οικουμένης να απορρίπτουν την γραβάτα και την τουριστική περιβολή ως εμφάνιση επίσημης αποστολής…