Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγίας Βαρβάρας – 20 χρόνια επιτυχημένης λειτουργίας, Ελεύθερος Τύπος 13/12/2019

•  

Με την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Ιάκωβος Καμπανέλλης» του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, έχουμε αρκετές φορές ασχοληθεί, προκειμένου να περιγράψουμε και -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- να κάνουμε γνωστές στους αναγνώστες, τόσο αυτή, καθ’ αυτή την ύπαρξή της, όσο και τις πραγματικά, πολύ ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές δραστηριότητές της.

Και τούτο, διότι αυτή η δραματική σχολή δεν περιορίζεται στην αυστηρά εκπαιδευτική της αποστολή -στην οποία ανταποκρίνεται, δίχως καμία αμφιβολία, με απόλυτη επάρκεια-, αλλά, αναπτύσσει δραστηριότητες σε διαφορετικά επίπεδα, είτε εκπαιδευτικού χαρακτήρα όπως π.χ., τα σεμινάρια σκηνοθεσίας θεάτρου, κινηματογράφου, κατασκευής ντοκιμαντέρ κ.ά., αλλά και δραστηριότητες που σκοπούν στην διάχυση της θεατρικής και εν γένει καλλιτεχνικής παιδείας στην τοπική κοινωνία. Τέτοιες παράλληλες δραστηριότητες είναι το κοινωνικό θέατρο, με την παροχή θεατρικής , η λειτουργία του θεατρικού εργαστηρίου του Δήμου, η αποστολή σπουδαστών και διδασκόντων προκειμένου να χρησιμοποιηθεί το εργαλείο της θεατρικής διδασκαλίας στην βελτίωση της κατάστασης τροφίμων ιδρυμάτων όπως οι φυλακές ή τα νοσηλευτικά ιδρύματα ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας κ.λπ. Δεν είναι υπερβολή ο ισχυρισμός ότι η Α.Σ.Δ.Τ. «Ιάκωβος Καμπανέλλης», κατέχει την πρώτη θέση στην παροχή καλλιτεχνικής παιδείας αλλά και κοινωνικής προσφοράς.

Φέτος, κλείνουν 20 χρόνια από την λειτουργία της. Ευλόγως, το θέμα εντυπωσιάζει, αν αναλογισθεί κανείς ότι πρόκειται για έναν εκπαιδευτικό οργανισμό ο οποίος δημιουργήθηκε και λειτουργεί υπό την ευθύνη ενός Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενός Δήμου της Αθηναϊκής περιφέρειας. Είναι σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις, παρόμοιες προσπάθειες που εκκινούν με τις καλλίτερες προθέσεις, να παρακμάζουν και να περιέρχονται σε απαξία ακόμη και εν τη γενέσει τους. Πέραν, όμως, της εμπνευσμένης πολιτικής του τότε δημάρχου Αγίας Βαρβάρας κ. Λάμπρου Μίχου, ο οποίος συνέλαβε την ιδέα, ανέλαβε το ρίσκο της υλοποίησής της και ξέφυγε από την συνηθισμένη πρακτική των δημάρχων -σύμφωνα με την οποία παραγωγή έργου για τον πολιτισμό θεωρείται η πρόσκληση «ημετέρων» θιασαρχών ή συνθετών για μία «αρπαχτή» κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Γιατί, παραγωγή πολιτισμού είναι αυτό ακριβώς: δημιουργία υποδομής και προϊόντων -εν προκειμένω της σχολής και της παροχής καλλιτεχνικής παιδείας- τα οποία, όχι μόνον δεν επιβαρύνουν τον ετήσιο προϋπολογισμό του φορέα, αλλά αποφέρουν έσοδα και κοινωνικό όφελος.

Τι λοιπόν, είναι εκείνο, το οποίο κάνει την ειδοποιό διαφορά από άλλες, σχεδόν, θνησιγενείς απόπειρες; Για ποιόν λόγο αυτή η προσπάθεια ολοκληρώθηκε με τον καλλίτερο τρόπο και έχει συνεχώς ανοδική πορεία -και αυτό είναι πρόδηλο από τον αριθμό των σπουδαστών που κάθε χρόνο επιχειρούν να περάσουν τις εξετάσεις και να εγγραφούν σε αυτή;

Προφανώς, το σημείο εκείνο, όπου η πολιτική διορατικότητα και βούληση του κ. Μίχου συνάντησε έναν πραγματικό ηθοποιό, έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη, τον Δημήτρη Παπαγιάννη, τον συνεργάτη του στον οποίο ανέθεσε την εντολή της οργάνωσης και της λειτουργίας της Σχολής και στην συνέχεια την διεύθυνσή της. Ο άνθρωπος, ο οποίος με την δημιουργική και αστείρευτη ζωτικότητά του, την αγάπη για την Τέχνη και τους Ανθρώπους, έθεσε τις βάσεις για την μετέπειτα θαυμαστή πορεία του εκπαιδευτικού, αυτού οργανισμού. Και κάπου εκεί, βρέθηκε και ο τρίτος θεμέλιος πυλώνας. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, του οποίου το όνομα δόθηκε στην Σχολή μετά την μετάβασή του από τον βέβηλο κόσμο μας, εκεί, όπου ο ήλιος ανατέλλει αιώνια…

Ο μεγαλύτερος σύγχρονός μας θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος όχι μόνον στήριξε την προσπάθεια στην εκκίνησή της, αλλά δίδαξε αφιλοκερδώς και ο ίδιος στην σχολή κατά τα πρώτα της βήματα.

Και βέβαια, η επιτυχημένη πορεία δεν θα υπήρχε, αν στην διαδρομή οι ευαίσθητες κεραίες του διευθυντή της Σχολής και η ευθυκρισία των πολιτικών υπευθύνων, δεν ενέπνεαν και δεν προσέλκυαν, στα πρώτα της βήματα, τους καλλίτερους δασκάλους προκειμένου αυτοί να ενταχθούν στο δυναμικό της. Και αυτό, το ισχυρίζομαι έχοντας διαμορφώσει προσωπική άποψη.

Από την αρχή εντάχθηκε στο εκπαιδευτικό προσωπικό ο Θόδωρος Εσπίριτου, κατά την άποψή μου, από τους κορυφαίους σκηνοθέτες που διαθέτει η χώρα μας. Οι Γιάννης και Νικόλας Παπαγιάννης, εξαιρετικοί ηθοποιοί, με ευρύτατη παιδεία και γνώσεις πέραν των αναγκαίων για την άσκηση των καθηκόντων τους. Και οι δύο, έχουν δώσει δείγματα γραφής στο ελληνικό θέατρο.

Ο Μιχάλης Ζάιμπελ και ο Ανρί Γκρεγκομάρ, ο πρώτος από την Γερμανία διδάσκει υποκριτική και ο δεύτερος από την Γαλλική Βρετάνη, διδάσκει μουσική -ζηλεύω συχνά τα παιδιά που παρακολουθούν το μάθημά του και ποτέ δεν χάνω τις εξετάσεις του στο τέλος κάθε έτους. Ήρθαν στην Ελλάδα ως επισκέπτες και έμειναν. Τόσο γιατί βρήκαν την χώρα που τους ταίριαζε καλλίτερα ως τόπος και ως τρόπος ζωής, αλλά, κυρίως γιατί είχαν την ευκαιρία να ενταχθούν στο δυναμικό της συγκεκριμένης σχολής. Και ταίριαξαν, έδεσαν απόλυτα με το κλίμα, τους συναδέλφους τους και με τους σπουδαστές τους. Έχω υπ’ όψιν μου να αφιερώσω ένα ξεχωριστό κείμενο, σε αυτούς τους δύο, γιατί το αξίζουν, πραγματικά.

Η Μαρία Ζορμπά, μία εξαιρετική ηθοποιός, από τους ανθρώπους που η παρουσία τους γαληνεύει την ψυχή σου είναι μία ακόμη καθηγήτρια της σχολής. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, τουλάχιστον ο γράφων δεν αισθάνεται άξιος να το πράξει, γιατί η διαδρομή της, είναι η καλλίτερη διαπίστευση.

Γιάννης Μόσχος, Άντζελα Μπρούσκου δύο ακόμη κορυφαίοι του ελληνικού θεάτρου. Αξίες που προσθέτουν στην «Ιάκωβος Καμπανέλλης» αξιοπιστία για το παρεχόμενο εκπαιδευτικό έργο και καλλιτεχνικό κύρος. Και πολλοί ακόμη που δεν θα έφθανε ο χώρος αυτός για να τους αναφέρω και τους ζητώ συγνώμη για αυτό.

Από την χρονιά αυτή, ο Θωμάς Σίδερης, αναγνωρισμένος και ικανότατος δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και «ντοκιμαντερίστας», υπό την ευθύνη του οποίου πραγματοποιείται το σεμινάριο για την κατασκευή ντοκιμαντέρ (σεμινάριο που για τους κατοίκους της πόλης της Αγίας Βαρβάρας, είναι δωρεάν).

Ως επιστέγασμα, η έλευση φέτος του μεγάλου δασκάλου, του Κώστα Γεωργουσόπουλου, ο οποίος διδάσκει αρχαίο δράμα και επιπροσθέτως κάνει ανοικτά σεμινάρια για το ίδιο αντικείμενο.

Ίσως η κατακλείδα αιφνιδιάσει, αλλά, είναι κάτι που πρέπει να ειπωθεί. Κατά την οπτική μας δεν είναι ούτε η επάρκεια του εκπαιδευτικού προσωπικού που κάνει την διαφορά. Άλλωστε, έχουμε δει πολλές φορές απολύτως επαρκείς και κατηρτισμένους ανθρώπους να αποτυγχάνουν παταγωδώς ως δάσκαλοι, ως διαχειριστές ανθρώπινων δυναμικών. Να βλάπτουν αντί να ωφελούν, γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να διαπλάσουν την ψυχή, τον χαρακτήρα και να εμπνεύσουν τους νέους ανθρώπους.

Εκείνο που είναι η ειδοποιός διαφορά αυτής της σχολής με κάθε άλλο, αντίστοιχο, εκπαιδευτικό φορέα, είναι το γεγονός ότι οι δάσκαλοι εγκύπτουν πραγματικά, με ουσιαστικό και αληθινό ενδιαφέρον πάνω στον κάθε σπουδαστή τους. Πρέπει κανείς να δει κάποια δραστηριότητα της σχολής -είτε εξετάσεις είτε παραδόσεις και ασκήσεις είτε απλώς να βρεθεί στην σχολή σε ένα διάλειμμα- για να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει.

Δεν υπάρχει η κερδοσκοπία, δεν υπάρχει η καλλιέργεια του «ψώνιου» προς αποκόμιση ωφελειών. Υπάρχει απόλυτη αγάπη για τη δουλειά τους· απόλυτη αγάπη και αφοσίωση στους σπουδαστές και τις ανάγκες τους.

Και αυτό, είναι κάτι που καλλιεργήθηκε από τα πρώτα βήματα της 20χρονης διαδρομής και κάποιοι το επεδίωξαν να είναι έτσι… και το συνεχίζουν με την ίδια επάρκεια και επιτυχία.

Σήμερα, με την σχολή να αποτελεί το σημείο αντίστασης στην απαξία και την αδράνεια που επεφύλαξε για την πόλη η προηγούμενη διοίκηση -στο συγκεκριμένο ζήτημα η αδιαφορία τους είχε θετικό αποτέλεσμα, μιας και καλλίτερα που δεν ασχολήθηκαν-, στο τιμόνι του Δήμου είναι και πάλι ο ιδρυτής της σχολής, ο ρηξικέλευθος Λάμπρος Μίχος. Διευθυντής παραμένει ο δημιουργικός και ακούραστος έφηβος, Δημήτρης Παπαγιάννης.

Εμείς, οι απλοί πολίτες που μαζί τους «κακομάθαμε» και έχουμε απαιτήσεις, περιμένουμε σε αυτόν τον νέο κύκλο που ανοίγει, ακόμη περισσότερα από αυτούς. Και οι δύο, μαζί, έχουν πραγματικά, πολλά να δώσουν ακόμη…

Ανάλυση: Γιατί η τριμερής Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ και η άτυπη διμερής Αναστασιάδη-Ακιντζί, επιτρέπουν ακτίνα αισιοδοξίας, Ελεύθερος Τύπος,12/8/2019

Στην ΝΑ Μεσόγειο, η Τουρκία κλιμακώνει, συνεχώς, τις προκλήσεις της και προβαίνει συνεχώς σε επιδείξεις ισχύος, αγνοώντας τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Απειλεί Κύπρο και Ελλάδα, άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε ευθέως, προβάλλοντας ως πρόφαση την υπεράσπιση των δικαίων της, όπως βέβαια τα αντιλαμβάνεται η σημερινή ηγεσία της.

Οι Τούρκοι επιτελείς, στηριζόμενοι κατά βάσιν στην συμμαχία την οποία έχουν συγκροτήσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη, απειλούν και εξυφαίνουν σχέδια τόσο για την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου όσο και για την Μεσανατολική περιφέρεια στα νότια σύνορά της χώρας τους, όπου οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχουν ήδη αναλάβει στρατιωτική δραστηριότητα (π.χ. Αφρίν) και ετοιμάζονται και για ευρυτέρας εμβελείας επιχειρήσεις ανατολικά του Ευφράτη με αντικειμενικό σκοπό την αποδυνάμωση των Κουρδικών δυνάμεων και την δημιουργία «ασφαλούς ζώνης» η οποία θα αποτρέψει την σύσταση Κουρδικής κρατικής οντότητας. Το γεγονός ότι οι Κούρδοι είναι οι μόνοι αξιόπιστοι και αποτελεσματικοί σύμμαχοι της Δύσεως στον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας και ειδικώτερα της συμμορίας των ψυχοπαθών φανατικών του ISIS, είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει την πολιτική και την υψηλή στρατηγική των Δυτικών δυνάμεων.

Από την άλλη πλευρά, η δημοσιοποίηση του χάρτη με την αντίληψη της Αγκύρας για τα όρια της Τουρκικής ΑΟΖ και οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων και του ιδίου του Προέδρου Erdogan, δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας για την πορεία των πραγμάτων στο Αιγαίο και την Κύπρο. Η Αμερικανική Προεδρία -προς το παρόν, ευτυχώς, η επίσημη θέση της πολιτικής των ΗΠΑ δεν έχει μεταβληθεί ρητά, αλλά, με τον κ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο τίποτε δεν είναι βέβαιο- παρουσιάζει αμφιθυμίες και ταλαντεύσεις συναφώς με την στάση της ηγέτιδος δυνάμεως του Δυτικού κόσμου, γεγονός που συνδυαζόμενο με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, με συνέπεια την μείωση της Ευρωπαϊκής στρατιωτικής ισχύος, μεγεθύνει τις αβεβαιότητες και ανασφάλειες, ιδιαιτέρως στην Ελλάδα και την Κύπρο, αν συνυπολογισθεί ότι οι συμμαχίες που θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά φαίνεται να εκλείπουν, ενώ στον αντίποδα της … «ελληνικής μοναξιάς» αύρα Τουρκικής χειρός ανιχνεύεται στην Αλβανία  και μέχρι προσφάτως στην γειτονική Βόρεια Μακεδονία, εμφανίζοντας μία Τουρκία με πολυεπίπεδη κινητικότητα -προφανώς όχι, μόνον προς εξυπηρέτηση των αποκλειστικώς δικών της σκοπών.

Πολλοί παρατηρητές συμφωνούν πως δεν θα συνιστούσε υπερβολή ο ισχυρισμός ότι, η εικόνα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της ΝοτιοΑνατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, βρίσκεται σε αντιστοιχία με  εκείνη την οποία παρουσίαζε η περιοχή -με επίκεντρο, τότε, την Βαλκανική-, κατά τον Πρώτο μεγάλο Πόλεμο. Τότε, η παρουσία και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων (Μ. Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Αυστροουγγαρίας, Ιταλίας), στην Βαλκανική, είχε ως κατάληξη την πολυετή αιματηρή σύγκρουση, η οποία αποστέρησε από την Ευρώπη πολλά έτη αναπτύξεως και επέφερε ανυπολόγιστο κόστος σε χρήμα, υποδομές και υπεράνω όλων, εκατόμβες ανθρώπινων απωλειών -νεκρών και αναπήρων και βέβαια, την κατάρρευση δύο Αυτοκρατοριών. Της μεγάλης κεντροευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων και στην Ανατολή, την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η τύχη των σπαραγμάτων της τελευταίας -το «Ανατολικό ζήτημα», δηλαδή- ακόμη ταλανίζει σε σημαντικό βαθμό τους λαούς της περιοχής. Τούτο αφ’ ενός, διότι τα σύνορα των νέων εθνικών κρατών, τα οποία προέκυψαν κατά τον 19ο αι. δημιούργησαν «γκρίζες» περιοχές αποδίδοντας σε ένα κράτος εδάφη στα οποία διαβιούσαν αμιγείς αλλοεθνείς πληθυσμοί και αφ’ ετέρου γιατί η σύγχρονη Τουρκία δεν μπορεί να αποστεί του αυτοκρατορικού παρελθόντος της, με συνέπεια να διεκδικεί και να προκαλεί επεισόδια -θερμά ή μη-, ιδιαιτέρως στις όμορες χώρες, όπως και η Ελλάς, με την οποία επιπροσθέτως έχει και αντικειμενικά ζητήματα συνέπεια των εμπολέμων συγκρούσεων και των συνθηκών των Σεβρών και της Λωζάνης.

Αιχμή, βέβαια, του ελληνοτουρκικού bras de fer  εκτός από τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, συνιστά το θέμα της Κύπρου. Θέμα το οποίο αν η ελληνική πλευρά διέθετε ελάχιστη σοβαρότητα στην διαχείριση των διεθνών υποθέσεών της θα είχε λύσει υπέρ της, από τον 19ο αι., αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως συζήτηση και χρίζει ιδιαίτερης αναφοράς.

Στην γκρίζα αυτή εικόνα, νότα αισιοδοξίας έρχεται να προσδώσει η τριμερής συμμαχία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ, συμμαχία η οποία αν έχει το βάθος που εμφανίζεται να έχει, συνιστά έναν σοβαρό και ουσιαστικώς αποτρεπτικό παράγοντα σε ενδεχόμενες … κακές… σκέψεις της Αγκύρας.

Και βέβαια, αυτή καθίσταται ιδιαιτέρως σημαντική με την παρουσία και συμμετοχή του Αμερικανού Υφυπουργού Ενέργειας κ. Francis Fannon (Assistant Secretary of State for Energy Resources of the United States of America). Αποτελεί πολύ σημαντική εξέλιξη το γεγονός ότι μετά την πρόσφατη συνάντηση της τριμερούς -συμμετείχαν από την Ελληνική πλευρά ο Υπουργός Ενέργειας κ. Κωστής Χατζιδάκης ενώ την Κύπρο και το Ισραήλ εκπροσώπησαν αντιστοίχως οι κ.κ. Γεώργιος Λακκιτρύπης και Yuval Steintz-, με την παρουσία του κ. Fannon, εξεδώθη κοινό ανακοινωθέν, στο οποίο καθίσταται σαφή η δέσμευση όλων των μερών -Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ- στην δημιουργία όρων προστασίας και ασφαλείας των εμπλεκομένων κρατών προκειμένου να δημιουργηθεί και να παραμένει ασφαλής ο ενεργειακός διάδρομος προς την Ευρώπη:

[…Mr. Fannon underlined the increasing and tangible support of the US government for the establishment of a structured quadrilateral mechanism for cooperation that focuses on energy matters.

The Ministers and the United States identified several significant areas of common interest, including, inter alia, infrastructure projects, renewable energy and energy storage, emergency preparedness, environmental protection and cyber security, while agreeing to establish a High Level Working Group (HLWG) that will highlight specific energy projects and propose ways of promoting their implementation.  The Ministers have agreed to work towards signing an agreement for a joint emergency preparedness and response mechanism for offshore oil and gas operations.  The HLWG will report its progress to the Ministers of Energy on a regular basis.

The Ministers and the United States agreed to support their countries’ energy independence and the establishment of an Energy Corridor of the Eastern Mediterranean, contributing thus to the energy security of the European Union by actively promoting the diversification of import sources and routes.

The Ministers and the United States reiterated their full support and solidarity for the Republic of Cyprus in exploring and developing its resources in its Exclusive Economic Zone and express their concern with recent provocative steps underway in the Eastern Mediterranean.  The United States also reaffirmed its position that the island’s oil and gas resources should be shared equitably between both communities in the context of an overall settlement.

The Ministers expressed strong support for sovereign states’ rights in order not to endanger peace and stability in the Eastern Mediterranean and the Aegean Sea…].

Μία ακόμη, έστω και αμυδρά ακτίνα αισιοδοξίας, επιτρέπει και η διμερής άτυπη συνάντηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Ν. Αναστασιάδη με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη κ. Μουσταφά Ακιντζί, στην κατοικία της ειδικής απεσταλμένης του ΓΓ των ΗΕ στην Λευκωσία. Η διαπίστωση και των δύο πλευρών για το καλό κλίμα στην συνάντηση καθώς και η εξαγγελία για σειρά επομένων παρομοίων συναντήσεων, προκειμένου  να οδηγήσουν στην διαμόρφωση συνθηκών για την διενέργεια πενταμερούς συναντήσεως προκειμένου το Κυπριακό πρόβλημα να τοποθετηθεί σε τροχιά κοινώς αποδεκτής λύσεως.

Η πρόταση του κ. Αναστασιάδη για δικοινοτική «αποκεντρωμένη» ομοσπονδία, μάλλον κρίθηκε ενδιαφέρουσα σε πρώτη ανάγνωση από την Τ/Κ πλευρά. Η ερμηνεία του όρου «αποκεντρωμένη», χρίζει αναλύσεως και διευκρινίσεων από τους γεννήτορές της. Ενδεχομένως, δημιουργούνται κάποιες σκέψεις, επ’ αυτού, αλλά, προτιμότερο είναι να αναμένουμε την επίσημη διευκρίνιση.

Εάν, τώρα αυτή η διαδικασία οδηγήσει σε δρομολόγηση επιλύσεως του προβλήματος της Κύπρου, θα επιφέρει και μακροπρόθεσμη συνθήκη υφέσεως των εντάσεων στην περιοχή. Βέβαια, παραμένει πάντοτε η ελληνοτουρκική διαφορά για το Αιγαίο ζώσα. Αλλά, προς το παρόν, ευστόχως η Ελληνική πλευρά έχει παραχωρήσει οικόπεδα προς εκμετάλλευση σε περιοχές που ουδαμώς αμφισβητούνται, (Δυτικά της Κρήτης και στο Ιόνιο), αποφεύγοντας την επικίνδυνη παγίδα του υπολοίπου Αιγαίου.  Ως εκ τούτου, καμία πρόφαση δεν έχει η Άγκυρα να συνεχίζει τις προκλήσεις.

Η παρτίδα σκάκι μόλις αρχίζει. Η ψυχραιμία και η καθαρή σκέψη είναι sine qua non όροι για εκείνον που φιλοδοξεί να φύγει στο τέλος νικητής.

Σήματα λυγρά και αναταράξεις στην ΝοτιοΑνατολική Μεσόγειο, Ελεύθερος Τύπος, 7/8/2019

Η προκλητική παρουσίαση από τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών κ. Τσαβούσογλου, ενώπιον του κολεγίου των Τούρκων Πρέσβεων και οι συνοδές δηλώσεις τόσον του ιδίου όσον και του Προέδρου της χώρας του κ. Ταγιπ Εντογαν περί ορίων και εκτάσεως της τουρκικής ΑΟΖ, αλλά και δικαίων τη Τουρκίας, την στιγμή κατά την οποία τα τουρκικά γεωτρύπανα και ερευνητικά σκάφη αναπτύσσουν δραστηριότητα σε θαλάσσιες περιοχές εκτός τουρκικών χωρικών υδάτων, αποτυπώνουν τις προθέσεις της Αγκύρας με την απροκάλυπτη επίδειξη ισχύος του Τουρκικού καθεστώτος και ταυτοχρόνως, κλιμακώνουν επικίνδυνα την ένταση στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝοτιοΑνατολικής Μεσογείου.

Ευλόγως, προκαλούν την αντίδραση των Αθηνών. Κατά πόσον αυτή είναι η προσήκουσα και αποτελεσματική, μέλλει να δειχθεί. Διότι, δεν είναι βέβαιον ότι δηλώσεις περί «ξίφους» εξυπηρετούν την εικόνα ήπιου και εχέφρονος συνομιλητού, την οποία θέλει η ελληνική πλευρά να παρουσιάσει, μιας και δεν προσέρχεσαι σε διάλογο και διαπραγμάτευση με ξίφος…Άλλωστε, καλόν είναι να μην βγαίνει το ξίφος από την θήκη του, αν δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί. Διαφορετικά, ολισθαίνει κανείς στο επίπεδο του ψευτοτσαμπουκά και τσάμπα μάγκα.

Οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν, πάντοτε, να λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι όταν ομιλούν το ακροατήριό τους δεν περιορίζεται στα αυτιά των ψηφοφόρων στο εσωτερικό της χώρας.

Δίχως αίσθημα ηττοπάθειας πρέπει να αποδεχθούμε και να αξιολογήσουμε τα πραγματικά δεδομένα. Πέραν πάσης αμφιβολίας, η χώρα μας βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Προσπαθεί να βρει νέες ισορροπίες μετά από μία 10ετή περίοδο εφαρμογής μνημονίων, με την οικονομία της σε κακή κατάσταση και -ελπίδα όλων- σε φάση ανασυντάξεως.

Επιπροσθέτως, εκλείπουν σημαντικά πλεονεκτήματα προηγουμένων περιόδων, με κυριότερο, εκείνο, το οποίο προκύπτει από την μεταβολή της ενεργειακής στρατηγικής των ΗΠΑ.

Κατά την περίοδο της Προεδρίας Clinton και Obama, η Δύση είχε ως στρατηγική επιλογή τον τερματισμό της αποκλειστικής εξάρτησης της Ευρώπης από την Ρωσία. Η σημερινή ηγεσία της Ουάσιγκτων έχει εγκαταλείψει αυτή την στρατηγική, αδιαφορώντας για το μέγεθος της επιρροής του Κρεμλίνου στον Ευρωπαϊκό χώρο, ουσιαστικά εγκαταλείποντας το πεδίο στις διαθέσεις της Ρωσικής ηγεσίας. Ακόμη και αυτή η φαινομενικά σκληρή ρήξη με το καθεστώς Erdogan συναφώς με την αγορά και εγκατάσταση του πυραυλικού συστήματος S-400 και οι απειλές του Τούρκου ηγεμόνα περί ενάρξεως εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στις, επί Συριακού εδάφους, Κουρδικές περιοχές ανατολικά του Ευφράτη, δεν τυγχάνουν των απαντήσεων τις οποίες θα ανέμενε κανείς από την πλευρά των Αμερικανών.

Ιδιαιτέρως το θέμα των S 400 συνιστά ήττα των ΗΠΑ καθώς είναι εμφανές ότι οι κεφαλές του πυραυλικού, αυτού, συστήματος στρέφονται πρωτίστως κατά των Αμερικανοτουρκικών σχέσεων και των εν γένει σχέσεων της Τουρκίας με τον Δυτικό κόσμο, εφ’ όσον τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και εν γένει η Δύση παρακολουθεί αμήχανα και παθητικά την διολίσθηση της Τουρκίας ενώ αυτή απομακρύνεται από την επιρροή της δημοκρατικής Εσπερίας.

Κατά τον τρόπο αυτόν, αφήνεται ο επίδοξος, «νέο-Οθωμανός σουλτάνος» να επιχειρεί την υλοποίηση των όποιων οραμάτων του για την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και ΝΑ Μεσογείου δίχως περισπασμούς και ανενόχλητος να συμπράττει με την Μόσχα και την Τεχεράνη, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους υπερφιλόδοξους εθνικούς σχεδιασμούς του οι οποίοι έχουν ως αφετηρία την προσωπική του ματαιοδοξία, εμπλεκόμενος σε παίγνια άκρως επικίνδυνα καθώς εν δυνάμει μπορεί να προκαλέσουν γενικευμένη αναζωπύρωση συγκρούσεων στην περιοχή ή και να προκληθούν νέες συγκρούσεις, με απροσδιόριστη και απρόβλεπτη την δυναμική αλληλουχία κατά την εξέλιξή τους.

Η Ουάσιγκτων αυτό-περιορίζεται εντός των γεωγραφικών ορίων των ΗΠΑ, παραβλέποντας ότι η Αμερική έγινε «μεγάλη», ακριβώς ως η νικήτρια έναντι του ολοκληρωτισμού σε δύο πολέμους -τον Μεγάλο πόλεμο και τον Ψυχρό, μετέπειτα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος κ. Ντόναλτ Τραμπ τοποθετείται, σαφώς, υπέρ επιλογών οι οποίες συμβάλουν στην δημιουργία συνθηκών διαλύσεως της ΕΕ, δίνοντας την ευκαιρία στο Κρεμλίνο να βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο στην πολυετή και πολυδάπανη προσπάθειά του να διαβρώσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και αν όχι να διαλύσει, να καταστήσει οριστικά την ΕΕ ένα άβουλο και κενό σχήμα, το οποίο ποτέ δεν θα αποκτήσει πολιτική συνοχή και συνεπώς δεν θα μετασχηματισθεί σε στρατηγικό παίκτη στην Ευρασιατική περιοχή. Και βέβαια, ο κ. Τραμπ ποτέ δεν τήρησε καν τα προσχήματα. Είναι, ακόμη, νωπή η αλγεινή εντύπωση την οποία δημιούργησε η δημόσια τοποθέτηση Αμερικανού Προέδρου όταν δήλωνε με τον κ. Πούτιν δίπλα του στην συνάντηση των G20 ότι εμπιστεύεται περισσότερο τον «φίλο Ρώσο ηγέτη» από τις υπηρεσίες της χώρας του ή οι δηλώσεις του για το Brexit.

Συνεκτιμωμένων των δεδομένων: α) ότι η ισορροπία στους εξοπλισμούς έχει μεταβληθεί δυσμενώς εις βάρος της χώρας μας -η αναλογία 7:10 έχει από καιρό παύσει να υφίσταται-· β) ότι Άγκυρα δεν πρόκειται να εγκαταλείψει αμαχητί την προσπάθεια διεκδικήσεως μερίσματος στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων του Αιγαίου και της Κυπριακής ΑΟΖ· γ) ότι η Τουρκία διαθέτει τον τέταρτο σε μέγεθος στρατό παγκοσμίως και τον δεύτερο του ΝΑΤΟ δ) ότι η οικονομία της είναι μεν μεταξύ των πέντε πλέον ευπαθών του πλανήτη, αλλά, δεν παύει να ανήκει στους G20 και ε) ότι διαθέτει πλέον, εκτός από το σύγχρονο οπλοστάσιο και τεχνογνωσία κατασκευής πολεμικού εξοπλισμού (αρμάτων μάχης, πολεμικών πλοίων και drones), καθίσταται αντιληπτό ότι η κατάσταση στην περιοχή μας είναι επικίνδυνη και απαιτεί εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς και προσεκτική διαχείριση.

Η χώρα μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της και δίχως ισχυρό πλέγμα συμμαχιών. Η αντίληψη πως οι «ξένοι» θα σπεύσουν να εμπλακούν σε ευθεία αντιπαράθεση με τις τουρκικές ή άλλες δυνάμεις στο Αιγαίο προκειμένου να προστατεύσουν τα συμφέροντα των εταιρειών, οι οποίες δραστηριοποιούνται στην έρευνα-εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, είναι επιεικώς αφελής. Άλλωστε υπάρχει απτή απόδειξη της συμπεριφοράς των εταιρειών. Η Ιταλική ΕΝΥ απεχώρησε άμα τη εμφανίσει τουρκικών πολεμικών σκαφών τα οποία συνόδευαν το ερευνητικό σκάφος τους, οι Αμερικανοί ρητά δήλωσαν ότι ενδιαφέρονται μόνον για την ασφάλεια των δικών τους συμφερόντων και για τα υπόλοιπα «βρείτε τα», ενώ, από πλευράς ΕΕ η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου τραυματίζει σοβαρά την Ευρωπαϊκή αμυντική μηχανή και μόνη, η Γαλλία προβαίνει σε δηλώσεις έναντι των τουρκικών επιχειρήσεων, δηλώσεις όμως, που αφήνουν αδιάφορη την ηγεσία της Τουρκίας μιας και αντιλαμβάνεται ότι μόνη η Γαλλία δεν μπορεί να προχωρήσει σε κλιμάκωση της έντασης με λυσιτελείς πράξεις αποτροπής των τουρκικών δραστηριοτήτων ή και επιχειρήσεων.

Συνελόντι ειπείν, με τις ΗΠΑ να τηρούν, σήμερα, ουδέτερη στάση και με την Αμερικανική Προεδρία να διαλύει διεθνείς θεσμούς τους οποίους η Δύση με πολύ κόπο δημιούργησε μετά τον Β΄ Π.Π -ουσιαστικά ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου «σπονσονάρει» τους σχεδιασμούς της Μόσχας και δι’ αυτών, εμμέσως της Αγκύρας, για την περιοχή. Ίσως γιατί έχει τεθεί ως προτεραιότητα η οικονομική και τεχνολογική αντιπαράθεση με την Κίνα- και την Ευρωπαϊκή Ένωση να παρατηρεί αμήχανη, δίχως θεσμικά εργαλεία συγκροτήσεως συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής και δράσεων εφαρμογής της, η εικόνα η οποία διαμορφώνεται δεν φαίνεται να ευνοεί τις Ελληνικές θέσεις και σχεδιασμούς.

Συνεπώς, εμμονές εμπεδωμένες στο παρελθόν, υψηλές κορώνες εθνολαγνείας και πολεμικοί παιάνες θα πρέπει να αποφεύγονται. Η χώρα δεν αντέχει να εμπλακεί σε μία περιπέτεια η οποία θα κοστίσει σημαντικά στην οικονομία της και ενδεχομένως το κόστος να αποβεί κατά πολύ μεγαλύτερο. Μην λησμονούμε ότι οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις κατίσχυσαν των τουρκικών όταν υπήρχε πλέγμα ισχυρών συμμαχιών τόσο στην … Εσπερία όσο και στην περιοχή της Βαλκανικής και στην ευρύτερη έκταση της ΝΑ Μεσογείου, πράγμα το οποίο στις μέρες μας δεν υφίσταται.

Εξ όλου συνειρμού και δεδομένων, αποκαλύπτεται η εγκληματική επιλογή εγκαταλείψεως της γραμμής του Ελσίνκι από τις μετά το 2004, διάδοχες κυβερνήσεις και επίσης, προβάλλει ως προφανής η απάντηση στο ερώτημα «γιατί οι κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου δεν προέβησαν σε αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων κατά τις περιόδους διακυβερνήσεώς τους;». Προφανώς, γιατί οι ηγέτες αυτοί αντιλαμβάνονταν ότι μία τέτοια επιλογή θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες ταλανίζονται από σοβαρά ζητήματα, πράγμα το οποίο η Ελλάς δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει και είχαν την σωφροσύνη να ανθίστανται στις άναρθρες κραυγές εκείνων, οι οποίοι θεωρούσαν ότι έπρεπε να προχωρήσουμε στην εξόρυξή τους με ανοικτά θέματα με την γείτονα.

Ενδεχομένως, την στιγμή αυτή, μία επιλογή θα ήταν η επιβολή moratorium σε κάθε συναφή δραστηριότητα στο Αιγαίο και στην Κυπριακή ΑΟΖ. Ατυχώς, όμως, στην διάρκεια της ιστορίας δύσκολα θα συναντήσει κάποιος αισιόδοξα παραδείγματα συνεργασίας και πειθαρχίας σε κοινή γραμμή μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας. …

«Μάνα Εκάβη» από την Ιωάννα Γκαβάκου σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά, Ελεύθερος Τύπος, 21/7/2019

Αν και αγαπώ το σύγχρονο θέατρο και είμαι ανοικτός σε κάθε απόπειρα παρουσίασης σύγχρονης οπτικής και πειραματισμών σε έργα κλασικού ρεπερτορίου, όσον αφορά στο αρχαίο δράμα αντιτίθεμαι σε κάθε είδους πειραματισμό ή «καινοτομία».

Όμως, απόλαυσα πραγματικά την «μάνα Εκάβη» την οποία σκηνοθέτησε ο Μανώλης Ιωνάς και απέδωσε επί σκηνής η Ιωάννα Γκαβάκου. Ο κ. Ιωνάς δημιούργησε μία σύνθεση κειμένων συναφώς με την Εκάβη, διεκδικώντας να παρουσιάσει την τραγική ηρωΐδα σε όλες τις διαστάσεις που έχει. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε απολύτως.

Το κείμενο -μεταφράσεις του Κώστα Γεωργουσόπουλου-, σε διασκευή της Εύης Οικονομίδου είχε νοηματική ενότητα και ροή. Σαν να παρακολουθούσες, σαν να ανέλυες μία εικαστική σύνθεση με τις διαφορετικές μορφές της Εκάβης. Έβλεπες, την Εκάβη μάνα, σύζυγο, μητέρα· την Εκάβη βασίλισσα και την Εκάβη σκλάβα, να ακολουθεί το πεπρωμένο που οι Μοίρες είχαν εξυφάνει και την οποία καθόρισε η ήττα της Τροίας.

Στην επιτυχημένη, αυτή, προσπάθεια, πυλώνας ήταν η εκπληκτική Ιωάννα Γκαβάκου. Είναι σπάνιο θεατές να μένουν συγκεντρωμένοι, να μην διακρίνει κανείς ίχνος δυσαρέσκειας ή κόπωσης ή ακόμη και … βαρεμάρας και να μην ακούγεται κανένας ήχος σε ένα ανοικτό θέατρο, στο οποίο ένας ηθοποιός, παρουσιάζει ένα μονόλογο. Προδήλως, θα πρέπει ο ηθοποιός αυτός να διαθέτει -εκτός από ένα εξαιρετικό κείμενο-, σημαντική ποικιλία εκφραστικών μέσων και οι υποκριτική του δυνατότητα να υπερβαίνει κατά πολύ τον μέσο όρο. Η κ. Γκαβάκου απέδειξε, για μία ακόμη φορά, ότι διαθέτει πολύ υψηλού επιπέδου εκφραστικές δυνατότητες επί σκηνής και πληθώρα εκφραστικών μέσων.

Τέλος, ευφυής η μουσική της κας Νένας Βενετσάνου, η οποία προφανώς είχε εμβαθύνει στην ουσία του κειμένου και ομολογουμένως, παρουσίασε ένα μουσικό αποτέλεσμα το οποίο προσέθετε στην παράσταση τα κατάλληλα ακούσματα προκειμένου να ενταθεί ή να υπογραμμισθεί το συναίσθημα και η δράση. Σε ορισμένα σημεία πραγματικά η μουσική λειτουργούσε ως ένα ισχυρό λάκτισμα στο στομάχι, προκαλώντας ρίγη.

Τέλος, το λιτό σκηνικό, το οποίο στηρίχθηκε στους φωτισμούς του Μανώλη Μπράτση, συνέβαλε στην ανάδειξη του χαρακτήρα δίχως «φτιασιδώματα» και περιττά στολίδια και «κενούς» εντυπωσιασμούς.

Για μία ακόμη φορά συγχαρητήρια και ένα θερμό ευχαριστώ στους συντελεστές. Εκτός από τους προαναφερόμενους κ.κ. Μανώλη Ιωνά (σκηνοθεσία), Ιωάννα Γκαβάκου (ηθοποιός), Νένα Βενετσάνου (μουσική), Εύη Οικονομίδη (διασκευή κειμένου) και Μανώλη Μπράτση (φωτισμοί), συνεργοί σε αυτή την παράσταση ήταν οι Μαίρη Μαμάκου (βοηθός σκηνοθέτη), και Κων/να Λαζάρου (μακιγιάζ).

Το Ακαδημαϊκό έτος στην Σχολή Δραματικής Τέχνης «Ιάκωβος Καμπανέλλης» έληξε με την παρουσία του Κώστα Γεωργουσόπουλου, Ελεύθερος Τύπος, 1/7/2019

Μία ακόμη ακαδημαϊκή χρονιά έφθασε στο τέλος και οι 3ετείς σπουδαστές της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «Ιάκωβος Καμπανέλλης» του δήμου Αγίας Βαρβάρας, αφού πέρασαν με απόλυτη επιτυχία τις εξετάσεις ενώπιον της επιτροπής του Υπουργείου πολιτισμού -δεν απέτυχε ούτε ένας σπουδαστής-, ετοιμάζουν τις αποσκευές τους για την έναρξη του μεγάλου, επίπονου και αβέβαιου ταξιδιού της επαγγελματικής διαδρομής τους.

Σε αυτή την πορεία, οι βεβαιότητες, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Όμως, τα παιδιά αυτά, κάθε φορά που παρακολουθώ τις δραστηριότητές τους -είτε αυτές είναι εξετάσεις είτε παραστάσεις είτε κάποια άλλη δράση κοινωνικής προσφοράς-, πάντοτε με συγκινούν με την ίδια ένταση.

Και πώς να μην συγκινείται κάποιος, όταν αντικρίζει τα καθαρά, αισιόδοξα πρόσωπά τους, όταν παρακολουθεί επί σκηνής την προσπάθειά τους, αλλά, κυρίως όταν μετά το πέρας της όποιας διαδικασίας, συγκεντρώνονται γύρω από τους δασκάλους τους και τον διευθυντή της σχολής, τον Δημήτρη Παπαγιάννη, στον οποίο οφείλεται αυτή η σπουδαία δουλειά, μιας και αυτός είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του προγράμματος σπουδών, την επιλογή των συνεργατών και καθηγητών και διαμορφώνει το κλίμα και τον τρόπο αντιμετώπισης των σπουδαστών και την μέθοδο διδασκαλίας. Μετά από μία 65ετή, σχεδόν, καριέρα στο σανίδι του Εθνικού και εν γένει του ελληνικού θεάτρου, παραμένει ακούραστο εργάτης της Τέχνης και αντί να απολαμβάνει την δόξα και τους καρπούς, επιλέγει να διδάσκει να φωτίζει τους δρόμους της ζωής των νέων παιδιών και να τα βοηθά να σμιλεύουν τα όνειρά τους, σμιλεύοντας, μαζί με το προσωπικό της σχολής, τον χαρακτήρα και το πνεύμα.

Πέραν πάσης αμφιβολίας, η σχολή διαθέτει απολύτως καταξιωμένο διδακτικό προσωπικό, με υψηλού επιπέδου κατάρτιση και καλλιτεχνική αξία. Ταυτοχρόνως, οι δράσεις και τα σεμινάρια που πραγματοποιούνται, όπως αυτά για το κοινωνικό θέατρο, την σκηνοθεσία θεάτρου, την καταγωγή του λόγου κ.ά., συντελούν στην πλήρη επιμόρφωση των σπουδαστών και την συγκρότηση ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής προσωπικότητας, ενώ, παραλλήλως συμβάλλουν στο άνοιγμα του εκπαιδευτικού, αυτού οργανισμού, στην τοπική κοινωνία, γεγονός που συνεπάγεται απροσμέτρητες ωφέλειες τόσο για τους σπουδαστές, όσο και για τους κατοίκους του Δήμου.

Η διαδρομή καθ’ όλη αυτήν την πρώτη 20ετία –απολύτως επιτυχής και κοινωνικά ωφέλιμη-, μόνον θετικά έχει καταγραφεί και η σχολή έχει κατακτήσει πλέον, περίοπτη θέση στον τομέα της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Στο κλείσιμο, αυτού, του πρώτου 20ετούς κύκλου, είναι βέβαιο ότι, εκείνοι που συνέβαλαν στην δημιουργία και λειτουργία της Σχολής μπορούν να χαμογελούν με την ηρεμία εκείνου που έχει προσφέρει κάτι σπουδαίο και λειτουργικό στην πόλη του και τους ανθρώπους της.

Και τι σύμπτωση! Ο άνθρωπος που ως δήμαρχός, τόλμησε και έκανε το ποιοτικό άλμα στην παραγωγή πολιτιστικού έργου από έναν ΟΤΑ, ο τότε δήμαρχος Λάμπρος Μίχος επανεξελέγη στις πρόσφατες εκλογές. Ο Δημήτρης Παπαγιάννης παραμένει ακούραστος και πάντοτε γεμάτος ενέργεια στο τιμόνι της Σχολής.

Θα λείπει ο άλλος μεγάλος «συνεργός». Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης! Ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας που ακολούθησε τους Μίχο και Παπαγιάννη και συνέβαλε τα πλείστα στην δημιουργία και λειτουργία της Σχολής. Θα παρακολουθεί ήρεμος, όμως, από εκεί, όπου ο ήλιος ανατέλλει πάντα, ικανοποιημένος γιατί η σχολή στην οποία άφησε το αποτύπωμά του ανεξίτηλο, ξεπέρασε κάθε προσδοκία στην ποιότητα παροχής εκπαιδευτικού έργου στους νέους.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι, ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη ήταν η παρουσία του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Τα σχόλιά του για την παρουσίαση των εξετάσεων του πρώτου και δεύτερου έτους και η εμφανής συγκίνησή του από την ομολογουμένως εξαιρετική και υψηλού επιπέδου εμφάνιση των παιδιών, αποτελούν την μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη δικαίωση, τόσο για τους δασκάλους όσο και για τους ίδιους τους σπουδαστές. Οι παρατηρήσεις του, είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι προσέθεσαν σημαντικά πράγματα στο οπλοστάσιο των νέων σπουδαστών, αλλά και δικαίωσαν τις προσπάθειες των δασκάλων τους.

Όλοι, δάσκαλοι, σπουδαστές -κυρίως αυτοί-, ευχήθηκαν από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά ο Κώστας Γεωργουσόπουλος να είναι δίπλα τους. Συμπαραστάτης και εκ των οδηγών, στην πορεία για το κτίσιμο ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής προσωπικότητας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η παρουσία του θα σηματοδοτήσει ένα νέο, ποιοτικό άλμα στο εκπαιδευτικό έργο της Σχολής και πως αυτό, αν πραγματοποιηθεί, θα είναι μία ακόμη επιτυχία της διεύθυνσης στην συλλογική προσπάθεια εξέλιξης και συνεχούς βελτίωσης.

Ελπίδα όλων είναι ο εκπαιδευτικός, αυτός, οργανισμός να συνεχίσει να λειτουργεί αδιατάρακτα και αρμονικά όπως όλα αυτά τα 20 χρόνια, τα οποία την έχουν καταστήσει αν όχι στην πρώτη, τουλάχιστον μία από τις 2-3 καλλίτερες επιλογές για όποιον νέο επιλέξει να ακολουθήσει τον δρόμο της καλλιτεχνικής πορείας.

ΝΕΚΡΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ με τους SCENE+, στο θέατρο ΜΠΙΠ, Ελεύθερος Τύπος, 8/6/2019

Την ομάδα «SCENE+», μία παρέα εμπνευσμένων και δημιουργικών ανθρώπων, την γνώρισα πρώτη φορά με τα «Θεϊκά αντικείμενα». Μία συγγραφική performance όπου οι δημιουργοί επιχειρούσαν να προσεγγίσουν φιλοσοφικά και να αποδώσουν επί σκηνής την έννοια του θείου. Στην νέα τους δουλειά και πάλι με την καθοδήγηση του Ανδρέα Φλουράκη, κατεβάζουν από το ράφι της ανθρώπινης, μεταφυσικής αγωνίας τα «Νεκρικά Αντικείμενα.

Ο τίτλος της performance αυτής, σοκάρει μιας και αναφέρεται ευθέως στον έναν από τους δύο πυλώνες της ανθρώπινης ύπαρξης. Τον θάνατο!

Ο άνθρωπος γεννιέται με δύο βασικά ένστικτα, δύο βασικά στοιχεία τα οποία αφορούν στην υπαρξιακή του αγωνία-αναζήτηση. Αφ’ ενός, του έρωτα -ο οποίος είναι το κίνητρο της διαιώνισης του είδους- και αφ’ ετέρου του θανάτου, ο οποίος και συνιστά την πλέον απόλυτη κατάσταση και μοναδική βεβαιότητα στο πέρασμά μας, από το κόσμο αυτό. Με αυτόν καταπιάνονται οι συγγραφείς-ηθοποιοί της ομάδας «SCENE+» και ειλικρινά, η προσέγγιση όσων παρακολούθησαν ή θα παρακολουθήσουν αυτή την παράσταση θα είναι μετέπειτα, τελείως διαφορετική. Διαφορετική γιατί με έναν ιδιότυπο τρόπο, οι συγγραφείς των κειμένων παρουσιάζουν τον θάνατο στην πραγματική του διάσταση: ως μία φυσική κατάληξη στην πορεία της ζωής μας και αυτό είναι απόλυτα σαφές και κατανοητό ιδιαιτέρως στα σημεία που το θέμα προσεγγίζεται από την πλευρά του υποκειμένου της κατάστασης, δηλαδή από εκείνη, του νεκρού.

Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με ποικίλες προσεγγίσεις. Άλλοι τον φοβούνται, άλλοι τον αγνοούν, κάποιοι άλλοι αισθάνονται εξοικειωμένοι, κάποιοι τον προκαλούν, άλλοι τον χλευάζουν. Στα κείμενα, των μελών της ομάδας, ακόμη και σε εκείνα –ίσως, ιδιαιτέρως σε αυτά-, τα οποία χρησιμοποιούν το χιούμορ ως μέσο μεταφοράς της άποψης του συγγραφέα, ανιχνεύει ο θεατής στοιχεία φιλοσοφικής αναζήτησης και προσέγγισης για αυτή, την μόνη βεβαιότητα του ανθρώπου.

Στα κείμενα ο θάνατος αποδομείται και έρχεται στα ανθρώπινα μέτρα. Στα κείμενά τους ο θάνατος απομυθοποιείται και γίνεται αυτό που ακριβώς είναι: το πέρασμα· η πύλη· το όχημα για να ταξιδέψει κάποιος στα αστέρια ή για να σαρκάσει τον εαυτό του …

Μία κατάσταση απόλυτη αλλά και μοναδικά αληθινή.

Η σκηνοθεσία της Γεωργίας Αγγουριδάκη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ευρηματική και ισορροπημένη. Οι ερμηνείες, όπως και την προηγούμενη φορά, αγγίζουν το άριστα.

Το πολύ σημαντικό που αντιλαμβάνεται όποιος παρακολουθήσει την δουλειά τους είναι -κατά την κρίση μου, πάντοτε-, ότι εργάζονται συλλογικά χωρίς όμως να σπαταλούν ενέργεια και δυναμική σε ατέρμονες φαυλότητες αλλά ουσιαστικά εισφέρει ο καθένας το καλλίτερο δυνατόν στη προσπάθεια της ομάδας. Κάθε φορά ο πήχης ανεβαίνει και ψηλότερα.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ να παρακολουθώ την δουλειά αυτών των ταλαντούχων και ουσιαστικά δημιουργικών καλλιτεχνών και περιμένω εναγωνίως την επόμενη.

Συντελεστές:
Διάρκεια: 95′ (με 10λεπτο διάλειμμα)
σύλληψη: Ανδρέας Φλουράκης
Συγγραφέας: Γεωργία Αγγουριδάκη, Κωνσταντίνος Αμανατίδης, Μαρία Αμέντα, Χρήστος Ασωνίτης, Κέλλυ Γιαννοπούλου, Μάργκαρετ Γουέσελινκ, Σοφία Γουργουλιάνη, Θεώνη Δέδε, Έντυ Διαμαντόπουλος, Νίκος Ιωσήπου, Χαρά Κονταξάκη, Ελένη Κουρνέτα, Χριστόφορος Κώνστας, Ελένη Κωστοπούλου, Χριστίνα Λιακοπούλου, Εύη Μεσσαριτάκη, Πέννυ Μηλιά, Μαρία Μπαλτά, Σοφία Παπούλια, Βάνα Πατσιαβού, Χρυσάνθη Παπασταφίδα, Νίκη Ράπτη, Κυριάκος Βέρης-Σπαθαράκης, Βάσια Τραμπούλη, Αντιγόνη Φλουράκη.
Δραματουργική επεξεργασία: Ανδρέας Φλουράκης
Σκηνοθέτης: Γεωργία Αγγουριδάκη
Σκηνογραφία: Xsquare DesignLab

Ερμηνεύουν: Γεωργία Αγγουριδάκη, Κωνσταντίνος Αμανατίδης, Μαρία Αμέντα, Χρήστος Ασωνίτης, Κέλλυ Γιαννοπούλου, Μάργκαρετ Γουέσελινκ, Σοφία Γουργουλιάνη, Θεώνη Δέδε, Έντυ Διαμαντόπουλος, Νίκος Ιωσήπου, Χαρά Κονταξάκη, Ελένη Κουρνέτα, Χριστόφορος Κώνστας, Ελένη Κωστοπούλου, Χριστίνα Λιακοπούλου, Εύη Μεσσαριτάκη, Πέννυ Μηλιά, Μαρία Μπαλτά, Σοφία Παπούλια, Βάνα Πατσιαβού, Χρυσάνθη Παπασταφίδα, Νίκη Ράπτη, Κυριάκος Βέρης-Σπαθαράκης, Βάσια Τραμπούλη, Αντιγόνη Φλουράκη