Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Τι συμβαίνει στο Ιράκ και γιατί οι τζιχαντιστές προελαύνουν ακάθεκτοι; (ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ Koolnews-21ης Ιουνίου)

Οι προβολείς του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, καθ’ όλη την διάρκεια των 10 και πλέον προηγουμένων ετών, παρέμεναν στραμμένοι στην περιοχή της Μέσης Ανατολή.

Η επέμβαση των δυνάμεων του Δυτικού Συνασπισμού στο Ιράκ, προκειμένου να ανατραπεί το καθεστώς Σαντάμ Χουσεΐν, η Αραβική Άνοιξη και οι μετέπειτα εξελίξεις στην Αίγυπτο, η Συριακή κρίση, οι μόνιμες πλέον, συγκρούσεις στην Παλαιστίνη και η κινητικότητα στην πορεία του θέματος του διαλόγου με το Ισραήλ, καθώς και οι εντάσεις με συχνά βίαιη κατάληξη στον Λίβανο, αλλά και η αλλαγή της ηγεσίας στο Ιράν και η υπογραφή της ενδιάμεσης συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας αυτής που επέφερε αποκλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις της Τεχεράνης με την Δύση, πάντοτε, αποτελούν προκλήσεις για όσους αναλυτές ασχολούνται ή γενικότερα για όσους θεωρούν ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα τεκταινόμενα στην περιοχή αυτή.

Το διάστημα της τελευταίας εβδομάδας, την προσοχή όλων, προσελκύει η κατάσταση η οποία εξελίσσεται στο Ιράκ· όχι, διότι η Δύση προέβη σε κάποιες ενέργειες, ούτε γιατί βομβιστικές επιθέσεις τρομοκρατών γίνονται αφορμή για εκατόμβες θυμάτων –αυτό, άλλωστε,  ήταν ρουτίνα το τελευταίο διάστημα.
Αιτία για την ανησυχία, αυτή τη φορά, είναι η επέλαση των τζιχαντιστών ανταρτών του ISIS, οι οποίοι συνέτριψαν τις Ιρακινές δυνάμεις στην Μοσούλη και προελαύνουν προς την Βαγδάτη, δίχως οι δυνάμεις ασφαλείας της πολύπαθης χώρας να εμφανίζονται ικανές να ανακόψουν την ορμή των φανατικών μαχητών του τρομοκρατικού, αυτού μορφώματος.

Η ανικανότητα αυτή δεν οφείλεται σε ανεπάρκειες των Ιρακινών ενόπλων δυνάμεων και δυνάμεων ασφαλείας, συναφείς με τον εξοπλισμό ή τα τυχόν ελλείμματα εκπαίδευσης. Στην Μοσούλη, επί παραδείγματι, οι κυβερνητικές δυνάμεις υπερείχαν κατά πολύ αφού, διέθεταν περισσότερους από 10.000 άνδρες, άρματα μάχης και σύγχρονο, βαρύ οπλισμό,  ενώ οι επιτιθέμενοι ισλαμιστές ήσαν, κατά βάση, εξοπλισμένοι με λίγα πολυβόλα και τα all time classic όπλα των ανταρτικών ομάδων τύπου ΑΚ (Kalashnikov). Ούτε μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι τα στελέχη του Ιρακινού στρατού διακατέχονται από δειλία ή φόβο, μιας και ο 10ετής πόλεμος με το Ιράν και η επέκεινα ιστορία (πόλεμος Κόλπου, μάχη κατά ενόπλων τρομοκρατικών ομάδων και συμμοριών μετά το 2003), αποδεικνύουν ότι διαθέτουν την ικανότητα διενέργειας πολεμικών επιχειρήσεων. Γιατί λοιπόν, μόλις έπεσαν οι πρώτες ριπές από τους ενόπλους του ISIS, οι δυνάμεις της Βαγδάτης ετράπησαν σε φυγή; Η απάντηση είναι απλή και συντίθεται από δύο παραμέτρους.

Αφ’ ενός, οι ένστολοι κυβερνητικοί δεν αισθάνονται κανενός είδους ηθική υποχρέωση να διακινδυνέψουν την ακεραιότητά τους και να πολεμήσουν για την Κυβέρνηση του Nuri Al-Maliki. Κατ’ αρχάς, γιατί ό Πρωθυπουργός του νέου Ιράκ, παρά το ότι είχε κάθε ευκαιρία να οδηγήσει την χώρα στην ομαλότητα, μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ και την διαφαινόμενη εξομάλυνση των διακοινοτικών ενόπλων συγκρούσεων μεταξύ Σουνιτών και Σιϊτών, που επετεύχθη από τον Στρατηγό David Petreaus με την επιχείρηση Surge (2007-2008) των Αμερικανικών Δυνάμεων, η οποία ως ειρωνεία της ιστορίας ξεκίνησε από την επαρχία Ninewa (Νινευή), της οποίας η Μοσούλη είναι πρωτεύουσα· παραλλήλως, ο Αμερικανός επικεφαλής της πολυεθνικής δυνάμεως στο Ιράκ, άσκησε σηματική πίεση στην Ιρακινή κυβέρνηση, προκειμένου να επανενταχθούν Σουνίτες στις τάξεις του Στρατού και Αστυνομίας του Ιράκ –που μέχρι τότε προσέκρουαν στην μισαλλόδοξη αδιαλλαξία των φανατικών Σιϊτών και του ιδίου του Maliki-, ενώ πέτυχε συμφωνία ειρήνευσης και υποστήριξης από πλευράς των Σουνιτών φυλάρχων των επαρχιών Anbar και Dyala και συγκερκιμένα των πόλεων: Tikrit, Dyala, Baquba, Ramadi, Fallutza), στην μάχη κατά της Al-Qaeda και της εσωτερικής τρομοκρατίας.

Τα όποια οφέλη απεδείχθησαν προσωρινά, καθώς η Ιρακινή Κυβέρνηση υπό τον Maliki, μετά την αποχώρηση των Αμερικανών –την οποία επέσπευσε, πιθανότατα για λόγους που αφορούσαν στην Ιρανική καθοδήγηση-, επανήλθε στο καθεστώς διωγμών και περιθωριοποίησης των Σουνιτών. Αποτέλεσμα να μην μπορεί να συγκροτήσει αξιόπιστες και αποτελεσματικές δυνάμεις με το αναγκαίο, για τις επικρατούσες στην χώρα συνθήκες, φρόνημα· ευνοήτως και οι Σουνιτικοί πληθυσμοί της περιοχής της Μοσούλης και του Anbar δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση έναντι της Κυβερνήσεως της Βαγδάτης.

Αφ’ ετέρου, η Ουάσιγκτον, εμφανίζεται με πολιτικές θέσεις περί συνεργασίας και απαγκίστρωσης από πολεμικές εμπλοκές κ.λπ., αλλά, δίχως επεξεργασμένη στρατηγική για την περιοχή. Τούτο κατέστη πρόδηλο στην Συριακή κρίση και στις Αμερικανο-Ρωσικές επαφές περί αυτής αλλά και για το εν εξελίξει ζήτημα της Ουκρανίας. Επιπροσθέτως, η αλλαγή στην ηγεσία του Ιράν, μπορεί να έδωσε καρπούς στο θέμα του πυρηνικού προγράμματος και να επετεύχθη μια αρχική συμφωνία, αλλά τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα μέλλει να κριθούν.
Όμως, η αμφιθυμία και η ανοχή στο Σιϊτικής προελεύσεως καθεστώς της Δαμασκού, επέτρεψε την ανάπτυξη, την κατάκτηση ηγετικών θέσεων  και εν τέλει την αποθράσυνση φανατικών ισλαμιστικών ομάδων και τρομοκρατών, οι οποίοι επιχειρούν να πάρουν την ρεβάνς στο Ιράκ. Σε αυτό οι ισλαμιστές του ISIS έχουν σύμμαχους την ανοησία και τον φανατισμό του Maliki και άλλων στοιχείων της κυβέρνησής του.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι μαχητές της ISIS; Της οργάνωσης αυτής που το πλήρες όνομά της είναι «Μέτωπο για την Ισλαμική Πολιτεία στο Ιράκ και την Συρία» («Islamic State of Iraq and Levante),[i] ηγείται ο Abu Bakr Al-Baghdadi. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για αυτό, πιθανολογείται ότι γεννήθηκε το 1971 στην πόλη Samara, βόρεια της Βαγδάτης. φανατικός σουνίτης εντάχθηκε στο κίνημα εξεγέρσεως κατά της νέας Ιρακινής κατάστασης, το οποίο αναπτύχθηκε μετά την Αμερικανική επέμβαση. Αρχικά, εντάχθηκε σε μία ομάδα-παρακλάδι της ιρακινής Al-Qaeda, και το 2010 ανεδείχθη στην ηγεσία της. Αυτή η ομάδα, μετεξελίχθηκε στο σημερινό ISIS και τον Απρίλιο του 2013, ανακοινώθηκε η επίσημη ίδρυση της οργάνωσης αυτής.
Μετά τις επιτυχείς επιχειρήσεις κατά της Al-Qaeda στο Ιράκ, εγκατεστάθη με την ομάδα του στην Συρία και συνέχισε εκεί την δράση του. Πρότεινε στην ηγεσία της τρομοκρατικής οργάνωσης Al-Nusra Front (το παρακλάδι της Al-Qaeda στην Συρία), την ενοποίηση των δύο οργανώσεων, πρόταση όμως που απορρίφθηκε ασυζητητί, τόσο από τον τοπικό ηγέτη Al-Zawahiri όσο και από υψηλότερα ηγετικά κλιμάκια της.  Ο Σύρος ηγέτης της τρομοκρατικής οργάνωσης, διατύπωσε την πρόταση να ασχοληθεί ο Abu Bakr με το Ιράκ και να αφήσει την δράση στην Συρία στην Al-Nusra.  

Ο ηγέτης του ISIS, όμως, συνέχισε να «εργάζεται» στην κατεύθυνση σύστασης ενός ενιαίου Ισλαμικού Κράτους στην Συρία και το Ιράκ. Σήμερα, υπολογίζεται ότι το 70% των μαχητών στην Συριακή αντίσταση έχουν ενταχθεί στις γραμμές του ISIS και τούτο, σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών-, οφείλεται στο γεγονός ότι εμπνέονται από τον Al-Baghdadi ο οποίος δίνει το παρόν στην μάχη μαζί με τους άνδρες του και δεν πείθονται από τους άλλους ηγέτες της Qaeda και των τοπικών κλάδων της (Al-Zawahiri κ.ά.), οι οποίοι περισσότερο θεολογούν και επιλέγουν ύπουλα κτυπήματα μέσω βομβιστικών ενεργειών, παρά την μάχη και την άμεση σύγκρουση με τον εχθρό. Κατά ισχυρισμούς πηγών, μέσα από τους κύκλους των τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή,  το ISIS διαθέτει πληθώρα μαχητών και εν δυνάμει μαρτύρων σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ.).

Η κρίση στην Συρία και η αμφιθυμία - τονίζω- που επέδειξε η Δύση, εξέθρεψαν την οργάνωση του Al-Baghdadi. Αναφέρεται, ότι τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, φιλοδυτικές, δημοκρατικές και κοσμικές μουσουλμανικές  οργανώσεις της Συριακής αντιπολίτευσης, συνασπίσθηκαν σε μία προσπάθεια εκδίωξης των ξένων μαχητών και του ISIS από τα Συριακά εδάφη, γεγονός που κατέστη αδύνατον· πολλοί από τους αντιπάλους τους έχασαν την ζωή τους, όπως και μεγάλος αριθμός αμάχων, μη υποστηρικτών της ISIS.
Παρά τις χείριστες επιδόσεις της κυβέρνησης Maliki, η επιβολή ενός καθεστώτος τύπου Taliban από το ISIS, δεν είναι εκείνο που αξίζει στον λαό του Ιράκ. Η δημοκρατική Δύση, έχει υποχρέωση να σταθεί στο πλευρό των Ιρακινών και να αποζημιώσει τον λαό αυτό για τα δεινά που έχει υποστεί καθ’ όλη την διάρκεια των 2 τελευταίων 10ετιών. Σε καμία, δε περίπτωση η πρωτοβουλία ενισχύσεως των Ιρακινών και ανασχέσεως της προέλασης της  φανατικής συμμορίας του Abu Bakr και των άλλων μισαλλόδοξων ισλαμιστών που συγκλίνουν με το ISIS,  δεν πρέπει να αφεθεί αυτό στα χέρια των Ιρανών Αγιατολάχ. Η Δύση πρέπει να απαντήσει δίχως ενδοιασμούς, άμεσα και εν ανάγκη σκληρά, πάντοτε βέβαια σε συνεννόηση και συνεργασία με την νόμιμη κυβέρνηση της Βαγδάτης.


[i] Το τελικό -S- στο αρκτικόλεξο, προέρχεται μάλλον από την αραβική λέξη al-Sham. Αυτό μπορεί να αναφέρεται στην Εγγύς και Μέση ή την Συρία ή και στην Δαμασκό, αλλά στο πλαίσιο της παγκόσμιας Jihad (Τζιχάντ), αναφέρεται στην Εγγύς και Μέση Ανατολή (Levante).

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Πρώτες μετεκλογικές σκέψεις- "Μεταρρύθμιση" 07/06/2014

Το αποτέλεσμα των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ευνοήτως, πυροδοτεί μια σειρά προβληματισμών, αναλύσεων και ερμηνειών –κάθε εμβέλειας, βαρύτητας και επιπέδου. Προφανώς και σε μια δημοκρατική Πολιτεία κάθε μέλος της δικαιούται να εκφράζει την γνώμη και την δική του εκδοχή των πραγμάτων. Ειδικά όταν πρόκειται για πρόσωπα που έχουν και συμμετοχή και μια ιστορική διαδρομή αυτό, η δημόσια τοποθέτηση δηλαδή, αποτελεί υποχρέωση.

Εξοργίζει όμως η περίπτωση που κάποιος, ενώ ήταν απών είτε για λόγους ψυχικής διαθέσεως είτε για λόγους καιροσκοπισμού –πολύ κακή εκδοχή η τελευταία-, προσπαθεί να καπηλευθεί ή να «γκριζάρει» την πραγματικότητα, η οποία δημιουργήθηκε μετά από μια σκληρή εκλογική μάχη. Επίσης, προκαλεί την αισθητική και θέτει σε σκληρή δοκιμασία το νευρικό μας σύστημα η εργώδης προσπάθεια κάποιων να προβλέψουν, προδικάσουν και να δώσουν τις … κατευθυντήριες γραμμές για το μέλλον και την προοπτική πορεία της Παράταξης. Φαινόμενο που παίρνει εξωφρενικές διαστάσεις με την ηλεκτρονική δημοκρατία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δύσμοιρη κεντροαριστερά!

Και όλα αυτά, γιατί ο άνθρωπος που είχε θέσει κεφαλήν υπό την Δαμόκλειο σπάθη ενός ατυχούς αποτελέσματος -σε μια περίοδο που η Παράταξη, το κόμμα στο οποίο ανέλαβε την Προεδρία, βρισκόταν στην μέση ενός κυκλώνα, έχοντας υποστεί ένα απρόσμενο δημογραφικό σοκ-, τόλμησε να εξαγγείλει αυτό που όλοι ψιθυρίζουν. Ότι απαιτείται ένα Συνέδριο του συμμαχικού πολιτικού σχηματισμού που κατάφερε στην πλέον δυσχερή συνθήκη να κρατήσει ζωντανή την προοπτική ανασυγκρότησης του Προοδευτικού Χώρου. Γιατί αυτό είναι η «Ελιά» (προσωπικά δεν ικανοποιούμαι ούτε πολιτικά ούτε αισθητικά από την ονομασία αυτή, την βρίσκω κακή και άστοχη αντιγραφή του Ιταλικού πρωτοτύπου, αλλά, αυτό είναι το λιγότερο αυτή την στιγμή). Είναι ένα stem cell του προοδευτικού χώρου, ο οποίος έχει απόλυτη και ζωτική ανάγκη να αναζωογονηθεί μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, για την οποία σε επόμενο χρόνο πρέπει να γίνει μια πραγματική συζήτηση, ώστε να καταρριφθούν μύθοι και φαντασιώσεις.

Όσον αφορά στο θέμα ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα νομίζω –όσο και αν με ενοχλεί, με πονάει θα τολμούσα να πω-, ότι δύσκολα ο πολιτικός αυτός φορέας θα επανέλθει (αν ποτέ επανέλθει), στην θέση που είχε κατά τις αρχές του 2010. Πρέπει να συγκρατηθεί ότι, τα άλλα κόμματα στον Ευρωπαϊκό Νότο που η κρίση ξέσπασε στα χέρια τους, υπέστησαν φυσικά μειώσεις των εκλογικών μεγεθών τους· κανένα όμως δεν έφθασε στο όριο της διάλυσης, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ. Άρα η ηγεσία της περιόδου είναι άμοιρη ευθύνης;

Σήμερα, παρά τις καλές ή «καλές» προθέσεις πρέπει να ανιχνεύσουμε την κατάσταση έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί με τόλμη, ευθυκρισία και απαλλαγμένοι από taboo’s ή συναισθηματικά φορτισμένες εμμονές. Αν το Κίνημα παραμείνει με την σημερινή δομή και πλαίσιο, το μόνο που το μέλλον επιφυλάσσει είναι η συνεχιζόμενη απαξίωση και φθορά. Δικαίως ή αδίκως, το κόμμα κατηγορήθηκε και χρεώθηκε με πολλές αμαρτίες και φορτώθηκε πολλά βάρη. Κοινωνικές συμμαχίες που το στήριξαν και του έδωσαν την πολιτική κυριαρχία επί μια σχεδόν 30ετία έχουν διαρραγεί και ο χώρος λεηλατήθηκε, στην καλύτερη εκδοχή από μη σοβαρούς φορείς στα όρια ενδιαφέροντος της ψυχιατρικής (βλ. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) ή από λούμπεν μορφώματα, στα όρια του υποκόσμου (βλ. ΧΑυγή). Το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν δίνει προσοχή σε εκφραζόμενες απόψεις από τον χώρο και δυστυχώς, ακόμη και πολύ σοβαρά ή και ζωτικής σημασίας τοποθετήσεις δεν ευτυχούν να βρουν ακροατήριο, το οποίο αν δεν αποδεχθεί και αναγνωρίσει την θετική πλευρά, τουλάχιστον θα ακούσει.

Από την άλλη πλευρά, είναι γεγονός ότι ένα πολύ σημαντικό, πλειοψηφικό θα έλεγα, τμήμα της κοινωνίας, παραμένει σε αναμονή δίδοντας νίκες σε υποψηφιότητες που προέρχονται από τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Το άλλο σημείο που πρέπει να λάβει κάποιος υπ’ όψιν είναι το ότι η κρίση ανέδειξε το πρόβλημα προσανατολισμού και έλλειψης απαντήσεων από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας σε Ευρωπαϊκό –τουλάχιστον-, επίπεδο. Η μεταστροφή του καπιταλισμού αιφνιδίασε όλους. Μέχρι πρότινος, το κέρδος παρήγαγε η υπεραξία μέσα από τον έλεγχο εργασίας και παραγωγής. Στην σύγχρονη εκδοχή, αυτό τείνει να εκλείψει και η οικονομία χειραγωγείται από τα τραπεζικά ή άλλα founds. Είναι κοινή παραδοχή ότι το χρήμα που αναφέρεται παγκοσμίως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Η σοσιαλδημοκρατία ως ενδιάμεσο στάδιο πριν την εγκαθίδρυση επαναστατικού, ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι πρόταση ιστορικού συμβιβασμού. Στα προηγούμενα χρόνια, λειτούργησε και έφερε ισόρροπο αποτέλεσμα κοινωνικού κράτους και ανάπτυξης. Στις μέρες μας, το αντικείμενο και το πλαίσιο του συμβιβασμού είναι ζητούμενα. Αν συνυπολογισθεί ότι στην χώρα μας ο καπιταλισμός ήταν στην . . . Βαλκανική εκδοχή του, με όλες τις γνωστές γενετήσιες παθογένειες τότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η σοσιαλδημοκρατική προοδευτική πρόταση, η οποία θα εκφράσει τον «όλο» Προοδευτικό χώρο και θα τον καταστήσει ρεύμα πλειοψηφίας, δεν μπορεί να προκύψει από έναν και μόνο φορέα, τουλάχιστον όχι από τις υπάρχουσες δομές.

Επομένως ο ερεθισμός του κομματικού πατριωτισμού στο ΠΑΣΟΚ και η πρόκληση συναισθηματικών φορτίσεων είναι είτε ιδιοτελής πρακτική είτε επιπόλαιη και αφελής ανάγνωση των δεδομένων, σε κάθε περίπτωση αδιέξοδος και απρόσφορος δρόμος. Η ανασύνταξη, η ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς δεν προκύπτει από επικλήσεις πνευμάτων, θυσίες στους προγόνους και τις ουράνιες δυνάμεις.

Είναι αποτέλεσμα διεργασιών πολιτικών με την μέγιστη δυνατή συμμετοχή και διευρυμένους πολιτικούς ορίζοντες, λαμβανομένων, πάντοτε, υπ’ όψιν των διεθνών δεδομένων και παραμέτρων. Δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι το σύνθημα που κυριάρχησε με το ΠΑΣΟΚ το 1981, σήμερα αποτελεί κεντρικό σύνθημα –άκρως αποδοτικό-, στα χείλη των υποδίκων εγκληματιών. Η προοδευτική παράταξη, η κεντροαριστερά έχει την ιστορική ευθύνη να διαμορφώσει σύγχρονο και πραγματικό λόγο και θέσεις.. Όχι αφηρημένες γενικότητες και ευχολόγια. Αλλά σε συγκεκριμένα πεδία πολιτικής και με συγκεκριμένες, σαφείς προτάσεις. Οφείλεται απολύτως συγκροτημένη θέση για τους τομείς:

Της Παιδείας

Της αποκατάστασης των θεσμικών λειτουργιών στην δημοκρατική διαδικασία. Εκλογικός νόμος που θα εστιάζει στην αποκατάσταση των ελλειμμάτων στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος και όχι στην χειραγώγηση από ομάδες ηγεμονίας. Η πολιτική διεργασία πρέπει να πείθει και να είναι υπόθεση που αφορά όλους. Εντός και εκτός πολιτικών σχηματισμών.

Της αλλαγής του διοικητικού συστήματος της χώρας: καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν θα μακροημερεύσει και ούτε θα αποδώσει, αν εφαρμοσθεί από ένα διεφθαρμένο και απηρχαιωμένο εργαλείο και ένα συγκεντρωτικό κράτος.

Της ανάπτυξης: τι, πώς, ποιοί, πότε. Με σαφή και χρονικά οριοθετημένη πρόταση του νέου παραγωγικού μοντέλου.

Ας αφεθούν λοιπόν οι ιδιοτελείς σκοπιμότητες ή/και οι αφελείς σεχταριστικές, αριστερίστικου τύπου πρακτικές. Το ζήτημα δεν είναι ποιος θα έχει τα κλειδιά στην επόμενη ημέρα, αλλά να υπάρχει το οικοδόμημα.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να συγκρατούνται τα εξής δύο στοιχεία: το γεγονός ότι στην Παράταξη Καμίνη κατέστη δυνατή η συσπείρωση όλων εκείνων των προοδευτικών δυνάμεων, που σε άλλο επίπεδο ήταν αδύνατον να συνεννοηθούν και να συνυπάρξουν και το ότι σε διαφορετική εκδοχή, ο κόσμος της παράταξης αφήνεται να λεηλατείται και οι δρόμοι οδηγούν είτε προς την αριστερόφρονα ανοησία του ΣΥΡΙΖΑ είτε στις εθνικολαϊκιστικές ορδές είτε στην ολική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ. Η αδράνεια και η πολιτική των κλαυθμών «εν ύδασι ποταμών Βαβυλώνος, του μνησθείναι υμίν της Σιών», τίποτε θετικό και δημιουργικό δεν συνεπάγεται.