Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Γάζα: Μία ιστορία μίσους, θανάτου και καταστροφής ( Δημοσιεύθηκε στο koolnews, Τρίτη, 22 Ιουλίου, 2014)

Ο υπόκωφος ήχος των πυροβόλων από τα ισραηλινά Merkava, των εκρήξεων ανθρωποβομβών στο Τελ Αβίβ και την Χάϊφα, δεν είναι παρά ο απόηχος του πυροβολισμού που έριξε ο 27χρονος Amir στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ», πριν 14 περίπου χρόνια. Πυροβολισμός που άφησε νεκρό τον Yitzhak Rabin και μαζί του κάθε ελπίδα για την επίλυση του Μεσανατολικού. Ένα πρόβλημα απότοκο ανεπαρκών διευθετήσεων στην Μέση Ανατολή, μετά την αποικιοκρατία.
Η αφορμή για την νέα έκρηξη βίας στην Παλαιστίνη, βρίσκεται στα φρεσκοσκαμμένα μνήματα των Ισραηλινών εφήβων που απήχθησαν και του Παλαιστινίου που πυρπολήθηκε, ως αντίποινα, από φανατικούς Εβραίους· οι γονείς τους, τραγικά πρόσωπα, βιώνουν το νέο στάσιμο της τραγωδίας, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της δικής τους απώλειας. Αναλογίζονται, πιθανόν, ότι τα παιδιά τους θα συνέχιζαν την διαδρομή στην ζωή, αν τον Ιούλιο του 2000, οι Άραβο-Ισραηλινές διαπραγματεύσεις είχαν καταλήξει σε υπογραφή συμφωνίας. Ευνοήτως, νότα αισιοδοξίας και ελπίδας για ύφεση της βίας και της επικράτησης των νηφάλιων και μετριοπαθών αντιλήψεων και από τις δύο πλευρές, μοιάζει αδύνατη προοπτική. Οι ακραίοι των δύο πλευρών επιβάλουν για μία ακόμη φορά, την αντίληψή τους και τα πράγματα βρίσκονται στο σημείο εκείνο, που όλοι έχουν δίκιο και κανείς δεν μπορεί να βρει «Δ ί κ α ι ο», σε μία αλληλουχία κύκλων ωμής βίας, όπου ο καθένας από αυτούς κλείνει μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ο επόμενος.
Από την μία πλευρά, η Χαμάς έχει ως διατυπωμένη, συστατική αρχή της την καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην Παλαιστίνη· από την άλλη, οι ακραίοι του Ισραήλ, δεν παύουν να επικαλούνται τα Βιβλικά γραπτά, στα οποία αναφέρεται -π.χ. την Τορά-, ότι απαγορεύεται από τον Νόμο, η παραίτηση από έστω και μια σπιθαμή γης του Ισραήλ. Αυτή η φράση με την συμπλήρωση [… Εϊθε να κοπεί το χέρι που θα υπογράψει τέτοια συμφωνία παραχώρησης…], ήταν το κείμενο αφίσας στους εβραϊκούς οικισμούς των εποίκων της Χεβρώνας. Η αφίσα αυτή ανήκε στο Κίνημα Γκούς Εμουνίμ του Tzvi Yehouda Hacohem Kook, στον οποίο ανήκει και η παραπάνω δήλωση.
Οπωσδήποτε, οι εικόνες τραυματισμένων και νεκρών παιδιών προκαλούν την φρίκη ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Όμως, εξ ίσου αληθινό είναι ότι οι ακραίοι φανατικοί ισλαμιστές της Χαμάς δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν πολιτικές κατασκευές (νοσοκομεία, σχολεία, κατοικίες κ.λπ.), προκειμένου να καλύψουν πολεμικό υλικό. Και αυτό είναι το λεπτό σημείο της όλης αντιπαραθέσεως. Σήμερα, το Ισραήλ δεν συγκρούεται με τους Παλαιστίνιους, αλλά, με την οργάνωση που διακηρύσσει την πρόθεσή της για τον αφανισμό του και την εγκαθίδρυση Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Και ανακύπτει το ερώτημα «γιατί το Ισραήλ επιλέγει την σκληρότερη απάντηση στις προκλήσεις;». Η απάντηση, πέραν άλλων εξηγήσεων, βρίσκεται ακριβώς στην τακτική που η οργάνωση αυτή χρησιμοποιεί για την πραγματοποίηση των στόχων της. Μεταφορά εκρηκτικών και οπλισμού μέσα από σήραγγες –ας μην παραβλέπεται το γεγονός των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Αιγυπτιακού στρατού κατά τρομοκρατικών πυρήνων της οργάνωσης αυτής και την ανατίναξη υπόγειων σηράγγων στην περιοχή του Σινά- και φυσικά, δεν ακολουθεί ανοικτή ρήξη με τις ένοπλες δυνάμεις του αντιπάλου της, αλλά πραγματοποιεί τυφλά κτυπήματα κατά αμάχων είτε εντός των Ισραηλινών πόλεων (π.χ., ανατινάξεις αυτοκτονίας σε πλατείες ή λεωφορεία) είτε βάλλοντας με ρουκέτες, κατά πολιτικών στόχων από σημεία της μεθορίου με το Ισραήλ είτε συνεπικουρούμενη από την Hizbollah από τον Νότιο Λίβανο.
Για μια ολοκληρωμένη εικόνα, ας επιτραπεί η -κατά το δυνατόν- συνοπτική παράθεση των εξελίξεων στην περιοχή. Από το 70 μ.Χ., χρονολογία που ο Ρωμαίος Τίτος κατέλυσε το Ιουδαϊκό κράτος, οι Ιουδαίαι διεσκορπίσθησαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η περιοχή παύει να καλείται «Ιουδαία» και εμφανίζεται η ονομασία «Παλαιστίνη». Βυζαντινοί, Άραβες, Σταυροφόροι, Αιγύπτιοι και Οθωμανοί κατέκτησαν την περιοχή και την Ιερουσαλήμ, εγγράφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο –και πάντοτε σύμφωνα με την αντίληψή την οποία δημιουργεί το δίκαιο του κατακτητή-, δικαιώματα παρεμβάσεων αν όχι και «νομής». Η Ιερουσαλήμ. Μία από τις «μαγικές Πόλεις», στις οποίες κυοφορήθηκαν ιδέες και έλαβαν χώρα γεγονότα, ύψιστης σημασίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μία ιερή πόλη για Ιουδαίους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και που της οποίας όλοι υπήρξαν ανάξιοι κτήτορες.
Με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανακύπτει το Ανατολικό ζήτημα. Το 1917 η περιοχή τίθεται υπό την Βρετανική εντολή μέχρι το 1948. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, οι συνθήκες που διαμόρφωσε ο Β΄Π.Π, θα συνέβαλαν στην ωρίμανση του αιτήματος του ισχυρού πλέον μεταξύ των διεσπαρμένων Ιουδαίων Σιωνιστικού Κινήματος1 (ιδρύθηκε το 1897) και θα καθιστούσαν εφικτή την δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους στην περιοχή, όπου από το 1270 κυριαρχούσαν Άραβες μουσουλμάνοι.
Η απαίτηση για Κράτος του Ισραήλ, έχει ήδη διατυπωθεί με σαφήνεια από τις αρχές του 19ου αι. και κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π., αρχίζει η πρώτη επιτυχής επιχείρηση μετακίνησης εβραϊκών πληθυσμών στην περιοχή· επιχείρηση, όμως, που συναντά την αντίθεση των Βρετανών. Στην συνέχεια, αυτοί μεταβάλλουν την στάση τους και το 1917, ο Υπουργός Εξωτερικών της Α.Β.Μ, sir Arthur James Balfour, δηλώνει την στήριξη της Μ. Βρετανίας στην προοπτική ίδρυσης ενός Ισραηλινού κράτους, στην Παλαιστίνη, υπό την αίρεση της αραβικής αποδοχής και συνύπαρξης. Την περίοδο αυτή δημιουργήθηκαν οι πρώτοι εβραϊκοί οικισμοί, οι οποίοι δέχθηκαν επιθέσεις από τους εξεγερθέντες κατά των Βρετανών Άραβες κατά την 3ετία 1936-1939, καθώς ταυτόχρονα, στην Παλαιστίνη αναπτύσσεται ένα αντίστοιχο απελευθερωτικό αραβικό κίνημα, ενάντια στις απικοιοκρατικές δυνάμεις.
Στην συνέχεια και καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Π.Π., απαγορεύθηκε η μετακίνηση Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη. Το Ολοκαύτωμα, οδήγησε στην δημιουργία της «Χαγκανά»2 («Άμυνα»), ουσιαστικά μιας μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης. Αυτή ανέλαβε δράση στα Παλαιστινιακά εδάφη, εναντίον Αράβων και Βρετανών και η ιστορία του Ισραήλ εγγράφει αυτή την περίοδο ως τον «πόλεμο της ανεξαρτησίας».
Η δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους αποφασίσθηκε το 1947, κατά την φάση της από-αποικιοποίησης. Η υπ’ αριθ. 181 απόφαση της Γενικής Συνελεύσεώς του Ο.Η.Ε, προέβλεπε -με την σύμφωνη γνώμη Σοβιετικών και των Αράβων ηγετών της περιοχής δηλαδή, της Συρίας, του  της Ιορδανίας και της Αιγύπτου-, την διαίρεση της Παλαιστίνης, η οποία μέχρι και την 15η Μαΐου τελούσε υπό Βρετανική Εντολή-, σε δύο κράτη, ένα Αραβικό και ένα Ισραηλινό. Σε μία προσπάθεια συνολικής διευθέτησης, η απόφαση απέδιδε την παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη στην Ιορδανία και την νέα Ιερουσαλήμ στους Ισραηλινούς.
Με δεδομένες τις συνθήκες, το εχθρικό περιβάλλον, τις σκοπιμότητες και τις αναληφθείσες δεσμεύσεις, Βρετανοί, Γάλλοι, Σοβιετικοί και Αμερικανοί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να εξοπλισθεί κατάλληλα -ο Στάλιν πλειοδοτούσε επ’ αυτού- και στην έρημο της Παλαιστίνης εγένετο Κράτος Ισραηλιτών εν μέσω Αράβων. Με αυτόν τον τρόπο, η Δύση, επεδίωκε τον κατευνασμό των ενοχών της για την Τρέμπλινκα, το Άουσβιτς και την Βαρσοβία φορτώνοντας το τίμημα της ενοχής αυτής σε παιδιά και αθώους της Παλαιστίνης. Παράλληλα, διασφάλιζε την ύπαρξη ενός ισχυρού εγγυητή των συμφερόντων της σε μία άκρως σημαντική για τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, γεωγραφική περιφέρεια.
Αυτά, σηματοδότησαν την απαρχή του πλέον σύνθετου προβλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας· πρόβλημα που ακόμη παραμένει άλυτο και με την είσοδο από τον διπολισμό, στην Παγκοσμιοποίηση, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Σήμερα, 47 έτη μετά την «νάγκμπα» τον Ιουνίου 1967 (πόλεμος των Έξι Ημερών), 30 και πλέον έτη από την Ιντιφάντα του 1987, 22 χρόνια από την Συμφωνία της Μαδρίτης, 20 χρόνια από την Συμφωνία του Όσλο και του κειμένου της Στοκχόλμης και 14 από την αποτυχημένη διαπραγμάτευση του Καμπ Νταίηβιντ, μεταξύ των Ehud Baraq και Yaser Arafat διάσκεψη που έγινε με πίεση και πρωτοβουλία του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Bill Clinton, η ωμή βία συνεχίζεται, οι Παλαιστίνιοι είναι διχασμένοι μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Χαμάς και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται καμία απολύτως προοπτική.
Η επίλυση του Μεσανατολικού, διεφάνη ως πλέον εφικτή, εκεί κάπου στα τέλη του 1999-αρχές του 2000, όταν οι Yitzhak Rabin και Yasser Arafat, τόλμησαν να βαδίσουν στον δρόμο της «Ειρήνης των γενναίων». Η δολοφονία όμως του Ισραηλινού Πρωθυπουργού στην Πλατεία των Βασιλέων του Σελ Αβίβ και μάλιστα -ως ακραίος αλλά σαφής συμβολισμός-, μετά από την συναυλία για την ειρήνη, τερμάτισε κάθε προσπάθεια αφού, ο διάδοχος του Ράμπιν, Simon Perez δεν μπόρεσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις.
Την 14η Μαΐου 1948, ένα νέο κράτος διακύρηξε την ανεξαρτησία του και έκανε τα πρώτα του βήματα, έναν μόλις χρόνο, μετά την δημιουργία του ανάλογού του μουσουλμανικού στην Υποήπειρο, εκείνο δηλαδή, του Πακιστάν. Το Ανώτατο Ισραηλινό Συμβούλιο, επέλεξε ως πρώτο πρόεδρο τον Χαίμ Βάϊσμαν και Πρωθυπουργό τον Μπεν Γκουριόν. Παρά τις αθεϊστικές εκτροπές των Ben Gurion και Mosse Dayan, η θρησκεία έγινε ο ιδεολογικός, συνδετικός ιστός του Ισραήλ και μοιραία θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Ισλαμική συνείδηση του εκριζωμένων Παλαιστινίων και των άλλων Αραβικών πληθυσμών. Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην σύγχρονη ιστορία, καθώς ούτε ένα δολάριο αποζημίωση δεν πήραν οι Παλαιστίνιοι που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Τούτο, είχε ως συνέπεια την δημιουργία 5μελούς Αραβικού Συνασπισμού, στον οποίο μετείχαν οι Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ, με την επικουρία της Σαουδικής Αραβίας και Υεμένης. Η Αίγυπτος προσαρτά το Σινά και την Γάζα, η Ιορδανία την Δυτική Όχθη. Η ανακωχή που υπεγράφη ένα έτος μετά, δεν ήταν ειρήνη, αλλά αναμονή.
Η συνέχεια, λίγο-πολύ, γνωστή. Το Παλαιστινιακό εθνικιστικό κίνημα και το Εβραϊκό όραμα της επιστροφής στην πατρώα Γή –κάτι που οι ιδρυτές του Σιωνιστικού Κινήματος, δεν είχαν θέσει ως προαπαιτούμενο για την συγκρότηση του Ιουδαϊκού Κράτους-, ήρθαν σε σύγκρουση. Ευνοήτως, από την σύγκρουση των δύο εθνικισμών, κερδισμένη βγήκε η πλευρά που είχε την υποστήριξη και αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών δυτικών δυνάμεων. Η επιχείρηση των Αραβικών Κρατών να προσπαθήσουν με την χρήση όπλων να περιορίσουν τις ενδεχόμενες, Ισραηλινές επεκτατικές διαθέσεις, έφερε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και την Νάγκμπα (=καταστροφική ήττα). Το Ισραήλ πρόλαβε την επίθεση των Αιγυπτιακών και Ιορδανικών ενόπλων δυνάμεων και κατέλαβε την χερσόνησο του Σινά και την Γάζα, καθώς και την Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν. Νέα Σύρο-Αιγυπτιακή επίθεση του 1973, εκδηλώθηκε ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής Γιομ Κιπούρ. Οι επιχειρήσεις αυτές, αιφνιδίασαν απόλυτα τους Ισραηλινούς και η revance ανήκε στις Αραβικές δυνάμεις. Όμως, η παρέμβαση των ΗΠΑ, έσωσε το Ισραήλ και η εμπειρία αυτή έμεινε χαραγμένη στην μνήμη των Ισραηλιτών, καθορίζοντας σε πολύ σημαντικό βαθμό την μετέπειτα στάση τους. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», με τον χαρακτηρισμό τους ως τρομοκράτες και την σχεδόν καθημερινή υποβολή τους σε βία.
Ο χρόνος κύλισε και μαζί του, η σχέση Ισραήλ και Παλαιστινίων είχε οριοθετηθεί στο πλαίσιο κατακτημένων και κυριαρχούντων και η αντιπαράθεση έλαβε την υπερ-απλουστευμένη, μανιχαϊστική μορφή σύγκρουσης μεταξύ καλού-κακού, με τους ρόλους αυτούς να εναλλάσσονται, ανάλογα με την τοποθέτηση. Έτσι οι Παλαιστίνιοι και η Φατάχ ήταν ο τρομοκράτης για τους δυτικούς και το Ισραήλ, ενώ, η Δύση και το Ισραήλ ήταν ο Μεγάλος Σατανάς για τους όπου γης, μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι το «αίμα» θέτει σχεδόν ανυπέρβλητα όρια σε αντιπαρατιθέμενους. Πολύ περισότερο όταν ο αριθμός των εμπλεκομένων είναι μεγαλύτερος των δύο. Παρ’ όλα αυτά, Αίγυπτος και Ισραήλ με τους Μπέγκιν και Σαντάτ, μετά από 2ετή περίπου διαπραγμάτευση καταλήγουν σε συμφωνία τον Μάρτιο του 1979. Η Αίγυπτος αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ και οι Ισραηλινές δυνάμεις αποσύρονται από το Σινά και δεσμεύονται για έναρξη ειρηνευτικής διεργασίας με τους Παλαιστίνιους. Όμως, το Τελ Αβίβ χρηματοδοτεί την δημιουργία των εκτός Διεθνούς Δικαίου εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα, γεγονός που εξοργίζει τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες, εν γένει και αποτελεί σημείο τριβής και σήμερα.
Ακολουθεί ο πόλεμος του Λιβάνου (1982), με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού Πρέσβυ στην Βυρηττό (δεν σκοτώθηκε, αλλά, έμεινε παράλυτος). Δυνάμεις της «Τσαχαλ» εισβάλλουν στον σπαρασσόμενο από τον εμφύλιο Νότιο Λίβανο. Τα ονόματα Σάμπρα, Σατίλα θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μας, ως μία από τις πλέον μελανές σελίδες στην ιστορία της Μ. Ανατολής και οι ενέργειες του Ισραήλ, οριακά έχουν χαρακτήρα εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, μαζί βέβαια με την δολοφονία των 11 ισραηλινών αθλητών στο Μόναχο και άλλες ακόμη τρομοκρατικέ ςεπιθέσεις εναντίον αθώων αμάχων. Από το 1987 ξεκινά η «Ιντιφάντα», η οποία και συνεχίζεται και σήμερα, με μειούμενη ένταση και έκταση… Κάπου εκεί αποσχίζονται από την Φατάχ οι ακραίοι ισλαμιστές και δημιουργείται η Τζιχάντ και η Χαμάς.
Το παγκόσμιο σκηνικό μεταβάλεται Η σημαντική μεταβληθείσα παράμετρος, στην διαδρομή, ήταν η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη αφαίρεση υποστηρικτικών ερεισμάτων από τον Αραβικό κόσμο. Βέβαια, από καιρό η Παλαιστινιακή ηγεσία είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα και να μεταστρέφει την τακτική της, κερδίζοντας αργά και σταδιακά την συμπάθεια της δυτικής κοινής γνώμης. Έτσι, έφθασαν οι δύο πλευρές στην Μαδρίτη και το Όσλο, όχι όμως, με σχέση ισότιμων συνομιλητών, αλλά ως ένα συντεταγμένο Κράτος με μία Οργάνωση (ΟΑΠ), η οποία μέχρι πρότινος είχε χαρακτηρισθεί ως τρομοκρατική.Με καθυστέρηση, η Ιορδανία ακολουθεί την Αίγυπτο και αναγνωρίζει (1994), το Ισραήλ. Συνάπτεται η Συμφωνία του Όσλο και η παγκόσμια κοινότητα αισιοδοξεί για την πορεία του ζητήματος. Ράμπιν και Αραφάτ κερδίζουν το Νόμπελ Ειρήνης και η ευφορία επικρατεί. Είναι η στιγμή που ο Γιγκάλ Αμίρ, 27χρονος εβραίος, δολοφονεί τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό στην «Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ». Ο Ράμπιν είχε μόλις απαγγείλει το «τραγούδι της ειρήνης» ανοίγοντας μία συναυλία για τον εορτασμό της συμφωνίας…
Ακολουθεί η προσπάθεια του Κλίντον με τους Μπάρακ και Αραφάτ στο Καμπ Ντέηβιντ. Όμως, δεν υπάρχει αποτέλεσμα καθώς η καχυποψία και οι πιέσεις των ακραίων έχουν πάλι κυριαρχήσει. Οι συνομιλίες δεν καταφέρνουν να δώσουν λύση στα κρίσιμα ζητήματα: α) στον έλεγχο της Αναολικής Ιερουσαλήμ, β) το καθεστώς των συνόρων και της ασφάλειας του Ισραήλ, γ) το θέμα της επιστροφής και αποζημίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων και των οικισμών των εποίκων. Αυτά αποτελούν ακόμη αγκάθια του θέματος.
Το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου 2000, συνέβαλε καθοριστικά στην νίκη του George W Bush στις ΗΠΑ και του Ariel Sharon στο Ισραήλ. Αν και η αποχώρηση από την Γάζα και την Χεβρώνα ακόμη και με χρήση βίας από τον Ισραηλινό στρατό, έγινε επί των ημερών του, ο υπεύθυνος για τις Σάμπρα και Σατίλα, δεν δίστασε να επαναλάβει –αν και σε μικρότερη κλίμακα-, την ίδια τακτική έναντι των Παλαιστινίων. Η 11η Σεπτεμβρίου ισχυροποίησε την θέση του και «νομιμοποίησε» την δράση των Ισραηλινών.
Η Ισραηλινή κατοχή του Λιβάνου, λήγει το 2000. Την περίοδο 2006-2008 Hizbollah και Hamas συνηγορούν υπέρ των γερακιών του Τελ Αβίβ και πλήττουν πολιτικούς στόχους στο Ισραήλ με ρουκέτες, πραγματοποιούν επιθέσεις αυτοκτονίας σε δημόσιους χώρους και οχήματα στο Ισραήλ (π.χ., στην Χάιφα σκοτώθηκαν 43 πολίτες από επίθεση αυτοκτονίας μέλους της Χαμάς).
Η ασθένεια του Σαρόν και η Αραβική Άνοιξη έφεραν κάποια σχετική ύφεση. Η νίκη της Χαμάς στις εκλογές του 2006, σκληραίνει την στάση της Παλαιστινιακής πλευράς.
Η «πολιτοκτονία» (ο όρος ανήκει στον Μπαρούχ Κίμμερλινγκ, διαφωνούντα Ισραηλινό ιστορικό), των Παλαιστινίων από τον Αριέλ Σαρόν ήταν μια επιθετική ενέργεια σε πρωτοφανή έκταση και αγριότητα. Η απομάκρυνση των Παλαιστινίων από την Δυτική Όχθη και τα κατεχόμενα, είτε με άμεση άσκηση βίας είτε με ενέργειες που δεν άφηναν περιθώριο ανθρώπινης επιβίωσης τους, ήταν ισοδύναμη με εθνοκάθαρση. Η μετατροπή της Γάζας σε «καταυλισμό ινδιάνων», μετά από όλες αυτές τις ενέργειες, ήταν μία από τις βασικές αιτίες που ισχυροποίησαν την επιρροή της Χαμάς.
Η επίλυση του Παλαιστινιακού, είναι βέβαιο, ότι θα αφήσει άνεργους πολλούς, από κάθε πλευρά και όχι μόνο στο Τελ Αβίβ ή την Γάζα. Οι ακτιβιστές-θιασώτες της ειρήνης, αντί να ανταγωνίζονται για το ποια πλευρά έχει δίκιο -μάλλον, το περισσότερο δίκιο-, από την άλλη· αν δεν προσπαθούσαν να δικαιώσουν την δική τους αποτυχημένη επανάσταση, παριστάνοντας ανέξοδα τους σύγχρονους «Ζορό», θα προσέφεραν απείρως πιο ουσιαστικές υπηρεσίες και πρακτικά αποτελέσματα αν τα κάθε πλοιοκτησίας, «πλοία για την Γάζα», μετέφεραν το μήνυμα ότι η ανθρωπότητα δεν αντέχει άλλο αίμα στην έρημο της Παλαιστίνης, δεν αντέχει άλλες εκρήξεις σε λεωφορεία, με επιβάτες αθώους πολίτες ή εφήβους.
Η άσκηση ωμής βίας από την Ισραηλινή πλευρά, ενισχύει τον θρησκευτικό φανατισμό και αφήνει περιθώρια αποδοχής στις ακραίες τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτές βέβαια αποτελούν και αυτοπαγίδευση για τους Παλαιστίνιους, μιας και παρά τον προσχηματικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τους, οδηγεί τον λαό των Παλαιστινίων σε συντηρητικότερες και επομένως αδιέξοδες, αντιλήψεις και επιπτώσεις κατά πολύ μεγαλύτερες από ό,τι μπορούμε να διακρίνουμε. Δεν είναι μόνο οι νεκροί οι απώλειες. Είναι και χιλιάδες ζωές που καταστρέφονται, οι χιλιάδες παιδιά που η απώλεια των γονέων ή άλλων αγαπημένων τους εμβολιάζει με μίσος και φανατισμό, είναι οι χιλιάδες ψυχικά διαταραγμένοι έφηβοι, είναι, είναι, είναι …
Είναι ο χρόνος, η παγκόσμια κοινωνία να απευθύνει ένα ηχηρότατο «ΣΚΑΣΜΟΣ» προς τους φανατικούς κάθε πλευράς. Ένα ηχηρότατο «παύσατε πυρ» που θα τρυπήσει τα τύμπανα των ακραίων πολιτικών, τρομοκρατών, μιλιταριστών κάθε πλευράς. Και που θα πιέσει τους ισχυρούς της γης να επιβάλουν -ναι να επιβάλουν-, την ειρηνική και δίκαιη διευθέτηση του προβλήματος. Η ανθρωπότητα Δεν αντέχει άλλο αίμα.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Μεσοποταμία: Οι φυλές, οι συγκρούσεις και ο αφανισμός των μειονοτήτων (Πρώτη δημοσίευση Koolnews - Κυριακή, 13 Ιουλίου, 2014)

Η Μεσοποταμία, δηλαδή η περιοχή η οποία εκτείνεται μεταξύ των δύο μεγάλων ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, ανέκαθεν ασκεί μαγνητική επιρροή σε κάθε κάτοικο, τουλάχιστον της λεκάνης της Μεσογείου. Κόμβος στην διαδρομή μετακίνησης των Ινδοευρωπαίων, από την Ασία προς την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, δεν είναι υπερβολή ο ισχυρισμός ότι είναι ο τόπος όπου άρχισαν όλα…

Μεγάλο τμήμα της αρχαίας Μεσοποταμίας, καταλαμβάνει το σημερινό Ιράκ. Στις σύγχρονες μέρες, ιδιαίτερα από το 2003, το Ιράκ είναι το σημείο εκείνο στο οποίο εστιάζεται το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Όχι μόνον για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αλλά και γιατί η πτώση του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν (Sadam Hussein) και το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε, έχει οδηγήσει την χώρα σε μία πολυετή, ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της Σουνιτικής και Σιϊτικής κοινότητας. Η εμφάνιση του ISIL, ανέδειξε τις αδυναμίες και εν πολλοίς την ολική ανικανότητα της Κυβέρνησης Μάλικι, να συγκροτήσει –ένδεκα χρόνια μετά την επέμβαση και την πάροδο τριών, περίπου, από την πλήρη αποχώρηση των Αμερικανικών, μαχίμων δυνάμεων-, ένα κράτος με στοιχειωδώς, οργανωμένες και επαρκείς δομές. Έτσι δεν είναι ανεξήγητη η επέλαση των φανατικών ισλαμιστών που κινούνται στις υπώρειες της Αλ-Κάϊντα, των οποίων η μανία έγινε παγκοσμίως γνωστή, από τις εικόνες που είδαν το φώς της δημοσιότητας, εικόνες που παριστούν τις φρικαλεότητες που διαπράττουν εις βάρος των Σιϊτών αντιπάλων που πέφτουν στα χέρια τους.
Όμως, σε όλη την διάρκεια αυτών των ένδεκα ετών υπάρχουν κάποιοι πληθυσμοί, οι οποίοι βρέθηκαν στο μέσο της βίας μεταξύ των δύο κυρίων, αντιμαχομένων για εξουσία θρησκευτικών κοινοτήτων, αλλά, δεν έλαβαν ανάλογη δημοσιότητα. Ο λόγος για τις μειονότητες που ζούν επί εκατοντάδες –μερικές και χιλιάδες- χρόνια στο Ιράκ και που μέχρι το 2003 ζούσαν σε καθεστώς ισορροπίας.
Όντας τμήμα της κοιλάδας της Eύφορης Ημισελήνου και με ιστορία χιλιετιών, το Ιράκ ήταν η μήτρα των πολιτισμών και στην διάρκεια του χρόνου πολλοί λαοί άκμασαν και μέχρι την εμφάνιση του Ισλάμ, πολλές θρησκείες εμφανίστηκαν και προφανώς κάτι έμεινε από όλα αυτά. Έτσι σήμερα, στο Ιράκ συναντά κανείς ένα πάζλ θρησκειών και εθνοτήτων: Χριστιανούς -οι οποίοι διακρίνονται σε Ασσυρίους Ορθοδόξους (Assyrian Orthodox), Χαλδαίους Καθολικούς (Chaldean Catholics), Ορθοδόξους της Ανατολικής Εκκλησίας (Ελληνορθόδοξους), καθώς και ακολούθους του Αρμενικού και Συριακού δόγματος-, Γιεζίντι ή Γιαζιντίν (Yazidi ή Yazideen), Τουρκμάνους, Μαντεϊστες (Soba), Σιϊτες Σαμπάκ (Shia Shabak). Σήμερα, οι πληθυσμοί αυτοί, οι οποίοι ως επί το πλείστον διαβιούν στο Βόρειο Ιράκ και ειδικότερα στην περιοχή της Μοσούλης και του Κιρκούκ, έχουν υποχρεωθεί σε εκτοπισμό, βίαιο η εκούσιο, διότι στις ελεγχόμενες από το ISIS περιοχές δεν υπάρχει καμία πιθανότητα επιβίωσης –κάτι, το οποίο δυσκολεύει περισσότερο το γεγονός ότι οι προβολείς της δημοσιότητας στρέφονται προς άλλες κατευθύνσεις-, εάν θελήσουν να διατηρήσουν τις παραδόσεις και την πίστη τους,. Οι κυριότερες από αυτές τις ομάδες είναι οι ακόλουθες:
• Τουρκομάνοι (Turkmans): πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά, μετά τους Άραβες και Κούρδους εθνοτική ομάδα. Είναι Τουρκικής εθνικότητας και ο κύριος όγκος του πληθυσμού τους, βρίσκεται στην περιφέρεια του Κιρκούκ. Διαθέτουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και δεξιότητες, στοιχεία που τους δίδει την δυνατότητα να κατέχουν υψηλές θέσεις στην Διοίκηση. Παρά την σχετική πίεση που δέχθηκαν από Κούρδους και Άραβες -προκειμένου να συνταχθούν με την μία ή την άλλη πλευρά εν όψει της οριστικής διευθέτησης του διοικητικού καθεστώτος της περιφέρειας σύμφωνα με τις επιταγές του άρθρου 140 του νέου Ιρακινού Συντάγματος-, απολαμβάνουν την ασφάλεια που συνεπάγεται η παρουσία της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβερνήσεως (Kurdistan Regional Government) και των Κουρδικών ενόπλων δυνάμεων ασφαλείας, γνωστών ως Πεσμέργκα (Peshmerga).
Όμως, μονάδες των μαχητών του ISIS πραγματοποιούν επιδρομές σε κωμοπόλεις και χωριά της περιφέρειας και σύμφωνα με στοιχεία που παρέθεσε Τουρκμένος αξιωματούχος, Κος Αϊντίν Μαρούφ (Aydin Marrof), εκπρόσωπος του κόμματος «Τουρκμενικό Μέτωπο» (Turkomans Front), οι επιχειρήσεις του ISIS είχαν αποτέλεσμα τον θάνατο 200 και τον εκτοπισμό 200.000 Τουρκομάνων. Επίσης, σύμφωνα με αναφορές της οργάνωσης «Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (Human Rights Watch) επιθέσεις και εν γένει δραστηριότητα του ISIS στις περιοχές Γκούμπα και Σιρικχάν (Guba και Shireekhan), πλησίον της Μοσούλης οδήγησαν στον βίαιο διωγμό από τις εστίες τους περί τις 950 Τουρκομανικές οικογένειες· ενώ στην περιοχή Ταλ-Αφάρ (Tal Afar), 50 χλμ δυτικά της Μοσούλης, Τουρκομανικά χωριά και οικισμοί δέχονται συστηματικές επιθέσεις.
• Χριστιανοί: βρίσκονται σχεδόν σε ολόκληρη την χώρα, κυρίως στην Πρωτεύουσα και η συντριπτική τους πλειοψηφία κατάγεται από το Βόρειο Ιράκ, τις περιοχές της Νινεβή (Nineveh), την περιφέρεια δηλαδή της Μοσούλης και την Ανκάουα (Ainkawa), την περιφέρεια της Κουρδικής Πρωτεύουσας, Ερμπίλ (Arbyl). Οι δύο διάλεκτοι που χρησιμοποιούνται είναι –όπως και όλων σχεδόν των μειονοτήτων στο Ιράκ, πλήν αυτής των Τουρκμένων, η οποία είναι Τουρκικής προελεύσεως-, είναι συγγενείς μεταξύ τους και αναφέρονται σε κλάδο της Αραμαϊκής. Πριν το 2003, οι Χριστιανικοί πληθυσμοί προσέγγιζαν τα 2 εκατομμύρια.
Μετά την δυτική επέμβαση οι Χριστιανοί δεν έγιναν τμήμα της αντιπαράθεσης Σουνιτών-Σιϊτών. Η έξαρση όμως της βίας κατά τα έτη 2006-2008, είχε ως συνέπεια την άσκηση βίας από διάφορες ομάδες εγκληματιών ή φανατικών ισλαμιστών και προς τους Χριστιανούς του Ιράκ, σε σημείο που σήμερα ο αριθμός των όσων έχουν απομείνει να ανέρχεται περίπου στις 400 χιλιάδες, σύμφωνα και με τις μαρτυρίες θρησκευτικών ηγετών τους. Τρεις από αυτούς –Ο Χαλδαίος Καθολικός Πατριάρχης Σάκο (Luis Rafael Sako), o Αρχιεπίσκοπος των Συροκαθολικών της Μοσούλης Γιοχάνα Πέτρος Μούσα (Yohanna Petros Muche) και ο Χαλδαίος Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κιρκούκ Γιούσεφ Μίρκις (Youssif Mirkis)-, σε πρόσφατη κοινή τους επίσκεψη στις Βρυξέλλες, απεύθυναν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση έκκληση παρεμβάσεώς της. προκειμένου να προστατευθούν οι χριστιανικοί και άλλοι μειονοτικοί από την μανία των φανατικών ισλαμιστών. Σε διαφορετική περίπτωση στον ορατό ορίζοντα υπάρχει ο κίνδυνος διακοπής της υπερχιλιετούς ιστορικής παρουσίας των χριστιανικών πληθυσμών στην περιοχή. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάκριση μεταξύ των δογμάτων, όπως π.χ., μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων, δεν έχει την οριοθέτηση που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή περιοχή, καθώς οι Χριστιανοί εκεί ευρισκόμενοι μεταξύ πλειοψηφίας αλλοθρήσκων, δεν έχουν αναπτύξει τις αντιθέσεις και την ένταση που εμείς στην Ευρώπη έχουμε.
• Γιαζιντίν: ζουν μαζί με Σιϊτες Σαμπάκ, στην περιοχή Μπασίκα (Bashiqa), 22 χλμ. Βορειο-ανατολικά της Μοσούλης. Πρόκειται για περίπου 500 χιλιάδες πιστούς ενός δόγματος το οποίο βασίζεται στις δοξασίες του Ζωροαστρισμού, με προσμίξεις χριστιανικών και στοιχείων του Ισλάμ. Αρκετοί, εσφαλμένα θεωρούν ότι είναι οπαδοί του Σατανά, λόγω της εικόνας που απαντάται στους λατρευτικούς χώρους και αναπαριστά τον εκπεσόντα Άγγελο Peacock. Αυτό σε συνδυασμό με την λατρεία της φωτιάς, βασικό στοιχείο του Ζωροαστρισμού, οδηγεί σε συγχύσεις σχετικά με τους Γιαζίντι. Αλήθεια είναι ότι η μειονότητα αυτή και κατά το παρελθόν ήταν αποδέκτης βιαίων συμπεριφορών από τους μουσουλμάνους, οι οποίοι έχουν ανέκαθεν εχθρική στάση έναντι όσων δεν ανήκουν στους πιστούς λαούς που περιγράφει η Βίβλος δηλαδή, Εβραίους και Χριστιανούς ή είναι δεδηλωμένοι άθεοι (Μαρξιστές κ.λπ.). Μέχρι αυτή την στιγμή οι δυνάμεις των Κούρδων Πεσμέργκα παρέχουν ασφάλεια. Όμως, στις περιοχές υπό την επικυριαρχία των ισλαμιστών του ISIS, οδηγούνται σε διωγμό και βρίσκουν καταφύγιο στο γειτονικό Κιρκούκ ή στις άλλες περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβερνήσεως.
• Μανδαίοι ή Σόμπα. οπαδοί του Μαντεϊσμού (Mandeism), Σόμπα όπως αποκαλούνται στο Ιράκ και που μετά το 2010 ο πληθυσμός έχει μειωθεί από τις 30 στις περίπου 8-10 χιλιάδες. Το δόγμα αυτό, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς πρόκειται για μια αίρεση, με επιρροές από τον Ζωροαστρισμό και τον Νεστοριανό Χριστιανισμό, ενώ ο μέγας προφήτης της αίρεσης είναι Ιωάννης ο Βαπτιστής. Οι εκκλησίες τους εξωτερικά μοιάζουν με τις βασιλικές και στην κορυφή του εξωτερικού, κεντρικού κλίτους, φέρουν Σταυρό, κεκαλυμμένο με λευκό χιτώνα. Ο σταυρός αυτός αποκαλείται ντάρφας (darfash). Τέλος οι Σόμπα, ασκούν όλες τις λατρευτικές τους τελετές σε τόπους όπου υπάρχουν τρεχούμενα ύδατα (ποταμούς κατά βάση) και τούτο διότι θεωρούν την ροή του νερού ως σύμβολο της ζωής. Η μεγαλύτερη 3μερη εορτή τους υποχρεώνει να παραμείνουν εντός των κατοικιών τους και δεν εξέρχονται από αυτές για κανέναν λόγο κατά την εορταστική διάρκεια. Επίσης, δεν τρώγουν σφάγια, δηλαδή ζώα που έχει χυθεί το αίμα τους.
Οι Σόμπα του Ιράκ, ασχολούνται κυρίως με τον χρυσό –είναι, πράγματι, εξαίρετοι τεχνίτες και αυτό το διεπίστωσα και προσωπικά-, ενώ στο φάσμα των δραστηριοτήτων τους συμπεριλαμβάνεται και η άσκηση της μαγείας (κάθε είδους), την οποία οι Ιρακινοί θεωρούν πολύ ισχυρή. Είναι η ομάδα που κινδυνεύει άμεσα από εξαφάνιση και οι έρευνες διεθνών φορέων αναφέρουν ότι τα 2/3α του πληθυσμού τους έχουν απελαθεί ή δολοφονηθεί, από το 2003 και μετά. Η ενασχόλησή τους με τον χρυσό και κατασκευές, τους καθιστά στόχο όχι μόνον για πολιτικούς-θρησκευτικούς λόγους, αλλά και των κοινών, ποινικών εγκληματιών. Η Unesco το 2006 κατέταξε την γλώσσα τους στον Άτλαντα των υπό εξαφάνιση γλωσσών.
Εξ όλου συνειρμού και δεδομένων, με ευκολία καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι, η θέση των θρησκευτικών κυρίως μειονοτήτων, εν μέσω της γενικότερης ένοπλης σύγκρουσης, καθίσταται ακόμη πιο δυσχερής με την παρουσία των φανατικών του ISIS στην Ιρακινή επικράτεια. Ομάδες που επί αιώνες συμβίωναν –με τα όποια περιοδικά, εμφανιζόμενα προβλήματα- ομαλά, σήμερα κινδυνεύουν καθημερινά από διωγμούς και υφίστανται την βία και τους βαρβαρισμούς της ένοπλης συμμορίας του Al-Baghdadi.
Εάν η απομάκρυνσή, αυτών των πληθυσμών από τον τόπο τους είναι βαρβαρισμός, πολύ περισσότερο θα ισοδυναμεί με ανθρωπιστική καταστροφή η εξαφάνισή τους.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ένας χρόνος Έντι Ράμα και η Αλβανία βαδίζει σταθερά προς τη Ευρώπη (Δημοσιεύθηκε Koolnews, Σάββατο, 5 Ιουλίου, 2014)

Τον προσεχή Σεπτέμβριο, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκλογική νίκη του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Edi Rama, στην γειτονική Αλβανία. Η Κυβέρνηση Rama, ανέλαβε την εξουσία μετά από μία 8ετία διακυβέρνησης από τον Sali Berisha και το Δημοκρατικού Κόμματος-PD), η οποία ήταν ομολογουμένως, καλύτερη και πιο «σοβαρή», από εκείνη της περιόδου που ακολούθησε την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, όμως, παρέμειναν έντονα, τα συναφή με την διαφθορά και την θεσμική οργάνωση του Κράτους προβλήματα. Παραλλήλως, οι οικονομικοί δείκτες δεν βελτιώθηκαν ουσιαστικά και η ανεργία εκτοξεύθηκε σε ακόμη πιο υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα η Αλβανία να παραμένει ως το πιο πτωχό κράτος στην Ευρώπη.
Με αυτά τα δεδομένα και με κεντρικό σύνθημα του Σοσιαλιστικού Κόμματος την «Rilidje» (Αναγέννηση), με άμεση παραπομπή στο κίνημα της Αλβανικής Αναγέννησης, που απετέλεσε συστατική αιτία ίδρυσης του Αλβανικού Κράτους), η συντριπτική νίκη της συμμαχίας[i] του PS (Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας) στις εκλογές του 2013, με ποσοστό  58% έναντι του 39,8% της συντηρητικής συμπαράταξης[ii] του Berisha, ήταν όχι απλά αναμενόμενη αλλά και η τυπική επιβεβαίωση της απόφασης του Αλβανικού λαού για αλλαγή.

Στον πρώτο αυτόν, χρόνο διακυβέρνησης κατά γενική εκτίμηση, η επιλογή των Αλβανών πολιτών δικαιώνεται. Ο νέος Πρωθυπουργός, έχει την πολιτική βούληση και υλοποιεί με σθένος μία ουσιαστική, αποτελεσματική πολιτική, προκειμένου να εφαρμοσθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να προσεγγίσει το Αλβανικό Κράτος τις δημοκρατίες της Δυτικής Ευρώπης, ώστε να διατηρηθεί ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας. Ο δρόμος προς την ΕΕ, άνοιξε για την Αλβανία το 2003, όταν η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής της Θεσσαλονίκης έθεσε δώδεκα κριτήρια προς εκπλήρωση ώστε η χώρα αυτή να λάβει καθεστώς υπό ένταξη χώρας· απόφαση που ανακοινώθηκε από τον απερχόμενο Πρόεδρο της Comission, Κο Barozo, στο Αλβανό Πρωθυπουργό. Σήμερα, τα τέσσερα από τα κριτήρια αυτά  είναι πλήρως ικανοποιημένα, ενώ και για τα υπόλοιπα οκτώ, η μέχρι σήμερα πορεία δικαιολογεί, απολύτως, αισιόδοξες προβλέψεις. Κατά τον τρόπο αυτό, η Αλβανία και παρά τις Βρετανικές αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, έλαβε το καθεστώς της υπό ένταξη χώρας, κατά την τελευταία Σύνοδο της ΕΕ και πάλι υπό Ελληνική Προεδρία. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτή, έπαιξαν αφ’ ενός, το ότι η Αλβανία είναι ήδη μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και αφ’ ετέρου, το γεγονός ότι οι τελευταίες εκλογές διενεργήθηκαν με αποδεκτό για τα Ευρωπαϊκά πρότυπα τρόπο, σε πνεύμα ελευθερίας επιλογών και δημοκρατικής, αδιάβλητης διαδικασίας. Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμάται το σημείο της ομαλής μεταβίβασης της εξουσίας από τον απερχόμενο Πρωθυπουργό, με την αδιαμαρτύρητη αποδοχή του αποτελέσματος,  γεγονός που πρώτη φορά συνέβη από την πτώση του καθεστώτος. Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν υπάρχει εχέφρων νους στην περιοχή που δεν θα αξιολογήσει θετικά αυτή την εξέλιξη. Η Ευρωπαϊκή ομπρέλα είναι η μόνη άμυνα των πολιτών των Δυτικών Βαλκανίων απέναντι σε συγκρούσεις, εθνικιστικές ανοησίες και πάθη, τα οποία, συχνά, καταλήγουν σε ροές αίματος· δεν χρειάζεται να τονισθεί ή ανάγκη της ειρηνικής συνύπαρξης, ως κύρια προϋπόθεση για κάθε προοπτική ανάπτυξης και ευημερίας. Συνεπείς με αυτή την αντίληψη, είναι οι δηλώσεις του Βελιγραδίου και οι διατυπώσεις του Σέρβου Προέδρου, προς τον Κο Barozo, όταν ο τελευταίος μετέβη στην Σερβική Πρωτεύουσα, αμέσως μετά, την επίσκεψή του στα Τίρανα. Δείγματα για ουσιαστικές προθέσεις επ’ αυτού, ανιχνεύονται και από το Βελιγράδι και από την Κυβέρνηση Rama, προκειμένου να συνεχισθεί με ταχύτερους ρυθμούς η προσπάθεια προσέγγισης των δύο πλευρών, που ξεκίνησε από την περίοδο 2003-2004.

Την ίδια προσήλωση στην επίτευξη των στόχων που έθεσε διά των προγραμματικών δεσμεύσεων, ο Edi Rama -«Έντι» για τους πολίτες της χώρας του-, επιδεικνύει και στην άσκηση των πρωθυπουργικών του καθηκόντων. Κατ’ αρχάς, κρίνεται ως θετική η απόφασή του για ασυμβίβαστο της κοινοβουλευτικής ιδιότητας με την ανάληψη υπουργικών καθηκόντων από τα στελέχη της Κυβέρνησής του. Ακόμη και όσοι αιρετοί ανέλαβαν υπουργικά καθήκοντα, αποδέχθηκαν την θέσπιση του ασυμβίβαστου και δίχως κανενός είδους δυσθυμία, υπέβαλαν την παραίτησή τους από την βουλευτική τους έδρα.

Αταλάντευτη εμφανίζεται η σημερινή Κυβέρνηση των Τιράνων στην εφαρμογή του Νόμου, προς κάθε κατεύθυνση, κάτι που αποτελούσε μέχρι σήμερα την πλέον καθοριστική παθογένεια της Αλβανικής Πολιτείας και συνιστά, ίσως, την μεγαλύτερη πρόκληση για το πολιτικό σύστημά της.
Δίχως κανέναν δισταγμό, «καθάρισε» σε πρώτη φάση τα παράλια της χώρας από κάθε αυθαίρετο κτίσμα, ανεξαρτήτως αξίας ή ιδιοκτησίας. Το πλέον ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η Αυλώνα –στην οποία ο Rama διατηρεί την κοινοβουλευτική του έδρα-, όπου με εντολή του κατεδαφίσθηκαν, μεταξύ άλλων, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ, οι οποίες ήταν αυθαίρετες κατασκευές, σε καταπατημένη δημόσια έκταση. Για την πληροφόρηση του αναγνώστη πρέπει να αναφερθεί ότι σε μεγάλη έκταση, μετά την πτώση του καθεστώτος, όποιος είχε την δυνατότητα καταπατούσε δημόσιες εκτάσεις και νομιμοποιούσε, εκ των υστέρων, την ιδιοκτησία με αμφίβολης εγκυρότητας πιστοποιητικά ιδιοκτησίας και γνωμοδοτήσεις των τοπικών αρχών και στην συνέχεια αποφάσεις των δικαστηρίων. Ας σημειωθεί ότι, μία εξ αυτών των μονάδων ανήκε σε στέλεχος του PD (Δημοκρατικό Κόμμα του Berisha), ο οποίος είναι σήμερα Δήμαρχος Τιράνων και μία άλλη σε σημαντικό πρόσωπο με ενασχόληση στην γκρίζας ζώνης της οικονομίας. 

Το θεσμικό πλαίσιο για την ιδιοκτησία της γης, είναι μια ακόμη πρόκληση για την Αλβανική Πολιτεία και την Κυβέρνηση Rama και τούτο διότι αποτελεί ένα από τα κριτήρια που έθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας. Το σημερινό, θεσμικό πλαίσιο αφήνει πολλά περιθώρια για αδικίες και τροφοδοτεί την διαφθορά, όχι μόνον σε επίπεδο διοίκησης, αλλά και της Δικαιοσύνης· ευνοήτως απασχολεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, μιας και μέχρι τώρα σε σημαντικό βαθμό επικρατούσε το δίκαιο του οικονομικά ισχυροτέρου. Η κατάσταση αυτή είχε οδηγήσει πολλούς Αλβανούς σε προσφυγές στο Διεθνές Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Στις προγραμματικές εξαγγελίες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, υπάρχει η δέσμευση για την  δίκαιη και   αδιάβλητη επίλυση του θέματος των ιδιοκτησιών και των αποζημιώσεων και ήδη κατετέθη στο Κοινοβούλιο το σχετικό, σχέδιο δράσης, το οποίο και έγινε αποδεκτό από την ΕΕ και απεδέχθη το πάγωμα της εξέτασης των προσφυγών.
Μία ακόμη ένδειξη αλλαγής νοοτροπίας της εξουσίας υποδεικνύει το σημείο όπου οι αλλαγές στην ιεραρχία της Δημόσιας Διοίκησης, Σωμάτων Ασφαλείας και Ενόπλων Δυνάμεων, δεν ακολούθησαν την πρακτική των προηγουμένων Κυβερνήσεων, αλλά έγιναν με μέτρο, αιτιολογημένες και με αξιολόγηση, στέλνοντας προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα, ότι το Κράτος δεν είναι λάφυρο, ενώ σύντομα αναμένεται η ψήφιση και έναρξη εφαρμογής του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα.

Ενδεικτική της αποφασιστικότητας του Πρωθυπουργού προκειμένου να επιβληθεί η τάξη και την πλήρη επαναφορά στην νομιμότητα, είναι και η εξέλιξη στο θέμα που ανέκυψε στο Lazarati. Μία κωμόπολη κοντά στα Ελληνικά σύνορα από την πλευρά του Αργυροκάστρου, της οποίας οι κάτοικοι επιδίδονται σε ασχολίες παρόμοιες με εκείνες των κατοίκων στα Ζωνιανά. Η Αλβανική αστυνομία με μία πρωτοφανή σε μέγεθος επιχείρηση, συγκρούεται με τις ντόπιες συμμορίες. Αυτό το εγχείρημα ουδείς ανέμενε να υλοποιηθεί και ακόμη περισσότερο πιθανολογούσε, την επιτυχή κατάληξη.
Όλα αυτά, δικαιώνουν μέχρι στιγμής αυτή τις προσδοκίες των πολιτών και καλλιεργούν αισιόδοξες σκέψεις για την συνέχεια. Παρεμβάσεις που απαιτούνται στον τομέα της Δικαιοσύνης, σύμφωνα με συνομιλητές, είναι στις άμεσες προτεραιότητες του Rama και δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι θα δράσει εξ ίσου άμεσα και αποτελεσματικά, μιας και το Αλβανικό Σύνταγμα επιτρέπει, με την κατάλληλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την πραγματοποίηση των αναγκαίων θεραπευτικών παρεμβάσεων.

Εν κατακλείδι, αδιαμφισβήτητα, ο πρώτος αυτός χρόνος διακυβέρνησης Rama στην γειτονική χώρα, έχει απολύτως θετικό πρόσημο στον απολογισμό του και σηματοδοτεί την απόλυτη βούληση της πολιτικής ηγεσίας ώστε να εισέλθει η Αλβανία στην οριστική πορεία της Ευρωπαϊκής της προοπτικής ως μια σύγχρονη, φιλελεύθερη, δυτική δημοκρατία. Αυτό αποτελεί, αναμφισβήτητα, θετική εξέλιξη για ολόκληρη την περιοχή της Βαλκανικής και μέχρις ενός βαθμού και της ΝΑ Μεσογείου και συνακολούθως για τις Ελληνικές υποθέσεις.
Επί αυτού, αξίζει ν αναφερθεί η υλοποίηση, με ταχείς ρυθμούς, των έργων του αγωγού φυσικού αερίου TAP (Trans Adriatic Pipeline), γεγονός που επιβεβαιώνεται από την δημοσίευση στην εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων της προκύρηξης του διαγωνισμού για την προμήθεια 4 υπερσυμπιεστών για τον αγωγό, με δύο από αυτούς να εγκαθίστανται στην Ελλάδα (Κήπους) και δύο στην Αλβανία (Δυρράχιο). Είναι προφανές ότι τα Ελληνικά και Αλβανικά συμφέροντα –και πολύ ορθά-, διαπλέκονται και αλληλοεξαρτούνται. Οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ κρατών επιλύεται ευκολότερα και δικαιότερα μεταξύ φίλων και εταίρων εντός της Ευρωπαϊκής οικογένειας.  Συνεπώς, η υποστήριξη και συνέργεια της ελληνικής πλευράς στην προσπάθεια αυτή, εκσυγχρονισμού της Αλβανίας, δεν πρέπει να απουσιάζει, αλλά, να είναι περισσότερο αισθητή και ενεργός.


[i] Aleanca për Shqipërinë Evropiane - Συμμαχία για την Ευρωπαϊκή Αλβανία, στην οποία συμμετείχε και το κόμμα που αναφέρεται στην Ελληνική μειονότητα, «Κόμμα- Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» (ΚΕΑΔ).
[ii] Aleanca për Punësim, Mirëqenie dhe Integrim -Συμμαχία για την Απασχόληση, Πρόνοια και Ένταξη.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Σουνίτες VS Σιίτες και όλο το παρασκήνιο του -ατελείωτου- πολέμου στο Ιράκ (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ Koolnews-28/06/2014)

Η επανάληψη της ιστορίας, στις περισσότερες περιπτώσεις εξελίσσεται ως φάρσα. Στην περίπτωση του Ιράκ, όμως, συνιστά μια υπέρ-χιλιετή τραγωδία.
Το Ιρακινό έδαφος υπήρξε θέατρο μαχών Σουνιτών και Σιϊτών από τις απαρχές της σύγκρουσης μεταξύ των οπαδών του imam Ali (εξάδελφος και γαμβρός του Προφήτη Μωάμεθ και ο πλέον ικανός πολεμιστής του στρατού των Πιστών, κατά την πρώτη επιχείρηση διάδοσης του Ισλάμ) και των στρατευμάτων του Moavia, του Ομεϊάδη χαλίφη της Δαμασκού, στην Kuf· καθώς επίσης και των συνεχιστών αυτής της αντιπαράθεσης, του διαδόχου του Moavia, του χαλίφη Yazid και των υιών του Ali, των imam Abas και imam Hussein, η μάχη αυτή έγινε στην Karbala. Για την πληροφόρηση των αναγνωστών να πούμε ότι το σχίσμα μεταξύ Σϊτών και Σουνιτών, επήλθε μετά την διαφοροποίηση η οποία προέκυψε σχετικά με την διαδοχή του Προφήτη και συνεπώς την ηγεσία του χαλιφάτου.

Η πλευρά του Ali υπεστήριζε ότι ο χαλίφης (khalifa=επόμενος, διάδοχος), θα πρέπει να είναι εξ αίματος συγγενής του Προφήτη, ενώ, η άλλη πλευρά θεωρούσε ότι ο διάδοχος ηγέτης έπρεπε να αποτελεί επιλογή της πλειοψηφίας των πιστών. Έτσι δημιουργήθηκαν, η Σιϊτική (Shi’a=οπαδός, εννοείται του Ali) και η Σουνιτική (Shuna=παράδοση), πτέρυγες του Ισλάμ. Σουνιτικός είναι ο μεγαλύτερος μουσουλμανικός πληθυσμός, όμως στο Ιράν και το Ιράκ (δίχως το Κουρδικό στοιχείο), οι Σιΐτες είναι συντριπτική πλειοψηφία.
Για την ιστορία, αλλά και προκειμένου να γίνει καλύτερα κατανοητή η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο κυρίων ισλαμικών δογμάτων, πρέπει να αναφερθεί ότι οι νίκες των Moavia και Yazid δεν ήταν μία απλή υποθεση. Ο imam Ali ήταν εκτός από πολύ θρησκευόμενος και ικανότατος πολεμιστής.
Σύμφωνα με την παράδοση, στην μάχη της Κούφα οι στρατιώτες του Μωάβια έβαλαν στα δόρατα και τις ασπίδες τους στίχους του Κορανίου και ο Ali μη θέλοντας να προσβάλει αντικείμενα που έφεραν τον λόγο του Θεού, διέταξε να σταματήσει η μάχη και άρχισαν διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο αντιπάλων. Κάποια στιγμή και ενώ βρισκόταν στο τέμενος προκειμένου να προσευχηθεί, δολοφονήθηκε, ύπουλα, από στρατιώτες του Moavia.
Μεσολάβησε ένα διάστημα ειρήνευσης, με τον Μοάβια να προετοιμάζει εκστρατεία κατά των Βυζαντινών· η εκστρατεία όμως δεν ξεκίνησε καν, καθώς ο Βυζαντινός στόλος μετά από πληροφορίες, κατέπλευσε στα παράλια της Συρίας και κατέστρεψε τα πλοία που ετοίμαζε ο φιλόδοξος χαλίφης. Οι γιοί του Ali, παρακινημένοι από οπαδούς του πατέρα τους, μετά τον θάνατο του Moavia, εξεστράτευσαν εκ νέου με σκοπό την διεκδίκηση του χαλιφάτου. Συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις του νέου χαλίφη της Δαμασκού, Yazid, ο οποίος και διέταξε τον μαρτυρικό θάνατο των δύο αντιπάλων ηγετών, Abas και Hussein.
Ο λόγος που και σήμερα οι Σιΐτες αυτομαστιγώνονται κατά την διάρκεια της Assura (περίοδος αφιερωμένη στην μνήμη των δύο ιμάμηδων), είναι ακριβώς ότι αναπαριστούν και θέλουν να βιώσουν τον πόνο των Hussein και Abas την στιγμή του θανάτου τους. Συνυπολογιζομένου του θυμικού τρόπου αντίδρασης του Αραβικού κόσμου, γίνεται κατανοητή η σφοδρότητα στην αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πλευρών, ειδικά όταν τα πάθη, ενισχυόμενα και από σύγχρονες αιτίες, κυριαρχήσουν.
Τον ρόλο της Μοσούλης, τότε, είχαν οι πόλεις Najaf, Kuf και Karbala, οι οποίες ανήκουν στο Ιράκ και είναι οι Άγιοι Τόποι των Σιϊτών καθώς εκεί βρίσκονται τεμένη με τα ταφικά μνημεία των imam Ali, Abas και Hussein. Β΄. Σημερινές αναλογίες και το χρονικό μιας κρίσης Σε μία ιστορική αντισοιχία, επιβεβαρυμμένης από τις σύγχρονες παραμέτρους του γεωπολιτικού παιγνίου, ο Abu Bakr Al-Baghdadi, ηγέτης των μαχητών του ISIS, επιχειρεί να ανακαταλάβει για λογαριασμό των Σουνιτών, οι οποίοι επί Σιϊτικής Κυβέρνησης Maliki, βρέθηκαν απηνώς διωκόμενοι και εξωθούμενοι στο περιθώριο, αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή πολιτική διακρίσεων και διωγμών.
Ευνοήτως, οι Σουνιτικοί πληθυσμοί του Anbar και της Samara (περιοχή της Μοσούλης), είδαν τις δυνάμεις του ISIS, ως απελευθερωτικό στρατό, τιμωρό των κυβερνητικών δυναστών τους. Η Συριακή κρίση, προσέφερε το κατάλληλο έδαφος, προκειμένου να αναπτυχθεί το κίνημα αυτό και λειτούργησε αποσταθεροποιητικά και για το Ιράκ των -ούτως ή άλλως- ευαίσθητων ισορροπιών· τούτο διότι, η επέμβαση των Δυτικών Δυνάμεων τον Απρίλιο του 2003, αν και απολύτως επιτυχής στο στρατιωτικό τομέα, οδηγήθηκε σε πλήρη και παταγώδη αποτυχία στον πολιτικό καθώς δεν είχε υπάρξει σοβαρός σχεδιασμός και προετοιμασία από πλευράς των κυρίως υπευθύνων, Rumsfeld-Chainy.
Το κενό εξουσίας που άφηνε πίσω του ο Sadam, επιχειρήθηκε να καλυφθεί από τον Ahmad Chelebi ο οποίος δεν έχαιρε εκτίμησης, όχι μόνον από τους Ιρακινούς αλλά και ολοκλήρου του Αραβικού κόσμου –η Ιορδανία απείλησε με κλείσιμο των Αμερικανικών βάσεων-, αφού ο Chelebi θεωρείτο τυχοδιώκτης και καιροσκόπος, με καταδίκες στην Ιορδανία για κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος του νομίσματος της χώρας (Ιορδανικό Δηνάριο).
Εμπρός σε αυτό το αδιέξοδο και δεδομένου ότι το προηγούμενο καθεστώς δεν επέτρεπε την ύπαρξη αντιπολιτευτικών σχημάτων από τα οποία θα ανεδεικνύοντο πολιτικές προσωπικότητες ικανές να αναπληρώσουν το κενό, επελέγη η πρακτική συνάθροιση θρησκευτικών ηγετών και ηγετίσκων, οι οποίοι και πρώτο μέλημα είχαν την εδραίωση της θέσης τους στην νέα πραγματικότητα.
Το Iraqi National Congress του 2003 ήταν κατά κύριο λόγο μια συγκέντρωση θεοκρατών με εξαίρεση τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ, το Kομμουνιστικό Kόμμα Ιράκ και μια μικρή ομάδα κοσμικών Σιϊτών υπό τον Iyad Allawi.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι οι κομμουνιστές του Ιράκ τάχθηκαν από την πρώτη ημέρα στο πλευρό των Δυτικών και συνέπραξαν στις εξελίξεις της επόμενης ημέρας, γιατί –όπως και κάθε Μουσουλμάνος ηγέτης-, ο Σαντάμ είχε εξαπολύσει διωγμό κατά των άθεων Κομμουνιστών, μιας και για το Ισλάμ ο κίνδυνος δεν είναι, πρωτίστως, οι αλλόθρησκοι λαοί της Αγίας Γραφής, αλλά οι εθνικοί (ειδωλολάτρες) και οι άθεοι.
Το τραγικότερο, όμως, ατόπημα το οποίο έμελλε να θέσει την βάση για την πλήρη εκτροπή των πραγμάτων στο Ιράκ κατά την μετέπειτα περίοδο 2005-2007, διεπράχθη από τον πρώτο επικεφαλής της CPA (Coalition Provisional Authorities-Προσωρινές Αρχές Συνασπισμού), πρέσβυ Paul Bremer, ο οποίος με μία άνευ λογικής αιτιολογίας απόφασή του διέλυσε περί τα τέλη Μαΐου – αρχές Ιουνίου του 2003 τον Ιρακινό στρατό και απέταξε όλα τα στελέχη του, σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας (αξιωματικούς, υπαξιωματικούς κ.λπ.).
Δεδομένου ότι η Αστυνομία και η κρατική ασφάλεια (Muhabarat) είχαν ήδη διαλυθεί, προ της εισόδου της πολυεθνικής δυνάμεως στην Ιρακινή Πρωτεύουσα, εξ αιτίας του φόβου των στελεχών τους για αντίποινα, η πλήρης διάλυση του στρατού ως της μόνης συντεταγμένης δυνάμεως ασφαλείας, σε συνδυασμό με την αμερικανική «αμηχανία», επέτρεψε την είσοδο πυρήνων της Al-Qaeda –ο Σαντάμ λόγω των δογματικών και άλλων διαφορών με την Ουαχαμπιτική τρομοκρατική οργάνωση, επιχειρούσε κατασταλτικά εναντίον της.
Μία ακόμη συνέπεια αυτής της αδικαιολόγητης ανοησίας, ήταν και η δημιουργία ενόπλων ομάδων αντίστασης οι οποίες συγκροτήθηκαν από τα διωχθέντα επαγγελματικά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και φυσικά την απόκτηση βαρέως οπλισμού και υλικών από τις στρατιωτικές αποθήκες. Συνυπολογιζομένης της υπό τέτοιες συνθήκες χάους, ανάπτυξης του κοινού εγκλήματος, αντιλαμβάνεται κανείς σε ποια περίοδο εισήρχετο ο Ιρακινός λαός.
Παρά ταύτα, η ανάδειξη του Iyad Allawi, κοσμικού Σιΐτη πολιτικού με κύρος και αποδοχή από όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες -Κούρδων, Σιϊτών, Σουνιτών κ.λπ.-, άφησε μια ακτίνα φωτός ελπίδας για την μετάβαση, έστω και μέσω δύσβατου στενωπού, σε μία πιο ομαλή και ειρηνική επόμενη ημέρα.
Ατυχώς, οι τρομοκρατικοί θύλακες της Al-Qaeda και των ακολούθων της, κάποιοι πυρήνες φανατικών Μπααθιστών και Σουνιτών, επέτυχαν να δημιουργήσουν χαοτικές συνθήκες με τις συνεχείς επιθέσεις κατά Σιϊτών οι οποίοι αποτελούσαν, πλέον, την νέα τάξη εξουσίας. Η αβελτηρία του Bremer, η Ιρανική εμπλοκή -η οποία είχε ήδη να γίνεται εμφανής υπό το πρόσχημα του ομοδόξου θρησκεύματος- και ο καιροσκοπισμός Ιρακινών πολιτικών, επέφερε την πτώση της Κυβερνήσεως Alawi και την ανάρρηση του Al-Jaffery στην Πρωθυπουργία του Ιράκ.
Ο τελευταίος, πολιτικά ανεπαρκής και φανατικός, υπό πλήρη Ιρανική επιρροή Σιϊτης, είναι εκείνος που νομιμοποίησε τον εξοπλισμό των Σιϊτικών πολιτοφυλακών (στρατό Mehdi του Moqtada Al-Sadr και στρατού Bedr του Al-Hakim) και πλέον η εμφύλια διεθνοτική-διαθρησκευτική σύγκρουση, επισήμως ακήρυκτη, έγινε πραγματικό γεγονός. Ήταν η περίοδος «όλοι, εναντίον όλων».
Η ανάληψη της αρχηγίας της πολυεθνικής δυνάμεως στο Ιράκ από τον Στρατηγό Petraus, ήταν η αιτία που τα πράγματα στο Ιράκ άρχισαν να οδηγούνται προς διευθέτηση. Εκτός από την ανάληψη δράσης των μαχίμων τμημάτων των Αμερικανικών και εν γένει συμμαχικών, δυνάμεων με την επιχείρηση «πλημυρίδα» (Surge), σημαντική παράμετρος υπήρξε η άσκηση πίεσης στον Ιρακινό Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, προκειμένου να επανενταχθεί η Σουνιτική πλευρά στην Κυβέρνηση και να συμπράξει στην προσπάθεια ειρήνευσης της χώρας και στην μάχη κατά των τρομοκρατών.
Ενδεικτικό της βαρύτητος που απέδιδε η Αμερικανική πλευρά στην επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, είναι το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Bush to 2008, έφθασε με το Air Force One στο Ιράκ και συνάντησε προσωπικά τους Σουνίτες ηγέτες των φυλών του Anbar και των γύρω περιοχών.
Παράλληλα, επετεύχθη η απομόνωση και ήττα του Sadr και της πολιτοφυλακής του, ένα τμήμα της οποίας επεδίδετο στο πλιάτσικο και την τρομοκράτηση του πληθυσμού και σε ένα άλλο, σημαντικού μεγέθους, οι Ιρανικές, μυστικές υπηρεσίες είχαν επιτύχει να διεισδύσουν και να αναλάβουν τον έλεγχο της. Την περίοδο από τα μέσα του 2004, μέχρι το 2007, οι δολοφονίες αντιπάλων, απαγωγών, ληστειών κ.λπ., ήταν καθημερινή ρουτίνα.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι πολλοί πιλότοι της Ιρακινής αεροπορίας κατά τον Ιρακινοϊρανικό πόλεμο δολοφονήθηκαν αυτή ακριβώς την περίοδο. Κοινό έγκλημα και τρομοκρατία δημιουργούσαν μία εφιαλτική καθημερινότητα, η οποία σε συνδυασμό με την κυβερνητική αδράνεια στην ανασυγκρότηση της χώρας και την αποκατάσταση των υποδομών, η πλήρης παράλυση των δημοσίων υπηρεσιών και της παραγωγικής διαδικασίας, έστρεφε την Ιρακινή κοινωνία προς ακραίες επιλογές. Σε μία χώρα με 50 βαθμούς θερμοκρασία οι ελλείψεις π.χ., ηλεκτρικού και δικτύου ύδρευσης, γίνονται εφιάλτης στην καθημερινότητα.
Το 2008-2009, η κατάσταση στο Ιράκ, έβαινε προς εξομάλυνση και μεμονωμένες –μερικές αρκετά εντυπωσιακές επιθέσεις όπως π.χ., εκείνη εναντίον του Ιρακινού ΥΠΕΞ με εκατόμβη νεκρών και τραυματιών-, δεν απέτρεπαν την θετική πορεία των πραγμάτων. Όμως, η εκλογή στην Προεδρία των ΗΠΑ του Baraq Obama, έδωσε την ευκαιρία στον Maliki να θέσει έντονα το αίτημα ταχύτερης αποχώρησης των μαχίμων Αμερικανικών δυνάμεων, παρά το χρονοδιάγραμμα της SOFA (Status of Forces Agreement). Προφανώς το αίτημα διετυπώθη από τον Ιρακινό Πρωθυπουργό, αλλά υπαγόρευε η Ιρανική καθοδήγηση.
Η εμπλοκή της Τεχεράνης στα Ιρακινά πράγματα ήταν ήδη μεγάλη και το Ιράκ αποτελούσε σημαντικό παράγοντα στην υλοποίηση του σχεδιασμού του Σιϊτικού κέντρου στο παιχνίδι επιρροής και περιφερειακού ανταγωνισμού, αφού είναι όμορο με την Συρία των Asad και την Σουνιτική και δυτικόφιλη Ιορδανία. Παράλληλα, είναι γέφυρα με τον Λίβανο στον οποίο η Hizbollah του Nasrallah, διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε όλη την περίοδο, πρέπει να επισημανθεί η τακτική της Κουρδικής συνιστώσας.
Οι Κούρδοι ηγέτες Masud Barzani του PDK και Jalal Talebani του PUK, παρά το γεγονός ότι μέχρι την επέμβαση των ξένων στρατευμάτων στο Ιράκ ευρίσκοντο σε εμπόλεμη διαμάχη, με τον Barzani να ελέγχει την περιοχή του Arbil και τον Talebani την περιοχή της Suleimanija, προ των κοινών ωφελειών που θα προέκυπταν μετά την πτώση του καθεστώτος Sadam να συνεννοηθούν και να μοιράσουν μετά την εξουσία· ο Barzani κράτησε για το κόμμα του το Αυτόνομο Κουρδιστάν του Βορείου Ιράκ και τον Talebani να αναλαμβάνει την Προεδρία του Ιράκ στην Βαγδάτη, με συμφωνία εναλλαγής στην εξουσία.
Το μεγαλύτερο διεκδικούμενο τμήμα, ήταν το Kirkuk, το οποίο διαθέτει μεγάλα και άριστης ποιότητας, κοιτάσματα υδρογονανθράκων και στο οποίο διαβιούν τρείς, περίπου ισοδύναμες πληθυσμιακά, κοινότητες: Αραβική Κουρδική και Τουρκμενική. Η σημερνή κρίση, με τους μαχητές του ISIS ante portas της Βαγδάτης, έδωσε την ευκαιρία στους Κούρδους Peshmerga να καταλάβουν την Περιφέρεια Kirkuk, με πρόσχημα την προστασία του πληθυσμού, δίνοντας έτσι de facto λύση στην εκκρεμότητα του δημοψηφίσματος για την ένταξη της διεκδικούμενης από Βαγδάτη και Arbyl περιοχής.
Ποια θα είναι η κατάληξη δεν μπορεί να προβλέψει κανείς. Το ηθικό των Ιρακινών δυνάμεων βρίσκεται στο ναδίρ και η ευθύνη για αυτό ανήκει αποκλειστικά στον Ιρακινό Πρωθυπουργό. ενδεικτικό ότι ο Maliki, ακόμη και προ του κινδύνου καταλήψεως της Ιρακινής Πρωτεύουσας από τους φανατικούς ισλαμιστές του ISIS, αρνείται να παρακάμψει τον εγωισμό και την ιδιοτέλειά του και να συμπράξει στον σχηματισμό κυβερνήσεως εθνικής σωτηρίας. Η απραξία από δυτικής πλευράς, δεν αποτελεί σώφρονα τακτική, καθώς κανέναν στον πλανήτη δεν ωφελεί η δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους αντίστοιχου του Ιράν ή των Taliban.
Είναι εφιαλτική και μόνη η σκέψη ότι κάτω από την ιερή μανία των φανατικών ισλαμιστών θα ανατινάζονται μνημεία όπως αυτά της Βαβυλώνας (σημερινή Hila), κατά αναλογία της πρακτικής των Taliban έναντι των μνημείων του Βούδα στα βουνά του Αφγανιστάν. Επίσης, πραγματική λύση δεν αποτελεί η εγκατάλειψη κάθε δραστικής πρωτοβουλίας, από πλευράς του Δυτικού κόσμου, στα χέρια του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης.