Η εισβολή των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε Κουρδικές περιοχές επί
του Συριακού εδάφους αφ’ ενός αναδεικνύουν την ανάγκη του καθεστώτος της
Αγκύρας να προσφέρει αντικείμενο απασχόλησης στο στρατιωτικό προσωπικό
της, ώστε να αποτρέψει ενδεχόμενες «κακές» σκέψεις· ταυτοχρόνως, η
επιτυχής έκβαση της επιχειρήσεως θα συμβάλει στην τόνωση του
τραυματισμένου ηθικού του στρατού της γείτονος.
Αφ’ ετέρου, η Τουρκική ηγεσία -ιδιαιτέρως μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας και την απόπειρα της πραξικοπηματικής ανατροπής της-, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρεθεί ενώπιον μιας ενισχυμένης Κουρδικής οντότητας στα σύνορά της, δεδομένων οι σχέσεις Αγκύρας και Ουάσιγκτων δεν βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους και του γεγονότος ότι οι Κούρδοι απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ και εν γένει της Δύσεως, η οποία όμως, προς το παρόν φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να «κάνει το χατίρι» του Προέδρου Erdogan. Βέβαια, όπως έχει αναφερθεί, η Δύση ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά…
Ανεξαρτήτως, όμως, των σχεδιασμών, των φόβων, σκοπιμοτήτων και της Τουρκικής πολυπραγμοσύνης, το γεγονός της εισβολής του Τουρκικού στρατού στα Συριακά εδάφη, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και τα αδιέξοδα της κρίσης στην Συρία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διανύει το 6ο έτος της.
Η ανθρωπότητα παρακολουθεί μία, από τις μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια και βία, εμφύλιες αντιπαραθέσεις στην ιστορία, η λήξη της οποίας δεν προσδιορίζεται στο εγγύς μέλλον. Αν αναζητήσουμε αντίστοιχο, ιστορικό προηγούμενο δεν είναι βέβαιο ότι θα βρούμε κάποια σύγκρουση η οποία είχε τόσο μεγάλη διάρκεια, δημιούργησε ανάλογο τσουνάμι προσφύγων και είχε τόσο μεγάλο αριθμό θυμάτων μεταξύ των αμάχων.
Η Συριακή κρίση, δεν προέκυψε ως συνέπεια παρεμβάσεως κάποιας Δυτικής δυνάμεως, αν και ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι η Αμερικανική παρουσία σε Ιράκ-Αφγανιστάν, ενδεχομένως να λειτούργησε ενισχυτικά στην άφιξη του κύματος της Αραβικής Ανοίξεως μέχρι την Δαμασκό· βέβαια, πάντοτε, συγκρατείται ότι για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι και οι Μασόνοι. Για την περίπτωση, όμως, κατά την οποία στην προκείμενη κατάσταση δεν είναι ανακατεμένοι οι συνήθεις, προαναφερθέντες ύποπτοι, πρέπει να επισημανθούν ορισμένα σημεία, τα οποία προσδίδουν στην εν λόγω κρίση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την επίτευξη λήξης της αιματοχυσίας και της υπέρβασης των ενδογενών τάσεων αυτοαναίρεσης συμβιβασμών, γεγονός που απομακρύνει συνεχώς την επίτευξη βιώσιμης λύσεως.
Κατ’ αρχάς, οι εμπλεκόμενες παρατάξεις –κυβερνητικές δυνάμεις, πιστές στο καθεστώς Assad και ένοπλη αντιπολίτευση-, καθ’ όλη την διάρκεια της συγκρούσεως, ενισχύονται και ανατροφοδοτούνται από εξωτερικούς παράγοντες με συνέπεια να συντηρούν δυνάμεις ικανές να συνεχίζουν τις μάχες και να μην ξεπερνούν το σημείο εξαντλήσεώς τους, το οποίο θα οδηγούσε μία εξ αυτών σε συνθηκολόγηση.
Η Συρία συνιστά υψηλής σημασίας περιοχή για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών των δύο ισχυρών περιφερειακών παραγόντων, δηλαδή, της Τουρκίας και του Ιράν και συνεπώς, αναπόφευκτα εμπλέκονται το Ιράκ, η Λιβάνια Χεζμπολάχ, οι Κουρδικοί πληθυσμοί Συρίας-Ιράκ-Ιράν-Τουρκίας. Επίσης, εξ ίσου υψηλής αξίας παράμετρο συνιστούν οι Ρωσικές και οι Αμερικανικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Ευτυχώς –αν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο-, η εμφάνιση και επέκταση του ISIL προσέφερε ουσιαστικούς λόγους συμβιβασμού καθώς η ευθεία αντιπαράθεση επί του εδάφους θα δημιουργούσε κινδύνους υπέρβασης του εμφύλιου χαρακτήρα της συγκρούσεως και την εμπλοκή σε μία περιφερειακού ή και ευρύτερου χαρακτήρα πολεμική αντιπαράθεση με την συμμετοχή των δύο ισχυροτέρων πολεμικών μηχανών του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτό ενισχύει τις αμφιβολίες και την δυσπιστία των αντιπαρατιθεμένων σχετικά με την «τύχη» τους, την επόμενη ημέρα.
Επίσης, όπως παρατηρούν αναλυτές, η παρεχομένη εξωτερική βοήθεια προς τους εμπλεκόμενους, αποδυναμώνει την αξία ως υποστηρικτών και συμμάχων των τοπικών πληθυσμών, καθώς αυτοί δεν συνιστούν επιδιωκόμενο παράγοντα για την επικράτηση μιας εκ των δύο πλευρών και εξ αυτού η αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι άμαχοι και από όλους τους εμπλεκομένους –κυβερνητικές δυνάμει και ένοπλη αντιπολίτευση-, παράμετρος, η οποία ενισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις την θέση των παραφρόνων φανατικών της συμμορίας του Al-Baghdadi. Όμως, η συνεχής παροχή εξωτερικής υποστήριξης στις αντιμαχόμενες πλευρές, συντελεί στην διαιώνιση της συγκρούσεως, αφού καμία πλευρά δεν εξαντλεί τις εφεδρείες της και η βοήθεια –προκειμένου να αποτραπεί γενικευμένη σύρραξη- παρέχεται σε βαθμό που να αποτρέπεται η ολοκληρωτική επικράτηση, αλλά, απλώς να συντηρείται η κάθε πλευρά.
Υπό μία άλλη οπτική, η τελική επικράτηση κάποιας εκ των δύο πλευρών –αντιπολίτευσης η οποία εκφράζει την Σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας ή της μειοψηφούσης Αλεβιτικής άρχουσας τάξης-, αφήνει έδαφος για την καλλιέργεια βασίμων φόβων σχετικά με την επομένη ημέρα, καθώς σε παρόμοιες συγκρούσεις, η επικρατούσα παράταξη επιδίδεται σε απηνή διωγμό των ηττημένων, γεγονός το οποίο, συνυπολογιζομένων των ηθών και εθίμων στον Αραβικό Κόσμο αποκτά διαστάσεις εγκληματικές και αγγίζει τα όρια της γενοκτονίας (π.χ., Λιβύη, Ιράκ κ.λπ.).
Συνελόντι ειπείν, η Συριακή κρίση εμφανίζεται ως ο σύγχρονος Γόρδιος δεσμός και η συνέχιση της αιματοχυσίας, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, φαντάζει ως η μόνη κοινή επιλογή των εμπλεκομένων. Όπως πολύ εύστοχα σημειώνουν διεθνείς παράγοντες, οι εμπλεκόμενες παρατάξεις στην Συρία, δεν έχουν ως στόχο να νικήσουν, αλλά, να πολεμούν. …
Αφ’ ετέρου, η Τουρκική ηγεσία -ιδιαιτέρως μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας και την απόπειρα της πραξικοπηματικής ανατροπής της-, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρεθεί ενώπιον μιας ενισχυμένης Κουρδικής οντότητας στα σύνορά της, δεδομένων οι σχέσεις Αγκύρας και Ουάσιγκτων δεν βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους και του γεγονότος ότι οι Κούρδοι απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ και εν γένει της Δύσεως, η οποία όμως, προς το παρόν φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να «κάνει το χατίρι» του Προέδρου Erdogan. Βέβαια, όπως έχει αναφερθεί, η Δύση ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά…
Ανεξαρτήτως, όμως, των σχεδιασμών, των φόβων, σκοπιμοτήτων και της Τουρκικής πολυπραγμοσύνης, το γεγονός της εισβολής του Τουρκικού στρατού στα Συριακά εδάφη, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και τα αδιέξοδα της κρίσης στην Συρία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διανύει το 6ο έτος της.
Η ανθρωπότητα παρακολουθεί μία, από τις μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια και βία, εμφύλιες αντιπαραθέσεις στην ιστορία, η λήξη της οποίας δεν προσδιορίζεται στο εγγύς μέλλον. Αν αναζητήσουμε αντίστοιχο, ιστορικό προηγούμενο δεν είναι βέβαιο ότι θα βρούμε κάποια σύγκρουση η οποία είχε τόσο μεγάλη διάρκεια, δημιούργησε ανάλογο τσουνάμι προσφύγων και είχε τόσο μεγάλο αριθμό θυμάτων μεταξύ των αμάχων.
Η Συριακή κρίση, δεν προέκυψε ως συνέπεια παρεμβάσεως κάποιας Δυτικής δυνάμεως, αν και ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι η Αμερικανική παρουσία σε Ιράκ-Αφγανιστάν, ενδεχομένως να λειτούργησε ενισχυτικά στην άφιξη του κύματος της Αραβικής Ανοίξεως μέχρι την Δαμασκό· βέβαια, πάντοτε, συγκρατείται ότι για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι και οι Μασόνοι. Για την περίπτωση, όμως, κατά την οποία στην προκείμενη κατάσταση δεν είναι ανακατεμένοι οι συνήθεις, προαναφερθέντες ύποπτοι, πρέπει να επισημανθούν ορισμένα σημεία, τα οποία προσδίδουν στην εν λόγω κρίση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την επίτευξη λήξης της αιματοχυσίας και της υπέρβασης των ενδογενών τάσεων αυτοαναίρεσης συμβιβασμών, γεγονός που απομακρύνει συνεχώς την επίτευξη βιώσιμης λύσεως.
Κατ’ αρχάς, οι εμπλεκόμενες παρατάξεις –κυβερνητικές δυνάμεις, πιστές στο καθεστώς Assad και ένοπλη αντιπολίτευση-, καθ’ όλη την διάρκεια της συγκρούσεως, ενισχύονται και ανατροφοδοτούνται από εξωτερικούς παράγοντες με συνέπεια να συντηρούν δυνάμεις ικανές να συνεχίζουν τις μάχες και να μην ξεπερνούν το σημείο εξαντλήσεώς τους, το οποίο θα οδηγούσε μία εξ αυτών σε συνθηκολόγηση.
Η Συρία συνιστά υψηλής σημασίας περιοχή για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών των δύο ισχυρών περιφερειακών παραγόντων, δηλαδή, της Τουρκίας και του Ιράν και συνεπώς, αναπόφευκτα εμπλέκονται το Ιράκ, η Λιβάνια Χεζμπολάχ, οι Κουρδικοί πληθυσμοί Συρίας-Ιράκ-Ιράν-Τουρκίας. Επίσης, εξ ίσου υψηλής αξίας παράμετρο συνιστούν οι Ρωσικές και οι Αμερικανικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Ευτυχώς –αν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο-, η εμφάνιση και επέκταση του ISIL προσέφερε ουσιαστικούς λόγους συμβιβασμού καθώς η ευθεία αντιπαράθεση επί του εδάφους θα δημιουργούσε κινδύνους υπέρβασης του εμφύλιου χαρακτήρα της συγκρούσεως και την εμπλοκή σε μία περιφερειακού ή και ευρύτερου χαρακτήρα πολεμική αντιπαράθεση με την συμμετοχή των δύο ισχυροτέρων πολεμικών μηχανών του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτό ενισχύει τις αμφιβολίες και την δυσπιστία των αντιπαρατιθεμένων σχετικά με την «τύχη» τους, την επόμενη ημέρα.
Επίσης, όπως παρατηρούν αναλυτές, η παρεχομένη εξωτερική βοήθεια προς τους εμπλεκόμενους, αποδυναμώνει την αξία ως υποστηρικτών και συμμάχων των τοπικών πληθυσμών, καθώς αυτοί δεν συνιστούν επιδιωκόμενο παράγοντα για την επικράτηση μιας εκ των δύο πλευρών και εξ αυτού η αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι άμαχοι και από όλους τους εμπλεκομένους –κυβερνητικές δυνάμει και ένοπλη αντιπολίτευση-, παράμετρος, η οποία ενισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις την θέση των παραφρόνων φανατικών της συμμορίας του Al-Baghdadi. Όμως, η συνεχής παροχή εξωτερικής υποστήριξης στις αντιμαχόμενες πλευρές, συντελεί στην διαιώνιση της συγκρούσεως, αφού καμία πλευρά δεν εξαντλεί τις εφεδρείες της και η βοήθεια –προκειμένου να αποτραπεί γενικευμένη σύρραξη- παρέχεται σε βαθμό που να αποτρέπεται η ολοκληρωτική επικράτηση, αλλά, απλώς να συντηρείται η κάθε πλευρά.
Υπό μία άλλη οπτική, η τελική επικράτηση κάποιας εκ των δύο πλευρών –αντιπολίτευσης η οποία εκφράζει την Σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας ή της μειοψηφούσης Αλεβιτικής άρχουσας τάξης-, αφήνει έδαφος για την καλλιέργεια βασίμων φόβων σχετικά με την επομένη ημέρα, καθώς σε παρόμοιες συγκρούσεις, η επικρατούσα παράταξη επιδίδεται σε απηνή διωγμό των ηττημένων, γεγονός το οποίο, συνυπολογιζομένων των ηθών και εθίμων στον Αραβικό Κόσμο αποκτά διαστάσεις εγκληματικές και αγγίζει τα όρια της γενοκτονίας (π.χ., Λιβύη, Ιράκ κ.λπ.).
Συνελόντι ειπείν, η Συριακή κρίση εμφανίζεται ως ο σύγχρονος Γόρδιος δεσμός και η συνέχιση της αιματοχυσίας, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, φαντάζει ως η μόνη κοινή επιλογή των εμπλεκομένων. Όπως πολύ εύστοχα σημειώνουν διεθνείς παράγοντες, οι εμπλεκόμενες παρατάξεις στην Συρία, δεν έχουν ως στόχο να νικήσουν, αλλά, να πολεμούν. …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου