Την επόμενη ημέρα, πολλές εκδοχές αναφέρονται σχετικά με το εγχείρημα των στρατιωτικών στην Τουρκία. Ανεξάρτητα όμως από την αλήθεια –αν ήταν, όντως, πραξικόπημα operetta ή όχι-, είναι γεγονός ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έχει μετατρέψει την υπόθεση σε μία πολύ βολική επιχείρηση εξόντωσης όσων, σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και κριτήρια, θεωρεί αντιπάλους του.
Επιχείρηση που αγγίζει τα όρια της μανίας αν όχι και του γελοίου, με τα F16 να συνεχίζουν να «υπερασπίζονται» ή να «επιτηρούν» τον Τουρκικό εναέριο χώρο -προστατεύοντας από ποιους, άραγε;
Ο κ. Erdogan εμφανίζεται σήμερα πανίσχυρος και προφανώς, αισθάνεται μόνος και απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού και ίσως την στιγμή αυτή να είναι. Η nirvana όμως της απόλυτης, αυτής, κυριαρχίας του δεν προοιωνίζεται να διαρκέσει για πολύ ακόμη, αν βέβαια συνεχίσει να πράττει με την εκδικητικότητα, την οποία εμφανίζει, έναντι υπαιτίων οργανωτών αλλά και απλών στρατιωτών, οργάνων δηλαδή που απλά εκτελούσαν διαταγές, δίχως ενδεχομένως να γνώριζαν τι ακριβώς συνέβαινε και αν η φυσική ηγεσία του στρατεύματος συμμετείχε ομοθυμαδόν στην κίνηση.
Ο ασύδοτος, παρορμητικός και απρόβλεπτος χαρακτήρας του, δεν του επέτρεψε να επιδείξει την προσήκουσα μεγαλοθυμία, την οποία οφείλει να διαθέτει ο ηγέτης, ο νικητής έναντι του ηττημένου. Η εμμονή του για απόλυτη και αδιαμφισβήτητη εξουσία δεν του επιτρέπει να τηρήσει την βασική αρχή, την οποία υπερασπίζεται κάθε πραγματικά δημοκρατική ηγεσία, δηλαδή, ότι η Δημοκρατική Πολιτεία ενδεχομένως τιμωρεί, αλλά δεν εκδικείται. Αντιθέτως, εμφανίζεται ως εξολοθρευτής, δράττων την ευκαιρία και κλιμακώνει την βία.
Δικαίως, εγείρονται ερωτηματικά: πώς, εντός 24ώρου βρέθηκαν 2.000 δικαστές να αντικαταστήσουν τους διωχθέντες, ενώ καλά-καλά δεν είχε κατακαθίσει η σκόνη του πραξικοπήματος; Πώς διενεργήθηκαν 8.000 συλλήψεις σε λιγότερο των 48 ωρών, ενώ το καθεστώς της Αγκύρας δήλωνε αδυναμία να αστυνομεύσει αποτελεσματικά τα παράλια ώστε να ανασχεθεί η ανεξέλεγκτη προσφυγική ροή; Νίκησε η Δημοκρατία, όταν ο Τούρκος ηγέτης διακηρύσσει την πρόθεσή του να επαναφέρει την καταργηθείσα θανατική ποινή;
Η αρχή του Μωσαϊκού Νόμου «οδόντα αντί οδόντος …» ισχύει αυτούσια στο Ισλαμικό δίκαιο. Δικαίωμα του Erdogan είναι να επιδιώκει την Ισλαμοποίηση της γείτονος.
Όμως, δεν έχει πλέον δυνατότητα να καλύπτεται πίσω από το Ευρωπαϊκό «λούστρο» που κατά περιόδους επιχειρεί να εμφανίσει. Αναμφισβήτητα, έχει αποδείξει ότι είναι γερός «παίκτης». Όμως, με την όλη αυτή την αλαζονεία, τον καισαρισμό –ή μάλλον, εν προκειμένω τον «σουλτανισμό»- και εκδικητική μανία του ο Erdogan προκαλεί την τύχη του. Και η πρόκληση αυτή αφορά σε πολλαπλούς αποδέκτες:
Αφ’ ενός απευθύνεται προς το εσωτερικό της χώρας του. Και οι πιο θερμοί υποστηρικτές του εντός των κόλπων του στρατεύματος, δεν μπορούν να ανεχθούν την εικόνα του λιπόσαρκου με την βερμούδα και τα εν μέρει εκτεθειμένα, τριχωτά οπίσθια να κακοποιεί τον αξιωματικό επάνω στο άρμα μάχης· ούτε και την εξευτελιστική απογύμνωση στρατιωτών και αξιωματικών από τον χυδαίο –έστω και δικαίως θυμωμένο- όχλο.
Η βεβήλωση της στολής είναι έγκλημα καθοσιώσεως , όχι μόνον για τους άνδρες και γυναίκες των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας, αλλά και για σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Συνελόντι ειπείν, το πογκρόμ διώξεων σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, δημιουργεί ανασφάλεια σε μεγάλο αριθμό αξιωματούχων (δικαστές, ανώτερους και ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, στρατιωτικούς κ.λπ.).
Κάποια στιγμή, όλοι θα επιφυλαχθούν και θα αναρωτηθούν σχετικά με το πότε θα έρθει και η δική τους σειρά. Η απαξίωση του στρατεύματος οδηγεί σε κάμψη του ηθικού του και αυτό, μαθηματικά, αργά ή γρήγορα, σε στρατιωτική ήττα.
Αφ’ ετέρου και η Δύση –η οποία είχε στείλει το μήνυμα με τις πρώτες αντιδράσεις της κατά την εκδήλωση της στρατιωτικής στάσης-, δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί, έστω και αν προς στιγμήν ανέχεται. Ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος έχει επιβαρύνει πολύ τον λογαριασμό του με την στάση του στο Ιράκ, την επίδειξη πολυπραγμοσύνης στο θέμα της Συρίας και του Assad, την υπόθαλψη και την φημολογούμενη υποστήριξή του προς το ISIS, ενώ τώρα, στελέχη της Κυβέρνησής του αδιάντροπα και εριστικά βάζουν στο στόχαστρο τις ΗΠΑ, λόγω της παραμονής εκεί του ιμάμη Γκιουλέν (αντέχει, άραγε, η Άγκυρα το ρίσκο μιας απόβασης στην Πενσυλβάνια;). Όσο για την ΕΕ απολύτως καθαρές και εύγλωττες οι δηλώσεις της Καγκελαρίου Μέρκελ και της αρμόδιας για τις εξωτερικές υποθέσεις επιτρόπου… Λαγός την φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του….
Τέλος, στα καθ υμάς, , την προσοχή συγκεντρώνει η υπόθεση των 8 Τούρκων στρατιωτικών, οι οποίοι κατέφυγαν στην χώρα μας αιτούντες άσυλο. Ομολογουμένως, πρόκειται για σύνθετη και δύσκολη υπόθεση. Οι δηλώσεις, όμως, των Υπουργών και άλλων κυβερνητικών στελεχών, προκαλούν ανησυχία.
Δεν κατανοεί κανείς τι εξυπηρετούν εξυπνακίστικες δηλώσεις του εν υπνώσει ΥΠΕΞ περί «άγκυρας δημοκρατίας» ή άλλες οι οποίες που έφεραν την κυβέρνηση (!!!)και όχι την Δικαιοσύνη να «λαμβάνει υπ’ όψιν» ότι οι 8 στρατιωτικοί ήθελαν να καταλύσουν την Δημοκρατία στην Τουρκία. Η Κυβερνητική εκπρόσωπος και ο Αν. Υπουργός Άμυνας είχαν τις κατάλληλες πληροφορίες και αποδείξεις;
Δεν ισχύει για αυτούς η στοιχειώδης αρχή δικαίου περί τεκμηρίου αθωότητος; Βεβαίως, κατά παγία πρακτική, ανασκευάσθηκαν σε λιγότερο των 24 ωρών. Ας μην διανοηθεί κανείς να παραβεί –στο όνομα οιασδήποτε σκοπιμότητος- τις αρχές του διεθνούς δικαίου και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Έμεινε, όμως να πλανάται η δημόσια διαβεβαίωση του Erdogan ότι «μετά από συνομιλία του με τον κ. Τσίπρα», έλαβε διαβεβαίωση για την έκδοση των φυγάδων εντός 10-15 ημερών. Αυτό, δεν συνάδει με τα όσα επιμελήθηκε και διέρρευσε το Μαξίμου, αλλά, ούτε στο ελάχιστο διαψεύσθηκε, παρά μόνον κάποια δήλωση, από τον «κάτι σαν ΥΠΕΞ»!
Ίσως, η διεθνοποίηση του ζητήματος ή η προσπάθεια εμπλοκής της ΕΕ, να αποτελούσε την πλέον ενδεδειγμένη οδό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου