….. Επί ποταμών Βαβυλώνος…..

….. Επί ποταμών Βαβυλώνος…..

[Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών. Επί ταις ιτέαις εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τα όργανα ημών• ότι εκεί επηρώτησαν ημάς οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς λόγους ωδών και οι απαγαγόντες ημάς, ύμνον• ΄Ασατε ημίν εκ των ωδών Σιών. Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; …] (Δαυΐδ 136)

Θα μπορούσε κάλλιστα, αυτός ο Ψαλμός να γίνει ο ύμνος όλων, εκείνων που καρτερικά προσδοκούν και αναμένουν την επάνοδο του μαρμαρωμένου βασιλιά και εν τω μεταξύ, υπηρετούν την βασιλεία των Βαβυλωνίων –η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, μετακόμισε προσφάτως στην Κουμουνδούρου- προσδοκώντες, είτε την παλινόρθωση του παλαιού καθεστώτος είτε την ανταμοιβή τους -ως μετανοούσες Μαγδαληνές-, εφ’ όσον απέταξαν τον μνημονιακό Σατανά και ανένηψαν, αναβαπτισθέντες στην κολυμβήθρα της Κουμουνδούρου ή στην σκήτη ψεκασμένων της Λ. Συγγρού.

Αν βέβαια, αυτοί εγκατέλειψαν το σκάφος, αφού έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν προκειμένου να το βυθίσουν, δεν πρέπει να υποτιμάται η επίσης, ιδιοτελής και επιζήμια παράσταση εκείνων, οι οποίοι παρέμειναν ως Iznogood φιλοδοξούντες να γίνουν «χαλίφης στην θέση του χαλίφη» και προσφέρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο την ίδια επιζήμια υπηρεσία στην Παράταξη, προτάσσοντες την επιθυμία τους ως αντικειμενική ανάγκη.

Ειλικρινά, δεν έχω σκοπιμότητα χλευασμού ή απαξίωσης προσώπων και προσπαθειών· ακόμη, σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί η δίκη προθέσεων και προσπάθεια εξοβελισμού διαφορετικών απόψεων ή αναλυτικής, πολιτικής οπτικής πέραν της κρατούσης. Αντιθέτως, θεωρώ πως η άλλη άποψη –όταν δικαιούται να χαρακτηρίζεται ως τέτοια-, όχι μόνον έχει δυνατότητα να εκφράζεται, αλλά, η διατύπωση και η έκθεσή της είναι υποχρέωση κάθε πολίτη, μέλους, στελέχους ενός πολιτικού σχηματισμού. Αρκεί αυτή, να έχει ως σκοπό τον εμπλουτισμό των προτάσεων του φορέα προς την κοινωνία, την συγκρότηση θέσεων ευρύτερης αποδοχής και την διαμόρφωση αντιλήψεων και πολιτικών που θα ανταποκρίνονται κατά το μέγιστο δυνατόν στις ανάγκες.

Επιπροσθέτως, δεν αποδέχομαι την προβαλλομένη –κατά το δοκούν-, υποχρέωση «ενότητας» και «σταθερότητας» και τούτο αφ’ ενός διότι η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά, προϋποθέτει ιδεολογική και πολιτική, κοινή πλατφόρμα και αφ’ ετέρου, διότι «σταθερά» και «αμετακίνητα» είναι τα πτώματα.

Όταν, όμως, «απόψεις» συνιστούν πρόσχημα εξυπηρέτησης της ιδιοτελούς σκοπιμότητας, τότε εκφυλίζουν τον δημιουργικό διάλογο και προφανώς, τίποτε θετικό δεν εισφέρουν.

Με αυτές τις σκέψεις, περιμένω και εγώ, όπως και πολλοί πολίτες, όχι μόνον οι φίλοι ή τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, το Συνέδριο του Κινήματος αλλά και της Δημοκρατικής Παράταξης.

Είναι περισσότερο από επιτακτική η ανάγκη για την ύπαρξη μίας ουσιαστικής πολιτικής διεργασίας και όχι μία ακόμη καρικατούρα. Θέλω να πιστεύω ότι η ηγεσία του χώρου το έχει αντιληφθεί και δεν θα υποκύψει στον πειρασμό μιας πανηγυρικής συνάθροισης αυτοϊκανοποίησης. Ενοχλεί όμως, η προσπάθεια της προκαταβολικής απαξίωσης μια διαδικασίας με ζωτική, για την Παράταξη, σημασία.

Οπωσδήποτε, η εκάστοτε ηγεσία πρέπει να κρίνεται, να κρίνεται δημόσια και να αντικαθίσταται όταν διαψεύδει τις προσδοκίες. Αλλά, αυτό οφείλει να συμβαίνει όταν η πολιτική συνθήκη το επιτάσσει αντικειμενικά και πρωτίστως όχι για να εξυπηρετηθεί μία άλλη ηγετική φιλοδοξία (προσώπου ή αυλικών), κάτι που δεν έχουμε αποφύγει απολύτως μέχρι σήμερα και φυσικά οι κρίνοντες να έχουν συμμετοχή στην προσπάθεια.

Ποια είναι όμως τα σημεία τα οποία θα είναι χρήσιμο να προσδιορίζουν το πλαίσιο του πολιτικού διαλόγου; Μήπως θα πρέπει να εξαντληθούμε στις εικονομαχίες και αντιπαραθέσεις που προκαλεί η αιτίαση άδικης αλλαγής ηγεσίας και η «προδοσιολογία»; Δυστυχώς, αυτό αφορά και στην πρώην και την νυν ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Επιτέλους, προσωπικά, σιχάθηκα την κατάταξη σε «ΓΑΠικούς» και «Βενιζελικούς» ή «Φωφικούς». Μήπως και οι τρεις μηχανισμοί αυτοί, έχουν καταστεί ανεξέλεγκτοι και τελικώς, επιζήμιοι και για τα πρόσωπα που, υποτίθεται, υπερασπίζονται μα και για ολόκληρη την Παράταξη. Δεν κατανοούν ότι θυμίζουν, πλέον, το παιδικό παιχνίδι (σας πήραμε φλουρί Κωνσταντινάτο – μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο); Γιατί η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του κόμματος πρέπει να εστιάζει στα πρόσωπα; Υπάρχει διατυπωμένη πολιτική πρόταση και το πρόβλημα είναι ποιος θα την εκφράσει; Ή μήπως, το διακύβευμα για την Παράταξη είναι το ποιος είναι ο «Μεσσίας»;

Ας σοβαρευτούμε προτού είναι πολύ αργά –δεν είμαι και απόλυτα βέβαιος ότι δεν ξεπεράσαμε το κρίσιμο ζωτικό όριο- και αν δεν το κατανοούν . . .

Οι γεωπολιτικές μεταβολές στην ευρύτερη περιοχή της λεκάνης της ΝΑ Μεσογείου, προφανώς και επηρεάζουν την πορεία της Ελλάδας και επ’ αυτού, είναι αδιανόητο η Παράταξη που έβαλε την χώρα στον 21^ο αιώνα, να κατατρίβεται με ανόητες αντιπαραθέσεις, οι οποίες καταλήγουν να αφορούν έναν περιορισμένο αριθμό αυλικών παρα-σιτιζόμενων κατά την επαφή τους με την κομματική εξουσία. Αυτό φίλοι, είναι σεχταριστική και αριστερίστικη συμπεριφορά και δεν υπηρετεί κανέναν σκοπό, τουλάχιστον, που να έχει θετικές επενέργειες στην κοινή ωφέλεια και συνακολούθως στην εμβέλεια του φορέα.

Σήμερα, εν όψει της σύγκλισης του Συνεδρίου –Κινήματος ή Παράταξης-, οφείλουμε να στρέψουμε το βλέμμα και τον λόγο μας προς τους πολίτες και τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν εξ ίσου και ισοβαρώς, στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και στην προοπτική της Πατρίδας.