Αν δεν υπήρχε η γενοκτονία των Κούρδων στο Αφρίν, θα θεωρούσα το θέμα της ονοματοδοσίας της FYROΜ ως μέγιστο θέμα της διεθνούς πολιτικής επικαιρότητας.
Με λύπη διαπιστώνει κανείς για μία ακόμη φορά ότι στην χώρα στην οποία γεννήθηκε ο πολιτισμός που στήριξε τον πολιτισμό στην Δύση· στην χώρα, στην οποία μέσω της δημιουργικής οσμώσεως των πολιτισμών η πρακτική γνώση έγινε επιστήμη· στην χώρα στην οποία ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού, η λογική, σήμερα αυτή εκλείπει παντελώς, με συνέπεια ο «κοινός νους» να μην είναι καθόλου κοινός.
Με θλίψη παρατηρεί κάποιος τους πολίτες της σύγχρονης Ελλάδας, να μετατρέπονται οικεία βουλήσει, σε λαοπολτό· να συνεχίζουν να θέλγονται από την σαγήνη των «εθνολάγνων» Σειρηνών και να υπερκαταναλώνουν σύμβολα, επιφέροντας συνακολούθως, τον εξευτελισμό τους. Να διοργανώνουν συλλαλητήρια ατελέσφορα, τα οποία λειτουργούν σαν mixer της κριτικής σκέψης και κάθε νοητικής λειτουργίας.
Θριαμβολογούν με ατάκες εξυπνακισμού και σύρονται από το θυμικό και επιτρέπουν στην άγνοια να καθοδηγεί τις επιλογές τους.
Περί ονοματοδοσίας της FYROM το ζήτημα. Μου γεννούνται ορισμένα ερωτήματα. Πρώτον, γιατί όταν ανακοινώθηκε η συγκρότηση της «Ο.Δημοκρατίας της Μακεδονίας» από τον Γιόζιπ Τίτο, ουδείς από την Ελληνική πλευρά δεν διετύπωσε, έστω και για την τιμή των όπλων, κάποια ένσταση; Το επιχείρημα ότι υπήρχε η ομπρέλα της Γιουγκοσλαβίας είναι κενό, διότι μία Ομοσπονδία συναποτελείται από ανεξάρτητες δημοκρατίες οι οποίες συναποφασίζουν την κοινή τους ύπαρξη. Είναι, όμως, εν δυνάμει ανεξάρτητες κρατικές οντότητες και συνεπώς δεν θα έπρεπε να θορυβηθεί η τότε ηγεσία της χώρας; Η οποία, ας μην λησμονείται, ήταν και υπερ-εθνικόρφων...
Αν θελήσει κανείς να κάνει σοβαρή κριτική στην σημερινή κυβέρνηση, αυτή θα πρέπει να εστιάσει στον ερασιτεχνισμό και τις επικοινωνιακές της ακροβασίες, με τις οποίες προσεπάθησε να διαχειρισθεί ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα.
Όπωσδήποτε, δεν δικαιώνονται οι άναρθρες κραυγές των πατριδοκάπηλων, ούτε η αφέλεια των πολιτών που σύρονται σε αυτή την συμπεριφορά. Ούτε και είναι ευχάριστο να βλέπεις ανθρώπους-σύμβολα, όπως ο Μίκης, να καταναλώνουν τον μύθο τους κατ’ αυτόν τον τρόπο και τις ποιμαντορικές ράβδους των αρχιερέων να επέχουν θέση Μακεδονικής σάρισσας.
Επίσης, δεν μπορεί να παραβλέψουμε ότι την θέση του πλέον μοιραίου πολιτικού της Μεταπολιτεύσεως -δίπλα στον Φώτη Κουβέλη-, κερδίζει ο Αντώνης Σαμαράς. Γιατί δεν επέτρεψε να οδηγηθεί σε λύση το ζήτημα εν τη γενέσει του, γιατί όταν έπρεπε να κρατήσει υπεύθυνη στάση στην κρίση εκείνος ... περιπατούσε στο Ζάππειο και γιατί έρριξε την Κυβέρνηση Παπαδήμου στην «κάψα» του να αναλάβει την Πρωθυπουργία. Και ενδεχομένως να διεκπεραίωσε την Πρωθυπουργική του θητεία με θετικό πρόσημο, αλλά, τα στερνά δεν τιμούν πάντοτε τα πρώτα, ειδικά στην περίπτωση αυτή.
Ακόμη μην παραβλέπεται το γεγονός ότι το «υπερήφανο βέτο» στο Βουκουρέστι ουδέποτε κατετέθη και η μη ένταξη της FYROM στην ΒορειοΑτλαντική Συμμαχία, τότε οφείλεται στην ευγενή Αμερικανική πράξη, αποσύρσεως της υποψηφιότητάς της, καίτοι αυτή είχε υποβληθεί σύμφωνα με τους όρους της ενδιαμέσου συμφωνίας. Η καταδίκη της χώρας, για τον λόγο αυτόν, από το Δικαστήριο της Χάγης, η οποία και έκτοτε, περιορίζει σημαντικά τους ελιγμούς της κάθε Ελληνικής Κυβερνήσεως, σεμνοπρεπώς αποσιωπάται.
Αγαπητοί μου συμπολίτες, ας συγκρατήσουμε ότι και για την Κύπρο και για τα μνημόνια είχαν γίνει δεκάδες συλλαλητήρια αλλά το αποτέλεσμα δεν τα δικαίωσε. Μήπως πρέπει να σκεφθούμε κάποιον άλλο τρόπο να διαχειριζόμαστε τις υποθέσεις μας; Με άξονα την λογική και όχι το θυμικό ή τους εθνικούς μας μύθους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου