Ιστορικές μνήμες ανασύρονται με αφορμή τις εξελίξεις συναφώς με την συμφωνία στην οποία κατέληξε η Ελληνική κυβέρνηση με την βορείως γειτονική χώρα, την πΓΔΜ. Αλαλάζοντες Μακεδονομάχοι διοργανώνουν συλλαλητήρια και ο «λαοπολτός», αφρόνως σπεύδει να διατρανώσει την αντίθεσή του. Αφρόνως, γιατί είναι ζήτημα αν το 2-3% των συμμετεχόντων στα συλλαλητήρια έχουν, έστω και εξ επιπολής, στοιχειώδη γνώση του ζητήματος και συνυπολογίζουν όλες τις παραμέτρους του.
Βέβαια, σε μία Δημοκρατία (έστω και την Ελληνική, τέτοια), δεν είναι δυνατόν η Κυβέρνηση ή οι elite (επιστημονικές, οικονομικές κ.ά.), να μην λαμβάνουν υπ’ όψιν την βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Αν είναι, συνεπώς, κάτι που ερεθίζει την ανασφάλεια και προκαλεί ερωτηματικά είναι η τακτική μεθόδευση, την οποία ακολούθησε η σημερινή κυβέρνηση των Αθηνών. Δεν θέλω να αμφισβητήσω την πρόθεσή της να επιλύσει ένα χρονίζον πρόβλημα στις διεθνείς υποθέσεις της χώρας, αλλά, είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι παράμετρος των χειρισμών ήταν και η πρόθεση προκλήσεως προβλημάτων συνοχής στην αντιπολίτευση. Όχι, ίσως ως πρώτιστη στόχευση, αλλά, σίγουρα προσμετρούμενη. Προφανώς, κύριο μέλημα υπήρξε η καλλιέργεια της εικόνας του Πρωθυπουργού και του κόμματός του ως αξιόπιστους και νουνεχείς συνομιλητές στα μάτια των Δυτικών συμμάχων και των θεσμών (Ε.Ε., Η.Π.Α., ΝΑΤΟ), καθ’ όσον η ευτυχής κατάληξη του ζητήματος θα ήταν μία χειροπιαστή απόδειξη ότι οι κραυγές περί «φονιάδων των λαών» και «έξω τώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ» για τον βασικό πολιτικό σχηματισμό της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ανήκουν, οριστικά, στο παρελθόν.
Η Νέα Δημοκρατία, πιστή στην παράδοσή της -παρά τις αρχικές ταλαντεύσεις του επικεφαλής της-, δεν ενέδωσε και προέταξε το κομματικό συμφέρον προ εκείνου της χώρας, διαισθανόμενη εκλογικούς κινδύνους ιδιαιτέρως, στην Β. Ελλάδα από ακροδεξιούς κύκλους και τον τσαρλατάνο που εξέθρεψε στα σπλάχνα της και προκειμένου να τον αφήσει ασύδοτο στην γελοιότητά να φοράει τις στολές του και να πάει να καταλάβει τα Σκόπια, μπήκε στον χορό των συλλαλητηρίων. Τούτο, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας –ως Πρωθυπουργός- και η αδελφή –ως υπουργός Εξωτερικών- του σημερινού προέδρου της, είχαν προτείνει ανάλογες εκδοχές λύσεως του ζητήματος, με αυτήν την πρόταση συμφωνίας, την οποία τελικώς, παρουσίασε η Κυβέρνηση Τσίπρα.
Και φαντάζεται κανείς ότι κάπως έτσι, υστερικώς, αφρόνως και δίχως σοβαρή υποδομή γνώσης, θα προσέτρεχαν οι πρόγονοί μας, ανταποκρινόμενοι, θετικώς, στα καλέσματα των Δηλιγιάννη, Σοφούλη κ.ά., αποστρέφοντες τους οφθαλμούς από το συμφέρον της χώρας και την Δυτική συμμαχία, προσβλέποντες στην βοήθεια του ... «ξανθού γένους» και αργότερα στον «Μόσκοβο». Βέβαια, αληθές είναι επίσης, ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η χώρα και οι πολίτες της κατέβαλαν βαρύ τίμημα για την ανοησία και την μη ορθολογική αντίδραση.
Μην λησμονείται ότι όταν τα αλαλάζοντα στίφη ουρλιάζοντας, έριχναν τον Ελευθέριο Βενιζέλο και επανέφεραν τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, ανέτρεπαν με τον τρόπο αυτόν τις ισορροπίες και στερούσαν από την ΑΝΤΑΝΤ την Ελληνική συνδρομή στην μάχη της Καλλίπολης. Κανείς δεν συλλογίζεται ότι τότε χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία να τελειώνουμε οριστικά με την Τουρκία και αντί αυτού πληρώσαμε βαρύ φόρο αίματος και δακρύων με την επερχόμενη Μικρασιατική καταστροφή (στην οποία μερίδιο είχε και η ΕΣΣΔ του Λένιν με την αρωγή εφοδίων και σύγχρονου εξοπλισμού, που παρείχε στον Κεμάλ Ατατούρκ).
Δυστυχώς, όμως, ο Ελληνικός λαός, ενώ επαίρεται και δηλώνει σε κάθε τόνο υπερήφανος για την Ιστορία του, ουδέν διδάσκεται από αυτήν. Κάτι που περιτράνως απέδειξε στην περίπτωση της δημοσιονομικής κρίσεως και τώρα, στην περίπτωση της διενέξεως με την πΓΔΜ.
Επί της ουσίας, η συμφωνία πάσχει. Η «καταφερτζίδικη» βεβαιότητα της σημερινής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και η εγωκεντρική αντίληψη περί αυθεντίας του Υπουργού Εξωτερικών, δεν επέτρεψαν να προσπαθήσουν να συνεννοηθούν για ένα κρίσιμο, όπως αυτό, θέμα της εξωτερικής πολιτικής με όλες τις πολιτικές δυνάμεις, γεγονός που είχε ως συνέπεια την μη σοβαρή προετοιμασία της κοινής γνώμης και την απουσία εθνικής στρατηγικής, αφού, όπως προαναφέρεται υπερίσχυσε ο τακτικισμός και όχι η πολιτική και εθνική ευθύνη. Το κύριο σημείο, επί του οποίου εγείρονται σοβαρές επιφυλάξεις, είναι η κατ’ ουσίαν αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας για το Σλαβοβουλγαρικό και Αλβανικό μείγμα των κατοίκων της γείτονος. Αυτό στην πορεία του χρόνου ενέχει κινδύνους για την Ελληνική πλευρά. Όμως, δεν είναι κάτι που δεν μπορεί μία σοβαρή και ισχυρή Ελλάδα να αντιμετωπίσει. Γεγονός είναι ότι θα μπορούσε η συμφωνία να είναι κατά πολύ, καλύτερη.
Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι σύμπας ο Δυτικός τύπος –και συνακολούθως η δυτική κοινή γνώμη-, υποδέχθηκε την συμφωνία με διθυράμβους. Αυτό, διότι παρά τις τοποθετήσεις οι οποίες φέρουν ως επισπεύδοντες τους Σκοπιανούς γείτονες, στην πραγματικότητα επισπεύδουσα είναι η Δυτική, φιλελεύθερη διεθνής κοινότητα. Επομένως, ενδεχόμενη ελληνική υπαναχώρηση, άγνωστο τι επιπτώσεις θα επιφέρει και τι τριγμούς θα προκαλέσει στις σχέσεις Ελλάδος και Δυτικών συμμάχων και εταίρων της. Οφείλουμε να συγκρατούμε ότι η Δύση πιθανόν λόγω συγκυριών να παραβλέπει προσωρινώς, αλλά, ούτε ξεχνά, ούτε συγχωρεί, όταν μάλιστα διακυβεύονται υψηλής σημασίας γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντά της. Εμείς, άραγε θα ξεφύγουμε από την ψυχοπαθητική ταλάντευσή μας, μεταξύ Ανατολής και Δύσεως;
Ατυχώς, ο τακτικισμός του κ. Τσίπρα βρήκε στόχο στην συνοχή του ΚΙΝΑΛ, ενός νεοσύστατου σχηματισμού, ο οποίος αποτελεί το αγκάθι στην προσπάθεια του να ηγεμονεύσει στον χώρο της κεντροαριστεράς. Η κ. Γεννηματά, είχε αναφαίρετα το δικαίωμα επιδείξεως ηγετικού προφίλ, όμως, την συνοχή του Κινήματος, διεσφάλιζε η προσφυγή στις δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες υπαγόρευαν την προσφυγή για λήψη απόφασης στην σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής και γιατί όχι, σε δημοψήφισμα των μελών του κινήματος μην επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη τυχοδιωκτικών τοποθετήσεων. Είναι, ίσως, κατάλληλη στιγμή να αποφασίσει η ηγεσία της Χ. Τρικούπη ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο μόνος υπεύθυνος πολιτικός σχηματισμός στον χώρο και να σταματήσει να ενοχοποιείται συνεχώς, ακόμη και από τα ίδια τα στελέχη του. Η απλή αλλαγή ονομάτων ή οι σωρείες βαθμοθήρων οπλαρχηγών δεν συνιστούν προοπτική.
Εν τω μεταξύ, θλίψη προκαλεί σε κάθε σώφρονα πολίτη η εμφάνιση των νέο-αγανακτισμένων, στις πλατείες της χώρας με αφορμή το πρόβλημα, αυτό. Δεν υποτιμώ, ούτε θέλω να εμφανισθώ ασεβής έναντι των ευαισθησιών των συμπατριωτών μου. Όλοι τρέφουμε για την Ελλάδα μας την ίδια αγάπη και αφοσίωση. Αυτά, δεν αποτελούν προνομία άθλιων πατριδοκάπηλων και ακραίων φασιστοειδών. Όμως, οφείλουμε να πράττουμε με σωφροσύνη και καθαρή κρίση, προϊόντα γνώσεως και συνυπολογισμού όλων των δεδομένων. Πολύ φοβούμαι όμως, ότι για μία ακόμη φορά, η λογική –το σημαντικότερο επίτευγμα του ελληνικού πολιτισμού-, θα απουσιάσει, αφήνοντας την χάραξη εξωτερικής πολιτικής στο θυμικό αλαλαζόντων στιφών και την υπεράσπιση της πατρίδας στις εν είδη μακεδονικής σάρισας ποιμαντορικές ράβδους, τις οποίες μαζί με λιβανιστήρια και εξαπτέρυγα, θα κραδαίνουν στις συγκεντρώσεις ιερείς και αρχιερείς...
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μία πάσχουσα συμφωνία, πλην, όμως, της οποίας η εφαρμογή είναι μονόδρομος. Οι Έλληνες πολίτες για μία ακόμη φορά θα υποστούν τις συνέπειες ενός διχασμού και αυτό χάριν στον κ. Τσίπρα και τον θίασο που τον συντρέχει. Μόνη διέξοδος διαφυγής, διαφαίνεται πλέον, η απόρριψη της συμφωνίας από τους πολίτες της πΓΔΜ, στο προαναγγελθέν από την κυβέρνηση Ζάεφ δημοψήφισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου