Με σχετική καθυστέρηση το κύμα λαϊκισμού το οποίο έδωσε στις ΗΠΑ την εκλογή στον ανεκδιήγητο Τραμπ κατά την προηγούμενη προεδρική θητεία, δείχνει να σκάει στις Ευωρπαϊκές ακτές. Οι Γαλλικές εκλογές και η άνοδος της Μαρίν Λεπέν, είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση.
Η σκέψη ότι κατά τις προηγούμενες εκλογές ο Πρόεδρος Macron αντιπροσώπευε μία νέα πρόταση, ήταν μία άφθαρτη προσωπικότητα η οποία αντιπροσώπευε την ελπίδα, ενώ, τώρα έχει υποστεί την αναπόδραστη φθορά της εξουσίας, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την στροφή του εκλογικού σώματος προς το κόμμα της κ. Λεπέν.
Στην Ουγγαρία και τις άλλες πρώην ανατολικές χώρες, επικρατούν πολιτικοί όπως ο Κόρμπιν εκεί υπάρχει η δικαιολογία της 50ετούς μονοκομματικής διακυβέρνησης και της απουσίας κοινοβουλευτικής, δημοκρατικής παιδείας. Στην Γαλλία, όμως, την σύγχρονη κοιτίδα της προοδευτικής κουλτούρας και του Ευρωπαϊκού πνεύματος η τόσο μεγάλη αύξηση των λαϊκιστικών, εθνικιστικών σχηματισμών, υπέρμαχων της εσωστρέφειας και του απομονωτισμού, εγείρει πολύ σοβαρές ανησυχίες.
Ο συντάκτης του παρόντος εκτιμά –ίσως γιατί θέλει να το πιστεύει- ότι ο ένοικος των Ιλισίων δεν θα αλλάξει και ο Πρόεδρος Μacron, έστω και πιο δύσκολα απ’ ότι την προηγούμενη εκλογή, θα κερδίσει και αυτές τις εκλογές.
Α Λ Λ Α ΒΕΒΑΙΩΣ η δημαγωγία, ο λαϊκισμός κι η
εξαπάτηση, χρειάζονται δύο συνδιαπράττοντα μέρη για να συντελεσθούν:
- Από τη μια οι δημαγωγοί.
- Κι απ’ την άλλη οι εκ του λαού δημαγωγούμενοι.
- ΟΙ λαϊκιστές πολιτικοί και οι… λαϊκιζόμενοι πολίτες.
- Οι εξαπατούντες διεκδικητές της εξουσίας και οι εξαπατώμενοι ψηφοφόροι τους: Ευάλωτοι ή και πρόθυμοι «καθ’ ηδονάς» να εξαπατούνται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου